Charlotte doet haar sleutel in het sleutelgat en draait het slot om. Ze stapt haar huis in en draait haar daarna terug om om de deur terug op slot te doen. Ze gaat zenuwachtig en angstig voor haar vader en moeder hun reactie naar de woonkamer.

Als ze de woonkamer in stapt loopt haar moeder naar haar toe en trekt haar in een knuffel.

'Loop alsjeblieft niet meer weg, we waren zo bezorgd.'

'Jij was bezorgd ik niet', zegt de vader van Charlotte brommend.

Charlotte vringt haar uit de knuffel van haar moeder en gaat naast haar vader op de bank zitten.

Charlotte haar moeder komt naast haar zitten en kijkt haar afwachtend af.

Leuk zeg, nu zit ze tussen hun in.

'Vader?', vraagt Charlotte voorzichtig.

Haar vader kijkt haar met een boze blik aan. 'Waarom liep je nou weg!? Je moest je hert nog doden!'

'Ik kan het uitleggen', probeert Charlotte zo kalm mogelijk te zeggen.

Haar vader knikt en kijkt haar afwachtend aan.

'Waarom moet ik jager worden?'

'Omdat iedereen van de familie jager is en was. Die traditie gaat al jaren door en ik wil er nog geen einde aan maken', zegt haar vader zo kalm mogelijk. Hij doet echt zijn best om het niet brullend te zeggen.

Charlotte knikt en kijkt naar de grond.
'Ik wil geen dieren doden, het spijt me.'

Haar vader zijn blik veranderd van boos naar bezorgd. Wacht wat!? Hij is nog nooit bezorgd geweest om zijn dochter!

'Het is niet erg', mompelt hij.

Charlotte kijkt haar vader met grote ogen aan.

'Maar...'

'Het is niet erg, ik snap het.'

Charlotte kijkt haar vader verward aan. 'Wat bedoel je?'

'Ik moest vroeger van mijn vader jager worden, maar dat wou ik eerst ook niet. Ik heb een dier vermoord om hem blij te maken.'

Hij slikt.

'Ik wou gewoon dat mijn vader trots op mij was.'

'En oma dan?', vraagt Charlotte voorzichtig.

'Zij zei dat ik zelf mocht kiezen, maar daar was mijn vader het niet mee eens. Ik ben blij dat hij er niet meer is, misschien is het gemeen maar het is nu zo.'

Charlotte knikt en vraagt voorzichtig : 'Waar is hij nu?'

'Hij heeft mij en je oma achter gelaten. Hij en je oma hadden veel ruzie, op een moment was het gewoon te erg en is hij zonder daag te zeggen verdwenen. Ik weet niet waar hij nu is. Misschien leeft hij nog of misschien niet.'

Charlotte knikt en trekt haar vader in een knuffel.

'Dankje dat je het mij hebt verteld pap.'

Hij glimlacht als Charlotte pap zegt.

'Je mag mij meer pap of papa noemen dat vind ik fijner dan vader.'

Charlotte grinnikt en knikt. 'Dan noem ik moeder ook gewoon mam of mama.'

Charlotte haar moeder glimlacht en trekt haar in een knuffel.

Even later staan ze in een groepsknuffel.

'Sorry dat ik zo weinig tijd met je door breng, Charlotte', zegt Charlotte haar vader na de groepsknuffel.

Charlotte glimlacht. 'Het geeft niet ik ben nog maar 15, we kunnen nog veel tijd met elkaar door brengen.'

'Daar ben ik blij mee. Wil je anders morgen met mij eeen toertje door het bos stappen en praten?'

Charlotte denkt na maar knikt dan toch. Die zwarte wolf en David kunnen wel een dagje wachten.

Haar vader glimlacht. 'Dan gaan we morgen een keertje goed bij praten, dat heb ik eigenlijk wel gemist.'

Charlotte glimlacht en trekt haar vader weer in een knuffel.

'Ik ben blij dat je weer de oude bent. Dat je terug iets leuks met mij wilt gaan doen.'

'We hebben nog twee maanden de tijd he om leuke dingen samen te doen', grinnikt haar vader.

Ze hebben nu vakantie, maar na twee maanden moet ze weer naar school jammer genoeg.

Charlotte knikt. 'Pap mam ik ga even naar oma he.'

Ze knikken. Maar voordat ze weg kan gaan zegt haar vader : 'Ik kom wel mee.'

Samen lopen Charlotte en haar vader naar het huis van haar oma.

'Gaat ze het leuk vinden dat ik haar nog is bezoek? Het is al best lang geleden', antwoord Charlotte haar vader zenuwachtig.

Charlotte pakt haar vader zijn hand vast en knijpt er zachtjes in.

'Het komt wel goed pap. Het komt wel goed.'

Charlotte klopt op de deur die haar oma geschrokken opent.

'W-waarom ben jij hier?', vraagt ze stotterend.

'Oma, hij wou je graag nog een keer zien. Mogen we binnen komen?', vraagt Charlotte.

Haar oma knikt direct en doet de deur helemaal open.

Samen gaan ze in de zetel zitten.

Na een lange stilte begint Charlotte haar vader te praten.

'Het spijt me dat ik niet veel langs kwam. Ik heb je echt gemist mam.'