22 jaar later

Amsterdam

'Gefeliciteerd!' hoorde Lucinda op het moment dat ze de deur opendeed. Ze werd stevig omhelsd door haar vriendin. Lucinda liet haar glimlachend binnen.

Vandaag vierde ze haar 26e verjaardag. Het zou het jaar moeten worden waarin Lucinda een baan vond dat al haar geldzorgen liet verdwijnen. Ze had al verscheidende sollicitatiebrieven verstuurd en hoopte dat er op zijn minst één instantie tussen zat die interesse in haar had. Haar verjaardag bood een aangename afleiding.

Ze woonde op de derde verdieping van een grachtenpand. Het was een kleine ruimte waarin ze verbleef, maar met een prachtig uitzicht op het water. In de zomer zat ze graag op het balkon, kijkend naar de rondvaartboten vol met toeristen. Het was nu echter winter, haar minst favoriete seizoen. Het enige lichtpuntje in de donkere maanden was haar verjaardag, al was het treurig dat ze het alleen met vrienden kon vieren. Ze had geen familie, niet meer sinds haar moeder verdween.

'Je gaat alweer naar de dertig toe,' zei haar vriendin, Sofie, plagend.

'Hou op,' kreunde Lucinda. Ze was 26 en had haar leven allesbehalve op orde. Ze had het gevoel alsof ze haar hoofd net aan boven water kon houden, maar het een kwestie van tijd was voordat ze verdronk.

Sofie zocht de muziek uit, terwijl Lucinda het stokbrood sneed en de smeerseltjes klaarzette. Net toen ze het op tafel zette, ging weer de deurbel. De rest van de uitgenodigden kwamen binnen een halfuur aan. Ze feliciteerden Lucinda en gaven de cadeautjes; boeken, kaarten waarop stond om ergens te borrelen, plantjes en willekeurige dingen zoals felroze wollen sokken. Aangezien het een oud pand was, was het niet goed geïsoleerd, dus die sokken kwamen uitstekend van pas.

Lucinda had bedacht om 's nachts met zijn allen uit te gaan, maar iedereen vermaakte zich prima en de tijd vloog voorbij. Voordat ze het wist, was het alweer één uur 's nachts en was iedereen dronken genoeg om mee te doen met spelletjes. Lucinda had de muziek al uitgezet, voor het geval het te veel overlast zou veroorzaken. Ze was niet de enige die in het grachtenpand woonde.

Met zijn allen zaten ze op de grond om de tafel en stelden elkaar om de beurt vragen. Het was een goede manier om elkaar nog beter te leren kennen, want de alcohol maakte iedereen een stuk ongeremder. 'Wat is jouw grootste geheim, Lucinda?' vroeg een vriendin. De kaart die ze had getrokken, legde ze terug onderin de stapel. Lucinda hoefde de vraag niet te beantwoorden. Ze kon de vraag ontwijken door een shotje te nemen, maar ze had het gevoel dat ze dan zou overgeven en zich de rest van de nacht belabberd zou voelen.

Normaliter zou ze haar grootste geheim niet verklappen. Ze herinnerde zich haar moeders woorden nog: 'houd deze kist dicht, Lucinda. Praat er met niemand over.' Ze had nooit geweten waarom de kist op slot moest blijven. Het maakte haar nieuwsgierig.

'Wacht even,' zei Lucinda. Ze stond op en liep naar het gedeelte waar haar bed stond. Onder haar bed haalde ze het kistje tevoorschijn. De houten deksel was bewerkt met in reliëf uitgesneden symbolen, die voor Lucinda onbekend waren. Het was prachtig, maar het gaf haar ook een beklemmend gevoel.

Alleen al de aanraking van het kistje, liet een tinteling op haar lichaam achter. Het kistje leek haast statisch geladen te zijn, wat niet kon, want het kistje was van hout. Dat maakte haar nog nieuwsgieriger naar de inhoud. Altijd had haar moeders waarschuwing haar tegengehouden, maar nu... Het deed haar niets meer. Haar moeder was verdwenen, had haar zomaar achtergelaten zonder enige uitleg.

Dit kistje was het enige dat Lucinda van haar had en ze mocht niet eens weten wat erin zat of wat ze ermee moest.

'Dit is mijn grootste geheim,' zei Lucinda toen ze terugkwam bij de groep. 'Ik heb het al jaren, gekregen van mijn moeder. Ik mag er van haar niet over praten en al helemaal niet openen.'

'Waarom niet? vroeg Sofie. 'Wie weet zit er geld in.'

'Dat kan ik hard gebruiken,' zei Lucinda bedachtzaam. Ze ging op de bank zitten met het kistje op haar schoot. 'Ik heb mijn moeder al jaren niet meer gesproken.' Misschien was haar moeder wel dood. Niemand had haar kunnen vinden. Op het begin had Lucinda hoop gehad, maar al snel was dat omgeslagen in wanhoop, verdriet, en nog steeds had Lucinda het niet kunnen verwerken. Hoe had haar moeder haar kunnen achterlaten met alleen een kistje dat ze niet mocht openen? Het sloeg nergens op. 'Ze zal er nooit achter komen dat ik nu heel voorzichtig het kistje open.'

Dus Lucinda maakte het slotje open en opende de deksel tot een kiertje. Ze probeerde erin te gluren, maar zag niets. Ze maakte het nog verder open en zag een ring erin liggen gehuld in een rode kleur, waarvan Lucinda hoopte dat het uitgedroogde verf was.

'Wat is het?' Sofie wierp een blik erin. 'Is dat bloed?'

De anderen kwamen dichterbij, wilden zien wat de reden was van de geschokte reacties van Lucinda en Sofie.

Beelden flitsten aan haar voorbij. Met een klap deed ze de deksel dicht. Ze voelde zich misselijk worden. 'Het is al laat,' mompelde Lucinda. Ze deed even haar ogen dicht. Het voelde alsof ze in een achtbaan zat dat naar achteren bewoog. Meteen opende ze haar ogen. Ze wist niet of het door de alcohol kwam, door het kistje of beide, maar ze voelde het maagzuur omhoog komen. Ze rende naar de wc en spuugde alles eruit. Hijgend veegde ze haar mond af, waarna meteen de volgende golf eruit kwam.

Paniek. Ze voelde alleen nog maar paniek. Die wijntjes en shotjes waren geen goed idee geweest.

Sofie kwam even later bij haar zitten op de koude vloer in het hokje. Ze zei niets, maar zat er alleen maar om Lucinda in de gaten te houden.

Lucinda kon het gevoel niet van zich afschudden dat er iets vreselijk mis was. Ze rilde, niet alleen maar van de kou. 'Kun je iedereen wegsturen?' vroeg Lucinda. 'Ik voel me ziek.' Dat was niet helemaal een leugen.

Sofie deed wat Lucinda van haar vroeg. De stemmen van haar vrienden stierven weg. Sommigen kwamen nog bij Lucinda kijken, maar bleven niet lang toen ze Lucinda lijkbleek aantroffen op de vloer. Lucinda reageerde nauwelijks op haar omgeving. Ze dacht terug aan de beelden, alsof haar leven aan haar voorbij flitste. Eén ding was zeker, ze zou het kistje nooit meer openen.