Nadat we aangekomen zijn in het station van het Capitool met onze trein, stappen Nick en ik uit en zwaaien en lachen we naar de mensen. Onze escort en mentoren volgen ons op de voet. We worden door vredebewakers over een rode loper naar de limousines gebracht die voor ons klaarstaan.

Terwijl we over de rode loper wandelen drukt Nick mij tegen zich aan en ik voel gewoon de camera's daarop inzoemen. Ik voel me ongemakkelijk naast hem. Maar ik laat dat niet blijken. Ik lach en zwaai vriendelijk naar de mensen. De mensen reageren super enthousiast en uit mijn ooghoeken zie ik de capitool-inwonders helemaal gek worden als we passeren. Ik voel me wat overweldigd door dit alles. 

Dan stappen we in de limo's en zijn we afgesneden van het geluid en de mensen. Ik haal opgelucht adem en ga meteen een paar meter van Nick zitten. Hij zegt niets als ik dat doe en kijkt zelf uit het raam om naar de menigte te kijken die buiten onze limo nog steeds probeert een glimp van ons op te vangen. Hij laat niet blijken of hij die aandacht positief of negatief ervaart. 

Onderweg praten we niet als we door de straten van het Capitool zoeven naar een iets meer afgeschemd terrein, er zijn duidelijk veel bewakers als we de laatste 30 minuten niet anders doen dan stilstaan met de auto en dan een paar meter verder rijden.  Uiteindelijk komen we met de limo aan bij ons appartement waar we de komende dagen zullen wonen en slapen. Als we uitstappen kijk ik naar boven en valt mijn mond open. Dit gebouw is wel 48 verdiepingen hoog en lijkt de hemel wel aan te raken. Ik kom wel van district één, maar zulke hoge gebouwen heb ik nog nooit gezien. Ik kijk om me heen en zie een drukte van jewelste als koffers naar binnen worden gehaald en dat onze Escort en mentoren bevelen roepen naar Avoxen. Ik kijk verder en zie dat Nick ook al is uitgestapt en zonder veel om zich heen te kijken al naar binnen loopt. Ik ga snel achter hem aan.  Zonder enige problemen vinden we onze verdieping in stilte. Het was niet zo moeilijk. We zitten op de  eerste verdieping want we zijn van district één. De tributen van twee zitten op verdieping twee en zo gaat het helemaal verder tot de twaalfde verdieping. We gaan naar boven met de lift en na nog geen 3 seconden zijn we er al en stappen we samen uit, recht onze leefruimte in. 

Weer blijf ik even stilstaan bij de aanblik van wat ik zie. Een plafond van diamantglas die de leefruimte weerkaatst, hoge witte muren die omlijst zijn door gouden randen. Een zilveren luster hangt in druppels van het plafond en zorgt dat de grote ramen die tegenover de kant zijn waar ik nu sta goed uitkomen. In het midden van de ruimte is een gezellige en witte zithoek met een dubbele zetel en een paar enkele paarse zetels. Op de zetels liggen goudgekleurde kussens. Een haard met groteske beelden en weelderige en groene planten staat tegen de grootste en langste muur. Erboven hangt er een televisie. Er staan moderne vierkanten lampen over de ruimte verspreid om het geheel nog klaarder te maken. Het dichtse bij ons staat er een lange eettafel van glas gemaakt met paarse stoelen aan. Als ik even vooruit loop merk ik op dat het plafond dat boven ons was deel uit maakt van een andere verdieping. Een balkon die alles verbindt met elkaar want er loopt een trap ernaartoe en er zijn allerlei deuren die op ons staan te wachten om geopend te worden. 

Zonder verder veel acht te slaan op Nick wandel ik meteen door naar boven en kijk ik even om me heen en ik ga meteen de deur door die naar mijn kamer leid. Ik weet dat het mijn kamer is want mijn naam staat op de deur aan de buitenkant. R-O-S-E. Ook hier blijf ik even staan om mijn nieuwe omgeving in me op te nemen. Mijn kamer is zoals alles heel erg groot. De verste muur van waar ik sta heeft een ingebeitelde muursculptuur van rozen en rozenbladeren. In het midden is een gezicht uitgebeiteld en loopt er water uit de mond naar beneden in een gleuf. Het gecreeërde beekje zorgt voor een rustige sfeer in de kamer. Voor de ingebouwde fontein staat het grootste en zachtste bed dat ik ooit heb gezien. De muren zijn gemaakt uit marmer en volgen hetzelfde relief als van de hoofdmuur. Niet ver van het bed staat er een boom met witte palmbladeren. Aan beide zijden van het bed hangen er lampen met een modern design van doorschijnende diamanten bestaand uit platte en dikke cirkels die aan elkaar geregen zijn met kleinere diamenten. Mijn bed zelf bestaat uit donkerbruine en zwarte tinten met rode accenten. Er staat ook een mensa met een fleurig boeket met bloemen op en een tweezitsbank vormt een mooie opvulling van de verste hoek, met veel kussens en een zacht tapijt er onder. Ik leg net mijn hand op de zachte stof van het bed als ik de deur hoor die open gaat en ik kijk snel om wie het is. Het is mijn escort die blijkbaar de tijd heeft gevonden om iets anders aan te trekken. Nu draagt ze lange, doorzichtige glazen jurk die met gordijnstof is bedekt op gelukkig de juiste plaatsen zodat ik toch me ietswat comfortabel tot haar kan richten. 

Zij glimlacht en kijkt me recht aan als ze zegt. " We moeten je klaarmaken voor de tribuutparade deze middag. Je wordt getoont aan het grote publiek vandaag!" Zegt ze met ongespeelde blijdschap in haar stem. "Dus chop chop!" Waarbij ze in haar handen klapt als ze dat zegt en me bijna de ruimte uit wuift met haar handen. "Het is tijd om naar je stylist ms. Chrystal te gaan en je voorbereidingsteam te ontmoeten!" zegt ze zelf nog enthousiaster dan een zin geleden. Ik knik alleen maar en volg haar en mijn mentor, die er stilzwijgend erbij is komen lopen naar de lift. We gaan naar beneden met de lift. Stappen uit en gaan door een lange gang naar een ander gebouw, waar we weer een lift nemen en naar boven gaan. Deze keer is het interieur heel erg strak en zelf wat donkerder als we door de gangen lopen. De Escort praat honderduit over de reputatie van de stylist en zwijgt geen seconde. 

Uiteindelijk komen we aan in een neutrale kamer met grijze metaalgekeurde muren en een schoonheidstafel in het midden in hetzelfde kleur. Mijn escort en mentor gebaren dat ik er op moet gaan liggen nadat ik mijn kleren heb uit getrokken, waarna ze zelf weer vertrekken, mij alleen achterlatend. Ik doe wat ze van me verwachten en kleed me uit waarna ik op de metalen schoonheidstafel ga liggen wachten op de volgende stap. Ik wacht best een lange tijd, maar er komt niemand tot dat ik na even toch stemmen hoor van op de gang. Ik zucht opgelucht. Ze zijn me niet vergeten. Mijn opluchting is van korte duur als mijn voorbereidingsteam al druk pratend binnenkomt. Ze glimlachen breed als ze me zien en omcirkelen me meteen, net aasgieren. "Prachtig gewoon." kirt een roodharige vrouw met allemaal vuurrode diamenten in haar lichaam gezet. Het ziet er wel mooi uit, maar ik hoop dat ze dat niet bij mij gaan doen. Een groenharige vrouw komt met dichter bekijken en pulkt aan mijn wenkbrauwen. "Ze zijn te harig, dit jaar is het thema minder is meer dus dat moet aangepast worden." Ik bekijk de vrouw die dit zegt goed en zie dat ze inderdaad niet veel draagt. Snel richt ik mijn ogen terug op het plafond terwijl mijn wangen rood kleuren. Het derde lid van mijn voorbereidingsteam staat er wat stilletjes bij. Ik laat mijn ogen toch even over haar lichaam gaan en zie dat ze helemaal is gekleed in het wit. Alleen haar ogen en lippen zijn heel zwart opgemaakt. Best wel eng eigenlijk. Ze staat me daar maar aan te staren. Ze zegt niets, maar ik zie meteen al aan haar gezichtsuitdrukking dat ze me niet mag. De andere twee zijn dol-enthousiast maar zij niet.

Dan beginnen de twee dames die ik heb leren kennen als Lucifer -rode dame- en Greena -groene dame- aan mijn make-over. Dat wil dus zeggen dat ze al het overtollige haar die ik heb weg halen van mijn lichaam. Dat wil dus zeggen bijna geen wenkbrauwen meer, of toch zo voelt het wel. Ik laat niets merken van de pijn die ik voel als ze het haar van mijn benen er af halen. Greena en Lucifer praten aan een stuk door over feestjes en de aankomende honger spelen en ze houden geen enkele seconde hun mond toe, net een waterval van woorden. Ghost -De witte dame-  doet gewoon haar werk in stilte zonder iets te zeggen. Ik sluit mijn ogen en laat alles over me heen komen. Het duurt een paar uur voor ik klaar ben voor de volgende stap: het wassen.

Dat is dus een ramp. Ik word eerst in een groenige substantie gestoken. Het stinkt vreselijk en is slijmerig. Ik laat dit over me komen want een discussie starten heeft geen zin. Terwijl ik in het groene goedje lig, beginnen ze met het doorkammen van mijn haar. Dat is vreselijk pijnlijk, want hoewel ik goed zorg voor mijn haar omdat ik in de winnaarswijk woon en dus de middelen heb om goed voor mijn haar te zorgen, is het telkens een verschrikking om het goed uit te kammen. Mijn haar is verschrikkelijk moeilijk te handhaven. Altijd al geweest. Na heel veel moeite van beide kanten lukt het om het goed uit te kammen en het zo te houden. Ze smeren van alles in mijn haar zodat het gezond en goed blijft voor ten minste een paar dagen. Na een hele tijd zijn ze klaar en mag ik eindelijk opstaan uit de groene brei. Ze geven met een grote handdoek die ik om mijn lichaam draai en dan nemen ze mee naar nog een andere kamer. In deze kamer is het interieur een heel stuk uitgebreider en in het gouden bad die in het midden van de kamer staat zie ik al een nieuw sopje zitten. Gelukkig ruikt dit veel beter en ziet het er ook beter uit want het is roze. Ik ga terug bereidwillig zitten en mijn stylisten laten me even met rust en verlaten de kamer. Ik geniet van de stilte als ik me even onder het water laat zakken om de resten van het groene goedje van me af te krijgen. Na een kwartiertje komt mijn voorbereidingsteam terug binnen onder luid gepraat en het feit dat ze aan het discussieren zijn over hoe het verder moet met mijn lichaam. 

Ze worden onderbroken door een dame die binnenkomt. De neemt alle adem uit de ruimte ten zorgt dat iedereen naar haar moet kijken. De dame haar huid heeft plaats gemaakt uit kleine en heel erg glimmende kristallen. Ze draagt een roze tuniek gedrapeerd om haar lichaam en haar haar is best sober met haar natuurlijk bruine haarkleur -het ziet er toch zo uit -die gevlecht is en over haar rug naar beneden valt. Ik knipper even met mijn ogen en voel me even totaal uit het lood geslagen. De vrouw is echt prachtig en zo adembenemend dat ik helemaal mijn manieren vergeet en haar enkel sta aan te staren in plaats van me keurig voor te stellen. 

Ze loopt verder de ruimte in en laat haar ogen, die een onnatuurlijke glans hebben over haar voorbereidingsteam gaan voordat ze op mij, de persoon die nog steeds in het bad zit blijven steken. Ik realiseer me plots mijn positie en ga snel het bad uit, drapeer een handdoek om me heen en loop naar haar toe om me voor te stellen. Ze is me voor. Ze stelt zich voor als ms. Crystal mijn stylist. Ze neemt meteen mijn handdoek van mijn lichaam af en bekijkt me als ik snel mijn naam zeg, om mezelf voor te stellen. Ik werp snel een blik opzij en zie mijn voorbereidingsteam zenuwachtig heen en weer schuifelen. Crystal is ondertussen bezig met om me heen lopen en hier en daar prikt ze met haar vingers in mijn lichaam. Preuts was ik niet over mijn eigen lichaam maar die vrouw gaf me wel de kriebels met de rare ogen die elk kuiltje in mijn lichaam in zich op leken te nemen en het rare gefluister die ik niet gebruik. 

Uiteindelijk zegt ze duidelijk: "Je huid, ogen en buik kunnen magerder en beter maar ik had erger verwacht. Op zich ben je een mooi meisje en we moeten daarvan gebruik maken. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat je straalt. Letterlijk dan. Want ik heb een gouden jurk ontworpen special voor jou. Aan de onderkant zijn er diamanten ingelegd. Ik heb ook gezorgd dat je een puur gouden diadeem draagt en gouden hoge hakken. Je draagt ook veel gouden armbanden en accesoires. "Ze werpt een scherpe blik op haar voorbereidingsteam. "Wat staan jullie daar nou niets te doen? Je moest al lang terug aan de slag zijn. Ik betaal jullie niet voor niets." Zegt haar scherpe tong als ze hen dreigend aankijkt. 

Dat is het teken waar ze op gewacht hadden want ze sleuren me mee naar een andere kamer waar ik rechtop moet blijven staan. Terwijl ik rechsta lopen mij stylisten om me heen en halen alle onregelmatigheden van mijn huid zo goed mogelijk weg en draperen ze al snel het gouden lange kleed om me heen. Ze steken mijn haar op met een gouden diadeem-, make-up - Goud-stof op mijn wangen. Strakke goud-rode lippen. Gouden oogschaduw- en ze doen gouden sieraden om mijn lichaam, Als laatste helpen ze me met de schoenen. In geen tijd ben ik omgetoverd van een gewoon meisje naar een gouden godin. Ik glimlach als ik mezelf zie in de spiegel die ze voor me gezet hebben. Ik ben echt mooi, denk ik bij mezelf. Als eindstap steken ze mijn aandenken in een klein zakje die in mijn jurk last-minute is ingenaaid. Ik ben daar blij om want zo zijn mijn ouders en Josh terug dicht bij me.

Als ik helemaal schitter en klaar ben om te worden getoond aan het Capitool word ik weer opgehaald door mijn mentor. Ze knikt goedkeurend als ze me ziet en loopt dan stilzwijgend met me mee naar de lift. Terwijl we in de lift staan gaan we naar deze keer verder naar beneden. Ik stap uit de lift en zie een druk plein, waar alle praalwagens klaarstaan voor vertrek. Het plein is ondergronds en er zijn grote gaten in het plafond waardoor de mensen een glimp van ons kunnen opvangen. Slim gezien van de president, regering of wie dan ook die dit bouwt en ontwerpt. Ik zie voor het eerst Nick terug en mijn hart staat even stil. Hij staat bij de paarden en is helemaal uitgedoft in goud ook zo te zien. De koets zelf wordt getrokken door sneeuwwitte paarden en de koets zelf is uit goud gemaakt. Ik heb nog geen behoefte om dicht bij Nick terug te zijn en kijk verder om me heen naar de andere koetsen en deelnemers. 

Ik zie een wagen gehult in rook en nieuwsgierigheid zorgt dat ik er wat dichterbij naar loop. Een jongen komt me tegemoet lopen als hij me ziet in zijn richting lopen. Ik frons even als ik zijn gescheurde t-shirt zie. De jongen kan ik niet meteen bij een district plaatsen maar ik zie meteen dat hij vele malen knapper is dan Nick en iets zegt me ook dat deze jongen weet hoe knap hij is en hoe hij daarmee moet omgaan.

Hij begint het gesprek met: "Lange jurk, zorg dat je niet valt. Het zou jammer zijn mocht zo'n mooi gezicht al zo snel ten onder gaan. " Ik kijk hem even onderzoekend aan en reageer met minachting in mijn stem: "Jij moet praten. Ik weet niet wie je wil na-apen maar jee ziet eruit als een zwerver." Wat hij kan, kan ik zeker. Hij reageert wel niet zoals ik verwacht.  Hij schudt namelijk lachend met zijn hoofd en die reactie irriteert me heel erg. Hij antwoord terug met: " Mijn styliste is een rotmens. Ze had een heel lelijk kostuum voor mij gemaakt. Ik heb het wat aangepast. " Voegt hij toe. Ik trek alleen mijn wenkbrauwen op. Zo veel verbetering is het ook niet, denk ik en dat zeg ik ook tegen hem: "Het is nog steeds heel lelijk."

Hij lijkt best vrede te hebben met mijn antwoord en we praten rustig verder. Ik kom erachter dat deze jongen van district drie komt en dat zijn naam Chris is. We staan verder rustig te praten als plots vanuit het niets Nick komt aanstormen. De rookontwikkeling rond de wagen van district 3 was hevig uit de hand aan het lopen ook en door die rook komt Nick recht op ons af. Chris ziet hem als eerste en zijn blik verhard meteen. Ik schrik daardoor en kijk om en zie dus Nick dan ook recht op ons af  lopen. Ik voel aan de spanning die meteen in de lucht hangt dat ik iets verkeerds heb gedaan al weet ik niet goed wat. Ik verwacht een uitbrander te krijgen van Nick. Niets is minder waar als Nick recht voor Chris stopt en hem gevaarlijk in de ogen kijkt. Chris kijkt onverschrokken terug. De spanning bouwt nog verder op. Ik doe een paar stappen achteruit want ik vertrouw deze situatie voor geen haar. 

Nick spreekt als eerste." Ze is van mij begrepen? Je blijft uit Rose haar buurt, je praat niet met haar, je kijkt niet naar haar. Is dat duidelijk genoeg geformuleerd voor het uitschot dat je bent?" Al heb ik het gevoel dat dat laatste eerder een retorische vraag is. 

Chris kijkt hem onbewogen aan en zegt rustig. " Ik denk niet dat ze met zo'n varken als jou samen wil zijn. Je denkt dat ze van jou is maar ze ontloopt je wel. Ik denk dat dat duidelijk genoeg voor je moet zijn." zegt hij terug als Chris zijn vinger uitsteekt en even met zijn vinger tikt tegen de slaap van Nick. 

Dat is de druppel voor Nick als ik zelfs vanaf waar ik zie zijn slagader zie kloppen in zijn nek en hij een schreeuw uit en met zijn rechtervuist uithaalt recht naar Chris zijn gezicht. Ik hou mijn adem in en hoor iets kraken als Nick zijn vuist de wang van Chris raakt. Chris gromt terug in respons als hij even bloed uitspuugt naast hem en meteen terug in de aanval gaat en Nick een paar rake klappen kan bezorgen. Het zijn net leeuwen en ik heb geen zin om er in verzeild te geraken dus zet ik nog een paar passen achteruit. Ik blijf het gevecht volgen en merk al aan beide kanten dat er snel bloeduitstortingen en blauwe plekken ontstaan. Na even heb ik er genoeg van als ik zie dat iedereen naar de twee vechtende jongeren kijkt en dat er vredebewakers worden geroepen om ze uit elkaar te halen. Ik besluit me te moeien en wil een hand uitsteken om ze van elkaar te trekken als ik geheel uit het niets zelf een klap van één van de jongens recht in mijn gezicht krijg. Geschrokken zet ik terug een paar passen achteruit en een paar vredebewakers komen net aanlopen. 

Ze halen de twee jongen met veel macht en tasers uit elkaar, al blijven de jongens elkaar dodelijke blikken toewerpen. Als de vredebewakers vinden dat het gevaar geweken is laten beide jongens los. Chris glimlacht dan als eerste zijn tanden bloot en spuugt opnieuw wat bloed uit. Dan draait hij zich om en loopt terug naar zijn voorbereidingsteam als er een alarm klinkt dat de praalwagens bijna zullen uitrijden. Ik werp even een snelle blik op Nick en zie dat hij Chris nakijkt. Omdat ik vast uit zijn ooghoek beweeg werpt hij een blik op mij en zet hij een paar passen dichter na me toe waarna hij mijn hand wil nemen om me terug mee te nemen naar onze praalwagen. Ik sis meteen recht in zijn gezicht en wring mijn hand los uit zijn hand als ik dan zelf omdraai en met schrede stappen op eigen houtje naar de praalwagen loop, zorgend dat de afstand tussen Nick en mij zo groot mogelijk wordt. 

Ik ga al in de praalwagen staan als het laatste belsignaal klinkt en ik dus weet dat wij als eerste uit deze tunnel moeten komen. Nick komt dan net naast me staan als de praalwagen met paarden zich in beweging zet. Hij grijpt mijn middel vast voor meer houdvast en als reactie ga ik met mijn voet recht op zijn voet staan zodat hij me zeker moet loslaten. Dat doet hij maar hij legt gewoon opnieuw zijn armen om mij heen als we het stadium inrijden en ik kan me niet permitteren om een scene te maken dus laat ik hem doen. 

We rijden vooruit en Nick gaat steeds dichter tegen me aan staan en zijn handen legt hij op mijn lichaam waar ze eigenlijk niet moeten liggen. Hij draait me dan dwinged half naar hem om en kust me innig op mijn lippen. Ik ben nu wel boos en ga opnieuw op zijn voet staan terwijl we kussen maar hij laat me niet los. Ik geef hem dan een stoot in zijn zij en dat werkt gelukkig wel. Net voor hij zich helemaal los maakt van me en naar de menigte die in de tribune gaat zwaaien, kijkt hij me duister aan. Ik kijk even kwaad en duister terug. Ik laat niet meer met me sollen. Ik zorg dat de afstand tussen hem en mij wat groter wordt door wat op te schuiven naar de zijkant van de wagen als is dat jammer genoeg niet echt heel veel. Ik zwaai dan ook naar de menigte en werp kushandjes. Ik walg even van mezelf als ik wat net gebeurde zo snel van me af kan zetten. 

Gelukkig duurt het niet lang voor we het middenplein bereiken waar grote en witte colums staan die naar de hemel rijken. In het midden van dat plein is er een balkon waar President Snow staat. Ik glimlach als ik de aanblik van onze grote president zie. Wat ziet hij er goed uit dit jaar. Hij wuift naar ons en naar het publiek en ik wuif enthousiast terug. Hij zet een paar passen naar voren en begint zijn toespraak: 

"Beste mensen van het Capitool, jonge strijders van de districten. Dit jaar zijn we weer samegekomen om de overwinning van het grote Panem te vieren op diegene die dit prachtige land kapot wilden maken. Eens waren we verdeeld maar nu werken we samen om te zorgen dat zo'n oorlog nooit meer zal voorkomen. Niemand zal zijn broeders of zusters, vaders en moeders moeten missen, want wij zijn één Natie! We moeten wel iedereen er aan blijven herrineren wat er toen gebeurt is en die herrinering eren. Ik ben dit jaar ook weer heel trots op de getrokken tributen en diegene die vrijwillig voor eer en roem willen vechten in de nieuwe arena! Jongens en meisjes, dames en heren laten de 61ste Honger Spelen beginnen! En mogen de kansen altijd in je voordeel zijn!"

De president drukt dan op een knop die niet ver van hem af staat en confetti en vuurwerk wordt luid gelanceerd. De menigte juicht en ik juich enthousiast met hen mee. Dat was de beste speech die ik ooit gehoord heb van onze president. Denk ik bij mezelf als de wagens draaien en district twaalf als eerste terug gaat naar de tunnel, als snel volgt elf en zo verder. Als we draaien word ik ruw uit mijn gelukkige bubbel gehaalt als Nick terug wat dichterbij komt staan en zijn arm terug om me heen legt. Ik zeg niets meer als ik enkel af en toe zwaai naar het publiek voor de tunnel ons weer opslokt. 

Vanaf dat de koets stil staat, spring ik als het ware uit Nick zijn omhelzing en ga de koets snel af. Nick wankelt door mijn plotse beweging en leunt tegen de rand van de koets aan. Ik draai me woedend om en geef hem recht een klap in zijn gezicht voor hij iets anders kan zeggen of doen. "Je moet met je poten van mijn lichaam blijven!" sis ik hem toe als ik niet wacht op een reactie,  maar me omdraai en zo snel als ik kan terug naar binnen loop. 

Ik hoor de klap niet van een lichaam die de stenen grond raakt. Ik merk niet meer op dat er vredebewakers en gezondheidsmedewerkers mij in de gang passeren met een serieuze blik. Ik geniet van de rust als mijn mentor en ik alleen eten 's avonds. Ik stel me pas vragen als ik alleen op mijn kamer lig en ik niet kan slapen. Ik blijf enkel de donkere blik van Nick voor me zien en laat dan toch een klein beetje schuldgevoel mijn hart inkruipen. 

Ik kan die nacht niet slapen als ik naar buiten kijk naar de hemel en zie hoe donkere wolken het mooie weer van vandaag overnemen en regendruppels een wazig tapijt vormen buiten mijn raam. Ik schrik even van een bliksemflits die de wereld verlicht, gevolgd door de bulderende donder die hoe dan ook erbij hoort. De gedachten bekruipen me dat Nick en ik net donder en bliksem zijn. Geweldadig en luid, maar onlosmakend verbonden met elkaar. 

A/N1: Wat vind je van Nick en van Chris? Wat vind je van het verhaal in het algemeen? Laat het me weten in de comments en laat zeker een stem achter! :)

A/N2: De costuums staan hier volledig onder. Zowel van Rose als van Nick. Neem zeker een kijkje ;)