6 maanden later

Een moeilijke tijd ligt achter ons. De dag van Richards arrestatie is alweer een halfjaar geleden. Het is een zware dag geweest. De moeilijkste van allemaal. Eentje die ik nooit volledig zal vergeten. De dag van Serena's ontvoering en het opsluiten van Amara's moordenaar sloot een pijnlijke periode af. 

Alle gebeurtenissen zijn met elkaar verbonden. In mijn hoofd heeft het zich vervormd tot een grote trauma: Charissa's aanrijding, Isaac, de maffia, Mike's vader en natuurlijk Serena's ontvoering. Het duurde lang maar op dit moment van mijn leven kan ik het steeds meer als het verre verleden zien. De nachtmerries worden minder. Het lukt me weer te lachen. Het lukt me weer om te genieten van het leven.

Na de nodige bewijzen is Richard niet alleen aangeklaagd voor Amara's moord maar ook voor vele andere misdrijven. Zijn maffiagroep is opgepakt. Met behulp van Mike maar ook van Vincent, Alexander, Marco en Remco zijn ze erkent en achter de tralies gezet. Niet lang daarna kwam Tyco's groep aan de beurt. Dit is een vermoeide zoektocht geweest. Het kostte de politie ruim drie maanden om Isaac te vinden. Toen hij eenmaal was opgepakt duurde het nog twee weken voor hij bekende waar Tyco en de rest van de groep zich schuil hield. Een maand daarna zaten ze allemaal vast.

De laatste paar weken hebben we geen politiebescherming meer nodig gehad. Alle gezochte criminelen zaten vast. Geen van ons alle is sindsdien nog bedreigd. Mijn hele familie, de vriendengroep, Mike, Alison, Vincent, de andere jongens en ikzelf zijn weer veilig. We kunnen de straat op zonder bang te hoeven zijn voor gevaar. Het voelt bevrijdend. 

Zenuwachtig kijk ik voor me uit. In de spiegel zie ik mezelf. Ik draag een paarsblauwe jurk tot over mijn knieën. Mijn bruine haren zijn in een vlecht tot een hoge knot gebonden. Een losse pluk valt gekruld langs mijn gezicht. De zwarte mascara benadrukt mijn groene ogen. Zilveren knopjes zitten in mijn oren. Om mijn hals draag ik de ketting van Mike. Het is de eerste keer sinds tijden dat ik er zo opgedoft uitzie.

Achter me klinkt gefluit. Verlegen draai ik me om. Mike staat leunend tegen de muur aan. Zijn ogen staan flirterig mijn kant op. Er rust een grijns op zijn lippen. In zijn handen draagt hij ons kleine prinsesje.

Liefdevol kijkt hij haar aan. 'Zie je dat Serena? Wie is dat knappe meisje nou?' Zijn speelse stem laat me glimlachen. Het is prachtig om te zien hoe goed hij haar vader is geworden. 'Oh ik weet het al. Het is mama! Wat ziet ze er goed uit he. We krijgen het er opslag warm van, of niet Serena?'

Zijn compliment laat me blozen. Afwachtend kijkt hij haar aan. Glimlachend kijk ik mee. Als Serena merkt dat er op haar gelet wordt begint ze enthousiast te lachen. Haar beentjes trappelt ze heen en weer. Haar groene ogen gaan geïnteresseerd van mij naar Mike. Ze is alweer bijna een jaar oud en het gaat niet lang duren voor ze officieel met ons kan praten.

Als antwoord op Mike's vraag schreeuwt ze vrolijk door de kamer heen. 'Ja!' 

Mike en ik kijken elkaar grijnzend aan. Haar zachte stemmetje is té schattig. Het woordje "ja" is een van de weinige woorden die ze sinds kort kan uitspreken. Nu gebruikt ze het als antwoord op alles. Het is hilarisch. 

Mike komt naast me staan. Een onaangename geur hangt in de lucht. We weten allebei wat dat betekent. Hij staat op het punt om Serena aan me over te nemen, maar ik reik mijn armen niet uit. Plagerig blijf ik staan. Ik zet mijn liefste stem op. 'Serena? Wil je dat papa je luier verschoond?'

Met open mond kijkt ze me aan. Dan begint ze te schateren. 'Ja!'

Mijn lippen krullen omhoog. Pesterig kijk ik hem aan. 'Je hoort het. Het is jouw beurt.'

Als antwoord geeft hij me een zogenaamde boze blik. Hij geeft het niet zo makkelijk op. 'Serena? Hou je van papa?'

Ze heeft duidelijk plezier in het praten. 'Ja!'

Hij glimlacht tevreden. 'Dat is lief. Ik hou ook van jou engel. Moet mama zelf jouw luier verschonen?'

'Ja!'

Met een brede grijns kijkt hij me aan. 'Je hoort het.'

Zachtjes geef ik hem een duw. 'Flauw! Wat ben je weer lekker grappig vandaag.'

Hij schenkt me een knipoog. 'Grapje schoonheid. Ik doe het wel. Bereid jij je maar voor op je etentje.'

Vlug kust hij me op mijn wang. Hierna gaat hij naar de woonkamer. Ik hoor hem de hele weg lang tegen Serena praten. Zij kan alleen maar lachen om haar grappige, lieve papa. Het raakt mijn hart. Ik weet zeker dat hij haar grote held gaat worden. Er is geen jongen die meer van haar zal gaan houden dan hij. Ze zal voor altijd zijn kleine engel zijn. 

Al lopend kijk ik op de klok. Over een halfuur word ik opgehaald. Calebs familie heeft het jaarlijkse etentje bij een super sjiek restaurant en zoals gewoonlijk mag iedereen een vriend of vriendin meenemen. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik met Caleb mee ga. Het belooft een gezellige avond te worden. Het eten is er heerlijk en zijn familie is geweldig. Zijn opa en oma zijn schatrijk en zij zijn dan ook degene die de hele avond hebben geregeld. De eerste keer dat ik werd uitgenodigd kwam ik in een spijkerbroek en een shirt. Die fout maak ik nooit meer. 

Terwijl ik de trap afloop zie ik Charissa naar Mike toelopen. Hij heeft Serena net een schone luier gegeven. Met z'n tweeën verzorgen ze haar. De een draagt haar naar de andere kant van de kamer, terwijl de ander haar flesje pakt. Ondertussen houden ze een gesprek. Er wordt zelfs gelachen. Het is geweldig om te zien.

Want het is niet altijd zo geweest. Nadat de politie Richard had opgepakt moest Mike zijn geheim wel vertellen. Zowel mijn familie als mijn vrienden kwamen erachter dat Mike's levensverhaal meer dan ingewikkeld is. Toen het begrip "maffia" werd uitgesproken schrokken ze enorm. Er werd nog net geen muur tussen Mike en mij neergezet. Ontelbaar veel ruzies zijn sindsdien gekomen. Hoe vaker ik bleef volhouden dat hij zijn criminele leven achter zich heeft gelaten én we echt van elkaar houden, hoe minder tegenspraak ik kreeg. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk is het geaccepteerd.

Onze relatie is sterk. We hebben elkaar overeind gehouden. Er was veel tegenslag maar samen kwamen we eruit. We hielpen elkaar zoals een geliefde hoort te doen. Ik heb Mike geleerd hoe je een normaal leven kan leiden. Eentje zonder constant gevaar en maffia. Ik heb hem laten zien hoe je moet rouwen als je iemand hebt verloren. Het verlies van zijn moeder blijft zwaar. En tot slot heeft hij het verraad van zijn vader leren verwerken. Tegelijkertijd pakte ik mijn tienerleven weer op én ben ik samen met Mike een zo goed mogelijke ouder geworden. Samen hebben we elkaar erdoorheen gesleept. Samen zijn we eruit gekomen. Samen staan we sterk. 

Bedenkelijk kom ik de woonkamer binnen. Zoekend loop ik heen en weer. Als ik mijn telefoon op de bank zie liggen, buig ik me voorover om het op te rapen. Nietsvermoedend draai ik me weer om. Ik krimp automatisch ineen als Mike opeens voor me staat. Geschrokken leg ik mijn hand op mijn hart. 

Diep adem ik uit. Beschuldigend kijk ik hem aan. 'Klootzak, je liet me schrikken.'

Mijn gescheld doet hem grijnzen. 'Sorry,' mompelt hij. Vervolgens gaat zijn hand naar mijn wang. Met zijn doordringende bruine ogen probeert hij het goed te maken. En hoe graag ik me er ook tegen wil verzetten: het werkt. Zijn knappe gezicht heeft mijn aandacht. Met zijn fluisterende woorden pakt hij me in.

'Heb ik al gezegd hoe mooi je bent? Want dat ben je schoonheid.'

Voor de zoveelste keer voel ik me verlegen worden. Uitnodigend spreidt hij zijn armen. Zuchtend leg ik mijn hoofd tegen zijn borstkas aan. Zwijgzaam luister ik naar zijn hartkloppingen. Met gesloten ogen blijf ik zo staan. Niks voelt veiliger dan zijn sterke armen om me heen. 

'Moet je eens bedenken waar we nu zijn,' mompelt hij plotseling. 'We zijn ouders Soof. Besef je dat? Jij bent moeder en ik vader. Het is raar. Zo ongelooflijk. Het is het beste wat me had kunnen overkomen. Ik deel een engel met de liefde van mijn leven. Kan je het je voorstellen? Dat dit allemaal begon met die ene avond... Die avond in het pannenkoekenrestaurant.'

Voor ik erover nadenk flap ik de woorden eruit. 'Je was mega arrogant die avond.'

Hij grinnikt. 'Het was mijn manier om met je te flirten. En je moet toegeven dat je ervan genoot.' Ik voel zijn lippen vlakbij mijn oor komen. Ik hoor hem ademen. Mijn hart klopt sneller. 'Je viel voor me.'

Ik weet dat hij gelijk heeft. 'Je was alles wat ik miste,' geef ik toe.

Ik schrik. Bliksemsnel heeft hij zijn handen op mijn heupen. In een ruk draait hij me naar hem om. Zijn armen brengen me dichterbij. De afstand tussen ons in verdwijnt. Zijn aanrakingen zijn ruig. Het maakt me zenuwachtig op een positieve manier. In trans zie ik zijn lippen dichterbij komen. Betoverd laat ik hem zijn gang gaan.

'En nu raak je me niet meer kwijt,' zegt hij hees.

Ik vind een manier om hem net zo ruw en hard aan te kijken. 'Mooi. Ik kan niet zonder je.' Mijn handen gaan om zijn nek. 'Wie moet anders Serena's luiers verschonen?'

Doodserieus kijken we elkaar aan. Onze ogen kruizen elkaar. We wachten en we wachten. Uiteindelijk lukt het ons niet niet meer om het spel vol te houden. Mike is de eerste die grijnst. 'Zit je me te plagen?'

Ik lach. 'Nee hoor. Ik zou niet durven...'

Hij buigt zich voorover. Met gesloten ogen voel ik zijn lippen op de mijne komen. De kus is magisch. Ik laat alles los en ik concentreer me alleen maar op dit moment. Dit perfecte moment. Met hem. Met de jongen die iedereen ziet als slecht. De jongen die door anderen wordt herkent als een gevaarlijke crimineel. Iemand die je geen geluk kan geven. Een badboy. 

Maar niet door mij. Ik kijk verder. Ik zie wie hij echt is. Ik weet dat hij van me houdt. Van mij en Serena. Ik zie en ik voel zijn liefde. Het heeft me kapot gemaakt in het verleden en daarom weet ik dat het echt is. Het is puur. We hebben elkaar gezien in onze slechtste tijden en het heeft ons niet uit elkaar gedreven. Integendeel. We zijn closer dan ooit te voren. 

Ik hou van hem, precies zoals hij is. Hij kan wat andere niet kunnen. Ik wil alleen maar zijn aanrakingen. Alleen hij mag mijn wang aanraken. Alleen hij mag zijn armen om me heen slaan. Alleen zijn woorden geven me een speciaal gevoel en alleen zijn lippen mogen op die van mij. Hij is de enige die me zo passievol kan kussen en me weet mee te sleuren in zijn liefde. 

Alleen hij.  

Ik kus hem terug. Het voelt veel te goed. We raken op in het moment. Buitenadem wil ik zijn shirt uittrekken. Charissa's verbaasde stem verbreekt het moment. 'Hallo, kunnen jullie dat ergens anders doen? De woonkamer is misschien niet helemaal de geschikte plek als je begrijpt wat ik bedoel...'

Beschaamt kijk ik haar aan. Met tegenzin laat ik Mike los. 'Sorry, ik liet me even gaan.'

'Ja dat zag ik.' 

Naast me zie ik Mike grijnzen. Het lukt hem niet om zijn lach in te houden. Net wanneer we weg willen lopen horen we Charissa opnieuw roepen. Weer klinkt haar stem verbaasd, maar deze keer op een enthousiaste en vrolijke manier. 'Oh mijn god. Jongens kijk!' 

Abrupt draaien we ons om. Met open mond kijken we hoe we getuige zijn van een klein wondertje. Het is het hoogtepunt van de dag. Een traan rolt over mijn wang. Niet van verdriet, maar van geluk. Liefdevol houdt Mike me tegen hem aan. Lachend kijken we toe naar onze kleine engel: 

Ons prachtige dochtertje, die zojuist haar eerste stapje heeft gezet.

- The End