Twee dagen. Het duurde al twee dagen en Dahlia had geen idee hoe ze het goed moest maken. Ze was een lafaard, dat wist ze zelf ook wel. Ze durfde Laurel echter niet meer onder ogen komen na wat ze tegen Dahlia gezegd had. Laurel had gelijk. Robyn was nooit meer geweest dan een idee. Dahlia had zoveel op het spel gezet voor iets wat zich afspeelde in haar verbeelding en het was ronduit belachelijk. Dahlia staarde naar de bleke variant van zichzelf in de spiegel en vloekte. Waarom kon ze Robyn niet gewoon loslaten? Het zou zo simpel moeten zijn. Robyn hield niet haar. Klaar en duidelijk. En toch... Elk berichtje en elk telefoontje trok Dahlia Robyns wereld weer binnen. Het was bijna oneerlijk.

Dahlia zuchtte gefrustreerd naar haar spiegelbeeld. Hoe kon het dat haar hoofd haar vertelde wat voor slecht nieuws Robyn was, maar dat haar hart toch naar haar bleef hunkeren? Het was niet meer het wanhopige gevoel dat ze in het begin gehad had, maar ze kon niet ontkennen dat het er nog steeds was. Ze beet op haar lip tot ze bloed proefde en probeerde de tranen te negeren die over haar wangen rolden. Het was nooit de bedoeling dat het zo moeilijk zou zijn.

'We maken gewoon plezier, toch?'

Robyns zachte stem schalde door Dahlia's hoofd. Het was een mantra geworden, een definitie van wat hun relatie was. Dahlia had het zo nodig moeten verpesten. Net zoals ze het verpest had bij Laurel. Haar hart trok pijnlijk samen toen de herinneringen aan haar ruzie met Laurel weer naar boven kwamen. Het voelde anders dan haar ruzies met Robyn. Dieper, op de een of andere manier, alsof er iets kapot was dat niet meer gemaakt kon worden. Dahlia ademde beverig uit door het wanhopige gevoel dat haar hart benauwde. Robyn en zij hadden ook ruzies gehad. Na dronken nachten, soms zelfs nadat ze seks gehad hadden. Maar ze hadden nadien telkens gedaan alsof er niets aan de hand was geweest. Omdat het toen niets uitmaakte. Dahlia's ogen vonden die van zichzelf weer in de spiegel. Ze waren roodomrand door haar tranen.

'Je moet dit oplossen, Dahlia.'

Ze knikte naar zichzelf, alsof ze het advies net van iemand anders gekregen had. Ze veegde bruusk haar tranen weg, plots vastberaden. Ze weigerde om zich nog langer te verschuilen in de veiligheid van haar hotelstudio. Dit had al veel te lang geduurd. Ze beende de badkamer uit en greep haar sleutels uit de rommel die op haar bed lag. Het maakte haar niet eens meer uit dat ze er slecht uitzag. De gedachte aan Laurel was het enige dat haar hoofd nog vulde.

Dahlia herkende tot haar grote opluchting Laurel achter de bar, die breed stond te lachen met een andere bartender. Dahlia's hart trok pijnlijk samen. Deed hun ruzie haar dan niets? Misschien was het een stom idee geweest om hier naartoe te komen. Dahlia duwde haar nagels in haar handpalmen en stond op het punt om rechtsomkeer te maken, toen Laurels ogen de hare vingen. Laurels mondhoeken zakten vrijwel meteen naar beneden. Ze legde kort haar hand op de arm van de andere bartender en stapte toen langzaam op Dahlia af.

'Dahlia? Wat doe jij hier?'

Dahlia had een tel lang geen idee meer. De manier waarop Laurel naar haar keek, keerde haar maag om en een misselijk gevoel maakte zich meester van Dahlia.

'Dit was geen slim idee.'

Laurels blik veranderde in een teleurgestelde.

'Waar ben je zo bang voor, Dahlia?'

Dahlia keek op bij het horen van Laurels trieste toon. Ze schudde haar hoofd en ontweek Laurels ogen, niet in staat om de waarheid onder ogen te zien. Laurel zuchtte gefrustreerd en gooide haar handen in de lucht.

'Ik heb hier geen zin in. Niet nog een keer en al helemaal niet op mijn werk.'

Dahlia greep wanhopig Laurels hand en keek haar smekend aan.

'Blijf, alsjeblieft.'

Laurel schudde haar hoofd in teleurstelling.

'Ik ben niet degene die moet blijven, Dahlia.'

De realisatie sloeg in als een bom. Dahlia's ogen vulde zich met tranen terwijl ze naar haar handen keek.

'Niemand heeft me ooit gevraagd om te blijven.'

Het deed pijn om zoiets hardop te zeggen, maar het was wel de waarheid. Olivia had altijd simpelweg met haar vingers gezwaaid wanneer hun zaken geregeld waren. Robyn had Dahlia telkens weggestuurd wanneer ze genoeg gekregen had van haar. Hoe bleef je wanneer niemand dat ooit van je verwachtte? Laurels blik werd zachter terwijl ze haar hand op Dahlia's wang legde.

'Leer dan hoe.'

Dahlia wenste dat ze dat kon. Voor Laurel. Voor hen. Ze had nog nooit zo graag willen blijven als in het hier en nu.

Pamela had een diepe frons op haar gezicht toen ze de deur opendeed. Haar wenkbrauwen schoten de lucht in toen ze Dahlia ontwaarde, met bloemen in haar handen.

'Dahlia, dat had je niet moeten doen.'

Ze glimlachte breed om Dahlia's geschrokken gezicht en zette een stapje opzij zodat Dahlia naar binnen kon.

'Laurel is er zo. Ze staat nog onder de douche.'

Dahlia knikte en legde voorzichtig de bloemen neer. Laurels tante glimlachte vriendelijk en nam een kop uit de kast. Ze wierp een vragende blik naar Dahlia.

'Koffie? Thee?'

Dahlia wierp een blik over haar schouder. Bij het horen van de douche knikte ze.

'Thee, graag.'

Pamela knikte en nam nog een kop uit de kast, die ze voor Dahlia neerzette.

'Dus, bloemen, huh?'

Dahlia draaide met haar ogen en schudde haar hoofd. Ze was niet bereid om te vertellen dat ze ruzie gehad had met Laurel. Daarnaast, Laurel kennende, had ze alles al aan Pamela verteld.

'Vertel me liever waarom je zo bedrukt keek toen je de deur opendeed. Had je iemand anders verwacht, Pam?'

Pamela's wenkbrauw ging omhoog, waarschijnlijk omdat ze doorhad dat Dahlia haar vraag ontweek. Ze liet het echter niet aan haar hart komen en zette de doos met theezakjes op het aanrecht.

'Problemen in het ziekenhuis. Niets om je zorgen over te maken.'

Dahlia koos een zakje rooibosthee, thee die Laurel speciaal voor haar gekocht had, en liet het zakje in haar tas vallen. Ze fronste om wat Pamela gezegd had.

'Nu ben ik nieuwsgierig. Is alles in orde?'

Pamela haalde haar schouders op en goot kokend water in Dahlia's mok.

'Onze fondsen zijn gehalveerd. Het is al de tweede keer op korte tijd dat ze geld dat naar onze afdeling zou komen, ergens anders naartoe sturen.'

Haar glimlach zakte van haar gezicht, en ze zuchtte gefrustreerd.

'Alsof het allemaal nog niet moeilijk genoeg is om onze patiënten alle zorg te geven die ze nodig hebben.'

Dahlia vouwde haar handen om haar thee en keek meelevend naar Pamela. Ze wilde iets zeggen, maar Laurels tante was haar voor.

'Maar zoals ik al zei, niets om je zorgen over te maken. Je kan er niets aan veranderen en ik heb al in moeilijkere omstandigheden gewerkt.'

Ze haalde nogmaals haar schouders op en draaide zich naar de koffiemachine. Dahlia wilde zeggen dat het wel in orde zou komen, maar de manier waarop Pamela bruusk de toetsen indrukte, maakte dat ze haar mond hield. Want wat voor idee had Dahlia eigenlijk? Ze had nog nooit een voet binnen gezet op een spoeddienst. De manier waarop Pam erover sprak, deed haar vermoeden dat de geldproblemen wel eens groter konden zijn dan ze liet blijken.

'Bloemen? Voor mij?'

Dahlia draaide zich om bij het horen van Laurels heldere stem. Ze knikte opgelucht, blij dat Laurel haar gered had van mogelijks domme uitspraken, en nam de bloemen weer op van het aanrecht. Laurel glimlachte en nam het boeket zonnebloemen aan. Pam maakte zich met een knipoog uit de voeten en verdween naar de slaapkamer, de dampende kop koffie in haar handen. Dahlia leunde opgelucht op het aanrecht en keek tevreden toe hoe Laurel met blije ogen naar de bloemen staarde.

'Als bedankje. Omdat je zoveel geduld met me hebt.'

Laurel draaide met haar ogen, maar accepteerde de zonnebloemen toch.

'Kijk, Dahlia, we hadden ruzie, maar...'

'Je had gelijk. Ik kan het niet maken om telkens naar Robyn te lopen wanneer ik het moeilijk heb.'

Laurel nam een vaas uit de kast en knikte.

'Misschien. Maar het was ook oneerlijk van me om te verwachten dat je dat niet zou doen.'

De vaas klapte neer op het aanrecht door Laurels onhandigheid. Dahlia fronste en nam de vaas weer op om ze met water te vullen.

'Hoe bedoel je?'

Laurel zuchtte en leunde tegen de kast. Ze hield het boeket voor zich uit alsof het een trofee was, maar haar gezicht stond nog steeds bedrukt.

'Ik weet dat er geschiedenis is tussen Robyn en jou. Het is niet mijn recht om zomaar te eisen dat je dat zomaar laat vallen, en al helemaal niet voor de enkele vellen papier die we getekend hebben.'

Ze keek even bedachtzaam.

'Die we niet eens gewild hebben.'

Dahlia's hart zakte in haar borst, maar ze knikte. Laurel had gelijk. Geen van beiden had met vrije wil de contracten getekend. Al weken hingen ze eraan vast, maar nu Olivia hen de kans had gegeven om eronderuit te komen, had Dahlia geweigerd. Wat had haar in hemelsnaam bezield? Het was niet eerlijk voor Laurel om haar gevangen te houden in dit hele mediacircus.

'Laurel...'

'Nee, stop, ik probeer me te verontschuldigen!'

Laurel keek haar streng aan en Dahlia sloot abrupt haar mond. Laurel stak de zonnebloemen in de vaas en nam Dahlia's handen in de hare.

'Het spijt me. Ik heb geen idee hoe het voelt om iemand te hebben waarom je zoveel geeft, dus ik had niet mogen verwachten dat je zomaar over haar heen zou raken.'

Dahlia knikte en gaf een bevestigend kneepje in Laurels hand.

'Het is al goed. Het spijt me dat je je zorgen maakte om school door mijn fout.'

Laurel knikte dankbaar en keek over haar schouder naar de bloemen.

'Je bloemen hebben het goedgemaakt. Voor nu dan toch.'

Ze knipoogde en glimlachte breed. Het maakte Dahlia's hart een beetje lichter. De storm die de afgelopen dagen in haar binnenste gewoed had, leek eindelijk te gaan liggen. Het zorgde ervoor dat ze -eindelijk- weer opgelucht kon ademhalen. Ze had dat gevoel meer dan gemist.

'Zin om een wandeling te maken?'

Dahlia trok haar wenkbrauwen op. Laurel keek haar vragend aan met een brede glimlach op haar gezicht.

'Ik...'

'Toe, ik ken een prachtig bos hier in de buurt.'

Ze zuchtte, maar knikte toch. Laurel had echter door dat het niet helemaal overtuigd was, want ze gaf Dahlia een lichte stomp.

'Zeg me alsjeblieft dat je niet die typische ster bent die weigert om vuil te worden.'

Dahlia draaide met haar ogen en gaf Laurel een speelse duw. Ze kon Laurels vooroordeel dit keer echter niet helemaal ontkennen.

'Niet om toe te geven aan je cliché, maar ik hou niet van insecten.'

En van modder. Dahlia hield absoluut niet van modder. Terwijl Laurel vrolijk verder ploeterde op het afgetrapte bospaadje, vloekte Dahlia binnensmonds om het natte zand dat aan haar enkels kleefde. Ze hield niet van buiten. Waarom was ze hier in hemelsnaam akkoord mee gegaan? Ze zuchtte en probeerde te negeren hoe er alweer een nieuwe spat modder op haar broek terechtkwam. Laurel draaide zich om en keek haar met een brede glimlach aan.

'Kom je nog?'

Dahlia voelde haar mondhoeken omhoog gaan en hoewel ze ervan overtuigd was dat ze nooit nog een stap zou zetten in dit bos, knikte ze toch.

'Ik ben er zo!'

Laurel kwam tot stilstand en strekte haar hand uit. Dahlia versnelde haar pas en vlocht haar vingers tussen die van Laurel.

'Op een schaal van één tot tien, hoe vreselijk vind je dit?'

Tien. Geen twijfel mogelijk. Dahlia keek omhoog in Laurels vragende blik. Het zonlicht in Laurels haren deed Dahlia enkele seconden lang vergeten wat ze wilde zeggen.

'Dahlia?'

'Mmh?'

Laurel trok een wenkbrauw op en schudde haar hoofd. Ze had een brede glimlach op haar gezicht.

'Dit is het niet, hé?'

Dahlia grijnsde schaapachtig en schudde tenslotte haar hoofd. Nee, ze had veel over voor Laurel, maar in bossen rondzwerven, was daar duidelijk geen van. Laurel keek naar hun verstrengelde handen en haalde haar schouders op.

'Oké, prima. Vertel me dan eens wat Dahlia Roberts graag doet in haar vrije tijd.'

Dahlia draaide met haar ogen, maar Laurel leek haar vraag te menen. Ze gaf een trekje aan Dahlia's arm en wierp haar een strenge blik toe.

'Kom op, Dahlia.'

'Oké, oké, laat me even denken!'

Ze liet zich meevoeren door Laurel en probeerde naar een antwoord te zoeken. Niet veel mensen hadden haar al gevraagd naar wat ze graag deed en zelf had ze er nooit echt bij stilgestaan. Tussen haar trainingschema en optredens door, schoot er immers niet veel vrije tijd over.

'Ik hou van schaatsen.'

Laurels hand verstrakte even in die van Dahlia, maar ze liet niet los.

'Dat weet ik al, natuurlijk. Het lijkt me sterk dat dat het enige is wat je graag doet.'

Dahlia wierp Laurel een zielige blik toe, maar Laurel schudde haar hoofd.

'Toe, Dahlia, ik wil gewoon weten wat je graag doet.'

Dahlia lachte breed en onschuldig, in de hoop dat het Laurel zou afleiden.

'Iets zonder beestjes. Zoveel is zeker.'

Laurel draaide met haar ogen, maar ze drong niet verder aan. Dahlia zuchtte kort en nam Laurels andere hand ook in de hare.

'Ik vind het fijn om tijd met jou door te brengen, Laurel. Het allerliefst op een bank met een film, maar eigenlijk doet het er niet toe. Zolang...'

Laurels glimlach werd stralend breed en even leek het alsof de zon enkel en alleen voor haar scheen.

'Er maar geen insecten aan te pas komen. Ik onthoud het!'

Dahlia had "modder" willen zeggen, maar het deed er niet meer toe. Laurel zien glimlachen, met een kring van zonlicht in haar haren, deed haar verstommen. Ze wilde plots nergens anders meer zijn dan in dit vreselijke bos. Zolang Laurel maar aan haar zijde was, zou ze de hele wereld aankunnen.

🦋 A/N: We zitten nu ongeveer halverwege! Ik hoop dat jullie nog altijd fan zijn van Dahlia en Laurel . Wees zeker niet verlegen om me te laten weten wat je ervan vindt, en als je even tijd (en zin) hebt, vergeet dan niet te stemmen 😊 Veel liefs, PeculiarButterfly 🦋