[ MATTHIAS ARIAGON ]

"Nalulungkot ako para sa kanya. Ano kaya nangyari sa Kuya niya. Hindi talaga siya tagarito dahil hindi naman pamilyar ang mukha niya eh. Tsaka dito na tayo nag-aral since gradeschool diba? Kahit sa private pa eh doon naman si Andrew. Hindi siya pamilyar. It's either kung sa karatig na siyudad siya nag-aral." Jeffrey says with soft heart. Hindi tuloy kami nag-enjoy sa jamming namin ngayong araw kahit marami pang beer ang bitbit nila. Para tuloy recollection ang peg namin.

"Hanapin kaya siya natin then we ask her to join us. You know. Para malibang naman siya. Tapos isama naten sa gig minsan malay mo Matthias, magaling pala siya kumanta. Tapos.."

"May balak ka?." Putol ni Jeff kay Kairos.

"Wala. Stranger siya eh. Para mapalapit siya sa isang stranger dito. Mukhang kanina pa siya distracted." At ang tinutukoy ay ako. Sus. Ganoon rin naman sila. Wala ng ibang topic kundi ang babaeng iyon. Hindi siguro nila napapansin na matatapos na ang curfew namin ay siya pa rin ang pinag-uusapan.

"'Yung totoo. Are we wasting our time here? Are we wasting our life?." Walang emosyong tanong ni Jeffrey.

"Hindi ko alam sa'yo tol. Dahil ako hindi ko sinasayang ang buhay ko. I have a lot of dreams. Hindi ko na nga alam kung sino ang una kong tutuparin eh." Shaun was trying to divert the mood.

"Sino! Wala ka talaga tol. Ibang klase. Babae yang dreams na tinutukoy mo. Hindi yan ang punto ko!. Kahit kailan ka talaga Shauniro, Kj neto." Jeffrey was murmuring.

"Pero sa hinala ko tama talaga siya. Walang saysay ang pinag-gagawa naten. What if tumakbo na lang tayo sa politika para naman magkaroon ng meaning ang buhay naten? Tapos tumulong tayo sa mga malulungkot na kagaya niya. Huh?." It's Kairos.

"Takbo ka mag-isa mo! Isa ka din panira ng ambience." Jeffrey again. I smiled. Walang kwenta ang usapan ngayon pero ayos lang dahil narealize ko na may pakialam sa ibang tao ang mga kaibigan ko.

"Sayang naman. Hindi man lang naten nakita ang mukha niya. Baka nakakasalubong na natin siya tapos deadma lang natin. Idol ko na siya dahil sa kanya lang nagising ang manhid na puso ko. Tsk. Sayang talaga." Panghihinayang ni Andrew. Well, hindi ko naman sinabi na pangalawang beses ko na siya na-meet dahil sigurado mas lalakas pa ang pang-aasar nila sa akin. Atleast ako nakita ko na siya ng malapitan at nakausap. Pero ako rin ang mas higit na apektado dahil may alam ako sa kwento niya. Hanggang sa pag-uwian namin ay siya pa rin ang topic namin.

"Ano ba kayo. Wala naman siyang sinabing mali at against sa atin ah? Bakit nagkakaganyan kayo? Parang mga sira. Ang sabihin ninyo naapakan ang ego ninyo dahil hindi niya napansin ang mga charisma n'yo." Shaun sounds funny but real. At talagang sa kanya pa nanggagaling ang salitang iyon.

"Ikaw na Shaun. Astig ka talaga. Kinakausap mo ang sarili mo. Kahit nandito naman kami." Pambabara ni Jeffrey.

Teka. Bakit ba ako apektado? Eh hindi ko naman siya kilala. Kahit ang pangalan niya ay hindi ko alam. Why I feel like she's already a part of my life. Ano bang pabango ang gamit ng babaeng iyon at nagagayuma ako. She occupied my mind a days ago and now her presence in the rooftop added in my head. I feel heavy everytime I remember her voice calling her Kuya and crying. I imagined her face and eyes filled with sad tears. I wish I could hug her and comfort her. I wish I can see her again in good terms at walang kasamang mga asungot para hindi siya umalis agad. 'Yon'yon kung magkikita pa kami ulit. But I'm hoping and praying 'coz she moves my world.

[ LAINERRY ESCAMILLA ]

"Buti pa sila." Salitang namutawi sa bibig ko pagkaapak ko huling baitang ng hagdan. At sabay tanaw ko sa itaas ng building.

They're lucky. I envied. The way they talk I envied. It seems they don't have problem. They like a kid playing outside their comfort zone and they don't care about the world. I wish I'm one of them but it's impossible because the world is in my arms and I need to face it. Hindi pa ako nag-aaral nang kolehiyo ay isinasama na ako nila Papa sa company niya what more kung makagraduate na ako. Wala na akong oras para mag-gala.

I envied to his friend. Parang hindi sila apektado sa nangyayari sa paligid. The way they treat each other I get jealous. I wish my friendship was here. Syempre kung kasama ko rin ang mga kaibigan ko ay ganoon rin kami sa isa't-isa. Were like a family and they comforted me like what he did.

He did. What his name? Nalaman ko na lahat ng pangalan ng kaibigan niya pero ang pangalan niya ay hindi man lang binanggit. Sinadya ba nila? Nakakatuwa naman sila. I feel they're a good person. At sana hindi nila isipin ang sinabi ko. Well, wala naman iyon eh. Naiinggit lang talaga ko dahil mukhang masasaya sila at walang iniisip na problema. Bad timing lang talaga dahil masama ang pakiramdam ko at sinasabayan ng sakit ng puso ko sa pagkawala ni Kuya Lander.

"Huh? Nagmukha ba akong bitter sa mga sinabi ko sa kanila?." My mind talking itself. But his smile flashing my head siguro naman hindi nila bibigyan ng kahulugan ang mga salitang lumabas sa bibig ko.

And him. 'Yong pangalan niya sana ang gusto ko marinig. I waited but they didn't mention it. Are we going to meet again? Bumalik kaya ako sa rooftop para tanungin ang pangalan niya? Masyado akong atat na malaman. Wooh. Why I feel regrets for not knowing his name. At sa sobrang pagsisisi ko ay hindi ako sumakay sa sasakyan ko. Naglakad ako pauwi ng bahay habang nakasunod lang si Kuya Noel sa likod ko. Kawawa naman si Kuya Noel baka nag-alala na siya kung napapano na ako. Kuya noel waited for me in a nearby mini store. Buti hindi niya napansin ang mga lalaking iyon dahil kung sakali tatakbo siya pataas ng building.

"How are you kuya.. Did you saw me talking a stranger then I forget the pain a little bit. Help me to survive Kuya Lander." My mind continue talking.

Soon I endure this pain; feel better. I will help my self to become okay because no one does it but myself. At sigurado ako na malulungkot si Kuya Lander if I stay like this. Kuya will be sad if he see me wasting my time into grieving. He loves me that's why I need to learn to live without him. I need to be dependent on my own. Kakayanin ko kahit mahirap at masakit. I know someday I will learn to live with my own life and siya ang unang taong magiging masaya para sa akin.

Darating ang panahon na iyon Kuya, I promise you. Pero hindi pa ngayon dahil hindi pa ako sanay na wala ka. Hindi ko pa kayang kalimutan ka at iwaglit ang mga masasayang araw natin. Sa ngayon iyon muna ang gagamitin ko para mabuhay at bumangon sa araw-araw. In order to live everyday I will use our happy memories together. Please help me Kuya dahil hindi ko ito kakayanin na mag-isa.

Our Mom and Dad was also crawling everyday to live without you. They're not used to live without you. I want them to know that I'm still here pero talagang gumuho ang mundo nila at hindi ko sila malapitan dahil ayoko dumagdag pa sa iisipin nilang problema. Ang mahalaga may inuuwian akong pamilya at hindi ako nagugutom. Alam ko rin naman na busy sila Daddy sa negosyo kaya madalang na rin kami magkita lalo pa't wala na si Kuya na katuwang nila. Wala sila lagi sa bahay and that's okay. Kasama ko naman si Yaya Lucy and Kuya Noel. Masasanay rin ako nang ganito. Step by step.

My family owned a travel agency and Hotel in Marikina. My Dad is the only son of my Lolo kaya siya ang nagmana ng business nito. His father ( my late grandpa ) trained him well. Simula bata ay negosyante na rin si Dad kaya kahit papaano ay magaan ang buhay namin ngayon. At ng mamatay si Lolo ay si Daddy na ang pumalit dito kaya kailangan na naming lumipat agad. Nakilala ng Dad ko si Mom sa isang flight from Spain pauwi dito sa Pilipinas. My mom working as stewardess before she met my Dad.

Then the worst thing when Kuya Lander took a flight to Zamboanga for business opening was turn into chaos. The plane crash and that's why my parents were lost after that incident. Daddy was expecting too much for my Kuya. His only successor. At dahil sa nangyari naririnig ko'ng ako na lang ang pag-asa nila. I'm the only grandkid of my Lolo. At wala naman kapatid si Daddy kaya siguradong ipagpipilitan nila na pag-aralan ko ang business ng pamilya.

"Lainerry, saan ka galing." I heard my Mom voice from the kitchen when I entered the living room.

"Sa labas lang po Mom. I'm with Kuya Noel." I answered.

"I know. Noel called me. Sumabay ka na sa akin magdinner dahil mali-late ang Dad mo." She said. 'Always' my mind talk back. Always late. Pumunta na ako sa kusina. Naghahain na si Yaya Lucy kaya tumulong na ako kumuha ng tubig at isinalin sa baso. I'm waiting my mom to ask me if I'm okay but she's not. Tahimik lang kaming kumain at binilisan ko dahil ayoko magtagal sa mesa na hindi naman kami kompletong kumakain.

"I'm done. Akyat na po ako." After I put my dirty dishes to sink ay agad na akong naglakad papunta sa taas.

"Lainerry?." My mom called. Kaya huminto ako. I thought she wants to talk to me and comfort somehow but I was wrong.

"Tomorrow we'll go to your school. Sasamahan kita mag-enroll kaya gumising ka ng maaga. Okay?." She informing me. She just informing me. Hindi talaga nila ako tatanungin ko'ng kumusta ba ang nararamdaman ko ngayong wala na si Kuya Lander. They are so numb. I need them but I'm unseen.

"Yes, Mom." I agreed.

Z