Aline.

Ik kom alleen thuis, want papa werkt nog, mama is naar haar boekenclub en Senne ging vandaag naar een vriendje.

Ik pak een appel uit de fruitmand en loop naar boven. Ik werp een blik op de kalender en ja hoor, de ergste dag van het jaar is weer aangebroken. Morgen word ik zestien. Mijn ouders gaan vannacht de hele woonkamer versieren en een reusachtige hoeveelheid gebak voor me maken, waarvoor zelfs Senne een inspanning zou moeten doen om het binnen de week op te krijgen. Op school zou er niets veranderen. Iedereen zal weer gewoon langs lme heen kijken zoals ze altijd al deden.

Ik ben er al mee gestopt erin te geloven dat mijn zestiende een magische verjaardag zou worden. Je leest het overal. Een fee die je zestien wensen komt vervullen, een speciale wereld die opeens opengaat, je komt er eindelijk achter dat je door de tijd kan reizen, noem maar op. Nee, mijn verjaardag wordt niets speciaals. Morgen ben ik nog steeds een van de zovele normale mensen op deze saaie wereld.

Ik laat me op mijn bed vallen en blader door mijn agenda. Oef, niets te doen tegen morgen. In een hoekje zie ik iets dat ik nog niet eerder gezien heb. Tessa zat het laatste uur naast me en heeft blijkbaar iets in mijn agenda geschreven.

Aliiiiiiiine :)
Ik ben leuk.
Jij ook hoor ;)

X-jes van mij. (You know who *muahahaha*)

Ik glimlach. Dit is het liefste dat iemand ooit bij me gedaan heeft. Een warm gevoel verspreidt zich in mijn buik. Zo is het dus om een echte vriendin te hebben. Is Tessa eigenlijk wel mijn vriendin? Ik hoop van wel, want het voelt wel goed.

Oké, Nederlands.

Ik verwerp de ideeën die in me op komen zelfs nog voor ik er echt over kan nadenken. Vandaag heb ik geen inspiratie. Echt niks.

Ik pak een boek en begin te lezen.

Zachtjes komt mama de kamer binnen. "Hey, schat. Ik ben thuis," fluistert ze en ze drukt een kus op mijn haar.

"Hey, mama. Hoe was het in de leesclub?"

"Best gezellig. Het was een mooi boek deze week. We konden er wel een tijdje over praten. Het boek van nu is niet echt mijn stijl, maar ja."

Ik knik.

"Wat lees jij?"

Zonder mijn ogen van de tekst af te halen toon ik haar de voorflap.

"Hmm, ziet er leuk uit."

"Mam, dit is de zevende keer dat ik dit lees en zeker de twintigste keer dat je het vraagt."

"Sorry hoor, ik kan toch al lang niet meer bijhouden wat jij allemaal leest. Ken je 'Verdriet' van Jan Christians?"

Ik haal mijn neus op. "Afschuwelijk boek. Ik ben na vijf hoofdstukken al gestopt."

"Dacht ik al, dat is dus het boek van deze week."

Ik grinnik. "Veel succes. Je zult het nodig hebben."

"Ga jij nog een beetje studeren?"

"Ik heb geen huiswerk."

"Je kunt toch al een beetje vooruitwerken?"

"Voor de examens of wat? Mam, we zijn net een nieuw trimester begonnen. Er valt niks te leren."

"En je hebt geen woordjes voor Grieks ofzo?"

Ik schud mijn hoofd.

"Goed, goed. Ik snap het al, je wil niet gestoord worden. Maar nog één vraagje. Welke taart wil je morgen als ontbijt?"

Ik kreun. "Hoeveel heb je er wel niet gemaakt?"

"Umm.. Drie denk ik?"

"Ma-am!"

"Sorry, sorry! Ik verras je wel. Kom je straks eten? Papa is ook al thuis."

Ik knik en lees verder. Zevende keer of niet, dit boek krijgt altijd mijn volle aandacht.

De volgende dag is even erg als ik gevreesd had, alleen zijn de cadeautjes dit jaar wel goed. Ik krijg twee boeken bij. De woonkamer ziet eruit alsof er een ballon vol confetti en slingers ontploft is. De tafel buigt bijna door onder het gewicht van alle lekkernij die mijn moeder gemaakt heeft. Hiermee kunnen we zeker nog een jaar door.

Senne valt meteen aan en om mijn moeder te plezieren, eet ik ook een cupcake.

Tessa staat me op te wachten met een mysterieuze grijns en als ik dichterbij kom vliegt ze me meteen om de hals.

"Gelukkige verjaardaaaaaaaag!" schreeuwt ze.

Ze drukt me een rood pakje in handen en grijnst me toe.

Dit had ik echt niet verwacht. Van mijn ouders, oké, maar van Tessa?

"Hoe wist je het?"

"Dat je jarig bent? Je moeder zei het gisteren tegen de mijne, en ik vond dat ik wel iets mocht doen. Het is niet veel, maar ik wist het dan ook maar gisterenavond laat. Volgend jaar wordt het veel spectaculairder," grijnst ze.

"Je had echt niets moeten doen hoor, en laat die plannen voor volgend jaar maar varen. Ik ben ziek dan."

"Hahaha," zegt ze cynisch. "Maak nu maar open en als je er volgend jaar niet bent, kom ik je uit je bed slepen en moet je in je pyjama naar school."

Ik begin te grijnzen en scheur het rode inpakpapier van het cadeau.

Het is een dik, oud boek, over wolven. Ik vlieg Tessa om de hals.

"Dit had je echt niet moeten doen."

Ze haalt haar schouders op en knuffelt me terug. "Ach, het was niets. En weet je? Ik heb gisteren je verhaal in een ruk uitgelezen en dan ben ik ook begonnen aan het tweede, maar dat is inderdaad nog niet heel erg af. Vandaar dit boek. Mijn papa had het nog liggen in zijn bibliotheek."

Ik kijk weer naar het boek en nu valt de auteur me ook op.

"Fabian Havemeesters? Nog nooit van gehoord."

"Dat is een beetje logisch. Hij heeft echt een kei cool levensverhaal. Eerst woonde hij in het bos bij de wolven, en schreef altijd op wat er die dag gebeurd was. Een soort dagboek, en dan kwam hij terecht in de bewoonde wereld en ging hij studeren en toen bracht hij zijn dagboek uit."

Tessa vertelt het allemaal nogal kort en onvolledig, maar er blijft een vraag in mijn hoofd hangen.

"Hoe kan hij een dagboek schrijven als hij zogezegd tussen de wolven geboren is?"

"O, maar dat hoeft niet perse in een boekje te zijn hoor, met hout en houtskool kom je ook wel redelijk ver."

"Nee, dat bedoel ik niet. Hoe kan hij uberhaupt gewoon schrijven?"

Daar lijkt Tessa ook even over na te moeten denken.
"Dat is eigenlijk best een slimme vraag. Waarom denk ik nooit aan zoiets? Misschien staat het er wel in hoor, ik heb alleen een korte uitleg van mijn vader gekregen, maar het is nu niet echt dat ik daar zo hard heb bij opgelet."

Ik knik. Vreemd.

Tessa heeft een inhaaltoets tijdens de eerste pauze, en zo komt het dat ik weer alleen zit. Ik lees de achterflap van het boek en zie dat het geen fictie is, zoals ik dacht, maar een echte bestudering van wolven. Fabian leefde enkele eeuwen geleden en ging na zijn wolvenavontuur studeren in Oslo, waar hij zich specialiseerde in wolven. Dit boek kan nog eens heel handig zijn voor mijn boek. Bijna alle gewoontes van de prachtige dieren staan erin vermeld en het is informatie uit eerste hand, aangezien hij het zelf allemaal heeft meegemaakt.

Zoals ik al verwacht had, gebeurt er verder niets speciaals voor mijn verjaardag, maar toch is het de mooiste verjaardag van mijn leven. Mede dankzij Tessa.