Iedereen weet hoeveel make-up kan verzwijgen. Hoe groot of klein het ook is: met de ongelofelijke hoeveelheid en soorten make-up die we tegenwoordig hebben zijn zelfs de grootste onzuiverheden weg te werken. Nou ben ik zelf geen voorstander van make-up maar ik moet toegeven dat het af en toe van pas kan komen. Zoals nu. De wallen onder mijn ogen die vanochtend nog zo opvallend waren zijn nu nauwelijks nog te zien en de chagrijnige blik die ik uitstraalde is omgetoverd tot een vrolijke glimlach.

Misschien niet helemaal eerlijk voor mezelf om me van buitenaf anders te gedragen dan ik me werkelijk voel, maar alles is beter dan weer te moeten uitleggen dat ik totaal in de war ben door Mike. Daarbij hebben twee grote koppen koffie me een stoot aan cafeïne gegeven waardoor de energieke uitstraling niet helemaal gelogen is. De dag mag een slechte start hebben gehad maar ik ben vastbesloten er alsnog een geslaagde dag van te maken.

'Als een van de docenten morgen vraagt wat ik heb wil je dan zeggen dat ik koorts heb?'

Nog niet helemaal wakker kijk ik Anouk aan. Haar vraag komt onverwachts.

'Ga je spijbelen?' vraag ik.

'Soort van. Mijn vader gaat ons ziek melden voor een dag. Luna, Nick en mij.'

Ik wil vragen waarom maar ze is me voor. 'We willen mijn moeders graf bezoeken. Morgen zou haar verjaardag zijn.'

Haar stem klinkt zacht. 'Aangezien het niet niks is om haar te bezoeken wilt mijn vader dat we de hele dag vrij hebben. Voor het geval het, nou ja, te veel wordt zeg maar.'

Begrijpend knik ik. Het is ook niet niks. Voor mij heeft het al veel impact gehad twee jaar geleden, laat staan hoe het voor haar en haar familie is geweest. Het is een bijzonder zware periode geweest voor ons allemaal en nooit, maar dan ook nooit zal ik vergeten hoe Anouk in haar donkere periode is gevallen en er uiteindelijk weer uit is gered.

Het ergste was dat het zo onverwachts kwam. Vanuit het niets kwam de diagnose: borstkanker. Twee maanden lang heeft ze gevochten. Elke dag werd zwaarder en moeilijker en mensen probeerden te bedenken wat ze tegen de familie moesten zeggen. De hoop werd verloren bij vrijwel iedereen, ook ik moet ik eerlijk toegeven. Alleen bij Anouk niet. Ze moest en zal meemaken hoe haar moeder de kanker zou bestrijden. Ze moest zich aan de hoop vasthouden dat het goed zou komen. Volledig terecht natuurlijk, alleen maakte dat de klap nog harder dan die al aan zou komen toen haar moeder de strijd verloor.

Anouk was gebroken. Hoe kan het ook anders. Op zo'n jonge leeftijd je moeder verliezen? Mijn leven zou instorten. Ik zou het niet aan hebben gekund. Hoe tijd de pijn uiteindelijk ook heelt: ik zou precies gedaan hebben wat zij deed. Opgeven.

Na de begrafenis volgden de eerste donkere dagen met ontelbaar veel tranen en een hoop uitbarstingen. Voor dagen heeft ze zich van iedereen afgesloten en zichzelf in haar kamer opgesloten. Hoeveel we haar ook probeerden te helpen, er was niemand die haar pijn kon ontnemen en haar de troost kon bieden. We leefden met haar mee maar meer konden we niet, hoe graag we dat ook wilden. Na enige tijd besloot ze toch weer contact op te zoeken. Pijn had ze nog steeds, maar anders was ze wel. Harder, sterker. Haar bruine haren waren rood en haar gezicht had een sterke laag make-up gekregen.

Later zagen we de navelpiercing en ontdekten we haar muzieklijst. Een standaard lange afspeellijst met emotionele nummers, rock en een beetje punk. Er was niks mis mee, anders zijn is prima, maar we wisten dat het meer was dan slechts een andere smaak voor uiterlijk en muziek. Het was haar beschermingsmuur. Een harde hoge muur waar niemand doorheen kon.

Maanden is het zo gebleven, totdat de muur openbrak. Alle herinneringen aan haar moeder had ze voor zichzelf verstopt in een grote doos, totdat ze per ongeluk een filmpje van haar en haar moeder zag. Ze lachen en praten over een film die ze in de bioscoop hebben gezien. Anouk breekt en staat op het punt zichzelf weer op te sluiten.

En toen kwam Josh.

Van ons allemaal is hij het geweest die haar heeft weten te redden. Josh heeft haar kunnen troosten zoals niemand anders kon en een hechte vriendschap veranderde in meer. Ze waren onafscheidelijk. Nu zijn we bijna twee jaar later en de hechte vriendschap is veranderd in een relatie voor nu ruim 7 maanden. Haar look is gebleven, maar een beschermingsmuur is het niet meer.

Ik leg mijn hand op haar schouder. 'Geen zorgen. De hele school zal denken dat je koorts hebt. Maak er een bijzonder dag van oké? Als je ons nodig hebt dan bel je.'

Ze knikt dankbaar. Terwijl we ons beide weer concentreren op waar we mee bezigwaren ligt haar bijzondere verhaal nog diep in mijn geheugen. Het tweede lesuur is al ruim een halfuur bezig en na een tijdje te hebben gedagdroomd laat ik me volledig gefocust met mijn ogen langs het computerscherm gaan. De PowerPoint die ik moet maken is voor een groot deel af en zal later erg belangrijk zijn voor het project waar Anouk en ik aan werken. Doordat we een van de weinige zijn die meedoen aan het vak Cultivatie, een vak dat speciaal is ontworpen voor leerlingen die interesse hebben in cultuur en kunst, is het lokaal amper gevuld. Degene die er zitten zijn stil.

Zo stil dat ik de piepkleine wijzers van mijn horloge hoor tikken. Wanneer ik er een blik op werk zie ik hoe de wijzers overgaan van ochtend naar middag. Twaalf uur precies. Op de achtergrond kauwt Anouk harder dan nodig is op haar kauwgom en lichtelijk geërgerd staar ik haar aan. Lachend om mijn reactie blaast ze een laatste bel, biedt haar excuses aan en spuugt het daarna in de prullenbak naast de tafel. Ondertussen schetst ze een paar reusachtige muzieknoten voor onze poster. Het begint al aardig mooi te worden. We vinden het thema muziek dan ook heel erg leuk. Vooral Anouk. Wanneer ze iets niet interessant vindt mag de hele wereld dat weten, maar wanneer iets haar wél interesseert kan ze wonderen verrichten.

Haar tekening is er een voorbeeld van. Zo heeft ze in het midden van de poster een oudere man in een net pak getekend. In zijn hand houdt hij een muzieknotenschrift vast. Zijn ogen stralen emotie uit. Zijn glimlach is bescheiden. Met een heleboel lijntjes en schaduw is de man tot in de laatste detail afgemaakt. Het is prachtig om te zien.

'Soof.'

Anouks stem klinkt hard in het stille lokaal en iets wat geschrokken kijk ik haar aan. 'Je bent zo stil. Ben je weer eens aan het dagdromen?'

Ik glimlach. 'Sorry. Ja, nee, ik ben gewoon wat moe' geef ik toe en bedenk me achteraf pas hoe stom het is om dat te zeggen. Vooral nadat ik zoveel moeite heb gedaan het te verbergen.

'Gaat het wel goed met je?' vraagt ze zoals verwacht. Ik haal mijn schouders op.

'Hou je het allemaal nog vol? Het moeder en tiener zijn gebeuren?'

Met grote ogen kijk ik haar aan. 'Moeder en tiener zijn gebeuren?' herhaal ik. Ze knikt. 'Lijkt me best zwaar om beide te zijn. Ik begrijp het wel als het soms teveel wordt. Je kan altijd om hulp vragen, dat weet je toch?'

De bezorgdheid in mijn stem klinkt oprecht. Het is lief. 'Ik weet het, maar het gaat goed. Maak je geen zorgen. Het is niet makkelijk, maar ik begin het te leren. Daarbij zijn er genoeg mensen die me helpen. Nu Mike terug is heeft Serena een vader en dat is alles wat ik nog voor haar hoopte.'

Alsof ik geen controle heb over mijn geest springt het beeld van vanochtend voor mijn ogen. Als een stukje van een film wordt het in een vertraagd tempo afgespeeld. Mike's woede weerspiegelt in zijn ogen en zijn houding is in een woord angstaanjagend. Zijn hele lichaamstaal is een en al razernij. Het bezorgt me een rilling. Gefrustreerd knijp ik mijn handen samen. Niet aan denken nu!

'Dus je bent blij dat Mike terug is?' klinkt Anouks stem weer. Het brengt me terug naar de realiteit. Ik knik. Hoe graag ik er ook bij wil glimlachen, het lukt niet. Mijn mond werkt niet mee, laat staan mijn ogen. Ik hoef geen spiegel te hebben om te weten hoe niet blij ik nu kijk.

'Maar?' vraagt ze voorzichtig. Ik laat een diepe zucht horen. 'Maar het voelt niet goed.'

'Wat niet?'

'Zijn aanwezigheid. Er is iets mis. Hij heeft een geheim.'

Ik schrik. Het is eruit voor ik het doorheb.

'Een geheim? Wat voor geheim?'

Voordat ik verder vertel begin ik te aarzelen. Is het wel verstandig het haar te vertellen? Straks denkt ze dat ik gek ben. Dat ik me allerlei dingen inbeeld die er niet zijn, of dat ik problemen veel groter maak dan ze eigenlijk zijn. Aan de andere kant: als ik het een van mijn beste vriendinnen niet kan vertellen, wie dan wel? Bovendien kan ik de last op mijn schouders niet voor eeuwig voor mezelf houden, hopend dat het vanzelf verdwijnt. Dan zou ik precies doen wat ik haat aan Mike. Ik kijk Anouk aan. Haar ogen staan betrouwbaar. Ik heb mijn besluit genomen. Ze zal het begrijpen. Ik vertrouw haar. Diep haal ik adem en op zoek naar de juiste woorden begin ik te vertellen.

'Hij heeft al geheimen sinds het moment dat ik hem voor het eerst zag. Pas nadat we een relatie kregen begon ik het te merken. Hij begon zich raar te gedragen. Hij maakte afspraken zonder mij, pleegde telefoontjes waarvan ik niet mocht weten waar ze over gingen en hij verdween voor dagen. Als we samen waren gingen we nooit naar zijn huis. Over zichzelf wilde hij het absoluut niet hebben. Het is absurd maar ik heb er vroeger nooit zo goed over nagedacht. Je zou kunnen zeggen dat de verliefdheid me niet helder liet nadenken,' mompel ik beschaamd. 'Voor een tijd heb ik alles gelaten zoals het was, totdat ik er genoeg van kreeg. We kregen ruzie, hij vertrok en de rest van het verhaal ken je.'

Anouk knikt geïnteresseerd en kijkt me verwachtingsvol aan. 'Nu hij terug is lijkt het nog erger te zijn dan voorheen. Hij is bijna geobsedeerd, alsof het geheim zijn hele leven bepaalt. Ik mag gewoon niet weten wat het is. Het was de reden dat hij de vorige keer wegging en ik ben bang dat het nu weer zal gebeuren.'

Een beetje van slag om het weer over vroeger te hebben staar ik me voor me uit. Ze weet duidelijk niet hoe ze moet reageren.

'Wow, nooit geweten dat jullie relatie zo... complex was' zegt ze uiteindelijk.

'En dan heb ik nog niet alles verteld.'

Nieuwsgierig kijkt ze me aan.

'... het enige wat ik nu weet is zijn naam: Vincent' eindig ik het verhaal. Met grote ogen kijkt ze me aan. Het ziet er zo overdreven uit dat ik een lach niet kan onderdrukken. 'Ik weet het, ik klink gestoord.'

Hevig schudt ze haar hoofd. 'Nee, nee helemaal niet! Ik geloof dat ik aardig wat mensenkennis heb en een ding heb ik altijd al gevonden: Mike is anders. Anders dan andere jongens. Soof ik heb altijd al geprobeerd op je te letten tijdens je relatie met hem.'

We kijken elkaar op een bepaalde manier aan waarvan alleen meisjes begrijpen hoeveel het betekent. Een bepaalde blik die lijkt te zeggen: ik begrijp je, je staat er niet alleen voor. Het voelt fijn. Een belachelijk harde nies haalt ons uit het moment en geschrokken draaien we ons om. We zijn zo diep in het gesprek gegaan dat we helemaal zijn vergeten dat er nog andere in het lokaal zijn. Nu we beseffen dat iedereen net heeft meegeluisterd kijken we elkaar met een geschrokken glimlach aan.

'Fack. Ze hebben alles gehoord,' fluistert Anouk giechelend. Een schaterende lach komt uit mijn mond. Het voelt heerlijk. Voor even.

Zo snel als het gelukkige gevoel kwam zo snel verdwijnt het weer. Als vanzelf gaan mijn mondhoeken weer omlaag en een vlaag aan verdrietig komt voorbij. Anouk merkt het en stopt onmiddellijk met lachen. Ik kan de medelijden in haar ogen zien. Ze legt haar hand op mijn schouder.

'En nu? Wil je nog wel dat hij Serena bezoekt?' vraagt ze zo zachtjes dat anderen het dit keer niet kunnen horen.

'Ik kan hem niet van haar weghouden. Ik heb het hem beloofd,' antwoord ik. Mijn stem klinkt schor. Breekbaar. 'En zelfs als ik het niet had beloofd: ik wil dat Serena een vader heeft. Ik wil gewoon-'

Mijn zin breekt af. Tranen bevochtigen mijn ogen. Opnieuw knijp ik mijn hand samen. Hard. Scherp. Het helpt. 'Ik zou gewoon willen dat hij me vertelt wat hij verborgen houdt. Wat het ook is, geen enkel geheim zou verborgen moeten blijven. Niemand kan leven met geheimen. In iedereen geval niet voor eeuwig. Hij kan niet in opnieuw in mijn leven komen en het weer laten verpesten.'

Anouk steekt haar handen uit en zonder op mijn reactie te wachten omhelst ze me. Haar troost helpt de tranen die tegen mijn ergernis in veel te snel komen te bedwingen maar het ongelukkige gevoel blijft. 'Ik begrijp je,' fluistert ze. Ik knik. 'Bedankt. Ik ben blij dat je het begrijpt.'

De grootste vraag blijft:

Waarom kan hij dat niet begrijpen?