Ik ging dichter bij Felix zitten en leunde tegen hem aan om zo troost te bieden. 'Het was verschrikkelijk, ik zag voor me hoe mijn ouders schreeuwden om hulp.' even stopte Felix. 'En ik kon helemaal niks doen ik stond daar en huilde, maar toen ze helemaal verdwenen waren leek de aarde zijn normale vorm terug aan te nemen. Ik had geen familie meer en niemand geloofde me. De enigste optie was het internaat.'
Ik wist niet wat zeggen dus zweeg ik en liet hem verder praten.

'6 jaar later voordat ik jou ontmoette kwam ik in deze wereld terecht. Ik groeide hier op, maar wist de reden niet waarom ik hier was. Beetje bij beetje besefte ik wat ik kon doen. Eerst maakte het me bang want het was mijn grote angst die langzaam mijn sterkte werd.' ik begreep hem niet meer
'Waar heb je het allemaal over.' hij schrok duidelijk. 'Weet je wat vergeet maar wat ik je allemaal verteld heb, ik breng je naar de personen die je moet leren kennen.' hij trok me recht en sleurde me achter zich aan zonder nog een woord te zeggen