'Hey eumh, ...'

Dahlia beet op haar lip en probeerde wanhopig op de naam van het meisje voor haar te komen. Haar hoofd bleef echter leef. Haar basgitariste trok een wenkbrauw op.

'Ezmee. Je basgitariste voor de afgelopen, ik weet niet, vier jaar?'

'Esmee, juist!'

Ezmee draaide met haar ogen.

'Met een "z", Dahlia.'

Ze draaide zich weg van Dahlia en boog zich over haar basgitaar. Dahlia wrong haar handen samen, niet goed wetende wat ze nu moest zeggen. Waarom leek dit zo gemakkelijk met Laurel?

'Wat wil je?'

Ezmee keek over haar schouder naar Dahlia. Haar korte, donkerblauwe haren vielen daardoor voor haar gezicht, maar ze deed niet de moeite om ze uit haar ogen te vegen. Het was Dahlia nog nooit eerder opgevallen dat Ezmees haren gekleurd waren. Was dat altijd zo geweest? Dahlia schudde haar hoofd toen ze besefte dat ze aan het staren was en herpakte zich.

'Ik vroeg me af of je... Heb je zin om na de repetitie samen iets te eten?'

Ezmee draaide zich nu helemaal om. Ze had een verbaasde uitdrukking op haar gezicht die ervoor zorgde dat Dahlia spijt kreeg van haar uitspraak.

'Waarom nu? Na al die jaren?'

Dahlia twijfelde en richtte haar blik op de witte basgitaar van Ezmee. Het was een moeilijke vraag, maar wel een terechte. In al die jaren dat ze samen optraden, had Dahlia nooit de moeite genomen om met haar te spreken.

'Omdat ik recent tot het besef gekomen ben dat er meer is aan de wereld dan roem alleen.'

Het besef viel zwaar, maar het was wel zo. Met Laurel omgaan was bevrijdend, maar het had haar leven daarom niet gemakkelijker gemaakt. Dahlia had altijd verlangd naar de wereld buiten de fans en de pers, maar nu ze die kant eindelijk ontdekt had, bleek het moeilijker te zijn om die los te laten dan ze eigenlijk wilde. Ezmee leek even na te denken, maar knikte toen.

'Prima. Vandaag lukt niet. Maar morgen?'

Dahlia voelde zich ontspannen. Ze knikte snel en glimlachte trots. Ezmee glimlachte en boog zich weer naar haar instrument, alsof ze duidelijk wilde maken dat het gesprek daarmee afgelopen was. Dahlia glunderde. Het was een stap in de juiste richting en Dahlia wilde elk beetje dat ze kreeg, hoe klein ook, nemen.

'Dahlia, vertel me eens, aan wat heb ik de eer?'

Dahlia trok haar wenkbrauwen op naar Madeline en knikte naar Laurel, die even verderop iemand aan het bedienen was. Madeline mepte haar zachtjes met haar vaatdoek en schudde lachend haar hoofd.

'Nu had ik echt gehoopt dat je hier voor mij was.'

'Blijven dromen. Wie weet, op een dag...'

Madeline draaide met haar ogen en nam een leeg glas van de bar.

'Pfff, ik had slimmer moeten zijn en je mee naar huis moeten nemen die eerste nacht! Dan had ik nu een trophy wife kunnen zijn, in plaats van al mijn avonden door te brengen in deze bar.'

Dahlia lachte om Madelines grapje en voelde een arm over haar schouder glijden.

'Probeer je mijn vriendin te stelen, Madeline?'

Madeline hield onschuldig haar handen in de lucht. Dahlia ontspande onwillekeurig in Laurels omhelzing en giechelde om het gezicht van Laurels beste vriendin.

'Ik was zó dichtbij! Als die klant van je een beetje moeilijker gedaan had...'

Dahlia draaide met haar ogen en schudde haar hoofd.

'Je gaat wel met wat meer moeten afkomen om het tegen Laurel te winnen, hoor.'

Laurels glimlach werd een beetje breder en ze stak haar vrije hand gebald in de lucht. Het deed Dahlia dingen voelen die ze liever negeerde.

'Oké, oké, het is al goed. Ik ga me bezighouden met de afwas voor het me hier te melig wordt.'

Ze mompelde 'tortelduifjes', net luid genoeg om hoorbaar te zijn. Het deed Dahlia opnieuw in lachen uitbarsten, voor Laurel haar mee naar buiten trok.

Ze belandden niet veel later op Laurels bank met restjes die Pamela voor hen achtergelaten had. Laurels tante was enkele uren eerder al aan haar werkdienst begonnen, dus ze hadden het rijk voor hen alleen.

'Welke film heb je vandaag voor me in petto?'

Dahlia scrolde naar beneden in haar lijst en stopte bij "She's the Man". Laurel nam fronsend een slok van haar drankje.

'Ik kan me niet herinneren dat er lesbiennes in die film zitten.'

Dahlia schudde haar hoofd en glimlachte breed terwijl ze op start drukte.

'Omdat dat ook niet het geval is.'

Laurel nestelde zich tegen Dahlia en gunde haar een vragende blik. Dahlia nam een hap van Pams eten -gegratineerde aardappelen met vis- en deed haar best om niet te morsen. Laurels blik was ondertussen gefocust op Amanda Bynes die in bikini een bal rond trapte.

'Vreemd. Nadat je erop stond dat we elke aflevering van Legends of Tomorrow keken omwille van Avalance en nadien ook letterlijk elke film met lesbiennes waarvan ik nog nooit gehoord had, ging ik er vanuit dat je geen films wilde kijken waarin enkel hetero-stellen voorkwamen.'

Dahlia draaide met haar ogen en slikte haar eten door vooraleer ze antwoordde.

'Doe niet zo uit de hoogte. Alsof je mijn films niet geweldig vond.'

Laurel zweeg wijselijk en Dahlia lachte kort. Toegegeven, de films die ze gekeken hadden waren niet allemaal even goed. Sommigen hadden meer kwaad dan goedgedaan bij het neerzetten van lesbiennes, maar bij elke goede film was Dahlia toch een beetje meer tevreden geweest over zichzelf. Er was bitter weinig media waarin lesbische vrouwen goed werden neergezet, dus elke goede film was een ware overwinning.

'Oké, prima. Maar je kan niet ontkennen dat een beetje representatie fijn is om te zien.'

'Je hebt gelijk. Al weet ik niet of die films de beste manier zijn.'

'Je doelt ongetwijfeld op je fanficties? Ik ben niet zeker of die ooit de grote media gaan bereiken.'

Laurel lachte en zette haar glas weer neer. Ze morste een beetje, maar het deerde haar niet.

'Zeg nooit nooit. Er zijn voorbeelden van fanfics...'

Dahlia onderbrak haar.

'Als je nu begint over "Fifty Shades of Grey", dan vertrek ik.'

Laurel lachte weer.

'Prima, ik zwijg al. Maar enkel en alleen als je me vertelt waarom je deze film gekozen hebt.'

Dahlia knikte en richtte haar blik weer op de film. Ze hadden de eerste vijf minuten gemist, maar Dahlia kende deze film vanbuiten dus dat maakte haar niet zoveel uit.

'Ik vond Amanda Bynes te leuk om hetero te zijn.'

Laurel zweeg even en Dahlia voelde haar wangen rood worden. Misschien was dit een stom idee geweest. Dahlia praatte zachtjes mee met de televisie terwijl ze Laurels stilte probeerde te negeren.

'Wil je zeggen...'

Dahlia hield haar blik steevast op Amanda Bynes gericht, die ondertussen haar voetbal in het gezicht van haar ex duwde. Het was een van haar favoriete momenten uit de film, maar eigenlijk was het moeilijk kiezen.

'Amanda Bynes, huh? Ik denk dat ik wel kan zien waarom. Was het haar voetbaluniform?'

Laurels wenkbrauwen schoten uitdagend omhoog. Dahlia schudde haar hoofd, niet bereid om zomaar bespot te worden.

'Ik durf te wedden dat je net hetzelfde voorhad.'

Dahlia zette haar lege bord weg en kruiste haar armen verdedigend voor zich.

'Nee. Natuurlijk niet! Mijn eerste crush was wel degelijk een echt persoon.'

'Hé, Amanda Bynes is ook echt.'

Laurel wees naar de televisie.

'Ja, maar je hebt toch geen idee wie ze echt is?'

Dahlia haalde haar schouders op en leunde een beetje dichter naar Laurel.

'Volgens mij is jouw televisie-crush erg basic en ben je jaloers dat het niet Amanda Bynes is.'

Ze gaf Laurel een duwtje, maar toen die niet reageerde, wist ze dat ze dichter bij de waarheid zat dan ze gehoopt had.

'Dus toch! Wie was het?'

Dahlia lachte toen Laurel haar handen in haar gezicht verborg.

'Was ze oud? Jong?'

'Dahlia...'

'Oeh, denk je dat ik haar al ontmoet heb?'

'Stop ermee!'

Dahlia keek peinzend naar de film en overliep mentaal enkele actrices in haar hoofd.

'Valt ze ook op vrouwen?'

'Toen niet. Of ja, ze is pas later uitgekomen voor haar seksualiteit.'

Dahlia's mond viel open en ze legde enthousiast haar hand op Laurels bovenarm.

'Je maakt het wel spannend.'

Laurel lachte en schudde haar hoofd.

'Misschien ben je gewoon te nieuwsgierig voor je eigen goed. Daarnaast, wat voor vraag is dit zelfs?'

Dahlia zette onschuldige ogen op en glimlachte breed. Laurel had misschien gelijk dat het vreemd was om erachter te willen komen wie Laurels obsessie was toen ze jonger was. Toch was er iets in Dahlia dat weigerde los te laten.

'Amandla Stenberg? Demi Lovato?'

Laurel schudde haar hoofd en richtte haar blik weer op "She's the Man". Dahlia keek kort mee en kwam tot de conclusie dat ze al bij Viola's make-over zaten.

'Ellen DeGeneres? Laverne Cox?'

Laurel schudde opnieuw haar hoofd.

'Zij waren al publiekelijk queer toen ik me realiseerde dat er zoiets bestond als meisjes kussen.'

Ze knipoogde en nam haar glas van tafel. Dahlia knikte, even niet meer in staat om een antwoord te formuleren. De gedachte aan een jonge Laurel die meisjes wilde kussen, maakte het plots wel heel moeilijk om helder na te denken.

'Als je het echt wil weten, Dahlia... Je hebt gelijk, mijn crush was iemand waarop praktisch alle jonge lesbiennes ter wereld plakken.'

Dahlia's wenkbrauwen schoten omhoog bij Laurels raadselachtige antwoord, maar ze was nog steeds niet wijzer. De manier waarop Laurel naar haar keek, hielp ook niet. Laurel haalde haar schouders op toen ze doorkreeg dat Dahlia het nog steeds niet wist.

'Oké, oké! Het was Bella Swan! Hemel, je doet net alsof je een staatsgeheim probeert te ontfutselen.'

Dahlia knikte en keek met een brede glimlach weer naar Amanda Bynes op haar scherm. Kristen Stewart, huh? Ze had er niet direct bij stilgestaan, maar als er al iemand een LGBTQA+-icoon was, dan was het Stewart wel. Dahlia probeerde het warme gevoel in haar buik te negeren. Het was moeilijker dan ze wilde, zeker omdat haar hoofd om de een of andere manier niet wilde stoppen met de vergelijking te maken tussen haar en de Bella Swan-variant van de actrice.

'Oké, voor je gekke ideeën krijgt, wil ik graag iets ophelderen.'

Dahlia voelde zich betrapt en nam snel een slok van haar drankje terwijl Laurel voorover leunde om de afstandsbediening te nemen. Laurel pauzeerde de film net op het moment dat Viola uit haar groene auto stapte. Dahlia wendde haar blik af van het televisiescherm en focuste haar blik volledig op Laurel, die serieus keek.

'Sinds je het hier zo graag over wilde hebben, ga ik je even vertellen hoe zoiets voor mij werkt.'

Dahlia's mond vormde een kleine 'oh' toen ze besefte dat Laurels celebrity crush wel eens anders in elkaar kon zitten door haar demiseksualiteit. Ze wilde zichzelf plots voor haar hoofd slaan omdat ze zo ongevoelig geweest was.

'Laurel... Als je het er liever niet over hebt, is dat ook goed. Het was niet mijn bedoeling om...'

Laurel schudde streng haar hoofd en glimlachte vriendelijk.

'Nee, ik wil het je graag vertellen. Niet veel mensen weten dat ik demi ben en de meesten weten dan ook nog niet eens hoe het allemaal precies werkt dus...'

Dahlia knikte. Ze voelde zich vereerd door Laurels vertrouwen in haar en gaf een kneepje in Laurels hand.

'Wel, ik weet niet helemaal hoe ik dit goed kan uitleggen, maar voor mij is het niet zo simpel om die crush op sterren te hebben. Eerst en vooral...'

Ze twijfelde even en leek naar de juiste woorden te zoeken. Dahlia wachtte geduldig af en knikte bemoedigend.

'Zo'n celebrity crush is voor mij nooit seksueel. Ik kan niet voor elke demiseksuele persoon spreken natuurlijk, maar voor mij is het nooit verder gegaan dan het aantrekkelijk vinden van de beroemdheden. Het is een beetje alsof je naar een schilderij kijkt.'

Dahlia begreep het niet helemaal. Ze zag dat Laurel haar best deed om het uit te leggen en ze wenste met haar hele hart dat ze begreep wat Laurel bedoelde. Maar iets in haar hoofd maakte de connectie niet. Mensen vergelijken met schilderijen? Laurel leek het door te hebben en schudde vriendelijk haar hoofd.

'Je kan schilderijen mooi vinden, maar bij mijn weten zal je nooit de neiging hebben om ze te zoenen. Dat is een beetje wat ik heb. Mocht ik Kristen Stewart ooit in het echt zien, zou geen enkel haar op mijn hoofd eraan denken om haar te kussen. Omdat ik geen idee heb wie ze is. Maar dat wil niet zeggen dat ik haar niet aantrekkelijk vind.'

Dahlia knikte. Dit deel begreep ze. Ze had er nooit eerder bij stilgestaan dat zoiets banaals als een celebrity crush niet voor iedereen hetzelfde werkte, en ze voelde zich plots stom. Ze staarde fronsend naar het televisiescherm, even niet in staat om een antwoord te verzinnen. Laurel leek het door te hebben en boog zich naar haar toe.

'Alles oké, daar?'

Dahlia knikte en glimlachte.

'Dank je. Om het uit te leggen. Ik heb me nooit gerealiseerd dat het ook anders kon.'

Laurel haalde haar schouders op en glimlachte.

'Je bent nooit te oud om dingen bij te leren, toch?'

Ze knipoogde en legde zonder twijfelen haar hoofd op Dahlia's schouder. Dahlia staarde glimlachend naar de bovenkant van haar blonde hoofd en knikte. Nee, inderdaad. Ze beloofde zichzelf dat ze zou blijven leren zolang dat nodig was. Het was wel het minste dat ze Laurel verschuldigd was.

'Tadaaa!'

Laurel haalde haar handen weg. Dahlia moest enkele keren met haar ogen knipperen tegen het felle zonlicht, maar eens ze het gewend was, kwam er honderden, zo niet duizenden bloemen in beeld. Ze staarde verdwaasd naar kleurrijke knoppen waar geen einde aan leek te komen.

'Wat... Wat is dit?'

Laurel haakte haar arm door die van Dahlia en trok haar verder het veld in.

'Een dahlia-kwekerij.'

Dahlia stopte even van verbazing en schudde haar hoofd. Ze had nog nooit zoveel dahlia's bij elkaar gezien, laat staan in zoveel verschillende kleuren.

'Hemel, Laurel, dit is prachtig...'

Ze liet haar handen voorzichtig over enkele donkerrode bloemen glijden. Dahlia glimlachte breed naar Laurel, die haar een kneepje gaf in haar arm. Laurel zwaaide naar de rijen bloemen en richtte haar blik weer op Dahlia.

'Wel, ik wilde die befaamde dahlia's wel eens van dichtbij zien, dus bij deze. Ik heb ook insectenspray bij me, voor het geval dat.'

Laurel glimlachte trots en raakte een donkerrode bloem aan. Dahlia schudde glimlachend haar hoofd, niet in staat om een antwoord te verzinnen op Laurels meelevendheid. Laurel leek het amper te merken en trok haar verder het veld in.

'Heeft je naam trouwens echt iets met dahlia's te maken?'

Dahlia staarde omhoog naar de oranje-wordende lucht en knikte. De grassprietjes kietelden aan haar benen, maar het stoorde haar niet.

'Olivia heeft een of andere gekke obsessie met Mexico en daaruit is de keuze voor mijn naam ontstaan.'

Laurel draaide zich op haar zij en keek Dahlia vragend aan. Dahlia haalde haar schouders op. De vermelding van haar moeder was bijna genoeg om haar humeur te verpesten, maar ze was niet bereid er aan toe te geven. Niet in dit prachtige bloemenveld.

'Dahlia's zijn de nationale bloemen van Mexico. Daarnaast betekenen ze ook iets in de lijnen van "trots en nobel", iets wat mijn moeder wilde dat ik zou worden.'

'Aha, al druk op je schouders leggen vanaf je geboorte. Olivia wist duidelijk waar ze mee bezig was.'

Dahlia glimlachte, maar het kostte haar moeite. Als Laurel ook maar de helft zou weten van wat Olivia allemaal van haar geëist had...

'Hoe komt dat je je naam zo mooi vind?'

Dahlia duwde zich verward recht op haar ellebogen. Ze keek omlaag naar Laurel, die tegen de zon inkeek om haar te kunnen zien.

'Ik vind mijn naam helemaal niet... Oh.'

Haar herinneringen slingerden terug naar de muur. Het leek een eeuwigheid geleden dat ze daar stonden, met hun blauwe en gouden stift, terwijl er in werkelijkheid amper twee maanden voorbij gegaan waren. Laurel fronste.

'Ik vind hem enkel leuk op sommige momenten. Het is moeilijk uit te leggen.'

Dahlia liet zich weer op haar rug vallen en richtte haar blik op een wolk die eruit zag als een vogel.

'Moeilijk uit te leggen dat je verwaand bent?'

Dahlia's mond viel open en ze gaf Laurel een stomp.

'Hé, misschien ben jij wel verwaand, met al je vooroordelen.'

Laurel giechelde en draaide ook op haar rug. Ze had een brede glimlach op haar gezicht, die maakte dat Dahlia's mondhoeken ook omhoog gingen. In de verte dook de zon eindelijk onder, maar het zag er niet naar uit dat Laurel al zin had om te vertrekken. Dat was voor Dahlia niet anders. Hier, in dat oneindige veld vol bloemen, kon ze zichzelf er bijna van overtuigen dat ze een gewoon meisje was dat op date was met een ander meisje. Zorgeloos en vrij. Het maakte haar glimlach nog een beetje breder.