Charlotte haar oma kijkt met tranen in haar ogen naar haar kind.

'Het is niet erg jongen, kom hier.'

Charlotte haar vader staat op en gaat naast zijn moeder zitten.

Ze trekt hem in een knuffel en even later knuffelt Charlotte mee.

'Ik ben zo blij dat je nog eens langs komt', zegt ze na de knuffel glimlachend.

'Ik ook, ik heb je echt gemist.'

Charlotte haar oma glimlacht. 'Dus jullie hebben het goed gemaakt? Moet Charlotte niet meer een jager worden?', vraagt haar oma nieuwsgierig.

Haar vader knikt. 'Ze mag zelf kiezen wat ze wilt worden.'

Charlotte kijkt haar oma aan die knikt.

'Pap?'

'Ja?'

'Ik zei een paar dagen geleden toch dat ik een zwarte wolf in het bos zag. En dat ik denk dat het een weerwolf is.'

Haar vader knikt en kijkt haar afwachtend aan.

'Hij is echt een weerwolf en oma denkt dat ook.'

Hij kijkt naar zijn moeder en kijkt haar met een niet gelovend gezicht aan.

'Dat kan toch niet?'

'Het is echt waar jongen. Ik zal je even een verhaal vertellen.'

Hij knikt en kijkt haar afwachtend aan.

~Flashback (Elena oma van Charlotte)~
Elena loopt boos weg. Iedereen lacht haar uit en zegt dat ze veel te veel fantasie heeft omdat ze in weerwolven gelooft.

Ze loopt dieper en dieper het bos in totdat ze kleine huisjes ziet. Huh hoe kan dat nou weer? Zij waren de enigste die in het bos woonde. Als ze naast de huisjes stapt kijken sommige mensen haar verbaasd aan maar ze negeerd hun.

Ineens stopt ze voor een groot huis. Wow het lijkt wel een appartement maar dan veel mooier. Als ze er naar toe loopt komt er ineens een donker bruine wolf naar haar toe lopen. Ze kijkt de wolf verbaasd aan en zet voorzichtig een paar stapjes naar achteren. De wolf loopt weg en komt even later terug in mensen vorm.

Omg hij is een weerwolf!

'Wat doe jij hier? Je bent een mens', vraagt hij verbaasd.

'I-ik euhm', stottert ze verlegen.

'Woon jij in het bos?', vraagt hij nieuwsgierig waardoor ze knikt.

'Ja ik woon in dit bos, ik was boos en liep verder het bos in totdat ik hier terrecht kwam. Ben jij een weerwolf?'

Hij kijkt haar verbaasd aan en knikt. ' Ja ik ben een weerwolf, maar hoe weet je over ons?'

Ze houdt haar schouders op. 'Ik geloof in weerwolven maar mijn ouders, familie en de andere mensen geloofde mij niet. Ze zeiden dat ik te veel fantasie had dus ben ik weg gelopen.'

Hij knikt. 'Wil je hier een tijdje blijven? Ik kan je alles laten zien. We bijten niet hoor.'

Elena knikt. 'Hoe noem jij eigenlijk?'

'Ik noem David en jij noemt?'

'Ik noem Elena.'

Hij knikt. 'We zullen vast beste vrienden worden.'

Samen lopen ze door de roedel.

~een paar weken later~

'Ik moet echt terug naar mijn familie.'

Hij knikt begrijpend en geeft haar een knuffel.

'Je komt toch nog wel op bezoek he?', vraagt hij sip.

'Ja natuurlijk ik beloof het. Ik hou van je David.'

'Ik ook van jou Elena.'

En met die zin loopt ze weg. Ze loopt weg van haar beste vriend. Op naar haar familie!

~Einde flashback~

Na dat de oma van Charlotte alles heeft verteld knikt de vader van Charlotte.

'Sorry dat ik jou niet geloofde Charlotte.'

'Het is niet erg pap, maar beloof me dat je dit tegen niemand zegt, alleen ik, oma, Sam en jij weten het.'

Hij knikt. 'Ik beloof het.

Charlotte glimlacht en geeft haar vader een knuffel.

'Dankje dat je me gelooft en oma ook.'

Hij glimlacht. 'Graagedaan meid.'

'Charlotte?', vraagt haar oma zenuwachtig.

'Ja oma?'

'Ik moet je nog iets vertellen.'

Ze slikt.

'David was niet gewoon mijn beste vriend, hij was mijn soulmate. Een soulmate is iemand die voor je bestemt is. Hij houdt van je ook als hij je nog maar net kent. Bij de meeste mates zijn ze later ook samen en trouwen ze, maar ik wist pas dat hij mijn mate was toen ik thuis was. Hij heeft het nooit verteld, hij zei wel dat hij mij lekker vondt ruiken en dat hij van me hieldt. Toen ik thuis was zoekte ik alles over weerwolven op. Ik vond een stukje over mates. Als je je mate aanraakte voelde je je veilig bij die persoon en voelde je tintelingen over heel je lichaam. Ik voelde mij ook veilig bij hem, ik voelde ook tintelingen bij hem. Hij is mijn mate.'

Charlotte en haar vader kijken haar met grote ogen aan.

'Maar waarom zei hij dat niet?'

'Dat weet ik niet, lieverd.'

'Misschien wou hij het de volgende keer zeggen als je kwam.'

'Ja dat zal kunnen.'

Ze kijkt verdrietig naar beneden. 'Ik mis hem echt super hard.'

'Oma ik ga hem voor jou zoeken. Ik ga er alles aan doen om hem te vinden zodat je gelukkig bent.'

'En die zwarte wolf dan?'

'Die kan nog wel even wachten, jij bent veel specialer voor mij.'

Haar oma trekt haar in een knuffel.

'Je bent veel te lief voor deze wereld.'

Zachtjes grinnikt Charlotte. 'Dat wist ik al oma.'