De hele dag heb ik alle vragen die door mijn hoofd spoken zoveel mogelijk van me afgeschud. Ik heb me als een normale tiener gedragen. Ik ben naar school gegaan, ik heb gelachen om de grappen die in de les zijn gemaakt, mijn huiswerk is af, toetsen zijn voltooid en samen met mijn vrienden heb ik gekletst over de laatste roddels. Alles is normaal. Het is gewoon een normale schooldag middenin de week. Tenminste, zo ziet het eruit voor buitenstaanders. Mijn vrienden daarentegen weten wel beter. Ogen zeggen meer dan een glimlach en woorden bleek algauw.

Diep vanbinnen voelde ik me helemaal niet zo goed als ik probeerde over te komen en het duurde dan ook niet lang of Mike werd het hoofdonderwerp van de dag. Het is schokkende nieuws dat binnen de groep blijft. Het nieuws dat Serena's vader, en vooral niet te vergeten mijn grote liefde uit het verleden, weer is op komen dagen met nog altijd zijn geheimen. Zijn o zo vervelende geheimen. Ze blijken zo belangrijk voor hem te zijn, dat hij ze koste wat het kost voor zichzelf houdt. Ook al betekende dat dat hij onze relatie ervoor kapot moest maken.

Nu zijn we een lange tijd verder. Net wanneer ik dacht dat ik mijn tijd met hem voorgoed af kon sluiten en samen met Serena een nieuwe, gelukkige periode kon beginnen, verpest hij alles weer door ongevraagd voor de deur te staan.

Mijn mening over hem is niet duidelijk en niet stabiel. Er is zoveel dat ik van hem vind. Zo is hij een klootzak en ben ik woedend op hem voor het feit dat hij mij heeft achtergelaten. Omdat hij me niet heeft geholpen tijdens de zwangerschap – ook al wist hij er niks van – én omdat hij een deel van Serena's leven heeft gemist. Hoe klein dat deel ook mag zijn. En ondanks mijn woede kan ik niet ontkennen dat ik ergens wel blij ben dat hij er nu weer is.

Het maakt mijn leven in een klap gecompliceerd en zijn aanwezigheid verward me meer dan ik soms aankan, maar dat hij er is betekent wel dat Serena een vader krijgt. Een vader die om haar geeft en er voor haar wilt zijn. Dat is iets dat ik altijd al belangrijk heb gevonden. Mijn lieve dochter verdient de aandacht en liefde die ze nodig heeft. Niet alleen van mij, maar ook van Mike.

'Acquisitie.'

Vanuit het niets dringt de redelijk zware stem van Caleb tot me door. Wakker geschud uit mijn gepieker staar ik hem aan. Zijn blik staat verwachtingsvol. Het is inmiddels zeven uur 's avonds en de herfsttijd zorgt er automatisch voor dat het al vroeg donker wordt. Omdat we morgenmiddag allemaal hetzelfde belangrijke proefwerk hebben, besloten we met z'n allen bij mij te gaan leren.

Caleb is nog maar net begonnen met een overhoring en ik ben nu al afgeleid. Ik schaam me, maar aangezien ik geen flauw idee heb wat hij zojuist zei, kan ik niets anders dan hem met opgetrokken wenkbrauwen aankijken.

'Wat?' mompel ik verward. Ik ben me ervan bewust hoe dom ik nu overkom. Caleb zucht dan ook overdreven en kijkt me op een bepaalde manier aan die alleen hij kan. Het is een beetje als een vader die zijn dochter ziet falen maar ondanks dat gelooft dat ze meer kan. Misschien vreemd maar dat is Caleb nou eenmaal; altijd vol vertrouwen en steunend naar de mensen om wie hij geeft. Hij is zonder enige twijfel een van de belangrijkste personen die ik ken.

'Soof, het Nederlandse proefwerk is morgen. Als je een voldoende wilt halen moet je je echt beter concentreren.'

'Sorry, ik lette niet op. Kan je het woord nog één keer herhalen?'

Hij rolt met zijn ogen. Nogmaals noemt hij het woord. Met veel moeite probeer ik me volledig te concentreren en diep in mijn geheugen te graven. Ondanks het diepe denken schiet het antwoord me niet te binnen. Veel tijd heb ik dan ook niet gehad om te leren, al zou dat als een slap excuus worden gezien.

Wanneer Caleb merkt dat ik het niet weet noemt hij rustig zelf het antwoord op. 'Acquisitie kan worden gezien als een poging om succesvol te verkopen of een poging om een klant succesvol te laten kopen.'

Ik knik en laat niet merken dat ik geen idee heb wat voor woorden we moeten kennen voor het proefwerk. Terwijl Caleb en ik op een van de twee banken zitten, hebben Anouk en Josh zich op de andere geplaatst. Zoals we wel gewend zijn ligt Anouk tijdens het overhoren in een omhelzing van Josh. Het ziet er best lief uit. Om haarzelf warm te houden heeft ze een fleece deken om haar heen geslagen, ook al staan er overal kaarsjes om de woonkamer een warm gevoel te geven. Op de zwarte leren stoel zit Lexi met Serena in haar armen. Heel kalm en liefdevol neuriet Lexi een kinderliedje. Serena kijkt haar met grote ogen aan. Het geeft me een gelukkig gevoel.

Caleb wilt alweer verdergaan met de overhoring totdat Lola hem onderbreekt door ongevraagd tussen ons neer te ploffen. De manier waarop ze erbij zit en me aankijkt – haar blauwe ogen lijken wel te twinkelen uit enthousiasme – maakt duidelijk dat ze zin heeft om eens lekker uitgebreid te roddelen over het onderwerp wat ik juist probeer te vermijden.

Ik weet dat ze het niet kwaad bedoelt door erover te praten en ik weet ook dat ze het niet expres doet om mij te treiteren, maar Lola zou Lola niet zijn als ze niet begint te kwebbelen over het laatste nieuws.

'Dus,' begint ze haar zin. 'Mike is terug.'

Ik rol met mijn ogen en bevestig haar zin. 'Ja Lola, hij is terug.'

Als reactie knikt ze en ze blijft me geïnteresseerd aankijken met de verwachting dat ik verder praat. Aangezien ik niet weet wat ze precies van me wilt horen begint ze zelf weer te praten: 'denk je dat je hem een tweede kans gaat geven?'

Haar woorden verbazen me en ik schud hevig mijn hoofd. 'Nee! Nee natuurlijk ga ik niet opnieuw iets met hem beginnen.'

Ondanks mijn voornemen om rustig te reageren op het moment dat iemand over Mike begint, klinkt mijn toon veel feller dan de bedoeling is.

'Maar als hij nu echt blijft deze keer, als hij er nu echt voor je gaat zijn en hij een goeie vader voor Serena is, dan zou het toch kunnen dat... Nou ja... De vonk over slaat?'

Even weet ik geen gepast antwoord te geven. Als Lola denkt dat ze de enige is die zich dat afvraagt dan heeft ze het mis. Natuurlijk heb ik erover nagedacht en natuurlijk is er ergens heel diep in mij nog een sprankje hoop die zulke mogelijkheden niet wilt uitsluiten. Dat kleine beetje hoop is ook de enige reden dat ik de ketting nog draag, dat ik het armbandje heb bewaard en dat de foto waarop hij een kus op mijn wang drukt nog steeds op de vensterbank staat.

Maar zoals gezegd; het is een sprankje hoop. Een heel klein beetje hoop en soms is dat nou eenmaal niet genoeg. In ieder geval niet nu. Niet zolang die hoop niet groeit. Sowieso is het veel te vroeg om daar echt serieus over na te denken.

'Hij heeft ons in de steek gelaten Lola,' zeg ik uiteindelijk. Het zachte geluid van Serena die in haar eigen taaltje aan het brabbelen is trekt mijn aandacht. Veel betekend draai ik mijn hoofd haar kant op. 'Ons beide,' mompel ik zo zacht dat het meer tegen mezelf is dan tegen Lola.

'Het is een zak die denkt dat hij alles kan doen en laten wat hij wilt. Hij denkt toch niet dat alles prima is door één keer aan te bellen en sorry te zeggen? Wat mij betreft slaan Caleb en ik hem in elkaar de eerst volgende keer dat hij jou of Serena komt lastigvallen.'

Josh' s stem klinkt hard en boos. 'Rustig Josh, je maakt haar alleen maar van streek' zegt Anouk zachtjes maar hard genoeg om het te kunnen verstaan. Het overhoren is gestopt en iedereen kijkt zijn kant op. De kalme maar vooral rustige sfeer die net nog zo fijn was, is nu veranderd in een ongemakkelijke stilte. Alsof ze doorheeft dat er iets aan de hand is begint Serena te jammeren en ze beweegt haar handjes daarbij onrustig heen en weer.

Automatisch sta ik op en neem ik het van Lexi over. Om Serena te kalmeren wieg ik haar rustig heen en weer. Zij in mijn armen geeft me nog altijd een onbeschrijfelijk magisch gevoel. Mijn liefde die ik voor haar heb is zo ongelofelijk groot. Mijn wil om haar gelukkig te maken voelt zo sterk dat het bijna gevaarlijk wordt. Ik zou namelijk alles doen om haar leven perfect te maken. Ik zou alles doen om haar blij te maken en haar te zien glimlachen. Alles, om haar te zien opgroeien tot een prachtig meisje.

Nu ze in mijn armen ligt en ik sussende geluiden maak neemt het jammeren steeds meer af. Net voordat het omslaat in luid gehuil stopt ze. Dit zorgt er weer voor dat het helemaal stil is. Niemand weet de juiste woorden te vinden. Zelfs Lola houdt haar mond dicht.

Ik kijk ze een voor een aan. Kort maar veel betekend. Lola, Lexi, Anouk, Caleb en Josh: mijn vrienden die me altijd steunen en beschermen. Ik ben ze zo dankbaar. En met goede redenen. Om te beginnen met alle gemene roddels die op school werden verspreid toen het duidelijk werd dat ik zwanger was. Ik kan me nog altijd de woorden herinneren die zijn gezegd.

"Volgens mij is ze gewoon met tien jongens naar bed gegaan om expres zwanger te raken en dat allemaal voor aandacht. Hoe triest ben je dan?"

"Zou ze überhaupt wel weten wie de vader is? Het zou me niks verbazen als ze de tel kwijt is."

"Wat een slet."

Het geroddel beïnvloedde mijn leven zo erg dat ik op het punt stond om niet meer naar school te gaan. Dat zou waarschijnlijk ook zijn gebeurd als mijn vrienden er niet voor me waren geweest. Ik glimlach als ik er weer aan terug denk. Een voor een hebben ze de roddels aangepakt en keihard de grond ingedrukt. Al heb ik voor een lange tijd nog steeds bepaalde blikken gekregen, het gepraat en gebitch was over.

Vervolgens kwam de fase vlak voor en vlak na de bevalling. Zo bang ben ik geweest, zo ongelofelijk bang. Hoe kan het ook anders? Hoe moest ik nou in hemelsnaam een bevalling doorstaan? Zo weinig vertrouwen had ik in mezelf. Zo weinig kracht en zoveel angst. En opnieuw stonden ze voor me klaar. Alle vijf. Ze hadden hun rug allang tegen me kunnen keren om alle moeite te besparen maar in plaats daarvan delen ze de moeilijkheden, die ik alsmaar tegenkom. Als dat geen trouwe vrienden zijn dan weet ik het ook niet meer. Ik ben ze alles verschuldigd.

'Ik weet dat ik het al heel vaak heb gezegd maar ik ben jullie heel dankbaar. Voor alles' zeg ik gemeend. 'En ik snap dat jullie me willen beschermen. Ik waardeer het echt, maar please, geen vechtpartijen om mij oké?'

Nadrukkelijk kijk ik Josh aan. Hij lacht een beetje en hij heeft er duidelijk moeite mee. Toch stemt hij in. 'Mocht je het toch nog een keer nodig hebben dan doe ik het graag,' antwoordt hij en geeft me daarbij een knipoog.

Ik glimlach en wend me weer tot Lola. 'En geen geroddel of vragen meer. Hij mag misschien terug zijn maar dat betekent niet dat hij het hoofdonderwerp van de dag moet worden.'

'Oké, oké, ik begrijp het. Geen geroddel of vragen meer. Ik zal mijn uiterste best doen,' zegt Lola en ze steekt hierbij haar handen in de lucht alsof ze haar onschuld moet bewijzen. We kijken elkaar met een lach aan en de sfeer is snel weer omgeslagen tot iets positiefs.

'Sorry dat ik het gesprek onderbreek, maar heeft er iemand zin in Chinees?'

Verbaasd en geschrokken hoor ik mijn moeders stem. Met z'n allen kijken we richting de deuropening. Mijn ouders en Charissa staan op een rij met hun schoenen en jassen nog aan. In hun handen dragen ze twee plastic tassen van de afhaal Chinees. Het valt me nu pas op dat ze weer thuis zijn en ik vraag me af hoeveel ze van het gesprek hebben meegekregen. Er wordt enthousiast gereageerd en het "Mike onderwerp" is snel vergeten. En dat is maar goed ook.

'Is dat een strikvraag mevrouw? Wie houdt er nou niet van Chinees?'

Lola's opgewekte stem maakt iedereen weer aan het lachen en binnen enkele minuten wordt het leren voor Nederlands vergeten en de tafel gedekt. Ik druk een kusje op Serena's voorhoofd. Met een glimlach fluister ik haar hoopgevende woorden toe.

'Het komt goed Serena. Het gaat allemaal goed komen.'