Ze voelde de warme wind langs haar huid gaan. Langs haar poriën die elk waterdruppeltje in de lucht opvingen. Die elk detail onthield en vasthield. De wind waaide verder, langs de haren en haar mouwen. Tegen haar nek aan waar ze een rilling van kreeg die over haar rug heen liep. De wind was een deel van de frisse buitenlucht. Al was ie warm, al was ie zacht. Al leek het dat er stemmen in vermengd waren. De wind was er deel van en dat voelde Locus elke keer weer. En elke keer weer wilde ze de wind vastpakken, wilde ze het knuffelen. Wilde ze dat de wind ook wat tastbaars zou zijn, maar ze wist dat dat niet zou gaan gebeuren. "Onderga ze..." 
Ze draaide haar hoofd direct om naar het geluid maar er was niks. Enkel de bomen en planten, enkel het bos waar ze in stond. Een bos dat donkerder werd. Waar de wind harder in begon te waaien en haar haar deed doen opstijgen. Het kriebelde in haar nek wanneer haar plukken haar weer tegen haar huid aansloegen. "Het is de waarheid...," klonk er weer. Locus keek weer geschrokken rond, maar nog altijd zag ze niemand. Geen gestalten, geen schaduw. Enkel zij en de planten. 
'Ren' dacht ze. En wat ze dacht deed ze dan ook direct. Haar voeten klonken op het gras bij elke stap die ze zette. Steeds sneller en sneller. Soms klonk er een takje dat brak, andere keer sprong ze erover. Ze voelde het gras van structuur veranderen. Voelde de koude stenen vloer van thuis onder haar. Die zorgde dat ze niet meer in stilte kon rennen. Die ervoor zorgde dat ze stilstond van angst. De muren doemde langzaam voor haar op en omringde haar. Eerst de muur voor haar, dan naast haar en de muur achter haar kwam als laatste. Locus bleef in stilte staan, bang voor wat komen ging. Bang voor de stem die ze hoorde. 
"Vlucht niet voor de feiten die er zijn zusje, onderga ze, maar vlucht niet," hoorde ze dezelfde stem zeggen. Locus herkende de stem, herkende de stem en draaide zich direct om. Waarna ze een muur zag, een schaduw en daarna de gedaante. De gedaante van haar zus, die ze in haar dromen elke keer weer zag verschijnen. Waar ze bang voor was, maar ook weer niet. Automatisch keek Locus naar de handen, de handen van haar zus. Ze verwachte er een ketting in te zien, een zilver kleurige ketting. Maar ze zag een mesje. Het was klein, het was scherp. Met een zilveren kleur en een bruinen handvat. Een keukenmesje leek het. Met een rode vloeistof erop. 
De gedaante liep dichter naar haar toe, met het mesje vast. Waardoor er bij elke stap een druppeltje van de rode gloed op de grond viel. "Faith... Please ga weg," smeekte Locus zacht met een brok in haar keel. Maar de gedaante bleef naderen, bleef dichterbij komen. "Onderga ze zusje, vlucht niet," hoorde ze weer. Locus bleef de gedaante aankijken,. Ze zocht de onschuldige ogen van haar zus. De ogen die ze maar niet kon vinden, die verdwenen leken te zijn. "Onderga het lot die je kent. Zoek naar de geheimen,"  klonk er weer. Weer dezelfde stem van haar zus, enkel lager. Lager en dwingender. Locus deinsde achteruit, bang voor wat er zou gebeuren. Bang voor haar zus en wat ze zei. "Ga weg... Please! Ik.... Ik ben jouw niet. Jij bent er niet!" begon Locus te roepen. De zinnen bleef ze herhalen, elke keer weer. Steeds harder, steeds banger. Ze sloot haar ogen, legde haar handen op haar oren en wachtte af terwijl ze de zinnen herhaalde. Ze wachtte af op het lot die haar zus bedoelde.....

"Jij ben er niet!! Ik ben jouw niet!" schreeuwde Locus hard, terwijl ze in bed lag. Ze schreeuwde het uit van angst. Harder dan ze ooit eerder had gedaan, banger dan ze ooit eerder was voor een droom. Vince legde zijn handen op haar schouders en schudde haar zachtjes heen en weer. Voorzichtig om haar niet nog banger te maken. "Locus, wakker worden," zei hij zacht en bleef haar zachtjes heen en weer schudden. Echter bleef Locus nog een tijdje door schreeuwen, een tijdje door slapen. Na een aantal minuten opende ze eindelijk haar ogen en ademde ze wat sneller dan normaal. Stonden haar ogen vol schrik en angst. Ze voelde de handen van Vince op haar schouders, waar ze voorzichtig naar keek. Ze voelde de dekens over haar benen liggen, voelde het matras en de kussens achter haar. Zag de vloer en muren van het huisje waar ze met Vince heen was gegaan. Zag de kast en de lampen. 
Locus keek langzaam naar de ogen van Vince, die er bezorgd uitzagen. "Hey, gaat het weer een beetje?" vroeg hij zacht. Locus gaf echter nog geen antwoord en keek nogmaals de kamer rond. Ze keek nogmaals naar de vloer en muren, naar het raam waar een zonnestraal doorheen scheen. Locus probeerde zachtjes te knikken, wat haar moeite koste. Maar met een enkel knikje leek Vince al tevreden. Leek hij al wat te ontspannen wat Locus ook goed deed. Ze voelde zijn zachte warme hand op haar rechterwang en keek hem direct weer aan. In zijn bruin grijze ogen. Die glinsterden van geluk en bezorgdheid. Die liefde uitstraalde elke keer weer. Waar ze verliefd op was zodra ze die ogen weer zag. "Gelukkig, ik zal wel wat thee maken oké?" vroeg hij waarna Locus weer echt zacht en voorzichtig op knikte. Ze zag Vince de kamer verlaten, de kamer waar ze nu enkel nog alleen in zat. 
Starend keek ze naar de muur voor haar, naar het hout waar het van gemaakt was. Ze dacht aan de droom. Aan de woorden die ze nu zo vaak hoorde. Was het enkel haar onderbewustzijn die herinneringen omtoverde in nachtmerries? Of zat er meer achter? Met een zucht bleef ze zitten. Er was telkens één ding anders. Hetgeen wat de gedaante vast had. Eerst het glas, dan de ketting, nu het mesje. Telkens een ander voorwerp en toch joegen ze allen angst bij Locus aan. Ze legde haar handen op haar hoofd en maakte zich klein. Het leek alsof ze een werd met het bed, een met de deken waar ze deels onder zat. Een met de kussens die achter haar lagen. Een met het tafereel waar ze in zat. "Ik wil af zijn... Af zijn van die dromen," mompelde ze zacht. En dat was het laatste wat ze zei voordat Vince haar riep voor de thee. 

--------------------------
{Hoofdstuk 24 alweer! Hopelijk hebben jullie ervan genoten en vonden jullie het natuurlijk wat! En willen jullie verder lezen. Wat zal er gebeuren denken jullie? Ik zal zo snel mogelijk een nieuw hoofdstuk schrijven}