De trein zet zich in beweging en na ongeveer een minuut of twee zijn we op volle snelheid. Ik had het eerst niet door dat we vertrokken waren, maar ik zag district één snel verdwijnen. Rond district één was er een heel groot bos en daardoor waren we nu aan het rijden.

Ik blijf zitten en kijk om me heen in de wagon. Ik zie dat ik op een echte lederen zetel zit met de zachtste kussens in een zilverkleur. Heel het thema van deze wagon is zilver lijkt het wel. In de wagon hangt er een zilveren luster met kristallen eraan. Er staat een zilvergekleurde tafel in het midden van de ruimte en er staan zelf zilvergekleurde beelden in! Wie zet er nu beelden in een trein? Maar het is wel mooi vooral het kleine fonteintje die ik vind in een hoekje van de kamer. Helderblauw water stroomt naar beneden om terecht te komen in een klein zilvergekleurd bassin. 

Ik schrik op van een stem die mijn naam zegt. Ik kijk om en zie dat het mijn medetribuut is. Nick Johnson was zijn naam dacht ik. Ik glimlach naar hem. Hij  lacht niet terug. Ik laat me niet door hem uit het lood slaan. 

"Leuk met je kennis te maken, Nick. Wat vind je van de trein?" vraag ik hem om een gesprek op gang te brengen. 

Hij antwoord met:" Ingsgelijks." al zegt zijn lichaamstaal iets anders. Hij steekt hierbij zijn hand uit die ik aanneem en op en neer beweeg in een stevige handdruk. Dan gaat hij zelf verder:
"Ik vind de trein oké." zegt hij onverschillig als hij me met zijn donkere ogen in zich opneem. 

Ik voel een soort spanning tussen ons hangen dus antwoord ik iets te vrolijk terug met: " Ik vind de luxe g-e-w-e-l-d-i-g!" Dan val ik even stil en na even vraag ik: "Kwam je me zoeken?" 

"Ja, de mentoren en onze escorten willen iets zeggen." zegt hij wanneer hij wijst naar de deur met zijn hoofd. "Ze verwachten ons binnen tien minuten in de groene ruimte. Dacht dat je dat wel wou weten. " zegt hij alsof hij nu al geen zin meer heeft in het gesprek. Wat eigenlijk gebeurt, want na het zeggen van die boodschap loopt hij onverschillig terug weg. Een andere kant op dan wat hij daarnet heeft aangewezen met zijn hoofd. 

Ik knik even kort en zucht opgelucht als hij de spanning die tussen ons was wegneemt door de kamer te verlaten. Ik kijk naar beneden en zie de roos in mijn handen die ik nog steeds vast heb die ik  even vergeten was door de confrontantie en ik denk: Nu is het voor echt.

Ik frunnik wat zenuwachig aan het hartje van mijn armband omdat ik een nerveuze vlaag voel opkomen en plots voel ik iets opengaan. Ik kijk met nieuwe intresse naar de armband en zie dat het eigenlijk een soort van medallion is. Ik kijk naar mijn roos en bedenk iets. Ik trek een klein rozenblaadje van de roos af en stop het in het medallion, ziezo nu zijn Josh en mijn ouders altijd bij me, denk ik als ik het medallion dichtklap. Het sluit met een klein klikje en ik lach opgelucht. Ik zet dan een vriendelijke glimlach op en vertrek naar mijn mentoren en escort, de roos zelf laat ik achter in een vaas met water. 

Als ik naar de groene wagon wandel denk ik na over mijn medetribuut. Kan ik hem vermoorden? Dat denk ik wel. Kan ik er dan achteraf mee leven? Waarschijnlijk ook wel. Ik ken hem niet, dus moet makkelijk lukken. Alleen zijn we de volgende dagen en misschien wel weken aan elkaar verbonden. Ik zucht even. En als we elkaar beter kennen weet ik niet of ik nog zo standvastig kan reageren als ik nu doe. Maar ik moet wel, ik wil namelijk terug naar Josh en daarvoor moet ik de enigste zijn die wint en alles overleven wat er naar me geworpen word de komdende dagen. Ik zal mijn best mogen doen denk ik nog voordat ik zo naar het lijkt de groene wagon heb gevonden. 

En inderdaad alles is groen van het tapijt op de grond tot het licht die uitstraalt van de luchters die hangen aan het plafond. Ondanks dat ik weet dat we in een bewegend voertuig zitten wiebelen de luchters geen milimeter. Ik vraag me af hoe ze het doen. In het midden van de kamer staat er een televisie bestaande uit vier holoschermen zodat je van elke kant van de kamer ernaar kunt kijken. Ik glimlach als ik mijn escort zie zitten met haar gouden tenue nog steeds aan en ze kijkt naar wat ik er van kan zien een dramatische soap. Op het scherm is net iemand het blijkbaar heel geweldadig zijn liefde aan het bewijzen op naar dat ik zo het plot wel een beetje ken,  een huwelijk die niet de zijne is voor de bruid. Klassiek plot maar blijkbaar vind ze het geweldig, als ik nog even een blik werp op de escort.

Ik zie ook een man zitten met lichtbruin haar, een volle baard geschoren in de vorm van een feniks en hij draagt een vuurrood pak. Dat zal de mentor van Nick zijn denk ik. Hij ziet er wel een krachtige mentor uit. Sterk en stevig gespierd, zijn pak zit namelijk net iets te strak om hem heen en misschien net op de verkeerde plaatsen,... Okay, ik heb te veel gezien denk ik met een rood hoofd. Ik kijk snel verder de kamer in. Ik vind dan met mijn ogen mijn mentor. Ze draagt een ijsblauwe korte jurk en ze heeft een witte pruik op. Haar ogen zijn ook ijsblauw en iets aan haar doet me denken aan mijn moeder. Ik ben teleurgesteld dat het mijn moeder zelf niet is, maar dat zijn nu eenmaal de regels. Het ijskoude uiterlijk stelt me wel gerust als ik een glimlach opzet en de kamer binnenloop. 

De twee mentoren kijken op van wat ze bezig waren en de  escort kijkt ook even om als ze de deur hoort. "Prachtig. Mooi op tijd!" kirt ze blij waarna ze het programma verder bekijkt. Ik werp nog een blik op het scherm en zie dat de bruidegom en de nieuwe minnaar van de bruid zich in een letterlijk bloederig gevecht aan het storten zijn terwijl ze beiden wel heel erg naakt zijn. Ik kijk snel weg en kan een blos niet onderdrukken.

Ik vang de blikken op van de mentoren die me allebei zitten te observeren.  De twee mentoren knikken dan allebei op hetzelfde moment en ik voel dat ik geaccepteerd ben en ik ga in een vrije zetel zitten, ik richt me op een spelletje die in de zetel ingebouwd zit en zorg dat ik niet meer naar de soap kijk. Een paar minuten later komt ook Nick binnen. Hij heeft blijkbaar gedoucht want zijn haar is nog nat. Ik kijk naar mijn kleren en besluit dat ik mischien later ook iets anders moet gaan aantrekken. Nick komt dan naast me zitten aan de andere kant van de zetel en de spanning tussen ons stijgt weer. De mentoren lijken dit niet te zien als ze meteen beginnen met tips te geven en aanvalstechnieken te bespreken. We zullen blijkaar met elkaar trainen en de laatste dag apart. Tijdens het interview word Nick de stoere/ sterke jongeman en ik word de lieftallige, jonge vrouw die zonder aarzeling iemand zijn nek doorsnijdt. Ik glimlach kort met die beschrijving, al ben ik het er ook wel mee eens, zo wil ik wel geportreteerd worden. 

We praten nog uren totdat een avox binnenkomt en briefje aangeefd dat we kunnen gaan eten in een andere coupe. Dat verbeterd de sfeer want we hebben echt wel honger. We verlaten allemaal de groene coupe en vinden de gouden coupe. Qua interieur is alles hetzelfde van de groene ruimte, al is hier alles goud en het belangrijkste meubelsstuk is een grooteske tafel met gouden stoelen met fluwelen kussen gemaakt met bladhout zo te zien.  Ik schuif aan tafel en schep meteen mijn bord vol met eten. Ik heb grote honger en zo te zien Nick ook want hij schept ook veel eten in zijn bord. Ik overloop even in mijn gedachten wat ik denk van iedereen: 

Nick is onvriendelijk en afstandelijk. Ik kan de spanning die tussen ons hangt niet ontkennen. ik zal hem wel moeten vermoorden als ik wil winnen. 

Onze escort is grappig, maar toch ook wel lief. Ik mag haar wel.

Mijn mentor is ijskoud in haar rendering. Dat is net zoals mijn moeder en dat vind ik wel goed, het voelt dan toch een soort van vertrouwd aan. 

Ik kijk van mijn bord even op en zie dat Nick naar me zit te kijken. Ik kijk hem vragend aan maar hij kijkt weer weg zonder iets te zeggen of teken te doen dat hij ook maar iets met me te maken wil hebben. Vreemd denk ik, al laat ik hem verder met rust. Ik buig me weer over mijn eten. Ik geniet echt van het smakelijk eten. Ik vind vooral de pudding ,-die een zilvere kleur heeft- het lekkerste, daar eet ik dus het meeste van tot ik helemaal voldaan ben.

Na het eten ruimen de avoxen stilzwijgend de tafel af en gaan we terug naar de groene wagon waar we nog naar de vorige spelen kijken en waarbij onze mentoren nog een paar tips meegeven van wat de vorige jaren is gebeurd, wat beter kan en wat goed is om te doen. 

Na dat we zo ongeveer vijftien voorgaande spelen hebben gezien, prikken mijn ogen en wil ik gaan slapen. Zonder omhaal sta ik op van de zetel en wandel zonder iets te zeggen weg. misschien onvriendelijk, maar ik ben te moe om me daar nu iets van aan te trekken. Ik voel dat er iemand achter mij aan komt lopen, maar ik negeer hem/ haar totdat ik een hand om mijn pols voel. Ik blijf abdrubt staan en  kijk om, om te zien wie het is. Het is Nick. 

"Wat moet je?" vraag ik hem kwaad als ik hem recht in zijn ogen kijk. Hij houdt me nog steeds bij mijn pols vast dus ik herhaal: "Wat moet dat?" De spanning stijgt tussen ons als ik dan even iets zachts in Nick zijn ogen zie  voordat hij me vol kust hij op mijn lippen. 

Mijn vermoeide geest heeft toch wel twee tellen nodig voor hij beseft wat er aan de hand is, vanaf het moment dat mijn lichaam ook regristeerd wat er gebeurt, duw ik  Nick  geschrokken van me af.  Hij had vast zo'n reactie verwacht want de grip om mijn pols laat niet los als ik hem dan recht aankijk. De greep om mijn pols versterkt nog even en ik voel dat hij me pijn doet. Al laat ik dat niet zien. "Laat me los!" sis ik dreigend recht in zijn gezicht. Nick kijkt me alleen met even dodelijke blik aan en dan laat hij me eindelijk los en passeert dan langs mij. Voordat hij echter helemaal langs me is, stopt hij en fluistert dicht in mijn oor. "Je zal spijt hebben van je weigering. Je bent de eerste die ik vermoord wanneer de spelen beginnen." Hij neemt dan losgekomen haar van mij vast en steekt het achter mijn oor.  Dan zonder nog iets te zeggen loopt hij richting zijn kamer. 

Ik blijf nog even trillend staan om te kalmeren van wat er nu juist is gebeurd. Als ik dan gekalmeerd ben loop ik dan langzaam richting mijn kamer. Wanneer ik daar aankom zie ik dat er een nieuwe outfit voor me klaar ligt op mijn bed. Ik kijk om me heen en zie dat dit de "paarse" kamer is. Want alles is paars net zoals de andere kamer in het groen was of in het zilver of goud.

Ik kijk om me heen en zoek een badkamer. Wanneer ik de hyuste deur gevonden hebn ga ik naar binnen en neem mijn nieuwe kleren met me mee. IEenmaal binnen in de luxe badkamer leg mijn kleren neer op een bankje. Ik doe de kleren uit die ik nog aanheb en kruip snel de douche in. Ik laat eerst harde stralen water op mij neerkomen. Later laat ik dan zachte stralen op me stromen om de pijn van de harde stralen weg te nemen. Ik weet dat ik nu alleen ben en laat even mijn emoties de vrije loop. Ik huil. Ik tril. Ik roep tegen de waterstralen heen. Ik ben bang van Nick. Ik wil niet dood. Ik kan dit niet aan. Dat zijn allemaal gedachten die mijn hoofd kruisen. Ik denk aan mijn moeder, mijn vader en Josh. Ik moet zorgen dat ze trots op me kunnen zijn. Ik laat even nog een schreeuw horen en ben voldoende gekalmeerd om uit de douchte te stappen en me te installeren op een droogplaat. 

Als ik langzaam mezelf terug wat vind kijk ik op en in de spiegel die aan de muur hangt. Ik zie er kalm uit en sereen. Ik glimlach even. Wat kan een uiterlijk toch zo verschillend zijn. Ik laat mijn haar dan ook even drogen op een droogplaat en ik ben tevreden dat ik voel dat de emoties me hebben verlaten en dat ik me alleen maar leeg voel vanbinnen. Ik doe mijn nieuwe kleren aan en wandel terug mijn kamer in. Meteen loop ik door naar mijn bed en kruip ik onder de wol. Meteen val ik als een blok in slaap. Gelukkig is mijn nacht droomloos. 

De volgende morgen word ik wakker door het middaglicht die door mijn raam valt. Ik open langzaam mijn ogen en geniet in stilte van het zonnetje, tot dat mijn escort komt binnenwandelen ditmaal gekleed in citroengeel. Het staat haar totaal niet. Ze loopt meteen naar mijn bed en ze duwt me uit het bed  richting de badkamer. Ik strompel uit het bed en ga de badkamer in al hoor ik haar nog zeggen door de deur. 

"Genoeg geslapen. Maak je klaar om het capitool te zien en misschien al wat sponsoren te ontmoeten. Vlug! Vlug! Misschien kunnen we nog een beetje aan je houding werken." zegt ze nog voordat ze de deur achter mij dichtdoet en me opsluit in de badkamer waar al nieuwe kleren voor me klaarliggen. 

Ik neem de dringde toon in haar stem ter harte en was me snel en doe mijn klaargelegde kleren aan. Het is een parelwit kleedje dat superkort is met daarboven een ijsblauw vestje. De schoenen zijn naaldhakken in de kleur van mijn vestje. Er ligt make-up klaar, die doe ik ook aan mijn gezicht. De show gaat beginnen.

Ik open mijn badkamerdeur en kijk in mijn kamer maar de escort is weg. Ze heeft wel een briefje achtergelaten. Erop staat:

Rose

Pak je spullen en kom naar de groene salon. Daar wachten we op je.

Groetjes
Evi

Ik neem aan dat "Evi" mijn escort is. Ik leg het briefje weg en kijk naar mijn pols waar ik nog steeds mijn armbandje draag. Ik kan dit...ik kan dit...ik kan dit.... herhaal ik in mijn hoofd als ik me verplaats naar de groene salon. Daar aangekomen zie ik dat Nick er al is. Hij kijkt me niet aan en dat is maar beter zo. Er is een soort muur tussen ons gekomen en dat vind ik helemaal prima. Ik verplaats mijn blik naar mijn mentor die wel één van haar lachjes vertoont. Ik glimlach oprecht terug en ga naast haar staan." We komen bijna aan in het capitool." zegt ze me. Ik knik en kijk naar buiten waar ik enkel zwart van een tunnel zie, maar nog geen tien seconden laten zien we het prachtige capitool verschijnen.

Ik hap naar adem als ik het zie, zo prachtig! denk ik. Het is nog mooier dan dat ik voor ogen had. Ik stap dichter naar het raam toe en kijk naar het geweldige/ adembenemende/ ik heb er gewoon geen woorden voor capitool. Dan is het plots weer weg en spring ik een beetje geschrokken terug. We zitten terug in een tunnel.

Maar niet veel later komen we aan in het station. Nick is ongemerkt naast me komen staan. Hij legt zijn arm bezitterig om mijn schouders heen en trekt me dichter naar zich toe. Ik huiver maar laat zijn hand liggen want er staat een menigte buiten in het station op ons te wachten en ze kijken allemaal naar ons. We staan in het middelpunt van de belangsteling.

Ik doe het enige wat in me opkomt als de deuren opengaan:

Lachen en zwaaien. Enkel zo zorg ik dat mijn dierbaren trots op me kunnen zijn.
Lachen en zwaaien. Al voel ik me vanbinnen helemaal leeg.
Lachen en zwaaien. En alles komt goed.