Natalie perst haar lippen op elkaar, alsof ze na moet denken over wat het begin van het verhaal nu eigenlijk is. Ik moet het haar nageven: het ís een ingewikkeld verhaal.

Ze vouwt haar handen samen. 'Er was voor een lange tijd vrij weinig aan de hand,' begint ze. 'Jouw vader en ik waren gelukkig. Hij werkte lange dagen en ik was altijd bezig met jullie, waardoor ik vanwege vermoeidheid vaak vroeg in bed lag. We zagen elkaar niet iedere dag, maar we keken er altijd weer naar uit om elkaar te zien.' Haar blik is gericht op de vloer als ze dit vertelt en er verschijnt een lach op haar gezicht als ze eraan terugdenkt. 'En we hadden jullie, natuurlijk. Simon was net geboren en opnieuw moeder zijn maakte me zo gelukkig – zelfs als het slapeloze nachten en vroege ochtenden betekende.'

Natalie is dan ook een geboren moeder: ze zet haar kinderen op de eerste plaats en wil er alles aan doen om hun de hele wereld te schenken.

'We waren gelukkig,' zegt ze. 'Er was geen teken aan de horizon dat er problemen tussen ons waren of zouden komen.'

Onbewust leunt Dante iets naar voren en neemt een actieve houding aan op de bank terwijl hij ingespannen luistert.

'Dus het nieuws kwam best onverwacht aan,' zegt Natalie. 'Ik hoorde het op hetzelfde moment als iedereen op het dorp: toen een journalist van de lokale krant wind kreeg van een bijzonder briefje dat op het politiebureau was beland en dat een bijzondere zaak opleverde. Het was de krant in Kleindorp die het erover had, maar het duurde niet lang voordat de roddel Roosvelde bereikte en ik het te horen kreeg. Toen wist ik alleen nog niet dat het over jouw vader ging.'

Ze zucht bij de herinnering en valt een paar seconden stil. Dante durft niets te zeggen of haar te vragen wat het nieuws nou precies was, bang dat als hij haar onderbreekt, ze misschien niet verder zal gaan.

'Het was een vriendin van de middelbare school die het me vertelde. We hadden elkaar een jaar niet gesproken, maar toen we elkaar tegenkwamen in de trein, was het net alsof we weer beste vriendinnen waren. Totdat ze begon over wat ze had gehoord, tenminste.'

Dante merkt in hoe ze het vertelt dat het verhaal tot op de dag van vandaag nog een impact op haar heeft – hoe kan het ook anders, als je de informatie die je leven op zijn kop zal zetten hoort van een oude vriendin op de trein? Het was nog wel informatie die de scheiding van een anderzijds gelukkig huwelijk zou betekenen.

Natalie ademt diep in en vertelt de rest van het verhaal in droge, koele woorden, zonder intonatie of toevoeging van spanning. '"Ben je nog steeds samen met Ben?" vroeg ze aan mij. Er was iets in haar toon dat verdacht klonk, maar ik bevestigde het. Dat antwoord verbaasde haar. "Echt?" zei ze. "Als mijn man zoiets geflikt zou hebben, zou ik hem meteen verlaten hebben.'

Natalie kucht even en er is een moment waarin ze Dante in de ogen aankijkt, maar al snel gaat ze weer terug naar het ontwijken van zijn blik.

'Ze heeft weleens de neiging om alles te overdrijven, dus ik nam die woorden eerst nog niet zo serieus. Toch vroeg ik door.

"Weet je het niet eens?" Haar ogen waren groot en haar mond zakte open. "Heb je de krant van vandaag niet gelezen?" Ze begon over de artikelen die ik al kende: in Kleindorp was een meisje verkracht.'

Dit is waar het verhaal van Daniël en Natalie samenkwamen. Ook al had Dante het al eerder gehoord, de bevestiging van zijn moeder dat het echt waar was, laat zijn mond openvallen.

'Eerst wilde het meisje niet naar buiten komen met het nieuws, maar toen de politie een anonieme tip kreeg over wat er was gebeurd, bekende ze alles. Daarna begon natuurlijk de zoektocht naar wie de verkrachter was, maar het meisje had een goed geheugen en het vinden van die man was geen probleem geweest.'

Dantes moeder neemt een adempauze en haar ogen schieten naar het plafond. Ze moet zich inhouden om niet te gaan huilen.

'Toen vertelde die vriendin in de trein dat Ben – míjn Ben – de verkrachter was.'

Ook al is het de tweede keer dat hij het hoort, Dante weet niet hoe hij moet reageren. Hij bijt op zijn lip.

'Ik geloofde het eerst niet – ik kon het niet geloven. De man waarover ik in de krant had gelezen, dat kon jouw vader niet zijn. Als hij zoiets gedaan had, zou ik het toch wel moeten weten, dacht ik.' Ze perst haar lippen op elkaar in een tevergeefse glimlach. 'Niet dus. Ik vertelde mezelf dat het goed ging tussen ons en dat hij zoiets nooit zou doen.' Ze schudt haar hoofd en haar stem wordt klein.

'Toen liet die vriendin me het bewijs zien.' Natalie draait haar duimen om elkaar heen en haar ogen staan gefixeerd op de herhaaldelijke beweging. Het is even stil, alsof ze Dante de tijd wil geven om de impact van het nieuws in te beelden. 'Ik ben de trein uitgestapt bij de eerstvolgende halte en heb daar een trein terug naar huis gepakt. De gedachte dat mijn man een misdadiger én ontrouw was, zorgde ervoor dat ik de rest van de dag het huis niet meer verliet.'

Ze laat haar hoofd steunen op haar hand. 'Ik was eerst kwaad op Sanne – zo heette de vriendin die mij de waarheid had verteld. Ik was kwaad op haar, want als zij niets had gezegd, was er niets aan de hand geweest. Dan had ik het niet geweten en was mijn leven doorgegaan zoals ik het gewend was. Ik gaf haar de schuld.' Ze schudt haar hoofd. 'Het had geen verschil gemaakt, natuurlijk: het was al gebeurd en zij was alleen degene die het me vertelde. Ik had er vroeg of laat achter moeten komen.'

'Maar je had nooit...' begint Dante. Hij fluistert de woorden bijna en is bang iets verkeerds te zeggen. 'Je had nooit iets vermoed of iets verdachts gezien?'

Natalie schudt haar hoofd. 'Achteraf ben ik er natuurlijk wel over na gaan denken. Wat had ik anders kunnen doen? Was het mijn fout? Maar ik denk dat het geen verschil had gemaakt – en ik kan er nu al helemaal niets meer aan veranderen.' Ze zucht en neemt de tijd om na te denken. 'Ik denk dat je vader zich eenzaam voelde,' zegt ze. 'Ik was de hele dag met jullie bezig en als hij thuiskwam, was ik te moe om hem nog aandacht te geven. We zagen elkaar steeds minder vaak en hadden geen quality time meer met elkaar. Maar dat zijn allemaal excuses – want wat ik nu ook zeg, jouw vader had nooit mogen doen wat hij heeft gedaan. Nóóit.'