MadamFemke

Esthers favoriete Pizzeria "Bella Italia" was ook niet meer wat het geweest was. De hele tent kon best een likje verf gebruiken en dan die versleten kanariegele stoeltjes... hoe lang stonden die er nu al? Toch zeker al vanaf ze voor het eerst deze zaak binnen liep, ja die dag herinnerde ze zich nog goed. De overheerlijke geur van versgebakken pizza en andere overheerlijke gerechten rook ze al van ver en ze kón het gewoon niet laten om naar binnen te gaan en zich te goed te doen aan een drie dubbel dik belegde pizza margharita. Sindsdien kwam ze er wekelijks, was het niet om te eten, dan wel om Santoz, de eigenaar van de zaak, even gedag te zeggen. In de loop van de jaren was hij één van haar beste vrienden geworden, ook al was hij een tikkie maf. Ze hield best van een tikkie maf maar dit werd toch echt te gek.

Esther zat met getuite lippen met haar vork rondjes te draaien in haar bord spaghetti bolognese en volgde Santoz nauwlettend, die bezig was om een enorme hoeveelheid dozen naar binnen te sjouwen. Een grote witte vrachtwagen stond geparkeerd voor de etalageruit. "Wat ben je toch allemaal aan het doen Santoz?" riep Esther uit.

"Olijfolie Es, olijfolie. Van de beste kwaliteit, vers geperst in Italië en nu al hier in mijn zaak." Santoz zette de zoveelste doos aan de kant en veegde een zwarte krul van zijn bezwete voorhoofd. "Topkwaliteit, nergens vind je betere."

Terwijl Santoz alweer naar de vrachtwagen liep om nog een doos te halen, keek Esther naar de enorme stapel dozen. Dat was toch veel te veel! Waar had Santoz in vredesnaam zoveel olijfolie voor nodig? Hij kon dat geld beter besteden aan het opknappen van zijn zaak, want afgezien van een spik splinternieuwe koelkast stond er alleen maar ouwe meuk in, om zo maar te zeggen.
Vorige week waren het blikken gepelde, zongerijpte pomodoritomaten, ook al zo'n enorme lading waar ze in Pamplona wel drie dagen lol van gehad zouden hebben, je weet wel, de stad waar ze de straten volgooien met overrijpe tomaten om er vervolgens in te gaan liggen stampen en rollen. Esther zuchte eens diep en nam een hap van haar spaghetti. 'Santoz is echt een beetje aan het doordraaien', dacht Esther.

Terwijl Santoz de laatste doos neerzette en haastig de keuken inliep kwam Wouter de zaak binnen. "Ha die Esther, jij ook hier?" Hij trok een stoeltje naar achteren en ging bij Esther aan de tafel zitten.

"Ik ook hier? Ja natuurlijk, ik kom hier toch elke week oen." Esther grijnsde haar tanden bloot. "Maar wat doe jij hier Wouter, moet jij geen donuts eten in je patrouille busje?"

Wouter lachte zijn tanden bloot. "Zo kan 'ie wel weer Esther. Dat politiebureau is te ver van mijn wijk en dan daarbij, ik ben niet zo dol op dat hondevoer van de politiekantine. Ik had gewoon zin in een vette hap in mijn pauze. Boeven vangen is niet niks, ik moet voldoende energie hebben weet je."

Esther rolde met haar ogen en nam nog een hap. "Zoveel boeven lopen er hier niet rond hoor, dus meer dan boetes uitdelen aan gevaarlijke criminelen die door rood rijden heb jij volgens mij niet te doen." Esther lachte hard. Ze hield ervan om Wouter te vervelen, wat was ze toch weer heerlijk irritant.

Wouter pakte de menukaart en begon aandachtig te lezen.

"Tony!!! Klant aan tafel drie!" hoorden ze Santoz roepen vanuit de keuken. Wouter keek op, Santoz bedoelde hem natuurlijk. Direct kwam Tony aansnellen, een nieuwe medewerker die Santoz onlangs had aangesteld om te helpen in de pizzeria die ondanks het oude interieur steeds meer klanten kreeg. Tony was een vlotte jongen van in de twintig, als je niet beter wist zou je zeggen dat het een neef van Santoz was, met zijn zwarte krullen en zijn Italiaanse accent, maar Esther wist dat Santoz zijn hele familie in Italie woonde.

Wouter bestelde een Pizza Tropicana met extra ananas, een bak patat en een glas Fanta orange.

Tony snelde even snel weg al hij gekomen was en voor het raam was de witte vrachtwagen, onder luid geronk, bezig om weg te rijden. Toen het gevaarte verdwenen was konden ze eindelijk weer naar buiten kjjken. Esther hield er zo van om naar de Remmervaart te kijken, ze werd er rustig van. Op een bankje dat direct uitkeek op de vaart zat een mevrouw met een propvolle, witte, plastic tas. 'Wat vreemd,' dacht Esther, 'die mevrouw zat er gisteren ook al.' 

"En," vroeg Wouter geïnteresseerd,  "hoe gaat het nu met jou en Erik? Bevalt het een beetje dat samenwonen?"

"Nee, nee, nee," Esther zat flink met haar hoofd te schudden, "dat is geen samenwonen, maar meer samen een huis delen."

"Is hetzelfde," zei Wouter, "maar bevalt het? Hebben jullie geen mot en zo?"

"Het is niet hetzelfde," bleef Esther stug volhouden, "maar het gaat prima, ik vind het echt gezellig met hem in huis en hij kan vreselijk lekker koken."

"Dat had ik niet van hem verwacht, maar het is mooi meegenomen. Over eten gesproken, ik sterf van de honger, waar blijft die pizza?" Hij had de zin nog niet uitgesproken of Santoz kwam aanlopen met een dienblad. Behoedzaam zette Santoz de pizza, patat en het glas voor Wouters neus en veegde met zijn mouw zijn bezwete voorhoofd af.

"Hoop dat het zal smaken, agent de Vries, we hebben nieuwe kruiden op de pizza het is echt heerlijk!

Wouter lachte zijn tanden bloot. "Ach, zeg maar Wouter hoor en die pizza zal ongetwijfeld zalig zijn." Vlug prikte hij zijn vork in een stuk ananas en propte hem in zijn mond.

Esther keek nog eens naar buiten waar nog altijd die mevrouw met haar witte tas eenzaam op het bankje zat. 'Waarom zat die mevrouw daar zo stilletjes, ze zat zo stil dat het leek alsof ze gisteren niet eens het bankje had verlaten, maar er al twee dagen op zat. Ze was toch niet dood?' vroeg Esther zich af.

"Esther, meneer Wouter, excuseren jullie mij," zei Santoz, "ik verwacht ieder moment een telefoontje uit Italië." Hij trok zijn schort recht en verdween achter de toonbank en hield de hoorn van de ouderwetse muurtelefoon even aan zijn oor om te zien of hij wel correct werkte.

"Waar kijk je naar?" vroeg Wouter, die opmerkte dat Esther al een tijdje uit het raam zat te staren.

Ze draaide zich om en keek hem aan. "Zie je die mevrouw daar? Wat zou er met haar zijn, ze zit daar nu al twee dagen volgens mij."

Wouter nam een flinke hap van zijn pizza. "Joh, gewoon een dakloze, daar moet je je gewoon niet veel mee bemoeien, ze gebruikt vast drugs."
Esther keek een beetje beteuterd. Dakloze.... dat kon best wezen, maar toch vond ze het zielig, misschien had ze wel honger. Ze had opeens geen trek meer in haar spaghetti.