[ LAINERRY ESCAMILLA ]

I feel more alive. Lively in his arms than I had in real life. Please, ngayon lang I want to follow my heart. This is my first time that I make a decision for myself. Ngayon lang I want to feel that I'm alive, that I'm not alone. I will face the circumstances after this no matter what the danger is.

Naalala ko ang nangyari kagabi. I haven't sober yet. Kumikirot pa rin ang sentido ko. After that unforgettable memories ay inihatid ako ni Matthias dito sa bahay. Around 2 oclock in the morning. Walang tao kaya gusto ko sana siyang papasukin pero baka mapatay siya ni Daddy kapag nadatnan akong may kasamang lalaki.

Hindi ko maisip na nagawa ko iyon kay Matthias, I imagining right now that I'm holding his face and touching his lips. Sh*t! Naiihi ako sa mga naiisip ko. Hindi ko na pala nakontrol ang sarili ko kagabi tuluyan na akong binalot nang kalandian ko. Pero wala naman akong ginawang ikasusuklam ko. Ayos lang iyon because that's how I really feel. And I want to do that everytime I'm with him. That kisses was so romantic. Hala, ako talaga ang gumawa ng moves. Swerte ng lalaking iyon. Pasalamat siya pasko. And because I remember our sweet memories bigla ko tuloy siyang namiss. His lips touched mine for the first time. Okay. Kami na pala. I have a lucky boyfriend. Kinuha ko ang cellphone ko para tawagan siya pero nagitla ako dahil biglang nagvibrate ang phone na hawak-hawak ko. And it's Matthias.

"Hello." I answered normally.

"How's your head baby?." Pumitik ang puso ko nang marinig ko ang tanong niya.

"I'm not your baby." Reklamo ko but deep inside I like it.

"Hmmn. It's the same as mine. So, how's your head mine?." Pag-uulit niya.

"Makirot lang nang konte but it's fine." And it's better kong magkasama sana tayo. Her mind says.

"Gusto mo bang magkita tayo? Uhh wait. Magkita tayo because I miss you Laine.." Did he read my mind? Siguro pareho lang talaga ang nararamdaman namin.

"Mom and Dad is here. Later baka umalis sila then I'll message you." Kunwari hindi excited na sabi ko. But I wish deeply na umalis sila Mom.

Masyado akong masaya sa araw na ito kaya ayoko bumaba para sumabay mag-almusal kila Mommy. I told Yaya Lucy na dalhan na lang ako ng almusal. Buti pumasok na ulit si Yaya Lucy kahit araw pa rin ng pasko. After I eat breakfast ay karga-karga ko si Yetti and I'm caressing him when yaya Lucy knock my door and called me to go down in a living room where my parents discussing something. They summoned me so kahit ayoko bumaba ay napilitan ako. Maybe they're thinking about me last night kung okay lang ba ako mag-isa dito sa bahay. And they want us to be together dahil pasko pa naman.

"Mom, pinapatawag niyo raw po ako." Bungad ko kay Mommy na nakaupo sa sofa kaharap si Daddy at naupo naman ako sa single sofa. Lennie, my mom.

"Your dad has something important to disscuss." Sabi niya pa ulit. Talaga? Kasali na ba ako sa pag-uusapan nila? Nakapagtataka naman dahil after ng incident ni Kuya ay ngayon lang kami nagkaharap-harap ng ganito. But I feel it's not about family matter or get-together. It's important so it's about business again.

"I'll invest a house in Antipolo City." Umpisa ni Papa. Okay. It's about business nga. Akala ko pa naman kukumustahin man lang nila ako kung okay lang ba ako. Or kumusta ang gabi ko.

"In Masinag. I want you to live there with yaya and your driver." My authoritarian Dad say so. Okay. Hindi na bago sa akin ang palipat-lipat ng bahay. From Laguna to Marikina then ngayon sa Antipolo naman. Pero bakit? Kakalipat pa lang namin dito ay paaalisin agad ako? Pinatawag nila ako para ipagtabuyan sa bahay na ito. Wow naman. This is a big news. Hindi man lang ba nila ako tatanungin kong gusto ko doon? Titira ako mag-isa sa malaking bahay?

"When?" Iyon lang ang lumabas sa bibig ko.

"Soon. Pag nadeliver na ang mga gamit doon." My Dad says. Wow huh. Matagal na talaga pala nilang pinaghahandaan ito.

Wala na ba siya ibang maisip ko'ng saan nila gagamitin ang pera. I'm not shock anyway at alam ko'ng madami siyang plano sa buhay at sa akin na hindi ko kayang ipredict. He's a good father but sometimes too much. Maybe oftentimes dahil hindi talaga kami magkasundo sa mga pinaggagawa niya at sa mga iniuutos niya sa akin.

Dito pa nga lang sa bahay na kasama sila ay pakiramdam ko mag-isa na ako eh. Doon pa kaya. Ano ba gusto nilang patunayan ko? Na kaya ko mabuhay na wala sila? Ayaw na ba nila ako makita kaya itatapon nila ako sa Antipolo?

I am not good enough for them? Is that how they see me? Nothing more than a nuisance. So they throw me away.
What are they planning to do? What are they thinking? Masyado na ba ako matured para isipin nila na kaya ko na ang buhay ko? What the f! I can't really bring my self to think that.

I have so many questions in my head pero hindi magawang lumabas sa bibig ko. Hindi ko magawang magsalita. Kahit naman gawin ko iyon ay masusunod pa rin sila. Fine. I choose to zip my mouth. Then they left me in the living room alone. Nagpaalam na pupunta ng kompanya kahit pasko. They left me again.

Kanina I'm hoping na umalis sila dahil gusto ko makita si Matthias pero ngayon parang binuhusan ako ng malamig na tubig kaya nawala ang excitement ko. Nawala ang init ng katawan ko. Ano bang pinag-gagawa nila. They are really intriguing. They slowly put me in hell. Hindi ko tinawagan si Matthias nang ilang araw kahit nagtetext man siya at nag-aalala. Okay na sana ako eh. Unti-unti na akong bumabangon pero ito na naman. What kind of twist is this? Huh? Author? Gusto mo ba ko'ng magsuicide na lang? No. Fine. Hindi pwedi. Hindi ako ganoon kahina. I'll make it again. But I can't sleep thinking all these at night.

Hanggang new year ay balisa ang utak ko. Nagtataka na si Matthias kung bakit hindi ako lumalabas ng bahay. Sinasabi ko na lang na nandito ang magulang ko kahit araw-araw naman wala. Until school days ay lutang pa rin ako.

"Lainerry! May tumatawag sayo!." Bulyaw sa akin ni Yvette dahil wala akong naririnig tiningnan ko ang phone ko pero wala naman tumatawag.

"Gagi! Ayon sa pintuan. Si Matthias." Sabay lingon ko naman sa may pintuan na nakita ko agad ang nagtatanong na mga mata ni Matthias. Hindi pa ako lumabas para sa lunch kaya siguro siya nandito. Nagpaalam ako kina Mairi at Yvette.

"Hey,." Lumapit ako sa kanya na bitbit ang bag ko. Sabay hinawakan niya ako sa kamay at naglakad kami palabas ng hallway. Wala siyang imik kaya hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa kamay niya. Nilingon niya naman ako.

"What happen Laine?." Panimula niya habang binabagtas namin ang papunta sa park ng school. May mga nagkalat na puno at bench sa paligid. Nagpwesto kami sa parte na kokonti lang ang estudyante.

Inilapag niya ang knapsack niya at may inilabas na dalawang maliit na sealed tupperware. Inayos niya sa harapan ko at sinimulang buksan. Pati tubig may dala siya.

"Let's eat." Sabi niya. Dalawa ang kutsara kaya obvious na hindi pa rin siya nagla-lunch. Hindi ako gumalaw kaya umakto siyang susubuan ako. Kaya pinilit ko ang sarili ko na kumain. Hindi siya nagtatanong. Hinayaan niya lang na matapos ang kinakain namin. After we ate he keep the thing and prepare to return to our own classroom.

Hinatid niya pa ako sa room ko bago siya patakbong pumunta sa classroom. Hindi niya ako pinilit na sabihin kong anong problema ko pero alam ko naman na ramdam niya iyon. Matthias is so nice. Nagsisi tuloy ako na hindi ko siya kinausap.

Sa sumunod na mga araw ay ganoon din ang ginawa niya. Sa akin siya sumasabay kumain hindi sa mga kaibigan niya kaya tuloy nagi-guilty na ako dahil alam ko naman na busy siya pero ako pa rin ang iniintindi niya.

"I can handle my self Matth. Don't worry about me." Sabi ko sa kanya ng samahan niya ulit ako para maglunch. Last month of the school year at alam kong nalalapit na rin ang finals namin. Kaya kinausap ko siyang huwag na akong samahan dahil may kasama naman ako para maglunch sila Yvette at Mairi.

"You sure? Okay ka na?." Tanong niya pa ng sabay kami palabas ng gate ng hapong iyon.

"Yap. Okay lang ako." Nginitian ko siya. Hindi pa naman sinasabi nila Daddy na lumipat na ako pero alam kong nalalapit na iyon. I feel okay kahit papaano. Nagfocus lang din naman ako sa pag-aaral kaya hindi muna ako lumalabas kasama si Matthias.

"Mine.." Nagulat ako ng marinig ko ang tawag na iyon. Nasa likod ko si Matthias habang nagbubukas ako ng hulihang pintuan para sumakay. Pinaandar na ni Kuya Noel. Sumunod pala si Matthias.

"Bakit ka nandito? Makikita ka ni Kuya Noel." Tarantang sabi ko sa kanya. Isinara ko ulit ang pintuan ng sasakyan at hinarap siya. Medyo magdidilim na dahil madami kaming ginawa sa school.

"Gusto ko lang sabihin na nandito lang ako para sa'yo." He said seriously.

"Alam ko naman iyon eh." I confirmed.

"Sige na. Sakay na." But before I open the car door he embrace me like he miss me so much and whispering "I love you, Laine". Nag-init ang mukha ko dahil alam kong nagmamasid si Kuya Noel sa side mirror. Speechless ako kaya binuksan ni Matthias ang pintuan at inalalayan akong sumakay. At bago niya sinara ang pinto ay kinausap si Kuya Noel.

"Sorry po sa abala. Hindi na mauulit Kuya Noel." Tumaas ang kilay ko sa narinig kong salita galing kay Matthias. Magkakilala ba sila!? Kaya nakangiting bumaling sa akin si Matthias.

"Dating family driver siya nila Shaun. Magkakilala kami." He explain at tumango na lang ako. After that nagpaalam na siya. At ipininid na ang pinto. Habang binabagtas namin ang daan pauwi sa bahay ay hindi tuloy mawala sa isip ko si Matthias. Wala na akong time para sa kanya. Hindi na kami lumalabas kaya siguro ganoon na lang siya. Pero alam kong maiintindihan niya naman ako. Sana okay lang siya.

We both struggling in life, lalo na sa nalalapit na finals. At halos busy rin ang lahat. Ilang weeks na lang ay finals na. Habang nagrereview ako sa sala ay kinausap ako nila Mommy kung gusto ko sumama sa Zamboanga next weekend. Bibisitahin nila si Kuya. I mean pupuntahan nila kung saan natagpuan si Kuya. It's his first death anniversary. Hindi ko naman pweding iwanan ang finals kaya hindi ako pwedi sumama at alam naman nila iyon.

Meron din silang ibang sadya sa Zamboanga. Syempre business na naman iyon. Kaya mga ilang buwan daw silang mawawala. And it's fine. Sanay ako mag-isa. Nagbilin na lang na after finals ay magpaturo ako kay Kuya Noel magdrive or kung gusto ko raw ay mag enroll sa driving school. Nagbilin pa na kumuha ako ng student driver license. At parte na naman iyon ng mga plano nila para sa akin. Gusto nila ako matuto magdrive para gumala? Okay. Fine. Pagbubutihan ko iyon or baka nagpapaalam na si Kuya Noel. Next week pa naman sila aalis pero ngayon na nila iyon sinasabi sa akin.

Iwinaglit ko ang nasa isip ko para magreview. Umakyat na lang ako sa kwarto ko dahil dumating na sila. Sigurado hindi naman ako makakapagfocus dito sa sala kung nakikita ko sila. Gusto ko rin naman makapasa sa kinukuha kong kurso para kahit papaano ay maging proud sila sa akin. Nasa kalagitnaan ako ng pagrereview ng tumunog ang messenger ko. It's Matthias.

"Okay ka lang? Good luck sa finals. Please don't skip your meal. No matter what happen I'm always here for you, Love. I love you and I miss you."

I heavily sigh when I read his message. We both busy kaya wala kaming oras para magkita. Namimiss ko na rin naman siya pero konteng tiis lang. Isang linggo na lang finals na. Napangiti na lang ako habang nagtatype ng reply ko para sa kanya.

"I love you too, Baby and I'm craving you all night and day😋."

Z