Het meisje sloop achter de jongen aan. Ze moest weten waar hij al die tijd al mee bezig was. Ze wist namelijk dat hij zich bezighield met dingen. DIngen waarvan ze niet precies wist wat ze waren. Het enige wat het meisje er van wist was dat die dingen niet veel goeds betekenen. En vandaag had ze eindelijk de kans om er achter te komen waar hij mee bezig was. Een takje knapte onder haar voeten en het meisje hield haar adem in. Het boso was stiller dan ooit, het kon haast niet anders dan dat de jongen die enkele meters vóór haar liep het geluid had gehoord. De jongen stond stil. Een paar seconden lang bewoog hij niet, alsof hij probeerde in te schatten of het geluid iets te betekenen had. Toen haalde hij zijn schouders op en liep verder. Opgelucht blies het meisje haar adem uit en wachtte even voordat ze hem achterna liep. Het meisje bevond zich ruim tien meter achter de jongen, maar kon hem horen praten. Hij was altijd al 'anders' geweest, dat kon het meisje niet ontkennen. Toch was het vreemd dat hij tegen zichzelf sprak, wat hij dan ook beweerde. De jongen stopte met lopen. Ze volgde zijn voorbeeld en bleef achter een boom staan. Het meisje kon zien dat ze bij de open plek waren. Hij stond midden op de open plek, naast de put. Hier was het dus waar de jongen elke nacht naar toe ging. Ze lachte in stilte en sloop zachtjes dichterbij, zodat ze een beter zicht had op de open plek en de acties van de jongen. Hij sprak nog steeds, nu zo zacht dat ze zijn woorden amper kon verstaan. Tot de verrassing van het meisje knielde de jongen. Nu hij naast de waterput zat griste hij een boek uit zijn tas, dat hij op het gras naast hem legde. Ook zette de jongen enkele voorwerpen bij het boek, waarvan het meisje niet kon zien wat deze waren en alleen kon raden wat ze betekenen. Vanaf dat moment begon de jongen te prevelen. Woorden die ze niet kon verstaan, niet alleen omdat hij verder weg zat. Woorden uit een andere taal, woorden die het meisje niet kende. Zo ging het een tijdje door, totdat er iets begon te.. gebeuren. Er flikkerde iets in de lucht boven de jongen. Alsof de lucht even onderbroken werd. Het meisje leunde voorover zodat ze het beter kon zien. Bijna kon ze het zien, wat het was. Bijna, en dan zou ze-. Haar gedachtestroom werd onderbroken door de aarde die onder haar voeten verdween. Het meisje viel voorover en slaakte een gilletj. Het volgende moment, nog voordat ze op kon staan, werd ze ruw vastgegrepen door de jongen. Hij sleurde haar over het gras, de open plek over. Richting het gras. Voordat ze ook maar iets kon doen bungelde het meisje over de put en keek ze in de ogen van de jongen. Zijn gezicht was dat van de schaduw, van de duisternis. En zijn ogen. Het één gloeiend wit, en de ander menselijk. In dat menselijke oog, het oog dat ze kende, zag ze haar reflectie. In die laatste seconde zag ze niet háár gezicht, maar dat van iemand anders. Achter haar, bij het water, een ander meisje. In die laatste seconde voordat Mirjam in het water viel zag ze de duisternis, de schaduw en haat glinsterend in zijn oog. En het meisje wist dat ze nooit rust zou vinden.