Hij gaat er niet tegenin, maar springt over op een ander onderwerp. 'Zullen we een keer afspreken?' vraagt hij. Hij houdt zijn hoofd schuin en zijn mondhoeken zijn licht gekruld. 'Om even te praten en zo.'

Ze schudt haar hoofd, maar kijkt hem niet aan. 'Liever niet,' zegt ze.

'Daila... Je bent zo afstandelijk geworden.'

Ze perst haar lippen op elkaar.

'Laten we het nog een keer proberen,' zegt Kyle. 'Wat kan er mis gaan?'

Alles in Daila schreeuwt nee, uit zelfbescherming, maar ze kan het niet uitspreken. 'Kyle, ik moet echt gaan,' zegt ze.

'Toch niet nu?' vraagt hij.

Ze knikt. 'Je hoort wel van me,' zegt ze. Op het moment dat de woorden haar mond verlaten, beseft ze zich welke belofte ze heeft gedaan. Ze heeft toegegeven aan haar hart, ook al weet ze beter. Zijn eerdere berichten heeft ze ook met opzet genegeerd vanwege dezelfde reden.

'Wel doen, he!' zegt Kyle. Hij zet dan eindelijk een stap terug en verlaat op deze manier Daila's persoonlijke ruimte. Het is alsof ze weer op adem kan komen; de opluchting is groot. 'Ik kijk ernaar uit.' Hij stuurt haar een grote glimlach en kijkt toe als zij zich omdraait en bij hem wegloopt met een zwaar gevoel in haar hart en gemengde emoties.

✍︎

Gaby zit intussen in Het Hollands Tuintje, een van de twee cafeetjes uit het dorp en de favoriet van haar en Daila. Het landelijke interieur voelt huiselijk aan en de bediening is inmiddels een goede bekende van hen twee door hun wekelijkse bezoekjes aan de plaats. Het Hollands Tuintje is ook de setting voor haar ontmoeting met Matthijs, maar daarvoor heeft ze nog iets meer geduld nodig. Ze zit alleen aan een tafeltje en krijgt net haar eerste kop koffie van de dag toegereikt.

Gedachteloos scrollt ze door de gegevens op haar telefoon. Haar aandacht is niet gericht op wat ze gaat doen als Matthijs en Daila er zijn, maar houdt zich bezig met een nieuwe melding op het digitale scherm – of beter gezegd, de melding die gisteravond al op haar telefoon binnenkwam, maar die ze opzettelijk nog niet heeft geopend. Dat moment heeft ze uitgesteld in de hoop dat het automatische bericht zou verdwijnen, maar dat deed het niet.

Vier gemiste oproepen. Ze komen allemaal van hetzelfde nummer dat niet in Gaby's telefoon geregistreerd staat, maar ze herkent het toch. Dat nummer heeft haar twee dagen geleden ook gebeld, en de dag daarvoor. Afgelopen zaterdag had ze de fout gemaakt door op te nemen zonder het nummer op het scherm te checken en toen was het ook dit nummer. Zo was ze gedwongen geweest om een gesprek aan te gaan met haar moeder.

Anne-Marie van der Hei is een bekende naam voor iedereen die in Kleindorp woont. Alle bewoners kennen ze het verhaal van de familie. Ikzelf ook; toen de kranten verliefd waren op haar en iedere dag nieuwe artikelen publiceerden over de zaak van de moord die op de vader van Finn en Gaby was gepleegd, woonde ik bij mijn oma. In ieder gesprek viel de naam wel een keer en de rechtszaak hield iedereen in zijn greep. Ook nadat het nieuws dat ze vijfentwintig jaar cel kreeg zich had verspreid, was het verhaal nog niet voorbij voor de meesten en nog steeds kent iedere bewoner het verhaal van Anne-Marie.

Het meeste medelijden ging uit naar de kinderen, Finn en Gaby. 'Wat erg voor ze,' zeiden de mensen dan, 'dat ze zo'n moeder hebben. Kan je het je voorstellen?' Daar stonden Finn en Gaby echter niet bij stil; ze waren pas twee jaar oud op het moment en dat ze bij hun tante mochten verblijven voelde als een logeerpartijtje zonder einde. Pas op latere leeftijd drong de werkelijkheid tot hen door.

En Gaby leeft nu in die werkelijkheid dat ze gebeld wordt door haar moeder uit de gevangenis. Anne-Marie heeft de kans om vervroegd vrijgelaten te worden op goed gedrag, wat zou betekenen dat ze drie jaar korter zal doorbrengen tussen de stenen muren. En de tweeëntwintig jaar celstraf zit er over twee weken op.

Maar Gaby is daar niet in geïnteresseerd: ze heeft geen behoefte om haar moeder weer te zien of haar te leren kennen zonder dat de muffe geur van de gevangenis om hen heen hangt. Vroeger nam haar tante Evelien Finn en haar nog wel eens mee naar de gevangenis als zij naar haar zus ging, maar toen ze op de leeftijd waren om die keuze zelf te maken, besloten ze niet meer te gaan. Anne-Marie is voor hen nooit een moeder geweest, dus voor Gaby maakt het weinig verschil of haar moeder in de gevangenis zit of niet en ze heeft nooit het plan gehad om de vrouw, die voor haar niet meer is dan een vreemde, weer te zien, maar Anne-Marie doet steeds pogingen om weer deel uit te maken van haar dochters leven.

Deze bijna-dagelijkse telefoontjes zijn daar het bewijs van. Vaak neemt Gaby dus niet op en wordt ze de volgende dag geconfronteerd met de lijst van gemiste oproepen, maar afgelopen zaterdag was anders. Toen ze per ongeluk had opgenomen, had haar moeder geprobeerd een gesprek aan te knopen en vroeg ze hoe het met haar ging. Ze wilde van alles weten – iets wat Gaby alleen maar leek te irriteren. Ze reageerde daarom kortaf en stuurde het gesprek steeds naar het eind, terwijl Anne-Marie het gesprek steeds weer nieuw leven wist te geven.

Hoe haar leven eruit gaat zien als Anne-Marie de gevangenis uit is, weet Gaby niet. Ze denkt er niet al te veel over na, maar ook al hoopt ze dat er niets zal veranderen en dat haar moeder geen deel uit zal maken van haar leven, haar hele toekomst lijkt onzeker te zijn nu Finn er geen onderdeel meer van uitmaakt. Haar hele leven lang is Finn onderdeel ervan geweest: Evelien werkte lange dagen, dus brachten zij tijd met elkaar door. Ze waren samen op kamers gegaan toen ze naar de universiteit gingen, maar spraken ook wel eens af tussen colleges en werkgroepen door om samen te lunchen. Ze hadden allebei wel hun groep van vrienden, maar niets kwam in de buurt van wat zij hadden. Die band was onbreekbaar.

Tenminste, dat dacht Gaby.