'Sorry, we zouden het niet meer over de zoektocht hebben,' zegt Dante dan met een schaapachtige grijns. Zonder dat ze het doorhadden, was het onderwerp weer in hun gesprek geslopen.

'Ik vind het wel interessant om te horen hoe het er op het politiebureau aan toe gaat,' zegt Daila. 'Dat is zo'n onbekende wereld.'

'Het is niet zo bijzonder als je misschien zou denken.' Voor hem is het een dagelijkse bezigheid en daarom weet hij dat het werk van de politie op TV shows niet lijkt op de klusjes waar hij zijn dagen mee vult.

'Niet?'

'Vaak zijn er geen spannende zaken zoals vermissingen – helemaal niet in deze buurt – en ben ik vooral bezig met administratie. Er is ook maar een kleine groep mensen die het echte spannende werk doen als er zo'n bijzondere zaak verschijnt.'

'En jij hoort daar niet bij?' gokt Daila.

Hij schudt zijn hoofd, hoeveel pijn het ook doet om dat toe te geven. Hij begrijpt dat er een hiërarchie is binnen het korps die hij moet volgen en dat hij niet kan verwachten om zomaar op de top te belanden, maar toch wil hij dat het niet zolang zou duren.

Voordat hij beseft dat hij het doet of weet waarom, begint hij te vertellen over de tweede helft van het gesprek dat hij eerder die week met Daniël had gevoerd – waarin hij vroeg om een promotie die hem zeer snel werd afgewezen. 'Ik zou het graag willen,' zegt hij. 'Ik vroeg laatst aan mijn leidinggevende of ik er al klaar voor was.' Zijn hart begint sneller te kloppen als hij terugdenkt aan hoe nerveus hij was geweest voor dat gesprek. 'Kort samengevat: hij zei dat het niet kon.'

'Dat wat niet kon? Dat je ander werk binnen het bureau zou doen?'

Hij knikt.

'Waarom niet?'

Dante neemt nog een slok uit zijn glas om hemzelf meer tijd te gunnen om antwoord te geven op die vraag. 'Ik weet het niet,' zegt hij. 'Daar was hij nogal vaag in. Hij zei: "Je hoort te weten waarom ik je geen promotie kan geven."'

Daila fronst. 'Zei hij dat?'

'En daarna vertelde hij dat ik dankbaar moest zijn dat ik überhaupt bij de politie zat en dat ik dat aan hem te danken had, maar dat hij me nooit een promotie zou kunnen geven.' Dante haalt zijn schouders op. 'Geen spannende zaken voor mij, dus. Alleen de saaie klusjes.'

'Maar hij zei niet waarom?' Daila slaat haar benen over elkaar en leunt iets naar voren. Ze laat haar kin op haar hand steunen. Al haar aandacht gaat uit naar zijn verhaal.

Dante schudt zijn hoofd, maar bedenkt zich dan nog een detail van het gesprek dat hij maar al te vaak in zijn hoofd opnieuw had afgespeeld. 'Hij zei dat ik een Jonassen was.' Hij trekt een gezicht. 'Dat is mijn achternaam, trouwens, maar zoals hij het zei, klonk het alsof dat alles moest uitleggen.'

'Is er iets met jouw familie dan?'

Zijn gezichtsuitdrukking laat merken dat hij dat niet beter weet dan zij. 'Ik snap er maar bar weinig van.' Hij denkt aan zijn familie – of eigenlijk, zijn moeder; zijn vader is al heel lang uit beeld. Maar hij kon zich niet voorstellen dat zijn moeder iets had gedaan dat de wet had overtreden waardoor hij per associatie niet de sociale ladder binnen de politie mocht beklimmen. Die zorgzame vrouw die er alleen voor was komen te staan met zeven kinderen... Alsof ze nog tijd had gehad voor illegale activiteiten buiten haar veeleisende baan in het ziekenhuis en de zorg voor haar kinderen om!

'Je zou het er nog een keer met jouw leidinggevende over kunnen hebben,' zegt Daila dan. 'Als hij je die promotie niet wil geven, heb je het recht om te weten waarom niet.'

Hij plukt nerveus aan de kraag van zijn witte overhemd. 'Om eerlijk te zijn, lijkt het allemaal nogal hopeloos.' Het idee dat hij nooit zal kunnen groeien in zijn werk doet hem twijfelen of hij wel het goede beroep heeft gekozen en die twijfel is hoorbaar in zijn stem.

Maar waar Daila de toon in zijn stem opmerkt, richt Dante zich op iets anders als hij bedenkt dat lang geleden zijn moeder hem ook al had afgeraden om een beroep bij de politie achterna te jagen. Toen had dat geleken op een bezorgde moeder die haar zoon in veiligheid wilde zien, maar in deze context twijfelt Dante aan die interpretatie.

Hij probeert zich haar exacte woorden voor zich te halen. Hij ziet hoe ze met zijn tweeën in de keuken stonden. De rest van de familie zat in de woonkamer en maakte veel lawaai. Haar stem kwam nauwelijks boven het geluid uit toen ze fluisterde: 'Weet je zeker dat je dit wil doen?' Zijn overtuigende geknik en enthousiast betoog zou nog niet het einde van het gesprek betekenen.

'Ik kan het proberen,' zegt Dante in antwoord op Daila's opmerking, maar hij lijkt niet overtuigd te zijn van de woorden die hij uitspreekt. In plaats daarvan spreekt hij met zichzelf af om zijn moeder binnenkort te spreken. Misschien, denkt Dante voorzichtig, weet zij wel waar Daniël op doelde.

Snel gaat Dante over op een ander gespreksonderwerp. 'Ik moet zeggen dat ik best verrast was toen je me uitnodigde voor vandaag,' zegt hij.

Daila's gezicht wordt versierd door een grote lach. 'Ik was in een spontane bui,' zegt ze.

'Betekent dat dat je er nu spijt van hebt?' kaatst hij terug met een speelse grijns.

Zonder een moment te wachten schudt ze haar hoofd. 'Zeker niet.'

'Waarom vroeg je het eigenlijk?' Die vraag ligt al lang op zijn tong, maar nu kan hij zich er eindelijk toe zetten om het haar ook echt te vragen.

Hij zet haar daarmee wel voor het blok. Ze aarzelt even en pakt haar koffiekop met twee handen vast. 'Ik denk dat het me wel leuk leek,' zegt ze dan. De woorden komen voorzichtig van haar tong.

'Je dénkt?' vraagt hij. Hij mist de behoedzaamheid in de keuze van haar woorden niet.

Ze neemt een slok en lacht alleen bij wijze van een antwoord. Over de gebeurtenis met Kyle wil ze hem nog niet vertellen – ook omdat het haar alleen maar heel dom laat voelen.

'Je stuurde dat berichtje over Gaby en ik was in een spontane bui,' zegt ze. Ze moet lachen om haar eigen antwoord en verbaast zich hoe makkelijk de leugen over haar lippen rolt. 'Is het niet vreemd dat we zoveel tijd met elkaar doorbrengen en elkaar helemaal niet kennen? Ik wist je achternaam niet eens totdat je het net noemde.'

'Ik weet die van jou ook niet,' geeft Dante met rode wangen toe.

'Terhave,' zegt ze. De situatie zorgt ervoor dat ze alleen maar meer gaat lachen. 'Hoe raar is dat? Niet mijn naam – ook al is die best apart – maar dat we dat soort dingen helemaal niet weten van elkaar. Het is altijd maar Elliot, Elliot, Elliot. We zijn elkaar helemaal vergeten.'

Dante zet zijn glas neer, maar voegt niets aan haar woorden toe. Ze had het niet beter kunnen verwoorden, maar hij had het niet eerder beseft dan het moment waarop ze het uitsprak.

Daila's ogen worden groot als ze zich iets anders bedenkt. 'We moeten Twenty Questions doen,' zegt ze.

'Twenty Questions?' herhaalt hij.

Ze knikt en haar ogen stralen. 'Twintig vragen. Alles wat je weten wil – en ik moet antwoorden. En jij doet hetzelfde.'

'Dat speelde ik toen ik achttien was,' zegt Dante. Hij plukt nerveus aan zijn overhemd, maar er staat een grijns op zijn gezicht.

'Precies,' zegt ze, 'en er is geen beter moment dan nu om het terug te brengen!'

Haar enthousiasme om een spel dat hij voor het laatst acht jaar geleden had gespeeld is aanstekelijk. 'Goed.' Een lach kan hij inmiddels ook niet meer bedwingen.

Ze springt op van haar stoel. 'Ik heb hier wel drank voor nodig, hoor,' zegt ze. 'Er staat vast wel ergens wijn. Moet jij ook iets hebben?'

Hij perst zijn lippen op elkaar als hij nadenkt. 'Een biertje, als je die hebt.'

Ze denkt terug aan de krat die ze speciaal voor Kyle had gekocht. 'Komt eraan.' Kyle zou het toch niet meer nodig hebben.

Wat vinden jullie van Dante en Daila? Ik moet zeggen dat ik dit awkward gesprek ergens ook wel heel schattig vind... Ik moet alleen nog beslissen over een shipnaam. Dainte? Dana? Hmmm...