Er ontsnapt een zucht aan Dante. Voor zover de man naar wie hij zoveel had opgekeken. Vanwege hem had hij agent willen worden en een carrière bij de politie nagestreefd, maar zijn idool was juist tegen zijn moraal ingegaan en had hem niet zoveel kunnen teleurstellen als met dit nieuws. Dat hij het voor de tweede keer hoort, maakt de klap niet minder.

Omdat Natalie wegkijkt van haar zoon, ziet ze niet de emoties waar hij mee worstelt en vertelt ze verder. 'Nadat het eerste meisje hem officieel beschuldigde van verkrachting, volgden er nog meer.' Natalie gaat rechtop in haar stoel zitten en slaat haar benen over elkaar. 'Ik kon mijn oren niet geloven. In Kleindorp, Rijkswoude en zelfs hier in Roosvelde: jouw vader leek overal slachtoffers te hebben. Het bewijs was overweldigend.

Uiteindelijk liep voor mij de emmer over. Na zoveel verwijten weigerde ik hem op een avond mijn huis nog binnen te laten. Ik had tijd voor mezelf nodig, vertelde ik hem. Hij protesteerde niet eens: hij wist dat hij fout zat. De volgende dag hoorde ik dat hij officieel was aangeklaagd en dat er een mogelijkheid was dat hij de gevangenis in zou gaan.'

'Maar dat is niet gebeurd?' vraagt Dante. Er klinkt verbazing in zijn stem: met zoveel bewijs en beschuldigingen zou het vreselijk zijn als de dader – zelfs als dat zijn eigen vader was – alsnog vrij zou gaan.

'Jawel,' zegt Natalie.

Dante fronst. 'Maar–'

'Ik heb jullie er nooit over verteld,' begint ze. 'En achteraf gezien had ik dat wel moeten doen, maar op dat moment had ik niet de kracht om jullie te vertellen wat er echt gebeurd was. Ik wist ook niet zeker of jullie het zouden begrijpen. Ik had zelf nog moeite om het te begrijpen.' Ze likt haar lippen. 'Na een lang strafproces kreeg hij de maximale straf vanwege de ernst van de beschuldigingen: twaalf jaar.'

'Dus hij is niet – niet verhuisd?' Dat is de reden voor zijn verdwijning die ze hem had verteld toen hij twaalf was.

Ze schudt haar hoofd. 'Vanaf je dertiende zit hij zijn straf uit en daarvoor, terwijl de zaak tegen hem nog liep, zat hij in voorlopige hechtenis.' De gezonde kleur is van haar wangen verdwenen. 'Het spijt me zo, Dante. Ik had je dit allemaal veel eerder moeten vertellen.' Ze schudt haar hoofd in haarzelf, maar Dante ziet het niet eens. Hij is met iets anders bezig. In zijn hoofd maakt hij een rekensom: als zijn vader een straf heeft van twaalf jaar en hij in de gevangenis zit sinds Dante dertien was... 'Dus hij is bijna vrij.'

'Hij is hier niet meer welkom,' zegt Natalie abrupt. De verontschuldigende toon is uit haar stem verdwenen.

'Waarom niet?' vraagt Dante. Hij schiet overeind, maar bedenkt zich al snel dat hij haar antwoord wel raden kan.

'Ik ben met een reden van hem gescheiden,' zegt ze. Er valt een stilte, waarin ze de oude, warme Natalie lijkt terug te vinden. 'Dat had ik je nog niet verteld, maar we zijn gescheiden. Ik wilde niets meer met hem te maken hebben na wat er was gebeurd, dus nam ik de verantwoordelijkheid voor jullie op toen hij de gevangenis in ging. Tijdens de eerste paar maanden dat hij daar zat, hebben we de scheiding afgehandeld.'

'Je hebt hem bezocht in de gevangenis?' Dat ze van hem gescheiden was, is niets nieuws voor Dante: dat had ze hem toen al verteld, alleen niet met de reden die ze Dante vandaag geeft. Maar dat ze zijn gescheiden, betekent dat ze die hele procedure doorlopen moesten zijn terwijl zijn vader in de gevangenis zat en het nieuws verborgen werd gehouden van de kinderen.

Ze knikt. 'Maar een paar keer, steeds als jullie op school waren. Dan bracht ik Milan en Simon naar oma en ging ik bij hem op bezoek.' Het benoemen van de namen van haar kinderen laat haar iets anders herinneren. 'Wil je dit hele verhaal trouwens niet aan je broers en zussen vertellen? Dat doe ik liever zelf.'

Als ze ziet dat Dante aarzelt, voegt ze eraan toe: 'Ik zal echt niet zo lang wachten als bij jou. Ik zal het in de komende weken doen. Je hebt gelijk: jullie zijn inmiddels oud genoeg. Maar ik vertel het ze liever zelf dan dat jij het hen vertelt en dat ze denken dat ik het verborgen heb willen houden.'

Hij knikt. 'Natuurlijk.' Hij had het ook moeilijk gevonden als hij het aan zijn broers en zussen zou moeten vertellen, dus het is waarschijnlijk maar beter zo.

✍︎

Voordat ik je dan eindelijk vertel hoe Gaby's bezoek aan haar moeder is verlopen, moet ik nog één ding vertellen. Dantes verhaal is na dit gesprek namelijk nog niet afgelopen.

Hij verschijnt de volgende dag een halfuur te vroeg op het politiebureau, wat hem genoeg tijd geeft om wat onderzoek voor zichzelf te doen met de middelen die het bureau hem biedt. Daniël en Natalie hebben hem één ding niet kunnen uitleggen: hoe Elliot in dit alles meespeelde. Hij had duidelijk een rol gespeeld in dit verhaal; het was zijn aanwijzing die de aanleiding gaf voor de ontrafeling van een reeks misdrijven. Maar Dante weet ook dat het Openbaar Ministerie nooit een sterke zaak had kunnen hebben in de rechtszaal als ze wijzen naar een lichtpaarse envelop die ondertekend is met Elliot – de politie heeft de legitimiteit van het briefje moeten kunnen aanduiden op de één of andere manier.

En de enige manier waar Dante aan denkt dat ze dat gedaan hebben, is dat ze Elliot hebben gevonden.

Dat is waar hij nu naar op zoek is. Op zijn computer zoekt hij op alle zaken die in die periode zijn behandeld en weet hij het met een paar steekwoorden nog in te perken tot drie. Uit die drie is het heel makkelijk om zijn eigen achternaam te herkennen en het goede dossier te selecteren.

Een simpele klik met de muis brengt hem weer een stap verder. Een lap tekst verschijnt in een vertrouwd format, beginnend met de introductie van de twee partijen – het OM en Ben Jonassen – en de beschrijving van de aanklacht.

Als hij door scrolt, staat hem een onaangename verrassing te wachten: u heeft geen toegang tot dit document. Dante zucht. Het was ook te mooi geweest om waar te zijn.

Als hij even stil had gestaan bij wat hij van plan was te doen, had hij dit kunnen voorspellen: zelfs als agent mag hij niet zomaar door de archieven bladeren. De zaak van Finn was anders geweest, omdat hij daar zelf aan had meegewerkt en het recent was, maar de computersystemen zullen geen kik geven als Dante met een lieve stem vraagt om hem toegang tot het bestand te geven. Naar de afdeling Archieven gaan om het te vragen zou ook geen zin hebben: hij zou moeten verantwoorden waarom hij toegang wil en de reden die hij heeft zal niet goedgekeurd worden.

Dante sluit het scherm af. Voor zover zijn zelf-geïnitieerde zoektocht. Hij kan nu nog maar één ding doen om antwoord te krijgen op zijn vragen: Elliot zelf vinden.