"Waar gaan we heen?" vroeg Locus zachtjes tegen Vince die achter haar liep. Die zijn zachte handen voor haar ogen had gebracht en zo door bleef lopen. Waardoor Locus niks kon zien behalve zijn handpalm in het duister. Terwijl ze haar focus op haar voeten richtte, zodat ze niet struikelde, probeerde ze met haar ene hand de hand van Vince te pakken. Om een glimp op te vangen van hetgeen waar ze naartoe liepen. Om even te kunnen gluren. Maar zodra Vince het merkte gaf hij haar een zacht kusje in haar nek, waardoor Locus meteen afgeleid werd. Wat haar hand liet zakken, alsof ze was vergeten wat ze aan het doen was. "Nog even geduld Bloempje," fluisterde hij in haar nek, waardoor zijn warme adem tegen haar huid aanvloog. Wat de kleine haartjes deed doen opstaan. Locus zuchtte en liep mee, zonder nog tegen te stribbelen. Al was ze nieuwsgierig, al wilde ze graag zien waar ze liep. Ze liet het toe. 
Voorzichtig liep ze verder, met haar blote voeten op de grond. Met haar ogen die keken naar de handpalmen van Vince. Met haar handen friemelend aan haar trui. "Zijn we er al?" vroeg ze weer zachtjes waarna ze een lage grinnik van Vince hoorde. "Nee Locusje," zei hij, wat nogal grinnikend klonk. Locus zuchtte weer zacht en werd stil. Denkend over alles wat het kon zijn. Sinds de nacht die ze had gehad deed Vince al raar. Hij was opeens zo voorzichtig, zo zorgzaam. Elke beweging die ze maakte leek hij op te merken. Leek hij aan te voelen. Als ze een misstapje maakten leek hij er meteen bij te zijn, als een held die haar zou redden van het gevaar. Sinds de nachtmerrie leek hij zo zorgzaam, liever dan lief als dat nog mogelijk was. Maar wat hij nu van plan was? Locus wilde het maar al te graag weten, maar ze kwam nergens op. Met haar handen friemelend aan haar trui liep ze verder, samen met Vince achter haar. Ze voelde en hoorde zijn ademhaling dicht bij haar huid, waardoor er weer een rilling over haar rug liep. Ze wilde zo graag die handen voor haar ogen weg, wilde zo graag zijn lippen op de hare weer voelen. Maar ze verzweeg het. De kilte verborg haar verlangen die ze zo erg had. 

"Oke ik tel tot drie en dan mag je je ogen open doen," hoorde ze Vince na even zeggen. Locus knikte zachtjes en sloot haar ogen. Wachtend tot hij drie zou zeggen, nieuwsgierig naar waar ze nu was. Ze voelde de handen voor haar ogen weggaan, merkte op dat er licht op haar oogleden schenen. "Eén," hoorde ze hem zeggen, iets verder van haar vandaan. Alsof hij weg was gelopen, weg van haar. "Twee," hoorde ze er snel achteraan. Locus beet zachtjes op haar lip en wachtte af op de laatste tel. De tel waarbij ze haar ogen mocht openen. Zodat ze eindelijk kon zien waar ze was, wat Vince had gepland. Maar de stilte bleef hangen. Een hele tijd hoorde ze geen 'drie' wat haar toch bezorgd maakten. Wilde hij dat ze zo bleef staan? Dat ze zo uren zal blijven staan. Met de ogen gesloten en de mond dicht. Wachtend en hopend op de 'drie' die hij zou zeggen. Wanneer Locus haar ogen wilde open doen voelde ze een hand op haar schouder. Ze schrok maar haar ogen sloot ze wel weer direct. "Niet spieken," fluisterde de stem van Vince, wat haar deed ontspannen. "Wanneer komt de drie?" zei ze dan, zonder na te denken. Eerder een gedachten, een gedachten wat ze nu hardop zei. Ze kon wel door de grond zakken door haar actie. Zo de grond in, naar het donker zodat niemand kon zien dat ze zich schaamden. Zodat niet haar emoties zou merken. "Beetje ongeduldig liefje?" zei Vince hees. Hij drukte een zacht en teder kusje in haar nek en grijnsde tegen haar huid aan. Wachtend tot ze weer iets zou zeggen, wat niet gebeurde. Locus stond stokstijf stil, met haar ogen gesloten te genieten van de aanrakingen die hij gaf. 

"Drie," fluisterde hij dan zacht, waarna Locus direct haar ogen opende. Nieuwsgierig naar de omgeving, naar de plek waar ze heen was gebracht. De zag bomen en vele groene tinten. Ze voelde het gras onder haar blote voeten en de aantal kleine takjes die er lagen. Ze zag het mos dat tegen de bomen soms aangroeide op de grond. Zag de enkele bloemen die her en der stonden. Maar zodra ze verder keek werden haar ogen steeds groter. Een meer, een helder blauw meer voor haar. Met eendjes die zwommen door het water. Met vissen die onder water te zien waren. Met waterlelies aan de zijkant, en een stijger. Een stijger waar een rood kleedje lag. Met daarop een bord met heerlijke warme broodjes en twee bekers drinken. "Wauw..," kwam er zacht uit haar mond, terwijl ze alles aan het bewonderen was. Alles aan het bekijken was wat ze nu eindelijk zag. De vogels, de eenden, de vissen, de planten. De gehele natuur rond om haar heen zag ze en voelde ze onder haar. 
Vince pakte haar hand vast en keek haar lief grijnzend aan. "Kom, dan gaan we naar het beste plekje die er is," zei hij hees en trok haar zachtjes mee de stijger op, richting het kleedje dat er lag. Richting het eten en drinken dat er stond. Locus ging zitten en Vince zat tegen haar aan. Terwijl haar blik de hele tijd op het eten en het water gefocust was had Vince enkel oog voor haar. Voor het meisje dat zo dicht tegen hem aanzat waardoor hij haar hartslag kon horen. Voorzichtig sloeg hij zijn armen rond om haar heen waardoor Locus om keek, recht in zijn lieve ogen. "Hopelijk vrolijkt dit je wat op," fluisterde hij hees en gaf haar een klein kusje op haar neus. Wat haar even deed glimlachen, wat haar even liet stralen alsof de zonnestralen uit haar kwamen. Alsof die haar oplichtte, waardoor de vrolijkheid bij haar terug kwam. Haar glimlach bleef heel even hangen, maar toch na een minuut verdween haar glimlach weer alsof het er nooit had gezeten. Toch was er liefde in haar ogen te zien, liefde die sprankelde en ze nooit eerder had mogen voelen. Tot nu. "Dat doet het zeker," fluisterde Locus zacht terug en gaf Vince een kus op zijn wang terug.

----------------------------
{Hoofdstuk 23 alweer! Ik vind het zelf niet een heel goed hoofdstuk maar kan aan mij liggen. Hopelijk hebben jullie ervan genoten en willen jullie verder lezen! Ik zal mijn best doen om zo snel mogelijk een nieuw hoofdstuk te schrijven}