'Ik snap het niet, ik heb kilometers gelopen en nergens is er een plaats waar we het water kunnen oversteken.' Felix controleerde zijn ademhaling. 'Ik denk dat we geen keus hebben skylar, we zullen door het water moeten.' Mijn hele lichaam begon te beven. Dit wou ik niet, maar ik wist dat het moest. Felix sprong elegant in het water. Hij rijkte zijn hand. Ik staarde naar het water. Er moest toch een andere manier zijn. 'Kom, ik zal je niet loslaten. Ik beloof het.' twijfelend nam ik zijn hand vast en liet me langzaam door het water leiden.

Het water was koud. Felix trok me steeds dieper. Hij was niet van plan om mijn hand los te laten. 'Ik wil niet verder.' zei ik toen het water tot mijn buik kwam. 'Nog even vol houden skylar.' er leek geen einde aan de rivier te komen. Ik sloot mijn ogen en zag terug hoe mijn moeder langzaam in het water verdween.

Ik lag op het gras. 'Ben je oké?' vroeg Felix zijn bezorgde stem terwijl hij zijn haren en kleren probeerde te drogen. Ik knikte. 'Het is gewoon moeilijk.' ik wilde verder praten  maar felix onderbrak me. 'Ik begrijp hoe je je voelt. Ik heb mijn ouders ook zien sterven.' ik ging recht zitten om te luisteren. Ik wist dat hij geen ouders meer had anders zou hij niet in het weeshuis zitten, maar zijn verhaal had hij me nog nooit verteld. 'Ik was 4 denk ik toen het gebeurde. Ik weet zelf niet of je het zal geloven.'

'Niet geloven? We zitten in een soort wereld waar rivieren zomaar uit het niets verschijnen. Ik heb mijn moeder gezien die ik jaren geleden heb zien verdrinken. Ze heeft tegen me gesproken! Dus ik denk dat ik je verhaal best wel zal geloven.' Felix begon te lachen maar dat stopte snel. 'Ik heb mijn beide ouders zien wegzakken in de aarde. De eerste keer dat ik in deze wereld kwam had ik geen andere keus en moest ik door drijfzand. Het was een echte nachtmerrie net zoals jij door dat water moest.'