Gek genoeg keek Alannah uit naar het moment dat Deacon haar in zijn slaapkamer zou uitnodigen. Het was natuurlijk de beste plek om haar moordpoging voor te bereiden, maar Alannah merkte dat er ook een ander gevoel opspeelde. Een gevoel dat ervoor zorgde dat dat nachtje een stuk fijner zou zijn, want het werkte niet als je er geen zin in had.

Ze was ook al actief bezig gegaan met het plannen van de moordpoging. Van Neva en Vere had ze te horen gekregen dat Deacon een week voor de bruiloft zou aankondigen wie de gelukkige was die met hem mocht trouwen. De bruiloft was over vijf weken. Alannah wilde Deacon op de dag van de aankondiging vermoorden. Ze had dus nog vier weken.

Wapens waren een probleem, omdat ze tijdens het gemaskerd bal bijna al haar dolken kwijt was geraakt. Alannah zag het niet zitten om met een zwaard 's nachts Deacons kamer binnen te dringen, dus ze zou aan dolken moeten komen. Misschien kon ze die uit Deacons kamer meenemen vannacht, als hij dolken had liggen.

Want ook dat had Neva haar weten te vertellen. Deacon had een schema wie er welke nacht aan de beurt was in zijn slaapkamer en vanavond was het Alannahs beurt. Ze had al een dun roze jurkje klaarliggen wat ze aan zou trekken en nam nog even haar plan door wat ze in zijn kamer moest zoeken. Dolken, een sleutel van de deur en kijken of en hoeveel wachters er voor zijn deur stonden.

Na het avondeten dat ze met de andere meisjes genuttigd had, liet ze zich in het roze jurkje kleden. Daarover droeg ze een satijnen ochtendjas, want het jurkje zelf verhulde niets. Ze lieten haar haren los hangen en deden geen sieraden om. Dan was het nu wachten tot de baron naar Alannahs kamer kwam om haar op te halen.

Dat duurde nog wel even. Arwen, die al geweest was maar er niet heel veel over kwijt wilde, vertelde dat hij haar pas kwam halen toen het donker werd. Dus liet Alannah nog een dessert op haar kamer bezorgen, ze had toch niet veel beters te doen. Nadat ze het dessert gegeten had, bestelde ze een kopje thee die ze op de bank opdronk terwijl ze naar de ondergaande zon keek.

Ze zag licht in Arwens kamers, maar zag Arwen zelf niet. Alannah had eigenlijk nog niet zo uit het raam gekeken. ze had er ook nog nooit over nagedacht dat ze Arwens kamers en balkon kon zien vanaf hier. Misschien moest ze vaker op haar balkon gaan zitten, dan kon ze de andere meisjes die hun kamers aan deze kant hadden zien zitten en konden ze naar elkaar zwaaien.

Alannah schudde met haar hoofd om die vreemde gedachten af te schudden. Ze was zenuwachtig, merkte ze. Daardoor begon ze dingen te denken die niet logisch waren. Kinderlijke dingen waar ze helemaal niets aan had, maar iets anders om de tijd door te komen wist ze niet, dus bleef ze maar uit het raam staren, kijkend naar de ondergaande zon. Wachtend op het moment dat Deacon op haar deur klopte.

Dat gebeurde, zoals Arwen al had gezegd, toen de zon helemaal onder gegaan was. Alannah zag de maan en de sterren verschijnen toen ze een klopje op de deur hoorde en Fenia naar de deur snelde om hen te openen.

'Baron Deacon, vrouwe' kondigde Fenia hem aan. Alannah dronk het laatste slokje van haar derde kop thee op en keek om naar de baron. Die zag eruit alsof het midden op de dag was, strak in kleding die gepast was voor een beron. Niet in kleding waarmee je in bed zou gaan. Ineens voelde Alannah zich heel erg naakt, terwijl de ochtendjas de intieme plekken wel bedekte.

'Lig je nog niet in bed, Alannah?' vroeg Deacon. Alannah verlegde haar aandacht nu van haar lichaam naar de baron voor haar.

'Nee, baron. Ik was aan het kijken naar de zonsondergang. Ik had nog niet de behoefte om naar bed te gaan' antwoordde Alannah. Deacon knikte en bleef zwijgend midden in de kamer staan. 'Wat komt u in mijn kamer doen, zo laat op de avond?' vroeg Alannah.

'Ik kwam je uitnodigen in mijn slaapkamer, vrouwe Alannah' antwoordde Deacon terwijl er een flirterige glimlach op zijn gezicht was. Alannah merkte dat er een verlegen glimlach op haar gezicht verscheen, maar ze liet het gebeuren. Deacon stak zijn hand naar haar uit, en Alannah pakte die aan.

Met haar hand op de zijne liepen ze Alannahs kamers uit, richting de kamers van de baron. Alannah was benieuwd hoe het er daar uit zou zien. Ze verwachtte grote luxe kamers, misschien een beetje donker, maar met veel gouden details om rijkdom uit te stralen. Die verwachtingen waren groot en deels waar, hoewel de gouden details in Deacons kamers zilver waren. De basis van zijn kamer waren zwart en donkerblauw met zilveren details. De kamer gaf Alannah een beetje de rillingen, maar ze wist dat Deacon niet zo'n creep was.

'Excuseer mij, ik moet me eerst even omkleden. Ga gerust ergens zitten' zei Deacon terwijl hij Alannahs hand losliet. Alannah keek onzeker rond en besloot uiteindelijk om op de rand van het grote tweepersoonsbed te gaan zitten.

Deacon bleek zich niet in een andere kamer om te kleden. Dat deed hij gewoon midden in de slaapkamer. Kleding om in te slapen kende hij blijkbaar ook niet, want alles ging uit, tot op zijn onderbroek na en er ging niets meer overheen. Omdat Alannah niets anders had om naar te kijken, viel haar blik op Deacon. Nu ze naar zijn ontblote bovenlichaam keek kwam ze erachter dat hij nog gespierder was dan ze al dacht. In zijn rug zaten allerlei lijnen van spieren en ook zijn armen zagen er gespierd uit. Alannah verwachtte dat dat op zijn borst nog erger zou zijn.

'Sorry, had ik moeten vertellen dat ik altijd alleen in mijn ondergoed slaap?' vroeg Deacon toen hij de verbaasde blik van Alannah zag. Zijn borstkas was inderdaad ook gespierd, en niet zo'n beetje ook. Hoewel Alannah wist dat deze spieren expres getraind waren en dat hij niet gewoon sterk was zoals de mannen die op het land werkten. Die mannen waren echt sterk, Deacons borstkas was vooral voor de show.

'Ach, het maakt niet uit. Ik heb ook nooit zo veel aan als ik slaap' zei Alannah glimlachend terwijl ze de ochtendjas van haar schouders af liet glijden. Ze deed haar best niet zelf naar haar doorschijnende jurkje te kijken terwijl Deacons blik dat juist wel in zich opnam.

'Het gaat leuk worden vannacht' zei Deacon met een glimlach. Daarna liet hij zich in bed vallen waardoor Alannah omhoog geveerd werd. Deacon deed niet de moeite om onder de dekens te kruipen. Alannah deed haar schoentjes uit en ging in kleermakerszit op het bed zitten. Ze wendde haar blik van Deacon af en deed alsof ze iets zag dat haar aandacht trok.

Omdat Deacon nog steeds geen aanstalten maakte om iets te zeggen, stond Alannah op om dingen in zijn kamer te bekijken. Ze voelde hoe zijn ogen haar volgde en vooral ook door haar kleding heen keken. Alannah verdrong de neiging om haar ochtendjas weer aan te trekken en ging onverstoord door met het onderzoeken van allerlei spulletjes in Deacons kamer.

'Nee, kijk maar niet in dat kastje' zei Deacon toen Alannah bij een zwart kastje met zilveren handvatten aan kwam. Even dacht Alannah te stoppen, maar ze besloot door te gaan. Ze had toch al constant ruzie met Deacon, nog een keer kon er wel bij. Dus opende ze het bovenste laatje van de kast en bekeek ze de spullen die erin zaten terwijl Deacon een zucht slaakte.

'Make-up?' vroeg Alannah verbaasd toen ze de voorwerpen in de la herkende. 'Een geheime aanbidster of gebruik je dat voor jezelf?' vroeg ze zich hardop af terwijl ze een voor een de producten bekeek.

'Ik weet niet wat ik ervan moet denken dat je eerst aan een geheime aanbidster denkt en pas daarna dat ik het voor mezelf gebruik' antwoordde Deacon vanaf het bed.

'Dat is geen antwoord op mijn vraag' zei Alannah terwijl ze een doosje poeder terug gooide in de la en die weer sloot. Ze opende de volgende la en alweer klonk een zucht van Deacon. Alannah rommelde wat door de spulletjes die erin lagen. 'Babykleertjes, wat schattig. Alvast ingeslagen voor je erfgenaam?' vroeg Alannah zich af.

'Voor mezelf' zei Deacon. Alannah draaide zich verbaasd om, met het blauwe rompertje dat ze aan het bekijken was in haar handen. Haar blik schoot van het kleine kledingstuk naar Deacon grote en brede lichaam. 'De make-up, dat is voor mezelf' verhelderende Deacon toen hij begreep dat hij niet duidelijk was geweest. 'Dat wilde je toch weten' mompelde hij daar achteraan.

Alannah knikte, legde het rompertje weer terug en keek tussen de andere spullen. Ze voelde in de la een sleutel, maar die pakte ze niet op. Deacon zou haar willen uitkleden vannacht en dan wilde hij niet zijn sleutel tussen haar kleding vinden. Niet dat de uberhaupt zakken had om het in te doen.

'Heb je het niet koud in dat jurkje?' vroeg Deacon toen Alannah besloot dat ze genoeg van het kastje had gezien en weer doorliep naar de volgende kast. 'Moet je niet hier lekker warm onder de dekens komen liggen?' stelde Deacon zijn volgende vraag toen Alannah ongestoord de volgende kast opentrok, die voor zijn kleding bleek te zijn.

'Nee hoor, het is hier best aangenaam' antwoordde Alannah terwijl ze verschillende jasjes en mantels bekeek die in de kast hingen. 'Ik kom echt wel bij je in bed als ik daar de behoefte toe voel' beantwoordde ze een zucht van Deacon. Ze trok een mandje open waar dolken in zaten, precies wat ze nodig had tijdens haar moordpoging.

Maar ze deed alsof ze niets gezien had en opende het volgende mandje, die gevuld bleek te zijn met geitenwollen sokken. Ze merkte niet dat Deacon uit zijn bed was gekomen toen zij zo druk bezig was met al zijn kleding bekijken en nu achter haar stond. Ze merkte het pas toen ze zijn warme adem in haar nek voelde en zijn armen zich om haar middel sloten.

'Kom je echt niet met me in bed?' fluisterde Deacon in Alannahs oor. Ze had haar spieren gespannen en ontspande die weer toen ze wist dat Deacon haar niets aan ging doen. Door Deacons lichaamswarmte merkte Alannah dat ze het eigenlijk best koud had en de dikke dekens van het bed leken steeds aantrekkelijker.

'Ik kom al, je moet niet zo ongeduldig zijn' mopperde Alannah. Deacon trok haar vriendelijk mee naar het bed en Alannah dook snel in de warmte van de dekens. Deacons warmte naast haar was vreemd, maar ze wende er al heel snel aan.

Vanaf het moment dat hij haar begon aan te raken, vloeide Alannahs herinneringen in elkaar over. Het was niet dat ze het vervelend had gevonden. De aanraking van zijn grote vingers vol met eelt was een fijn gevoel geweest. Maar waar haar herinneringen weer goed in elkaar overliepen, was toen ze haar jurkje kwijt was en Deacon met een van zijn vingers over haar kruisvormige litteken op haar borst ging.

'Wie-' begon hij, maar hij kwam niet uit zijn woorden. 'Wie heeft je dit aangedaan?' vroeg hij. Alannah merkte nu dat zijn ademhaling, net als de hare, snel was. Alsof ze samen een stuk gerend hadden. Alannah legde haar hand over de zijne op haar borst. Ze wist heel goed wie haar dat had aangedaan, maar ze wilde het moment niet verpesten.

'Dat is een lang en lastig verhaal' fluisterde Alannah Deacon toe.

'Vertel het me, ik zal de man die dit heeft gedaan straffen' beloofde Deacon. Alannah zag het vuur in zijn ogen branden, dat hij het echt meende. Er rolde een traan over Alannahs wang.

'Dat zal je niet doen' fluisterde ze, terwijl ze Deacons hand van haar lichaam haalde.

'Waarom niet?' vroeg Deacon verward.

'Omdat jij het hebt gedaan' fluisterde Alannah. 'Jij hebt je mannen de opdracht gegeven mij dit aan te brengen, het teken van een onreine magiër. Het teken dat mijn magische krachtdier is gestorven. Jij hebt die mannen de opdracht gegeven, nadat je het magische krachtdier in kwestie zelf de nek om had gedraaid' zei Alannah, nu hardop maar met een gebroken stem.

Deacon zweeg. Deacon zweeg toen Alannah het bed verliet en haar jurkje en ochtendjas weer aantrok. Deacon zweeg toen Alannah de kamer begon te verlaten.

'Jij hebt mijn leven verwoest en probeert dat nu weer recht te zetten. Je probeert de schade die je eigenhandig hebt aangebracht ongedaan te maken. Denk maar niet dat dat gaat lukken. Laat het een verstandige les voor je zijn, voordat je nog eens het leven van een jong meisje verwoest' zei Alannah als afscheid.

'Ik zal degene die je het heeft aangedaan alsnog straffen' was Deacons enige antwoord. 'Als ik niet al genoeg gestraft bent' mompelde hij daar achteraan. Maar Alannah was al te ver om dat te horen. Ze was de gang op gerend om zo snel mogelijk bij haar eigen kamers te zijn.