survalio10

Wouter propte de pizza naar binnen alsof er geen einde aan de wereld zou komen, stond op en goot nog snel het laatste beetje sinas in zijn mond. "Ik moet gaan Esther, over tien minuten moet ik weer beginnen, dus ik mag wel opschieten."

"Ja, natuurlijk. Gevaarlijke boeven vangen, roodrijders bekeuren, wildplassers op heterdaad betrappen en natuurlijk fietsers staande houden die geen BEL hebben," grapte Esther.
Wouter trok een lip op en keek gespeeld zuur. "Nou nee Esther, autokrakers en helers oppakken en scooterbendes die oude bejaarden van tasjes beroven van de straat halen. Lijkt me toch niet onbelangrijk?"
Esther zuchte. "Sorry Wout, het was ook maar een grapje."
"Weet ik toch," hij gaf Esther nog een tikje op haar schouder, "ik zie je gauw weer, doe de groeten aan Erik."

Wouter was de deur nog niet uitgelopen of Santoz kwam binnen met een schaaltje zwarte olijven. "Oh Es, is meneer Wouter al weg? Ik wilde jullie nog vragen om even deze olijven te proeven, zijn ze niet nét ietsje te zout?"

"Ja, nee, Wouter moest boeven gaan vangen, maar laat eens proeven." Esther stopte een olijfje in haar mond. "Hmm, mjummie, dat smaakt goed! Helemaal niet te zout. Zijn die met knoflook?"
Een brede grijns verscheen op Santoz gezicht, "Haa, mevrouw heeft verstand van kwaliteit. Dit is een proefbestelling, maar ik denk dat ik er maar dertig kilo van ga inslaan, ik heb mijn contacten in Italië die dat in no-time kunnen regelen."

Esther spuugde het pitje van schrik naast haar bord, "Wat? Zoveel? Eten je klanten hier dan zóveel olijven, jemig, niet normaal man."
Eventjes keek Santoz om zich heen, kwam dichterbij Esthers oor en fluisterde, "kan jij een geheim bewaren?"

Zo goed was ze nu ook weer niet in geheimen bewaren, maar ze wist wel dat er iets vreemds aan de hand was met die gekke vriend van haar en wilde maar al te graag weten wat er aan de hand was. "Ja, natuurlijk. Ik zwijg als het graf."

Dat is je maar geraden, echt niemand mag het weten! Santoz' ogen begonnen te twinkelen. "Nou, luister Esther. Bella en ik zijn binnenkort twaalf en half jaar getrouwd en nu wil ik haar de verrassing van haar leven bezorgen. Een gigantisch feest met vuurspugers, jongleurs, Chinese acrobaten die zich kunnen oprollen als een slang en........" Nu kreeg hij helemaal een grijns van oor tot oor. "Omdat ook Bella's familie allemaal in Italië wonen, laat ik ze stiekem overkomen, ook haar oude moeder. Dat zal ze geweldig vinden, want die heeft ze al vijf jaar niet meer gezien."

Wat was die Santoz toch een goedzak, een tikkie gestoord, maar dat maakte hem juist zo leuk. "Ik vind het een geweldig idee, Santoz. Als ik je ooit ergens mee moet helpen dan sta ik paraat!"

Santoz keek naar de tafel waar nog altijd haar, inmiddels koud geworden, spaghetti stond. "Moet je die niet opeten? Is het niet lekker?"

Esther keek naar haar bord en daarna met grote ogen naar Santoz. "Ja, Nee. Sorry, hij is heerlijk. Kan je hem misschien even warm maken, ik heb er andere plannen mee." Ze zag aan zijn ogen dat hij er geen snars van begreep en dat deze actie nadere uitleg nodig had. "Je weet dat ik stapelgek ben op je eten, maar...." ze wees uit het raam waar de eenzame vrouw nog altijd stil op het bankje zat, "ik wil het aan haar geven, ik denk dat ze honger heeft."

"Aan die zwerver? Het moet toch niet gekker worden Es," riep Santoz uit.

De wenkbrauwen van Esther vormden een lichte frons. "Ach kom op, je moet een keer wat overhebben voor je medemens. Jij bent lief voor Bella en ik wil een keer wat aardigs doen voor iemand die het even niet zo fijn heeft, dat is toch juist goed?"

"Wat jij wilt. Als je er maar geen gewoonte van maakt." Santoz begon weer te grijnzen. Hij nam haar bord mee en niet veel later kreeg ze haar spaghetti warm terug. "Kijk je wel effe uit, mevrouw van Tiggelen. Je weet nooit wat voor gekken er rondlopen."

Voorzichtig pakte ze het bordje op en keek Santoz aan. "Nou, daar ga ik."

Hij zag hoe ze vluchtig links en rechts keek en de weg overstak. Hoe ze bedaard, met het walmende bord spaghetti in haar handen, over het gras liep en even aarzelde voor ze de vrouw voorzichtig op haar schouder tikte. Santoz ging op zijn tenen staan om het goed te kunnen zien. De vrouw draaide verschrikt om en hij zag dat ze een aantal woorden wisselden. De vrouw glimlachte en nam het bord aan. Esther legde nog even een hand op de vrouw haar schouder voor ze weer de weg overstak en de Pizzeria in liep.

"En? Is het gelukt?" vroeg Santoz, "wat zei die junk?"

"Het is geen junk!" riep Esther verontwaardigd uit.

"Hoe weet je dat zo zeker?" vroeg Santoz.

Even haalde ze diep adem, "nou, dat weet ik niet zeker, maar zo komt ze niet op me over. Ik denk dat het een hele normale mevrouw is. En ze was heel blij met de spaghetti, ze komt straks het bord en de vork terugbrengen."
"Reken daar maar niet op, van Tiggelen, ik ken die zwervers. Allemaal drugsgebruikers en lanterfanters, good-for-nothing die klanten. Beter laat je haar verder met rust Esther."

"Nou zeg," sputterde Esther tegen, "ik wist niet dat je zo anti-daklozen was."

"Was ik eerst ook niet, tot er een bende junks geregeld mijn vuilcontainers achter de zaak om begonnen te kiepen. Ik word daar niet blij van, van al die troep en dan ook nog eens die naalden, nee. Ik heb niks op met die klanten."

Daar kon ze dan wel weer inkomen. Maar toch vond ze het goed van zichzelf dat ze een goede daad had gedaan.

Plotseling liep Santoz weg en dook achter de toonbank om even later weer tevoorschijn te komen met een papier. "Zeg Esther, zou jij me misschien kunnen helpen?" Zijn ogen twinkelden weer, als een ondeugende kleuter die iets stouts van plan was.
Ze veerde op en pakte het papier aan. Er stond een plaatje op van een gigantische taart met een mevrouw er in die breed grijnzend uit de taart tevoorschijn kwam. Esther keek hem vragend aan.

"Kijk, zo'n ding wil ik nou ook. Kan jij me helpen zoeken waar ik zo'n ding kan huren? Dan kan ik die moeder van Bella er in stoppen," zei Santoz triomfantelijk.