We staan voor de dichte deur van Serena's slaapkamer. In het moment dat de deur nog gesloten is word ik gek van de zenuwen. Zo nerveus ben ik. Ik ben heel bang voor Mike's reactie. Wat nou als hij het zich heel anders had voorgesteld? Wat nou als hij niet de goede vader kan zijn die Serena verdient? Of wat als er gewoon geen gevoel bij zit? Hij heeft tenslotte het begin van haar bestaan gemist. En dat doet me nog altijd veel pijn.

Voor even blijf ik stilstaan. Mike staat naast me, wachtend tot ik verder ga. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe hij aanstalten maakt de deur zelf te openen maar ik ben hem voor. Met ingehouden adem druk ik de deurklink omlaag. Ik laat het licht de kamer beetje bij beetje verlichten.

De kamer is niet erg groot. Het is vroeger dan ook een logeerkamer geweest. Toch is het met behulp van mijn ouders en de hele vriendengroep omgetoverd tot een fleurige meisjesachtige babykamer. We hebben veel plezier beleefd toen we met z'n allen de muren zoet roze hebben geverfd. Alle meubels zoals de kast, de vensterbank en de babybox zijn wit. Aan de muur hangt een nachtlampje en op de grond ligt een zacht kleed met een vrolijk patroon in natuurlijk roze tinten.

Mike schraapt zijn keel. 'Sophie?'

Ik geef geen antwoord. Met een brok in mijn keel stap ik naar voren. Hij loopt achter me aan. Zijn aanwezigheid alleen al geeft me een erg ongemakkelijk gevoel. De tijd waarin ik me volkomen veilig bij hem voelde is allang verdwenen. Misschien dat het ooit weer terug komt maar eerlijk gezegd ga ik daar niet vanuit. Hij is hier voor Serena en de vraag is nog maar hoe dit af gaat lopen.

Afwachtend en onbewust beschermend ga ik naast de babybox staan, waar Serena stilletjes ligt. Het beertje ligt als een beschermingsengel naast haar. Ik kijk Mike aan. Voor een ogenblik lang blijft hij vlak achter me staan. Hij maakt geen enkele beweging. Elke spier is in een reflex aangespannen. Hij is compleet verlamd. Op zijn ogen na. Terwijl hij richting haar kijkt kan ik een emotionele oplichting terugvinden in zijn donkerbruine ogen.

Heel voorzichtig maakt hij zich los uit de verstijving. Langzaam buigt hij zich dichterbij. Totaal tegen mijn verwachtingen in krijgt hij een verlegen uitdrukking op zijn gezicht. Een voorzichtige glimlach vormt zich op zijn lippen. 'Ik kan niet geloven dat ze mijn dochter is. Sophie ze is zo mooi.'

Zijn stem klinkt opgewekt. Ik kan horen hoe erg hij haar bewondert. Het doet wat met me. Het verzwakt mijn woede en een restje liefde komt er voor in de plaats.

'Wat is haar naam?' vraagt hij nieuwsgierig terwijl hij haar geconcentreerd bekijkt.

'Serena.'

Hij knikt. Zijn lippen gaan mompelend op en neer. 'Serena,' herhaalt hij zacht.

Ik kijk van Mike naar Serena en weer terug. Een vraag komt in me op. Het is eruit voor ik het doorheb: 'wil je haar vasthouden?'

Hij draait zich naar me om. Hij lijkt al net zo verrast als ik. Tuurlijk vind ik deze hele situatie nog niet helemaal te vertrouwen, maar ik ken hem goed genoeg om te zien dat hij serieus is met dit. Hij komt niet zomaar even kijken. Hij vindt het belangrijk. Zijn ogen tonen de waarheid. Iets wat kostbaar is om te herkennen in zijn woorden.

Ik wacht op zijn antwoord. Hij knikt. Ik stap naar voren en til de slapende Serena behoedzaam op. Emoties veranderen van het ene naar het andere moment. Een gevoel van twijfeling stroomt door me heen. Mike reikt zijn armen hoopvol naar me uit. Uiteindelijk handig ik Serena aan hem over. Hij draagt haar met zijn armen en wiegt haar zachtjes heen en weer. Automatisch wordt ze wakker. Ik bereid me voor op een hevige krijsaanval. Het komt niet. In plaats daarvan staart ze Mike met grote ogen aan. Ze maakt op een paar woordeloze gebrabbel na geen geluid.

Hij krijgt grote ogen, alsof Mike een wonder heeft gezien. Alles wat Serena doet interesseert hem volledig. Zijn lippen mompelen heel zachtjes een paar woorden maar ik kan het niet verstaan. Hij praat binnensmonds. Serena's kleine handje beweegt een beetje naar voren. Ze probeert aan Mike's zwarte sweater te trekken. Hij grijnst waardoor zijn spierwitte tanden nu zichtbaar zijn. Het geeft me onbewust een vlaag aan jaloezie. Tegelijkertijd ben ik opgelucht. Het is duidelijk dat hij liefde heeft gekregen voor haar. Liefde als een vader.

Als ik er niet getuige van was geweest zou ik het nooit geloven. Maar ik zie het. Het is onmiskenbaar dat Mike tranen in zijn ogen krijgt. Hij huilt niet, geen enkele traan rolt over zijn wangen. Hij raakt ontroert en dat is al heel bijzonder.

'Hallo lieve Serena. Wat ben je toch een mooi meisje.'

Zijn woorden doen wat met me. Serena begrijpt natuurlijk nog niet wat Mike zegt en als reactie begint ze een beetje te lachen. Hij lacht terug. Hij tilt haar wat hoger op, om vervolgens een rondje door de kamer te maken. 'Jij bent mijn lieve engel,' zegt hij daarbij.

'Voorzichtig,' zeg ik bezorgd en als vanzelf zet ik een stap naar voren; klaar om haar op te vangen wanneer het nodig is.

'Sorry,' zegt hij dan en stopt met draaien.

Na haar nog een tijd veilig in zijn armen te hebben gehad geeft hij haar terug. Ik leg Serena weer in de babybox. We kijken haar allebei nog even na. Mike buigt nog een laatste keer voorover. 'Ik hou van je engel. Ik zal je altijd beschermen,' fluistert hij. Ik weet meteen dat hij de bijnaam "engel" zal blijven houden, net zoals hij mij altijd schoonheid heeft genoemd.

We lopen de kamer uit. Ik sluit de deur achter me. Onmiddellijk is het ongemakkelijke gevoel terug. Ook Mike's opgewekte glimlach verdwijnt. Zijn ogen observeren me opnieuw. Ik kijk weer weg. Ik weet nooit hoe ik terug moet kijken en dus vermijd ik zijn blik. Vooral nu. Een jaar zit tussen de laatste keer dat we elkaar zagen en nu. Voor anderen misschien een korte periode. Voor mij is het een eeuwigheid.

'Ik weet dat je een hekel aan me hebt nu. En terecht,' begint Mike zijn verhaal. Ik kuch en luister naar zijn doordringbare stem. 'Maar geloof me als ik zeg dat ik spijt heb. Ik had nooit zo moeten verdwijnen.'

'Waarom deed je het dan?' vraag ik boos. Het blijft even stil.

'Ik moest me concentreren op belangrijke zaken.'

Ik sla mijn handen over elkaar en kijk hem nu recht in zijn ogen aan. 'Zaken?'

Ik weet dat hij het ongeloof in mijn stem hoort. Gelijk is zijn zelf beschermende houding terug. Hij maakt zichzelf weer sterk door zijn borstkas aan te spannen en zijn ogen samen te knijpen.

'Ja, zaken Sophie.'

'Wat voor zaken?'

'Gaat je niets aan,' kaatst hij terug.

Ik lach. 'Wauw, wat heb ik dit ontzettend gemist zeg.'

Hij opent zijn mond maar antwoordt uiteindelijk niet. Een stilte volgt. Ik kijk hem aan. Zijn blik vertelt me dat hij niet weet wat hij moet doen. Dat maakt twee van ons. Ik schud mijn hoofd en probeer een oplossing voor alles te bedenken. Natuurlijk komt er niks. 'We moeten praten,' is het enige wat ik weet te zeggen. Zonder op reactie te wachten loop ik naar mijn slaapkamer. Ik hoor hem zuchten, maar hij volgt me wel.

Terwijl ik op mijn bed ga zitten zie ik zijn ogen langs alle kanten van de kamer gaan. Hij bekijkt de normale meubels als het bureau, de kast en het bed. Maar ook mijn dromenvangers verzameling aan het plafon. Uiteindelijk blijft zijn blik hangen op een ingelijste foto op het vensterbank, bij het raam. Hij loopt erop af en gaat met zijn vingers langs de rand.

Het is een foto van ons samen. Ik lach verlegen naar de camera terwijl Mike met gesloten ogen een kus op mijn wang drukt. Beschaamd voel ik hoe ik rood word. Elk ander meisje gooit de spullen van haar ex weg of bergt ze in ieder geval op. Natuurlijk ben ik weer een uitzondering. Ik hecht me te snel aan spullen. Hij zal wel denken. Verrast zie ik hoe zijn lippen zwakjes omhoog gaan. Hij kijkt van de lijst naar zijn pols.

En dan zie ik het.

Weer een herinnering van vroeger. Het donkerbruine leren armbandje met in goudkleurige letters het woord hope. Zoekend draait hij zich naar me om, richting mijn pols. Weer voel ik me rood worden. Hij draagt de armband die ik hem een lange tijd geleden heb gegeven nog steeds. Het was een teken van onze liefde. In tegenstelling tot hem heb ik het zwart gevlochten armbandje met een zilver hart in het midden afgedaan. Het is het sieraad dat hij diezelfde dag aan mij had gegeven.

De ketting draag ik wel. Mike ziet het. We kijken elkaar aan. We beseffen dat we allebei moeite hebben met het afsluiten van vroegere tijden. Van buitenaf is het allang gebeurd. In de wereld ook. Slechts in onze hoofden lijkt er nog steeds hoop te zijn. Valse hoop misschien, maar het is er.

'Vind je het erg als ik een sigaret opsteek?'

Zijn vraag komt onverwachts. 'Hier in mijn kamer?'

'Bij het open raam?'

Hij beantwoordt mijn vraag met een vraag. Ik haal mijn schouders op. 'Als je het nodig hebt.'

We weten allebei dat hij het nodig heeft. Ik sta op om het raam voor hem te openen. Frisse lucht komt de kamer binnen. Hij haalt een aansteker en een pakje uit zijn zak. Soepel en vlug steekt hij een sigaret op. Hij leunt met zijn ellebogen tegen de vensterbank onder het raam en neemt een eerste trek. Hij blaast de rook zo ver mogelijk van de kamer af. Ik sta naast hem en samen staren we naar buiten. Hij rookt, ik zwijg.

'Wil je Serena vaker zien of ben je weer van plan te verdwijnen?'

Ik weet dat ik tot nu toe alleen maar boos heb gereageerd. Ik kan het niet helpen. Er is me zoveel onduidelijk en ik verdien het om een duidelijk beeld te hebben van wat hij nu precies wilt.

'Ik ben haar vader. Ik wil er voor haar zijn Sophie.'

En voor mij? Wil je er weer voor mij zijn of ben ik niets meer geworden dan een ex die toevallig de moeder is? Ik durf de vragen niet te stellen en hierbij is het gesprek gestopt.

Ik staar naar de kringen rook die vanaf Mike's sigaret naar buiten gaan. Het beeld van de vreemde man op het schoolplein komt terug. Het hoeft helemaal niets te betekenen, maar iets zegt me dat de man met Mike te maken heeft. Zou ik? Ik twijfel. Toch doe ik het.

'Ik zag een rokende man op het schoolplein vandaag. Het ene moment stond hij me te observeren en het andere moment was hij weg.'

Mike is niet onder de indruk. 'Dus?'

'Heb je er iets mee te maken?'

'Waarom denk je dat?'

'Anders had je het belachelijk gevonden dat ik er opeens mee kom.'

Hij haalt de peuk uit zijn mond en kijkt mijn kant op. Ik zie hem twijfelen. Toch begint hij te praten: 'het was een vriend van me. Ik moest zeker weten of je nog steeds naar dezelfde school gaat en in hetzelfde huis woont.'

Ik vind het niet logisch. 'En je kon me niet bellen in plaats van een stalker op me af te sturen?'

Mike's mobiel die begint te rinkelen zorgt ervoor dat ik geen antwoord krijg. Hij houdt zijn mobiel tegen zijn oor, stapt een paar meter van me vandaan en bromt geïrriteerd:

'Mike Moore?'