Zelfverzekerd houdt Mike zijn telefoon bij zijn oor. Rustig ademt hij in. Kalm blaast hij uit. Zonder twijfel heeft hij het nummer van Richard ingedrukt. De energie stroomt door hem heen. Op het moment dat er wordt opgenomen begint hij te grijnzen. Tijdens het telefoongesprek klinkt zijn stem tevreden en opgewekt. 

'Dit is Richard Moore. Zeg het maar.'

Hij vergeet zichzelf te identificeren. Zonder zijn eigen naam hardop uit te spreken begint hij het gesprek. Enthousiast heeft hij het woord: 'Het is gelukt pa. Ik heb hem gevonden. Na al die tijd heb ik hem gevonden. Amara heeft haar gerechtigheid gekregen. Mama heeft rust.'

Even is het stil aan de lijn. Dan wordt er gezucht. Het is een teken van opluchting. 'Dat is fantastisch mijn zoon. Ik ben trots op je. Ik heb altijd al geweten dat jij degene zou zijn die de missie zou voltooien. Niet ik, maar jij. Nou vertel me waar je bent. Dit moeten we vieren.'

Mike had niet anders verwacht. Natuurlijk wilt zijn vader dit vieren. 'Ik ben bij het hotel. Kamer 954. Het personeel is omgekocht. Vanaf het moment dat je binnenloopt worden de camera's uitgeschakeld. Beveiligers zullen de andere kant opkijken. Ik garandeer je dat er geen enkel bewijs van jouw bestaan zal zijn. Het is voor honderd procent veilig pa. We kunnen proosten op mama. We kunnen vieren dat ik haar moordenaar uit de weg heb geruimd. Ook kunnen we nieuwe plannen bespreken.'

Richards stem klinkt verbaasd. 'Nieuwe plannen?'

'Ja, het vernietigen van Tyco's bende natuurlijk. Ze zijn allemaal schuldig aan mama's dood. We moeten ze uitschakelen. Tenzij dat niet is wat je wilt natuurlijk. Zonder jouw toestemming doen we niks.'

Er wordt vlug geantwoord. 'Nee, je hebt helemaal gelijk. Wederom ben ik trots op je Mike. Je bent precies zoals een leider hoort te zijn. Het is spijtig voor Tyco, maar het is inderdaad tijd voor hem om te verdwijnen. Hij en zijn bende. Samen komen we hieruit. Geef me een kwartier. Ik ben er zo. Drie keer geklop met twee secondes tussen elke in. Wijkt het af, dan open je de deur niet. Begrepen?' 

'Begrepen. Tot zo pa.'

'Ik zie je zo mijn zoon.'

De verbinding wordt verbroken. Mike hangt op. De telefoon gooit hij met een klap op de grond. Onmiddellijk is zijn grijns verdwenen. Een kwade blik komt ervoor in de plaats. Het heeft hem ontzettend veel moeite gekost om normaal over te komen. Ondanks al zijn trainingen krijgt hij zijn woede van nu nauwelijks onder controle.

Geërgerd raapt hij de telefoon van de vloer. Het scherm is gebarsten. Binnen twee stappen staat hij voor het bureau. Haastig verbergt hij het gebroken apparaat in de lade. Voor de tweede keer haalt hij diep adem. Afwachtend kijkt hij om zich heen. Elk deel van de kamer wordt gecontroleerd. Zijn eigen spullen heeft hij bij elkaar in een koffer gepropt en in de badkamer verstopt. Als het nodig is kan hij binnen no time verdwijnen.

Op het bureau staat een dure champagnefles. Twee glazen zijn tot de helft gevuld. Mike draagt een net zwart jasje. Hij ziet er verzorgd uit. Alles is precies zoals ze een lange tijd geleden hebben afgesproken. Op het moment dat de moordenaar was gevonden zouden zijn vader en hij het vieren met champagne. Beide in een pak, als twee nette heren. 

Zijn ogen verraden dat hij zenuwachtig is. Hij weet dat het riskant is. Hij hoeft maar één kleine fout te maken of hij heeft zijn kans verpest. Alles moet tot in de kleinste details perfect zijn. Vanaf het moment dat Richard het hotel ingaat zal het beginnen. Het gemaakte plan is groots. Er zijn meerdere personen nodig voor het succesvol uitvoeren ervan. Iedereen is afhankelijk van elkaar. Zodra één iemand het verpest is het over.

Richard moet allereerst door Vincent en Alexander in de gaten worden gehouden. Op veilige afstand moeten zij controleren of hij met meerdere mannen aankomt of niet. Als hij een groep mensen heeft weet Mike dat hij niet in de val gaat lopen. In dat geval is het plan abrupt mislukt. 

Wanneer Richard bij de deur is moet Mike hem verder de kamer inkrijgen. Zodra hij genoeg meters van de deur af is kunnen Marco en Remco achter hem staan. Een omsingeling is dan makkelijk. En dan kan Mike doen wat hij wilt. Dan kan hij de reden van het hele plan duidelijk maken. Het is me allemaal verteld. Ik ben op de hoogte van alles. Vliegensvlug is het bedacht en ik voel me er alles behalve veilig bij. 

Nerveus kom ik naast hem staan. 'Weet je zeker dat je dit wilt doen? Nu kan je nog terug.'

Ik krijg niet meteen reactie. Hoopvol leg ik mijn hand op zijn schouder. Hij voelt gespannen aan. Bij mijn aanraking vinden zijn ogen de mijne. Hij ziet er vermoeid uit. Zachtjes legt hij zijn hand op mijn wang. Het voelt goed. Zijn gefluister raakt me.

'Hou je van me?'

Ik bijt op mijn lip. Met gesloten ogen beantwoord ik zijn vraag. 'Ja.'

Hij drukt een kus op mijn wang. 'Laat me dit dan doen. En maak je geen zorgen schoonheid. Je gaat me niet verliezen. Ik ben getraind voor gevaar. Dit gaat goedkomen.'

Zijn woorden stellen me niet gerust. De kans dat het fout gaat is te groot. Het maakt me doodsbang. Ik ben het er dan ook absoluut niet mee eens dat hij dit gaat doen. Hij riskeert er zijn eigen leven mee. Het is het beste als hij het niet doet. Dit heb ik meerdere malen tegen hem gezegd, maar hij laat zich niet ompraten. Zijn beslissing is gemaakt. 

Wetend wat Mike gaat doen, voelt het niet goed om hier te zijn. Toch lukt het me niet om de hotelkamer te verlaten. Er is een kracht in me wat zich onmogelijk van hem los kan maken. Ik moet Mike steunen. Ik moet er voor hem zijn. Als het dan toch gaat gebeuren moet ik er in ieder geval voor zorgen dat hem niks overkomt. Dit gaat tenslotte een van de meest emotionele momenten in zijn leven worden. Er is een kans dat de grond onder zijn voeten zal verdwijnen. Als dat gebeurt moet ik er zijn om hem op te vangen. Na alle keren dat hij me heeft gered ben ik hem dat verschuldigd. 

'Je kan hier niet zijn als Richard komt,' zegt Mike. Niet lang daarna brengt hij me naar de badkamer. Streng spreekt hij me toe. 'Blijf hier tot het veilig is. Ja? Ik wil niet dat je risico loopt. Als het fout gaat-'

Zijn waarschuwing schrikt me af. De paniek komt. 'Hoezo als het fout gaat? Je zei dat zoiets onmogelijk is!'

Meteen legt hij zijn handen op mijn wangen. Doordringend kijkt hij me aan. Hij probeert me te kalmeren. 'Dat is ook zo. Geloof me het gaat goedkomen. Wees niet bang schoonheid. Maar ik moet het zekere voor het onzekere nemen. Als het op een of andere manier toch anders gaat dan gehoopt, dan wil ik dat je hier blijft. Ik wil dat je je verstopt en geen enkel geluid maakt. Als het misgaat moet je jezelf onzichtbaar maken.' Hij zucht. 'Wat er ook gebeurt. Begrepen?'

Angstig knik ik. 'Oké.'

Hij druk zijn lippen op mijn voorhoofd. Hierna loopt hij van me weg. Uit wanhoop pak ik zijn arm beet. Met zijn rug naar me toe blijft hij staan. Ik hoor zijn zware ademhaling. In stilte kom ik voor hem. Mijn hand leg ik op zijn wang. Er is verdriet in zijn ogen. Het doet me pijn. Bang dat dit misschien wel mijn laatste kans is druk ik mijn lippen op de zijne. Zachtjes beantwoordt hij mijn kus.

Niet lang daarna laat hij me los. Vlak voor hij van me wegloopt schenkt hij me een veel betekende glimlach. Bemoedigend knikt hij. 'Niet bang zijn schoonheid. Ik hou van je. Het gaat goedkomen.' Tijd om erop te reageren heb ik niet. Hij heeft de badkamerdeur al gesloten. Het enige wat ik nu kan is wachten. 

Ik ga op de betegelde vloer zitten. Het voelt koud. Leunend tegen de muur probeer ik een beeld te krijgen. Door muisstil te zijn hoor ik Mike tegen Remco en Marco praten. Hij waarschuwt ze. Ze moeten ontsnappen en relaxt overkomen als Richard de kamer inkomt. Hun lichaamsuitstraling mag niet verraden dat hij in de val wordt gelokt. Zodra hij het doorheeft zullen ze allemaal neergeschoten worden. Ik hoor hoe Mike zijn laatste woorden extra benadrukt: 'Dit is onze enige kans.'

Mijn lichaam verstijft. Het geklop op de deur schrikt me af. Gespannen spits ik mijn oren. Het is precies zoals van te voren is gezegd; drie keer kloppen met twee secondes tussen elke in. Het kan maar een ding betekenen. Richard Moore is op bezoek.

Tegen Mike's regel in zet ik de deur van de badkamer op een piepkleine kier. Mijn hart bonst als een gek. Ik probeer zo zacht mogelijk adem te halen. Elk geluid die ik maak is riskant. Ik moet me op de achtergrond houden. Richard mag niet merken dat ik er ben. Niemand mag zien dat ik mee kijk.

Zo onopvallend mogelijk kijk ik toe. Verbaasd bekijk ik de man in de deuropening. Het zwarte pak die hij draagt geeft hem iets geheimzinnigs. Het is overduidelijk Mike's vader. Hij heeft hetzelfde zwarte haar en bruine ogen. De manier van staan en de manier van kijken is gelijk aan die van Mike. Het enige verschil is natuurlijk de leeftijd. Richards diepe rimpels laten zien dat hij zijn jonge dagen achter zich heeft gelaten. Ik schat hem rond de vijftig jaar. Naast de rimpels op zijn gezicht, is ook zijn lichaam niet zo afgetraind en sterk als die van Mike. Maar dat maakt hem niet meer minder gevaarlijk. Ik heb geleerd dat uiterlijk niks zegt over hoe kwaadaardig iemand kan zijn.

Mike tovert een glimlach op zijn gezicht. Ik snap niet hoe hij het voor elkaar krijgt zo vrolijk te lachen en te spreken. Het is overtuigend. Zijn vader is zijn moeders moordenaar. Mike weet het. Richard staat een paar meter voor hem en het enige wat hij doet is glimlachen. Ongelooflijk. Je moet een enorme zelfbeheersing hebben om dit voor elkaar te krijgen.

'Pa!' Klinkt het enthousiast. 'Ik ben blij dat je bent gekomen. De champagne staat al klaar. Hier, pak aan oude man.'

Richard grijnst. Een tikje argwanend kijkt hij naar links en rechts. Voor het eerst hoor ik zijn zware, krakerige stem. Het roken zit overduidelijk in de familie. 'Je vertelde me niet dat Marco en Remco erbij zouden zijn.'

Meteen heeft Mike er een antwoord op. 'Tyco weet wat ik heb gedaan. Het zou sneu zijn als we mijn geslaagde missie vieren en we vervolgens allebei neergeknald worden. Denk je ook niet? Het is gewoon bescherming pa.'

Richard trapt erin. Met een knik stapt hij naar voren. Mike houdt vragend een glas drank omhoog. Zenuwachtig tel ik de stappen die worden gemaakt. Ik zie dat de jongens hetzelfde doen. Alleen Richard ziet het niet. Hij heeft het te druk met glimlachen en het aanpakken van de champagne.

Eén.

Twee. 

Ik slik. Zachtjes fluister ik. 'Drie.'

Vanaf dat moment gaat het snel. In een fractie van een seconde grijpt Mike naar Richards rug. Het glas drinken valt op de grond. De scherven spatten uiteen. De champagne vloeit over de vloer. Met zijn linkerhand slaat Mike de armen van Richard weg. Behendig en beheerst blokkeert hij de kans op een tegenaanval. Binnen twee tellen heeft hij Richards wapen te pakken. Direct smijt hij het naar achteren. Het enige wat Richard nu kan is verbaasd kijken. Als hij zich realiseert wat er zojuist is gebeurd wilt hij ingrijpen. Zijn houding staat dreigend. Een luide stem houdt hem tegen.

'Blijven staan!' Brult Vincent. 'Handen omhoog en wel nu!' 

Hij en Alexander zijn de kamer ingestormd. Hun wapens richten ze naar Richard. Remco en Marco staan aan de zijkant. Mike heeft zijn eigen wapen gepakt. De loop staat naar Richard toe. De misdadiger is in de val gelopen. Hij is volledig ingesloten. Nu moet hij wel gehoorzamen. 

Zijn handen gaan in de lucht. Hij laat een spottende lach horen. 'Jongen toch. Ben je gek geworden? Je eigen vader aanvallen, durf je wel? Waar is je respect gebleven Mike? Waar haal je het lef vandaan?'

Bezorgd kijk ik naar Mike. Hij geeft geen kick. Zijn lichaam staat ijzersterk. Hij laat zich niet beïnvloeden door zijn vaders woorden.

'Je hebt haar vermoord. Jij hebt het gedaan. Jij! Mijn eigen vader. Haar man. We vertrouwden je. Mama en ik. We geloofden in je. En dat heb je misbruikt. Maar waarvoor? Voor wat? Helemaal niks dus. Je hebt je familie kapot gemaakt voor je zieke verslaving naar macht.'

Richard zucht. 'Ik moet toegeven dat je goed bent. Ik dacht oprecht dat je champagne met me wilde drinken. Helaas. Mijn zoon is slimmer dan ik dacht. Vertel me, hoe ben je erachter komen? Kleine hulp van Tyco misschien?'

Mike stapt naar voren. 'Hoe ik erachter ben gekomen maakt geen fuck uit,' sist hij. 'Jij hebt haar vermoord.' Hij legt de loop van zijn wapen tegen Richards hoofd aan. 'En nu ga je daarvoor boeten. Nou op je knieën! Op de grond en handen achter je hoofd!'

Met open mond hou ik elke beweging in de gaten. Mijn hart klopt in mijn keel. Mijn lichaam maakt zich klaar om in te grijpen. Het is ondragelijk om hier naar te kijken en niks te doen. Alles wat Richard doet lijkt Mike alleen maar bozer te maken. In plaats van angst en woede straalt zijn gezicht plezier uit. Zo lijkt het tenminste. Lachend doet hij wat hem gevraagd wordt. Dat zijn eigen zoon hem onder schot houdt doet hem helemaal niks. 

Op zijn knieën gaat hij rustig door met praten. Al kletsend legt hij zijn handen achter zijn hoofd. 'Je kan dit doen Mike, maar je krijgt haar er niet mee terug. Als je mij vermoordt ben je geen haar beter dan ik. Wil je dat? Wil je Amara en mij verenigen in de hemel?'

Ik sla mijn handen voor mijn mond. Mike haalt uit. Ik moet me inhouden om niet te schreeuwen. Met zijn vrije hand heeft hij tegen Richards neus aan gestompt. Er klinkt een kreun van pijn. Grinnikend houdt hij zijn hoofd omlaag. Druppels bloed vallen op de vloer.

'Je krijgt haar niet te zien,' zegt Mike duister. 'Zij is in de hemel. Jij komt in hel. De rit ernaar toe krijg je van mij. Gratis en voor niets.'

Opnieuw drukt hij zijn pistool tegen Richards hoofd aan. Deze keer bij zijn voorhoofd. Onbevreesd kijken ze elkaar aan. Mike spreekt zijn laatste woorden naar hem uit. 

'Tot ziens pa. Ik wens je een pijnlijke tijd in hel.' 

Richard grijnst. 'De wens is wederzijds mijn zoon.' En dan sluit hij zijn ogen.

Ik hou mijn adem in. Geschrokken zie ik hoe Mike's vinger naar de trekker gaat. Allerlei gedachtes gaan door me heen. Ik ben bang voor het geluid. Het oorverdovende geluid van een schot. Mike's woedende blik verraadt dat hij het wilt doen. Hij wilt het echt doen. Het verraad heeft hem zo geraakt dat hij bereid is het leven van zijn vader te ontnemen. Hoe ga ik mezelf vergeven? Hoe ga ik hiermee leven? Ik ben getuige en ik doe niks. Ik kan niks doen. Ik voel me machteloos.

Op het laatste moment kan ik mezelf niet onder bedwang houden 'Nee!' Roep ik. Maar het is al te laat.

Mike drukt de trekker in. 

Ik gil. Met grote ogen kijk ik toe. Ik doe geen moeite meer om mezelf te verbergen. De deur zwaai ik open. In shock loop ik naar hem toe. Zijn ogen staan leeg. De hoop en het geluk is weg. Verhit zoekt hij naar zuurstof. Hij blijft in dezelfde beweging staan. Hij kan zich niet bewegen.

Mike toch. Laat me je helpen. Ik kan zien dat je bent gebroken. Je probeert altijd zo sterk te zijn terwijl je diep vanbinnen verdriet hebt. Je hebt pijn door je moeders dood. Je hebt pijn door het ongelukkige leven die je hebt geleid. En nu is die pijn nog erger geworden door het zien van je vader. Door het zien van een monster. 

Met trillende vingers reik ik mijn arm. Tranen prikken in mijn ogen. Laat me je helpen. Heel voorzichtig klem ik mijn vingers om zijn pistool. Zijn vingers laten los. Zwijgzaam trek ik het uit zijn hand. Terwijl ik het wapen achter me neerleg, kan Mike alleen maar naar Richard staren. Hij kijkt ernaar als een jager. Een jager die zijn prooi met veel moeite heeft gespaard. 

Richard opent zijn ogen. Verbaasd om het feit dat hij nog leeft kijkt hij Mike aan. Langzaam verschijnt er een glimlach rondom zijn lippen. 'Geen kogel?'

Mike schudt zijn hoofd. 'Geen kogel,' herhaalt hij. 'Het was geen executie. Ik ben niet zoals jij.'

Opgelucht haal ik adem. Om Mike te laten weten dat ik hem steun pak ik zijn hand beet. Ik ben trots op hem. Hij had de kans om wraak te nemen. Hij heeft ervoor gekozen dat het vermoorden van zijn vader het niet waard is. Want haat is groot, maar liefde ook. Ik was bang. Nu niet meer. Ik weet waarvoor hij heeft gekozen.

In tegestelling tot ik lijkt Richard lijkt het werkelijk niet te begrijpen. 'Je laat me leven?' 

'Ik heb een familie waar ik voor moet zijn. Een familie die ik moet beschermen. Ik ga hun levens niet verzieken door mijn wraak te nemen op jou.'

Richards ogen worden groot. Verbluft om de woorden van zijn zoon begint hij te lachen. 'Je bent maffia mijn jongen. Of je het nou wilt of niet. Je bent deze wereld ingestapt als jongen en je zal eruit gaan als man, op het moment dat god heeft besloten dat jouw tijd is gekomen.'

Beslist schudt Mike zijn hoofd. 'Ik ben geen maffia. Niet nu en nooit geweest. Ik ben niet goed. Ik verdien niks. Maar maffia ben ik niet. Ik heb nooit genoten van mijn daden. Ik heb nooit gezocht naar geld, of macht. Het enige wat ik ooit heb gewild is mama een stukje rust geven. Nu is dat gelukt. Haar rechtvaardigheid geldt vanaf nu. Jouw leven als misdadiger eindigt vandaag. En zo ook de mijne.'

'Wat bluf je nou? Je gaat haar niet rechtvaardigen. Je gaat me niet vermoorden. Daar ben je te laf voor. Je hebt het net bewezen!

'Wie zegt dat moorden de enige manier is Richard?'

We kijken elkaar aan. Een voorzichtige glimlach verschijnt op onze lippen. Ons plan is gelukt. We hebben het monster in de val gelokt, zonder echt geweld te gebruiken. Al de tijd is het ons doel geweest en nu is het bereikt:

Vastberaden kijkt hij me aan. Mijn blik smeekt hem het niet te doen. Maar het is te laat. De wond is te diep. Zijn wil om wraak te nemen is te groot. Hij heeft zijn keuze gemaakt en dat kan niet meer worden veranderd. Hij moet en zal zijn moeder de rust geven die ze verdient.

'Ik wil een leven met je beginnen Sophie. Met jou en met onze engel. En dat kan niet voor ik hem onder ogen kom.' Hij verstevigt zijn greep om het pistool. 'Ik heb de moordenaar gevonden.' In een flits is zijn wapen geladen.

'En nu ga ik hem vermoorden.'

In ruwe passen loopt hij van me weg. Paniekerig roep ik hem terug. 'Wacht! Mike het kan ook anders!'

Hij draait zich om. Vragend kijkt hij me aan. Op een snel tempo denk ik na. Het idee dat ik vliegensvlug heb bedacht zit vol risico's. Er kan van alles misgaan. Maar het moet. Ik ben vastbesloten hem te redden.

'Je vader is het niet waard om je tot een moordenaar te maken. Dat weet je. En je wilt je moeder rust geven. Maar daar zijn ook andere manieren voor. Moord is niet de enige optie. Mike het kan ook anders.'

Hij begrijpt me niet. 'Waar denk je aan? Hoe moet ik dit doen?'

Ik slik. 'De gevangenis. Voor de rest van zijn leven achter de tralies. Niet alleen voor de moord op je moeder, maar ook voor alle andere misdaden die hij heeft gepleegd. Je hebt de macht hem op te sluiten Mike. Jij weet alles wat de politie nodig heeft om hem te arresteren.'

'Ja en dan? Wat denk je dat de politie dan doet? Denk je dat ze mij bedanken voor het geven van gevoelige informatie en me vervolgens laten gaan?'

'Nee natuurlijk niet. Maar het is het beste om te doen. Denk na; hoe groot is Richards groep? 10 mensen? 30? 100? Als je de politie alles vertelt en zij daarmee een grote groep gevaarlijke misdadigers kunnen opsluiten, is er een grote kans dat ze je een deal aanbieden Mike. Een stapel onopgeloste zaken kunnen beëindigd worden. Het enige wat je hoeft te doen is helpen. Werk samen met de politie. Jij én je eigen groep.'

Hij kijkt bedenkelijk. Ik pak zijn hand beet. 'Ik weet dat ik veel van je vraag. Het is niet niks. Ik snap dat het gevaarlijk is om een complete maffiagroep aan de politie te geven. Maar als je hiermee Richard achter de tralies krijgt heb je niet alleen je moeder rechtvaardigt. Ook geef je jezelf de kans om opnieuw te beginnen. Een nieuw leven.' Zenuwachtig bijt ik op mijn lip. 'Een nieuw leven met mij en Serena.'

Ik wacht af. Zijn hand schuift een plukje haar achter mijn oor. Zijn vingers strelen mijn wang. Mijn ogen volgen zijn bewegingen. Elke aanraking doet meer met me dan ik wil. In zijn ogen zie ik dat hij twijfelt. Ik heb hem aan het denken gezet.

Uiteindelijk stemt hij toe. 'Oké.'

Last valt van mijn schouders. 'Maar als we dit doen hebben we een plan nodig,' zegt hij. 'Een goed plan. We kunnen niet zomaar de politie bellen en vragen of ze ene Richard Moore willen oppakken. Eerst moet ik hem naar mij toe zien te lokken. Zodra ik hem op een vertrouwde plek heb kan hij worden vastgehouden. In die tijd kan de politie hem arresteren.'

Zijn plan is goed. Ik weet dat dit de enige manier is en toch maakt het me bang. Een zenuwachtig gevoel stroomt door me heen. 'Wat als hij het doorheeft? Straks doet hij je iets aan...'

'Dat gaat niet gebeuren. Vertrouw me. Als je wil dat ik de politie erbij betrek moet het zo.'

Wetend dat het de enige manier is laat ik het gebeuren. 'Oké. Nooit verwacht dat er een einde aan dit zou komen, maar nu kan het. We kunnen het vandaag stoppen Mike. Het politiebureau is hier niet ver vandaan. Ben je er klaar voor?'

Hij zwijgt. Zorgzaam pak ik zijn hand beet. 'Hé. We doen dit samen. Weet je nog? Samen zijn we eraan begonnen en samen maken we het af.'

Hij knikt. 'Samen.'

...

Mike kijkt Richard aan. 'De politie is ingelicht. Ik ga er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat jij de gevangenis ingaat voor alles wat je hebt gedaan. Jij en alle mannen waar je ooit mee hebt samengewerkt. Daar horen Tyco en zijn gehele groep ook bij. Jullie zullen allemaal boeten.'

Richard laat een bulderende lach horen. 'Dat doe je niet. Je zal net zolang de bak ingaan als wij. Kom op zeg. Is dat jouw manier om voor je familie te zorgen? Via tralies? Lijkt mij een beetje onpersoonlijk.'

Ik ben zijn gelach en spottende woorden meer dan zat. Het doet Mike pijn en dat maakt mij boos. Voor het eerst heb ik de moed om tegen zijn vader te spreken. Zo kalm mogelijk eis ik zijn aandacht.

'Richard? Mike doet wat juist is. We weten allemaal dat het niet makkelijk is om maffia te ontmaskeren. Zonder hem zou het de politie nooit lukken. Met hem wel. De deal is al gemaakt, nog voor jij hiermee kwam om champagne te drinken. Helaas voor jou, maar je krijgt hem niet mee in je ellende.'

'Mijn mannen en ik kunnen verdwijnen in een minuut,' probeert hij nog. 'Zodra we uit het zicht zijn is het onmogelijk ons op te sporen. Als het moet laat ik jullie allemaal omleggen. Is dat wat je wil Mike? Want hoe ga je me nu stoppen met een wapen zonder kogels?'

Vincent mengt zich in het gesprek. 'Oh geen zorgen. Onze wapens werken nog altijd prima. Ik kan de mijne wel even voor je uittesten als je wilt? Zeg het maar Richard. Je knie? Of misschien iets fataler...'

Het is de eerste keer dat ik begrip voor Vincent heb. Hij is en blijft de grootste klootzak die ik ken, maar Mike blijft hij trouw. Hij heeft Mike beloofd dat hij aan zijn kant staat en nu geloof ik hem. Hij en de andere jongens houden Richard onder schot. Er is geen mogelijkheid voor hem om te vluchten.

'Je gaat hier niet wegkomen,' zegt Mike. 'En je bedreigingen hebben ook geen nut. Vanaf het moment dat ik me als getuige opgeef krijg niet alleen ik, maar alle mensen om me heen bescherming van de politie. Dat heet getuigenbescherming Richard. Zoals Sophie net zei: je krijgt niemand mee in je ellende.'

Er klinken politiesirenes. Nu weet Richard dat Mike het meent. Zijn lach verdwijnt. Een razende blik komt ervoor in de plaats. Waarschuwend benadrukt hij zijn woorden. 

'Jij laat me gaan en wel nu. Hoor je me? Luister naar je vader!'

'Leuk geprobeerd.'

Dreigend wijst hij mijn kant op. 'Zij is de eerste die ik laat afmaken. Is dat duidelijk? Ik zal haar op de meest pijnlijke manier laten afslachten! Ik meen het hoor! Eerst mag ze gebruikt worden en dan-'

Mike geeft hem niet de kans uit te praten. Sneller dan het licht haalt hij uit. Zijn vuist komt pijnlijk hard in Richards gezicht terecht. Opnieuw komt er bloed uit zijn neus. Een seconde daarna vliegt de deur van het hotel open. Vijf politieagenten stormen naar binnen. Het dubbele aantal staat in de gang. Ik maak het maar voor de helft mee. Mike tuft op de grond, draait zich om en loopt de kamer uit. Hij slaat zijn arm om me heen. Veilig in zijn omhelzing laat ik me meesleuren. Nog half in shock kijk ik naar achteren. Richard wordt hardhandig opgepakt. De jongens moeten hun wapens op de grond neerleggen en hun handen in de lucht houden. Worden zij nu ook opgepakt?

'Geen zorgen. Ze krijgen dezelfde deal als ik. Voor nu is het puur voor de veiligheid,' legt Mike uit. Ik knik. 

Samen lopen we weg. De kamer uit, de gang door en de lift in. Een politieagent begeleidt ons het hotel uit. Onderweg naar de politieauto rukt Mike een klein zwart apparaatje van zijn shirt. Hij werpt hem richting de agent, die het zwijgzaam opvangt. Ook ik lever mijn apparaatje in. Vanaf nu worden we niet meer afgeluisterd. 

Het is een grote chaos in mijn hoofd. Van alles gaat door me heen maar uiteindelijk kan ik maar aan één ding denken: het is voorbij. De nachtmerrie is voorbij. 

'Even dachten we dat we jou ook moesten oppakken Mike,' zegt de agent en ondertussen wachten we tot de lift beneden is. 'Je was nogal overtuigend met het "ik breng je naar hel" bedreiging. We dachten dat je zijn leven ging ontnemen.'

Dat dacht ik ook. Ik durf het niet hardop te zeggen. Naar de agent haalt hij zijn schouders op. Mij houdt hij stevig vast. Nu ik zijn sterke armen om me heen voel merk ik pas hoe erg ik tril.

'Het was mijn manier om afscheid te nemen. Ik kon niemand vertellen dat het wapen niet geladen was. Als iedereen wist dat het in scéne was gezet zou het ongeloofwaardig zijn overgekomen. Richard zou het door hebben gehad. Dan was het anders gelopen.'

Ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkas. 'Je hebt de juiste keuze gemaakt,' zeg ik zacht. 

'Je meisje heeft gelijk,' zegt de agent. 'Het enige wat we nu nog van je willen is uitleg. We willen het verhaal van het begin tot het eind. Je aanwezigheid als getuige bij de komende rechtszaken zal voldoende zijn, maar met het bewijs waar je het over had staan we nog sterker. Door middel van je hulp zal je een deal aangeboden krijgen. Een schone lei.'

Er wordt nog meer verteld. Maar de rest van het gesprek hoor ik niet meer. De gebeurtenissen van vandaag zweven voor mijn ogen. In trans zie ik het voorbij komen. De beelden zijn meer dan slechts herinneringen. Het zijn delen van een heftige periode uit mijn leven. Nu is officieel de tijd dat ik het mag afsluiten. En dat voelt goed. Ontzettend goed. Mike en ik mogen opnieuw beginnen. Het slechte laten we achter ons. Het goede staat op ons te wachten.  

Ik kijk Mike aan. Ik hoef hem niks te zeggen. Hij weet wat ik denk. 

Omarmt gaan we naar buiten. Vlak voor de politieauto blijven we staan. Zijn lippen krullen omhoog. Gelukkig glimlach ik terug. Even vergeten we al het nare. We denken alleen maar aan elkaar. Zijn handen gaan om mijn middel. Zijn handen sla ik om zijn nek. 

'Het is voorbij,' zegt hij. 'Ik hoef je niet meer te beschermen. Je kan doen wat je wilt schoonheid. Ik begrijp het als je me zat bent.' Spijtig kijkt hij me aan. 'Bij mij zijn moet niet bepaald veilig voelen.' 

Ik schud mijn hoofd. 'Ben je gek?' Langzaam kom ik dichterbij. Ik raak betoverd in zijn ogen. 'Bij jou zijn is het veiligste gevoel die ik ooit heb gehad. Neem dat niet van me af. Alsjeblieft.' 

Hij buigt zich voorover. Ik hoor hem ademen. Zijn lippen zijn millimeters van de mijne verwijderd. 'Als je me niet stopt ga ik je kussen,' zegt hij ruw.

Ik glimlach. 'Ga je gang.'

Hij grijnst. En dan voel ik zijn lippen op de mijne. Met gesloten ogen kus ik hem terug. Ik verlies mezelf in zijn liefde. We delen elkaars pijn en hiermee wordt onze liefde sterker. Het is een onbeschrijfelijk gevoel die ik nooit meer wil verliezen.

Het is tijd om het leven te leiden die we verdienen. 

Hij, ik en ons engeltje.