'Koffie?' vraagt Daila.

Dante laat zich vallen op de bank. 'Nee, dank je,' zegt hij.

De grijns op zijn gezicht zet Daila ertoe om verder te vragen. 'Geen fan van koffie?' zegt ze met een lach. Zijzelf loopt ondertussen haar eigen keuken in om het koffieapparaat voor haarzelf aan te zetten.

'Nee,' zegt hij. Hij blijft achter in de woonkamer, dus praat hij iets harder om zich verstaanbaar te maken. 'Veel te bitter en het is slecht voor je. Ik kan echt niet begrijpen waarom je zoiets vrijwillig zou drinken.'

Precies op dat moment drukt Daila op de knop en begint de koffie te sputteren. Ze moet lachen om haar timing.

Dan loopt ze terug de woonkamer in. 'Wil je iets anders?' vraagt ze. 'Ik heb ook thee, frisdrank, alcohol...'

'Water?' Het is meer een vraag dan een antwoord.

'Komt eraan,' zegt ze. Met een huppel vertrekt ze weer de keuken in, maar zodra ze daar is, voelt ze hoe haar hart iets sneller begint te kloppen. Toen ze had voorgesteld om met Dante af te spreken, had ze niet verwacht dat ze zich zo ongemakkelijk zou voelen.

Hoe ongemakkelijk de situatie is, wordt pas helemaal duidelijk als de koffiezetter zijn taak afrondt en stopt met het maken van veel geluid. Een stilte valt. Daila kan horen hoe Dante over de bank schuift.

Als ze weer de kamer in komt lopen, vraagt Dante: 'Heb jij iets van Gaby gehoord?'

'Van Gaby?' Daila's wenkbrauwen gaan omhoog. 'Nee, hoezo?'

Dante pakt het glas water van haar over. 'Het is nogal stil van haar kant,' begint hij. 'Verdacht stil. Ze heeft net dat dagboek gekregen van haar oma en ik had eigenlijk verwacht dat ze het ons gelijk zou vertellen als ze iets nieuws te weten kwam.'

Daila moet met rode wangen toegeven dat ze helemaal nog niet aan Gaby had gedacht vandaag.

'Om Elliot te vinden,' voegt Dante toe als ze iets langer stil blijft dan fijn is. 'Maar toen bedacht ik me dat ze het misschien niet met mij zou willen delen omdat het over haar oma gaat, dus ik dacht...'

Ze knikt. 'Dat Gaby het dan mij zou laten weten,' maakt ze af. 'Maar nee, ik heb niets van haar gehoord. Niet over het dagboek of iets anders. Het is inderdaad akelig stil.'

Hij lijkt opgelucht dat te horen. 'Dan ben ik dus niet de enige.' Hij neemt een slok uit zijn glas.

Ze bijt op haar lip. 'Maar...' begint ze, terwijl ze beseft dat omdat ze het eerste woord van de zin al heeft uitgesproken, ze de zin ook zal moeten afmaken. 'Kunnen we het niet hebben over Gaby en Elliot en dat hele gedoe?' Er lijkt een zucht door te klinken in haar woorden.

Dante knikt, al komt het aan als een verrassing. 'Mag ik vragen waarom niet?' vraagt hij voorzichtig.

Daar moet ze even over nadenken. 'Omdat dat nu al mijn hele leven geworden is,' zegt ze. 'Elliot dit, Elliot dat. Ik hoor het de hele dag van Gaby. Of eigenlijk Finn: het gaat altijd om Finn. "We doen dit voor Finn." De hele zoektocht draait om hem.' Ze laat haar blik wegglijden van Dante. 'Klinkt dit egoïstisch? Ik ben dol – was dol op Finn, maar dit gaat me iets te ver. Ik bedoel eigenlijk gewoon dat ik je wil leren kennen buiten die hele zoektocht om.'

Hij knikt; dat begrijpt hij wel. Net zoals hij op zijn werk gerespecteerd zou willen worden en niet meer als het onderdeurtje wil worden gezien, wil zij ook meer betekenen dan een zoektocht naar een legende. 'Dat is niet egoïstisch,' zegt hij. 'Het is belangrijk dat je jezelf niet verliest in dit gebeuren.'

Daila's ogen ontmoeten de zijne en spreken een zekere verbazing uit.

'Sorry.' Hij begint hardop te lachen. 'Dat kwam er veel serieuzer uit dan ik bedoelde!'

Zijn lach werkt aanstekelijk en ook Daila's mondhoeken krullen omhoog.

'Ik weet niet eens of het wel zin heeft,' zegt hij dan. 'Misschíén vinden we Elliot en misschíén kan hij ons helpen. Maar dan?'

Daila haalt haar schouders op. 'Ik denk dat Gaby graag iemand heeft om als dader te bestempelen.'

Hij schudt bedachtzaam zijn hoofd. 'Soms lijkt het nogal zinloos, dat is het.' Dan bedenkt hij zich iets. 'Niet dat ik het niet leuk vindt, hoor,' voegt hij er gehaast aan toe. 'Verre van. Het is juist leuk om zo bezig te zijn, een legende achterna te gaan, de enige sporen die we hebben tot het einde onderzoeken.'

Ze grijnst. 'Natuurlijk vind jij dat leuk. Dit is de droom van iedere politieagent.'

Dante denkt terug aan de woorden van zijn leidinggevende. Blijkbaar niet, denkt hij: zo snel als de mensen op de zaak-Van der Hei konden, hadden ze het dossier gesloten.

'Hoezo niet?' vraagt Daila.

Had hij dat hardop gezegd?

Hij stamelt. 'Oh,' zegt hij, zoekend naar woorden. 'Gewoon, dat...' Hij zucht. 'Blijkbaar dromen agenten niet van zo'n speurtocht, want ze hebben niet alles gedaan om erachter te komen wat er met Finn is gebeurd.'

Ze houdt haar hoofd schuin, alsof ze nog steeds in verwarring is, dus besluit Dante het hele verhaal te vertellen.

'Afgelopen week ben ik opnieuw in de dossiers van de zaak gedoken,' vertelt hij. 'Om te weten of er iets is wat we gemist hadden de vorige keer dat we ermee bezig waren of dat er nog informatie was die Gaby, jou en mij zou kunnen helpen om op een andere manier dan via Elliot een dader te vinden.'

Daila's wenkbrauwen gaan omhoog. 'En?'

'Ik besprak het ook met mijn leidinggevende, maar hij zei dat er niets meer te halen viel en dat ik het links moest laten liggen.' Hij haalt hulpeloos zijn schouders op.

'Echt?' Ze fronst. 'Dat klinkt als een van die typische agenten in een thriller die later corrupt blijkt te zijn.'

Bij de gedachte dat Daniël corrupt zou zijn groeit er een lach op Dantes gezicht. 'Daar hoef je niet bang voor te zijn,' zegt hij. 'Normaal gesproken zet hij zich hartstikke hard in voor een zaak, maar hij heeft gelijk. Voor de politie zit er niet veel in deze zaak; het verzamelde bewijs wijst allemaal in dezelfde richting, dus we hoeven niet langer door te zoeken dan nodig is.'

'Werkt dat zo?' vraagt Daila. Er klinkt verbazing door in haar stem en Dante knikt alleen. 'En hoe zit het dan met mensen zoals Gaby? Als zij denkt dat er meer aan de hand is, moeten jullie dan niet haar gerust stellen door zelf op verder onderzoek uit te gaan?'

Uit een soort automatisme schiet Dante in de verdediging. 'We proberen ze wel te helpen. Gaby hebben we bijvoorbeeld al uitgelegd wat er is gebeurd. Het is alleen niet onze verantwoordelijkheid hoe zij daarmee omgaat.'

Ze moet toegeven dat ze dat wel begrijpt.