De mensen staan blij en juichend voor Melanie.
Ze feliciteren en zoenen haar, maar zij wilt dat helemaal niet.
Ze moest iemand doden om iemand te redden.
Nu is diegene nog steeds dood.

Ze wordt door de menigte geholpen door soldaten die juichende mensen opzij duwen.

Melanie wrijft haar rok omlaag.
Haar jurk is gigantisch groot, maar komt tot haar knieën. Haar haar staat hoog opgestoken.

Ze vindt de jurk best leuk, maar ze kan al dat plezier niet uitstaan.
Dex loopt in zijn pak naast haar.

Zijn ogen staan vaag en hij lijkt ver van de wereld met zijn gedachten.

Hij houdt een hand van Melanie vast.
Melanie kijkt er even naar.

Ze draait zich weer om en ziet dan haar familie.
Vader, moeder, Maxiem en Kasper.

Melanie krijgt een warm gevoel.
Niet van haar familie, maar van Kasper die op de grond wordt gezet.

Hij rent op zijn korte pootjes naar Melanie toe.
Hij schaaft met zijn kopje langs haar been en begint luid te spinnen en te mauwen.

Melanie zakt op haar knieën en aait het beestje over zijn lijf.
Ze trekt hem in haar armen en kust het dier.

Hij gaat met zijn kop langs haar kin en likt in haar nek.

"Ik heb je zo gemist." Zegt Melanie.

Ze zet de kat neer en loopt naar haar familie.
Haar huis staat achter hun.
Kasper loopt langs Melanie en blijft bij haar zijde.

Ze ziet moeder die met pretlichtjes in haar ogen naar haar en Dex kijkt.
Melanie's treurigheid valt in de grond en maakt plaats voor een verschrikkelijk gevoel.

Ze heeft haar moeder haar zin gegeven.

Met doffe stappen loopt ze naar haar familie.
Moeder wilt haar omhelzen, maar Melanie loopt pal langs haar heen.

"Wat leuk dat je iemand..." Begint haar moeder.
Melanie roept er overheen: "Ja inderdaad. Wat leuk zeg!"

Met betraande ogen loopt ze naar haar deur.
Ze kijkt er even naar, maar draait zich om.

"Dex, ik wil even met jou mee, naar jou huis."
Hij knikt.
Moeder kijkt haar vragend aan.
De juichende mensen worden wat stiller en kijken naar Melanie, die Dex meetrekt en zich door de menigte heen wurmt.

"We moeten de andere kant op." Zegt Dex.

Melanie draait zich om en kijkt hem geïrriteerd aan.
"Kun jij misschien voor gaan?" Vraagt ze met een geïrriteerde toon.

Dex knikt en draait zich om, dwars door de mensen heen.
Ze beginnen te fluisteren en te staren.

Een klein meisje pakt de rok van Melanie en trekt er zachtjes aan.
Melanie kijkt omlaag.

"Ik zag hoe u een man doodmaakte." Zegt ze met een hard stemmetje.

Melanie kijkt haar ernstig aan.
Ze kijkt even in haar kleine ogen en loopt weer verder.
Ze wilt daar nu niet aan denken.

Die arme man.

Ze knijpt haar ogen kort dicht en voelt hoe Dex haar door de menigte heen sleurt en mensen aan de kant duwt.

Ze bereiken het einde van de drukte en lopen nog steeds rechtdoor.
"Hoe ver is het?" Vraagt Melanie.
"Nog 3 straten."

Ze lopen snel over de stenen straat.
De hakken van Melanie klakken hard, waardoor de geluiden zich verspreiden door de hele wijk.

"Het is zo stil." Zegt Melanie.

"Iedereen kwam naar ons kijken, dus ze staan nog op het plein."

"Maar als ze ons willen zien dan..."
Melanie draait zich om.
Direct ziet ze cameramannen achter hun aan rennen, met hun camera's aan.

"Ik haat dit!" Roept ze.

"We gaan even wat sneller rennen." Zegt Dex.

Hij knijpt harder in Melanie's hand en trekt haar sneller mee.
"Dex, wacht! Ik kan niet rennen op deze rot hakken."

Dex stopt.
Melanie trekt snel haar hakken uit en houdt ze vast in haar vrije hand.

De cameramannen naderen de twee.
Ze komen om hun heen staan en beginnen vragen te stellen.

"Aan de kant!" Zegt Dex.

Hij duwt iemand aan de kant en trekt Melanie mee, de groep uit.

Ze beginnen razend snel te sprinten en schieten een straat in.
De cameramensen geven niet op, dus blijven hun achtervolgen.

Dex rent voor de deuren langs van alle huizen in de straat.
Melanie ziet zichzelf en Dex in de ramen voorbijschieten.

Dex stopt snel voor een deur en hoopt diep van binnen dat hij open is.

Hij draait aan de knop.
Hij kan hem niet openen.

"Verdraaid." Zegt hij.
Melanie staart hem aan.

"We gaan achterom."

Hij sleurt Melanie mee, een zijstraatje in.
Ze rennen langs schuren en Melanie hoort een hond die begint te blaffen.

Ze stoppen weer voor een deur.
Melanie ziet hoe alle mensen het straatje in komen rennen en op hun af komen.

"Snel, snel, snel." Zegt Melanie.
Dex trekt aan de deur, maar de deur weigert open te gaan.

Dex scheldt in zichzelf en tilt Melanie omhoog.
"Ho! Wat doe je!"

"Pak je vast aan de schutting. Ik duw je omhoog."
Melanie wordt rood.
"Rustig maar. Ik kijk niet onder je jurk."

"Ok dan."

Dex draait zijn hoofd weg en duwt Melanie omhoog.
Ze klemt zich vast aan de bovenkant en trekt haarzelf omhoog.
Ze slaat haar benen over de rand heen en verliest haar grip.
Ze valt naar beneden en beland op de stenen vloer.

Dex klimt omhoog en springt naar beneden.
Melanie krabbelt overeind en veegt haar losse haarplukjes uit haar gezicht.

De cameramannen verzamelen zich achter de schutting.
De twee horen allemaal gepraat en discussies.

"Als jij nu naar boven klimt en de schutting over gaat, geef ik de camera aan." Hoort Dex.

Zijn bloed begint te koken en zijn vuisten vormen een bal.

"Opsodemieteren!" Schreeuwt hij.
Achter de schutting wordt het stil.

"Hoe was het in The Death Game?" Vraagt een journalist.
"Wegwezen!"

"We willen wat vragen stellen."

"Ga toch heen, met alle je vieze apparatuur!" Schreeuwt Dex.

Melanie slaat een hand om haar mond van het lachen.
Ze doet het stil, want ze wilt niet dat het op camera komt te staan.

"Weg! Opsodemieteren!"

De cameramensen beginnen te mopperen en sjokken weg.
Eentje probeert zijn camera over de schutting te duwen, maar Dex ramt vol op de lens.

Er ontstaat een grote barst.
"Mijn camera!" Klinkt er vanachter de schutting.

Dex grinnikt.
Hij neemt Melanie snel mee naar binnen en sluit de achterdeur.

----------------------------------------------