De volgende morgen wordt Melanie wakker door Dex.
Hij niest voluit, waardoor ze allebei rechtovereind schieten.

"Ook goedemorgen." Zegt Melanie.
Ze wrijft in haar ogen en rekt zich uit.

"Sorry." Dex haalt zijn neus op en wrijft eroverheen.
"Hij begon opeens te kriebelen."

"Ach, dan zijn we wakker en kunnen we ons voorbereidden op onze zware reis." Zegt Melanie.

Dex staat op en rekt zich uit.
"Ik ga water zoeken. Ik barst van de dorst."

Melanie staat ook op en begint gelijk de hut af te breken.
Ze trekt het touw los en haalt de bladeren eraf.

"Waarom haal je het uit elkaar?" Vraagt Dex.
"Ik wil niet dat andere mijn dingen gebruiken. Dan moeten ze het zelf maar leren."

Dex knikt tevreden naar Melanie.

"Ik haal je wel als ik water heb gevonden."

"Nee wacht." Zegt ze snel.
"Wacht alsjeblieft. Ik wil niet alleen zijn."
Dex knikt.
"Ik zal blijven."

Melanie zucht tevreden en gooit de takken en bladeren weg.

"Heb je alle spullen?" Vraagt ze aan Dex.
Hij checkt hun tijdige leefgebied en knikt.
"Ik geloof het wel."

Melanie pakt haar rugzak en stopt het mes in het zijvakje.
"We kunnen gaan."

Samen lopen ze weg van hun slaapplek.

Ze beginnen aan hun zoektocht naar water en voedsel.

Dex kijkt om zich heen.
Het felle zonlicht zorgt ervoor dat hij niet omhoog kan kijken.

Melanie probeert zo dicht mogelijk bij Dex te blijven.
Ze is vreselijk bang.

Melanie pakt de hand van Dex.
Hij kijkt er kort naar en knijpt er zachtjes in.
Het geeft Melanie een rustgevend gevoel.

Ze lopen over knisperende takjes en blaadjes en af en toe schiet er een salamander voorbij.
Melanie schrikt soms van een insect die langs haar hoofd voorbij vliegt.

Dex blijft alert.
Hij wilt water hebben.
Melanie luistert juist naar geluiden van vogels en insecten.
Ze geniet van het getjirp.

Dex wijkt dan af van hun weg.
Melanie wordt uit haar rustgevende momentje gerukt, door het snelle lopen van hem.

Melanie begrijpt niet wat hij doet.
Pas als ze het geluid hoort van stromend water, weet ze het.

Vol blijdschap loopt Melanie het kleine beekje in.
Haar kleren worden gevuld met het verfrissende water.

Ze sluit even haar ogen en hoort hoe Dex hetzelfde doet.
"Heb je een fles of iets?" Vraagt Melanie.

"Nee." Zegt hij.

Melanie begint diep na te denken.
"Hoe kunnen we het water dan meenemen?"
"We kunnen een veldfles maken van wat bladeren." Zegt Dex.
"O? Kan dat?"

Hij knikt en stapt met trage stappen uit het water.
"Ik begin meteen." Zegt hij.

Melanie kijkt toe hoe Dex van wat stevige bladeren een kom vormt.
Hij zet er een ander blad aan vast, waardoor er een fles ontstaat.

Met een stuk touw bind hij hem aan de bovenkant dicht.
"Probeer eens." Zegt hij.

Hij gooit de fles naar Melanie.
Ze vangt hem, maakt het touw los en duwt hem onder water.
Kleine bubbeltjes lucht ontsnappen uit de fles en water neemt de plaats in.

Ze haalt hem boven water en wacht.
"Nou, je bent een genie." Zegt ze.

Dex glimlacht en trekt haar uit het beekje.
Ze drinkt snel wat uit het beekje en loopt verder.

"Wat is nu het idee?" Vraagt Melanie.

"We moeten overleven."

Melanie zucht.
"Dat weet ik, maar we gaan toch niet de hele tijd lopen?"
Hij schudt zijn hoofd.

"We moeten de hele wereld gaan verkennen. Ik zag nog een woestijn en een zee."

"Die zee is nutteloos." Zegt Melanie.
"Juist niet. Als we een vlot bouwen, genoeg eten meenemen en wat om op te slapen hebben, kunnen we op de zee overleven."

Melanie schudt haar hoofd.
"Ik blijf liever op het vaste land."

"En de woestijn?"

Ze schudt weer haar hoofd.
"Ik blijf in het bos."

Dex zucht.
"Ok."

"We moeten naar spullen zoeken."
Zegt Melanie.

Samen lopen ze door de ruige bossen heen.
Melanie verstijfd als ze een zacht gegrom hoort.
"Ik hoop dat het geen roofdier is." Fluistert ze.
"Rustig maar." Zegt Dex.

Hij loopt voor haar uit en loopt wat lager.
"Nou, zo te zien is er niks." Zegt hij met zijn handen in zijn zij.

Melanie zucht opgelucht.

Dan hoort Melanie gegil.
Ze kijkt om zich heen en luistert naar de plek waar het geluid vandaan komt.

"Daar!" Zegt ze.
"Wat doe je?" Vraagt Dex.
Melanie rent naar de plek van het geluid.
"Melanie!"

Ze negeert Dex en ziet dan Brenda rennen.
Er zit een tribuut achter haar aan.
"Help me! Help! Help me dan toch!" Roept ze.

Melanie komt in actie.
Ze grijpt een mes uit haar tas en rent op de tegenstander af.
"Melanie nee! Niet doen!"

Dex grijpt haar arm en trekt haar naar achteren.
"Ben je gek geworden?!"

Ze negeert Dex en rukt zich los.
"Ze is een vriendin! Help me dan!" Zegt ze kwaad.
Dex knikt en grijpt zijn speer.

Hij richt op het doelwit, dat inmiddels al bijna verdwenen is.
"Pas op." Zegt hij.

Hij haalt naar achteren en gooit zijn speer met al zijn kracht naar voren.

Hij suist door de lucht en komt met een klap in de rug van de tribuut.
Hij valt hard op de grond en blijft liggen.

Melanie haast zich naar de plek waar ze Brenda voor het laatst zag.

Ze kijkt om zich heen en ziet dan angstige ogen.
Ze zit achter een struik.

"Brenda!" Zegt Melanie.

Brenda veroert zich niet en blijft zitten.
Melanie haast zich naar Brenda en pakt haar vast.

"I-ik... zag het." Zegt Brenda.
"Wat zag je?"
"Bloed." Zegt ze kort.

Melanie krijgt diepe rimpels in haar voorhoofd.
"Hoe bedoel je?"

"Een tribuut."

Melanie's ogen vergroten.
"Is een bekende tribuut dood?" Vraagt ze geschrokken.
Brenda knikt.

"Ze...ze..." Stamelt Brenda.
"Ze werd getroffen."
"O Brenda. Ik snap het niet." Zegt Melanie jammerend.
"Zwaarden. Twee tributen."

Melanie krimpt ineen.
"Is ze door 2 zwaarden doorgestoken?" Vraagt ze.
Brenda knikt.

Melanie nek wordt zwaar.
"Wie was het?" Vraagt ze.
"M-mijn t-tante..."
"Ik wist niet dat ze meedeed." Zegt Melanie.
"Ik ook niet."

Brenda begint hevig te huilen.

Melanie trekt haar in haar armen.
"Och meisje."

Brenda begint te schokken en te huilen.
Jammerend zegt ze: "Als ik had geweten dat ze meedeed was ik naar haar toegegaan."

Melanie aait over haar hoofd.
"Ik snap het. Familie verliezen is het ergste wat er kan gebeuren."

Melanie denkt aan haar kat.
Als ze die zou verliezen, vind ze dat ze geen familie meer zou hebben.

Met waterige ogen kijkt ze naar Dex.
Hij staat stil en kijkt Melanie treurig aan.

----------------------------------------------