"Beste mensen daar zijn we weer. De honger spelen gaan verder! Wat een prachtige tijd van het jaar! We kunnen alweer niet wachten om onze favoriete tributen voor roem en eer te zien vechten! Maar eerst zijn er nog veel voorbereidingen en leren we onze tributen nog meer en beter kennen! Is dat niet geweldig? Ik vind het zeker van wel. Ik hoop dat jullie weer van deze reportage genieten. Jullie kunnen niet wachten en ik kan ook niet wachten dus gaan we lekker snel naar de tributen zelf!" 

-Roman Dicentis

Na een woelige en onrustige slaap sta ik op van mijn bed. Ik ga naar de badkamer en neem een douche waarbij ik alle zeepjes eens probeer. Ik denk aan de gebeurtenissen van gisteren en denk aan alles wat me nog te wachten staat. Ik zucht. Ik kom er wel door denk ik bij mezelf, ik moet alleen de rest vermoorden en daarvoor ben ik getraind. Ik glimlach wanneer ik me afspoel. Hoop is sterker dan angst en ik heb mijn hoop teruggevonden. Ik ben een career en laat me niet zomaar van de wijs brengen. Met een beetje geluk is Nick dood of te minste gewond voordat de spelen beginnen en dan moet ik hem niet doden met mijn eigen handen. 

Ik ga op de droogplaat staan en laat mezelf drogen. Ik speel met het armbandje om mijn pols en glimlach. Hoe zou het thuis zijn? Zijn ze aan het kijken? Wat zou mijn moeder van Nick vinden? Ik giechel, ze zou hem vast in elkaar slaan ofzoiets. Ik merk dat ik droog ben en stap van de droogplaat. ik wandel naar mijn kleerkast. Ik neem een zwart kleedje uit de kast en doe het aan. Ik doe mijn haar in een simpele paardenstaart. Aan mijn voeten doe ik zwarte ballerina's. Ik knipoog naar mezelf in de spiegel. Vandaag is de dag dat ik ga winnen. 

Ik doe mijn deur open en wandel rustig door de gangen tot aan de ruimte waar de eetzaal is. De deur schuift open en ik kijk naar binnen. Ik blijf stokstijf staan in de deuropening als mijn ogen iets zien waar ik niet op voorbereid ben: Daar zit hij. Rustig te eten. Nick. Je kan helemaal niet zien dat gisteren hij bijna dood ging. Hoe kan dit? vraag ik me af. Hij moet vast de elektrische schuifdeur gehoord hebben want hij kijkt op in mijn richting. Hij zwaait vriendelijk naar me en wijst dan naar de plaats tegenover hem. Hij wil dat ik daar ga zitten. Dacht ik toch even niet. Denk ik bij mezelf. Ik besef dat ik naar hem sta te staren en ik schud het gevoel even van me af als ik een paar passen naar binnen zet en dan mijn weg vervolg naar de ontbijttafel. Ik neem verse eieren met spek, wat bruin brood, fruitsap, ontbijtgranen, fruit en een potje met een soort blubbel in. Geen idee wat het is maar het ruikt niet verkeerd. Als ik me ervan verzekerd heb dat ik alles heb genomen wat ik op kan ga ik zo ver mogelijk van hem zitten. Ik eet dan in stilte en zeg niets. Nick zegt ook niets als zijn focus bij het eten ligt. Wat ik volledig snap. Dit is overheerlijk! 

Al is het toch hij die de stilte verbreekt. "Hey Rose, ik weet dat je me niet mag maar wil je straks eventje samen in de tuin zitten? Ik wil graag onze tactiek eens bespreken. "

Ik aarzel even maar knik dan toch. Wat kan het ook kwaad? "Ja. Is goed." zeg ik simpelweg terug als ik rustig verder eet. Hij zegt ook niets meer. Na even komen de mentoren de zaal binnen en gaan stilzwijgend zitten nadat ook zij hun bord gevuld hebben vol lekkers. Augustic kucht even om iedereens aandacht te trekken. 

"Ik weet dat dit zeer ongewoon is. Ik zie niet graag dat twee tributen te close worden. Dat zorgt alleen maar voor problemen laten in het spel. Dus vraag ik het even aan beiden....Is er enige liefde in het spel? Ik vraag het maar één keer. Wat jullie doen als jullie apart zijn maakt me eigenlijk niet uit. Maar wij zorgen voor strijders niet voor wulpse en geile kinderen. Daar zijn andere kanalen en middelen voor." zegt hij zakelijk. "Dus ik wil met andere woorden zeggen dat de kus die gisteren is gebeurd niet meer mag voorkomen. Begrepen?" vraagt de man streng als hij ons beide een paar seconden onderzoekend aankijkt. 

Ik knik meteen en neem het woord. "Begrepen en ik voel geen liefde voor Nick. "zeg ik met een vlakke stem. 

Dan neemt Nick na een iets te lange stilte het woord. "Begrepen. Ik voel geen liefde voor Rose." herhaalt hij mijn woorden al is zijn toon wat anders en kijkt hij niemand aan als hij dat zegt. 

De mentor knikt. "Perfect. Dan is dat opgeklaard. Eet gerust rustig verder. Er zijn geen plannen vandaag ." zegt hij nog als hij recht gaat staan. Wat sterke drank meeneemt en de ruimte verlaat richting zijn vertrekken. 

De stilte die daarop volgt wordt alleen maar onderbroken door bestek dat tegen borden aan zit en wat gesuifel met een stoel. Ik concentreer me op mijn eten en kijk enkel naar mijn bord. Het is nu ik die de stilte na even nier meer aan kan en opkijk terwijl ik zeg: "Ik ga straks nog even trainen. Ik kom daarna naar de tuin Nick om dit alles te bespreken."

Nick kijkt op maar kijkt me niet aan als hij knikt. "Is goed." zegt hij dan als hij zijn hoofd weer buigt en verder eet. 

Ik knik dan zelf ook even om te bevestigen dat ik hem gehoord heb. Niet dat hij het ziet maar toch. Ik eet dan snel mijn bord leeg en sta op. Ik denk dat ik nog nooit zo snel van een tafel ben weggelopen en ga meteen naar mijn kamer om iets makkelijkere kleren aan te doen. 

Eenmaal aangekleed ga ik naar de trainingsruimte die naast onze kamers ligt. De deur gaat automatisch open als ik ervoor sta en ik wandel rustig naar binnen. Binnen kijk ik even om me heen om te kijken wat er allemaal staat. 

Tegen de verste muur zijn er spiegels die je vooruitgang kunnen laten zien. Of je afhang. Het is te zien hoe je het bekijkt. Er staan enkele boksballen en schietschijven opgesteld. Verder staan er ook menselijke vormen die als doelwit of als dummy gebruikt kunnen worden. Ik rek me even uit en maak mijn spieren warm als ik bokshandschoenen aan trek. Mijn frustraties eruit meppen zal deugdoen. Denk ik, als ik ga klaarstaan voor de boksbal en mijn handen in de juiste positie zet. Ik laat een startsignaal afgaan in mijn hoofd en ik mep erop los. Ik stel me voor dat ik Nick gewoon kapot mep! Wow wat lucht dat op als ik visualiseer waar ik hem allemaal raak en het effectief doe met de meppen die ik hem uitdeel. 

Na even ben ik het meppen beu. Ik doe de handschoenen uit en ga even mijn voorhoofd afdrogen met een handdoek die ik eerder heb meegenomen en op de bank had gelegd. Nadat ik me even heb opgefrist neem ik wat water uit de muur. Ik neem meteen een stevige slok als ik mijn bekertje opnieuw bijvul. Ik ga met mijn ogen opnieuw door de ruimte en zie dat er messen liggen. Ik loop erheen. Ik neem ze uit de bewaardoos en weeg ze even in mijn handen. Niet slecht. Denk ik als ik dan mijn arm naar achteren beweeg. Na het vinden van een doel laat ik het mes vliegen recht naar een dummy. Het raakt amper zijn been maar het was goed genoeg als ik even nog een slokje water drinkt en met concenteer op mijn volgende worp. Die is veel beter als het mes al blijft steken in het onderbeen. Ik werp tot alle messen uit de doos op zijn. Ik ga al de messen dan halen en begin gewoon opnieuw. Ik geniet het meest van het vertrouwde geluid als de messen in de lucht zijn en nog niets raken. Dat moment is nog onbeslist wat er komen zal. Je kan je er wel op richten al kan het altijd verkeerd lopen of juist goed. 

Ik ben zo geconcentreerd bezig met het werpen van de messen dat ik de meldingen van een nieuw bericht niet hoor. Als ik het uieindelijk wel hoor is het net of ik uit een droom stap en terug de werkelijkheid ingesmeten word. Ik rek me even uit en loop naar waar de intercom oplicht en geluid maakt. Ik druk op het knopje om het op te nemen. 

Het is Augustic. "Dag Rose, leuk dat je opneemt. Ik weet dat ik je mentor niet ben maar Esmeralda voelde zich niet lekker vandaag. Ik denk dat het beter is als ik jouw training op mij neem maar daar heb ik de toestemming nog niet voor. Het moet maar even zo. Dus Rose, wat ik wou zeggen is dat je je zeker aan de afspraken van deze morgen moet blijven houden. Ik weet wat Nick gedaan heeft in de trein en ik zou vragen dat je hem niet meer zo uitdaagd. Een verliefde puber kan ik echt niet gebruiken dus het is voor je eigen bestwil. Dat was wat ik wou zeggen en neem de volgende keer sneller op." Hij verbreekt dan de verbinding en sluit zo mijn reactie af. Als hij al een reactie had verwacht tenminste. 

Ik ben even helemaal niet meer mee met wat hij allemaal zegt. De herrinering van de trein komt in een sneltreinvaart terug mijn gezichtsveld binnen en ik beleef alles weer net of het nog maar net gebeurd is. De gedwongen kus, de giftige woorden. Ik had het onderdrukt. Blijkbaar niet goed genoeg. Een vlaag van machteloosheid en woede zorgt ervoor dat ik de messen weer vastneem. Naar een dummy ren die nog rechtstaat. De dummy werk ik op de grond waarna ik visualiseer dat het Nick is. Ik bewerk de pop dan met mijn mes. Ik hak in op de pop en maak overal sneden. Ik haal de pop helemaal uit elkaar maar het lucht niet genoeg op. Een tweede pop volgt gewillig op de grond terwijl ik hem volledig bewerk met mijn mes. 

Uiteindelijk weet ik mezelf te kalmeren en ik val op mijn zij uitgeput neer. Ik sluit mijn ogen maar ik word niet emotioneel. Ik ben enkel uitgeput. De schuifdeur gaat open en weer toe en ik denk dat er iemand gewoon is gepasseerd. Tot ik voel dat een zachte stof langs mijn arm op mijn schouder neer valt en ik open geschrokken mijn ogen. 

Ik kijk recht in het gezicht van een kat. Ik grinnik als ik een likje krijg van kat over mijn wang en dat kat van mijn schouder springt en zich nesteld tegen mijn buik aan. Ik kan de kat beter bekijken zo en zie dat hij fel geel is. Het ziet er erg onnatuurlijk uit maar de kat lijkt het niet te deren. Ik steek mijn hand uit en streel haar over haar kopje en en haar oren. De kat maakt daarop een gelukkig prrr geluidje. Ik glimlach en voel me een stuk beter. Een kat is zo huiselijk en doet me denken aan thuis als ik nadenk wat mijn ouders aan het doen zijn. Mijn moeder zou alles volgen op het grote scherm en al haar connecties aanspreken om te doneren al is ze mijn mentor niet. Mijn pa zal me volgen via zijn werk, want hij doet zoals altijd heel veel nachten door om de spelen voor te bereiden. Josh... als ik nu bij hem was zouden we naar de voorgaande spelen kijken en ons amuseren met remixen en sketches van de spelen die de vele toneelspelers maken en brengen naar het stadsplein. Maar nu zouden de sketches over mij gaan. Zou hij gaan kijken nu hij dat weet? Ik weet het niet. De kat bijt me in een vinger en dat brengt me terug naar het hier en nu. Ik laat de kat even los en ga recht zitten. 

"Ik laat me niet bang maken pluisje. Ik vermoord Nick en dan is alles opgelost." zeg ik tegen de kat als ik de messen die ik hem gebruikt om de poppen te verminken weg leg en de poppen wat aan de kant leg zodat de ruimte er toch nog deftig uitziet. Ik neem mijn handdoek en leg hem om mijn schouders terwijl ik nog even wat water drink vanuit de muur. "Laat ik maar eens naar Nick gaan dan." zeg ik tegen de kat als de kat zelf zich nesteld op een vensterbank in de zon. De kat gaat duidelijk niet mee denk ik als ik even zwaai en dan de ruimte uitloop. 

Ik ga even naar de buffettafel die in het midden van de andere ruimte is opgesteld. Ik neem wat fruit en een broodje en loop dan op mijn gemak naar buiten. Waar Nick en ik hadden afgesproken. 

Nick zit al te wachten in een ligstoel bij een meertje in onze tuin. In het lopen door de tuin heb ik heel erg veel weelderige bloemen en planten gezien en inderdaad een meertje die je soms kan zien en soms niet. Er staan zelf een paar bomen met appels aan en een paar ligstoelen om van al die schoonheid te genieten. Het is een voordeel dat we zo laag zitten als we duidelijk meer plaats en ruimte hebben dan de andere tributen. Hun terras en tuingedeelte is toch kleiner denk ik als ik even naar boven kijk. Nick zijn stem doorbreekt de vredige stilte. "Kom zitten Rose, we hebben veel te bespreken en we hebben hier een scherm waarop we de andere boetes kunnen kijken. Ofja Augustic heeft me dat gezegd. Ik heb nog niet ontdekt waar de juiste knop is. "

Ik werp een blik op Nick en zie dat hij aan het drukken is op knopjes van een afstandsbediending. Ik knik enkel en ga in een ligstoel liggen. Hij vindt het wel hoe het werkt denk ik als ik mijn aandacht op de waterval richt. Inderdaad, even later wordt de ruimte donkerder omdat er een donkere koepel over onze tuin verschuift en de waterval wordt ons scherm. Ik ben even met stomheid geslagen maar kan niet ontkennen dat dit echt wel smaakvol is. Ik werp even een blik op Nick om te zien of dat hij wel ver genoeg van me zit en hij kijkt net ook mijn kant op. "Je hebt het gevonden." zeg ik dan als hij enthousiast knikt. "Jep, laten we kijken naar de andere hun spelen. Misschien ook naar ons eigen optreden ook. Dan weten we wat we kunnen verbeteren." zegt hij logisch.

Nu is het mijn beurt om weer te knikken. "Goed idee." zeg ik dan toch als ik me op het scherm richt. 

Eerst bekijken we alle boetes. We beoordelen wie er sterk uitziet. We voorpellen ook wie er de eerste nacht niet zal overleven. Want daar moeten we dan minder ons op richten. 

We beginnen met district één. Als ik mijn eigen boete zie, komen er veel emoties naar boven. Ik vind van mezelf dat ik er wel als een winnaar uitzie. Een paar seconden later tonen ze Nick. Hij ziet er woest en gespierd uit. Je kan zo zien waarom de sponsoren hem gekozen hebben. We gaan snel over naar district twee. De tributen zien er sterk uit. De jongen is achttien en het meisje vijftien. Ik schrijf hun namen op in de holo die in de stoel is opgebouwd. De informatie die ik in de holo steek zal ik dan later aan mijn mentor geven en zij moet dan maar contact met de andere mentoren nemen om een mogelijk alliantie te maken. Nadat ik ze inggegeven heb gaan we verder met kijken werp ik een blik op Nick. Hij heeft ook een notitieholo openstaan. District drie is nu aan de beurt. Het meisje vind ik maar zwak. Dat zeg ik ook eerlijk en Nick beaamt het. Chris ziet er wel strijdlustig uit tijdens de boete. Ik kan zelfs tot hier voelen dat het zien van Chris Nick zijn bloed gaat koken. Hij zal het denk ik nooit vergeven aan de tribuut die Chris eerder zal kunnen vermoorden dan Nick. Het wordt nog wat met die twee denk ik. 

Aan district vier zitten we al. Ze zien er sterk en gezond uit. Ze zien er wel jong uit. Ik schat ze veertien, vijftien jaar oud. Ik noteer hun namen ook in de holo. Nu is district vijf aan de beurt. Ik vind ze er maar zwak en zielig uitzien. Nick knikt en kijkt afwezig als ik dat zeg. Mijn gedachten gaan zelf even weg als ik probeer hun namen te onthouden zodat ik straks weet wie ik moet vermoorden.  Ik focus me dan weer op de boete. District zes is al even erg als vijf. Maar de jongen ziet er ouder uit en sterker dan de jongen van vijf. Dat moet ik toegeven. Maar ze beloven niet veel. District zeven ziet er al wat beter uit, maar toch schrijf ik hun namen niet op. District acht is niet veel beter want het meisje lijkt het niet te beseffen wat er gebeurd. De jongen is gespierd maar ziet er gewoontjes uit. Ook hun namen schrijf ik niet op. Ik zucht. District negen is ook niet veel soeps. Ze zijn allemaal zo saai. Iedereen doet braafjes wat er wordt gezegd. Er zit totaal geen blijheid of zelfs geen beetje actie in hun doen. Ze zijn allemaal zo.......zo...doods. Denk ik bij mezelf. District tien is wel een ander verhaal omdat blijkbaar een klein meisje is getrokken. Ik schat haar twaalf, dertien jaar. Dat is super jong. Er ontstaat wat commotie maar dat is snel opgelost als de vredebewakers ingrijpen. Even voel ik medelijden voor het kleine meisje. Maar dat gevoel stop ik snel weg, want zo win ik niet. Met medelijden bereik je niks in het leven. De tributen van elf en twaalf zien er gevaalijker uit. Maar ik zie ze niet als een dreiging. Ook wil ik ze niet als bondgenoten. Dus noteer ik ze ook niet. 

Na het bekijken van de boetes, wil ik de parades zien. Dus dat doen we dan ook. We kijken naar de samenvatting van de volledige parade. Ik krimp ineen als ik mezelf zie gekust worden door Nick. De camera's zoomen daarop in. Ik werp even een blik op Nick en zie dat hij ook weer naar mij kijkt met een geheimzinnige glimlach. Ik lach niet terug. Ik merk dat wat hij ook probeert me minder raakt. De agressieve bui van eerder deze dag werpt zijn vruchten af. Ik concentreer me weer op het scherm en ik glimlach een beetje als ik district twee zie. Ze zien er best grappig uit in hun kleren in de kleur van bakstenen. Eigenlijk zijn ze gekleed als cementen strijders. Of het is te zeggen. Ze dragen dus kleren in de kleur van cement. Ze zien er supermooi en heel sterk uit. Maar ook wel log. Ze oogen wel erg arrogant. Dan is Chris aan de beurt en zijn zielige medetribuut. Onbewust ga ik wat vooruit zitten om dichter bij het scherm te komen. Chris ziet er sterk en krachtig uit. Zijn medetribuut is gewoonweg zielig. Ik heb er geen ander woord voor. Ze ziet eruit alsof ze zo weggeblazen kan worden. Chris daarintegen staat in de bliksems en rook net alsof hij de God van de donder is. Jammergenoeg is het moment snel voorbij als District vier in beeld komt en ze het zeethema weer gebruiken dit jaar. Het meisje is gekleed als zeermeermin en de jongen als zeermeerman. Ik vind het weinig origineel gevonden als is het wel mooi uitgewerkt. Ze stalen rijkom uit. Ik vind het wel goed zo. Ze zien er ook wel aardig uit. Ik bedoel dan als medetributen.

District vijf is een herhaling van district drie. Ze gebruiken ook elektriciteit. Persoonlijk vind ik de kostuums van district drie geslaagder dan die van district vijf. Ze zijn eruit alsof ze opgezogen worden door de bliksem. Dat de bliksem te machtig is voor hen. Ze zien er over het algemeen wel oké uit. District zes. Ik vind het wel origineel gevonden met het treinspoor. Je kan zo zien dat het wel een heel ongemakkelijk kostuum is. De tributen zelf zien er gewoon uit, niets speciaals op aan te merken. District zeven is hout. Dat kan je minder duidelijk zien want ze dragen kostuums van papier maché. Ik heb een beetje medelijden met hen als ik hen zo zie. Ze zien er erg kwetsbaar en mager uit. Het papier is zo te zien erg dun en gemaakt van kranten. Ik ben blij dat ik hun stylisten niet heb. District acht is dan in schril contrast met district zeven. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ze prachtig vind. Ze zijn gedrapeerd in de mooiste stoffen die ik ooit heb gezien. Ze staan er alletwee ook krachtig en prachtig mee. Hun stylist heeft haar werk goed gedaan. District negen is eigenlijk best origineel. Hun tributen dragen graankleurige kleren. Het nieuwe eraan is dat ze iets met het kostuum hebben gedaan waardoor het graan vanboven waait net alsof ze in de graanvelden staan. De tributen zelf zien er wat angstig uit. Maar dat is elk jaar zo. District tien dan. Ze zien er uit als paarden. Dat is gewoon belachelijk. Denk ik. Ik lach ze regelrecht uit! Ze moeten zelfs hinniken! Nick moet ook lachen als hij het ziet. Ze zien er nog banger uit dan het vorige district. Amateurs denk ik. Maar ik heb ook een klein beetje medelijden. Ik denk dat ik hen misschien als eerste vermoord straks.

District elf is nu aan de beurt. Ze zijn in prachtige groene kleren gestoken. Op de jurk van het meisje en het kostuum van de jongen zijn er bloementjes geborduurd. Het vormt een mooi geheel maar ik denk dat ze geen gevaar voor de beroepstroep vormen. Ze zien er te ondervoed uit. District twaalf ziet er ook ondervoed uit. Ze hebben een zwart kostuum aan. Het moet kool voorstellen denk ik. Als ik beter kijk merk ik dat hun kostuum glimt! De camera zoemt in op hen en ik zie dan waarom dat is. Er zijn kleine diamanten gestikt op hun kleren die zo een mooie glans veroorzaakt. Ik ben jaloers op hun met diamant uitgewerkt kostuum. Dat is een beetje stelen wat wij doen. Gelukkig komt dan de president in beeld met zijn inspirerende speech. De tribuutparade is dan afgelopen.

Als de tribuutparade afgelopen is. Zet Nick het scherm uit en zorgt hij dat de overkapping zich terug trekt en de zon ons weer kan verlichten met haar stralen. Ik kijk naar mijn holo met de namen van mogelijke bongenoten op. Mijn lijstje ziet er als volgt uit: 

Kay Law / District 2

Fay McKenzie / District 2

Chris / District 3

Mason Pitthorn / District 4

Hope of dreams / District 4

Ik verstuur mijn lijstje naar Esmeralda als ik dan opsta om weer weg te gaan. Het heeft geen zin om bij Nick te blijven zitten. Ik heb mijn plicht gedaan. Nick denkt daar blijkbaar anders over als hij ook opstaat en een stap richting mij zet. Snel een blik werpt op het pad voor hij nog een paar stappen zet richting mijn kant. Deze keer bevries ik niet als ik hem recht aankijk en ijskoud zeg. "Blijf uit mijn buurt." 

Nick negeert precies wat ik zeg en zet nog een stap dichterbij. "Dacht je dat ik me door een stomme regel laat stoppen? Jij bent van mij en ik van jou Rose. We moeten de dagen die we hebben niet verspillen en beter van elkaars gezelschap genieten." Hij steekt zijn hand uit en legt die op mijn blote arm. Ik realiseer me nu pas dat hij niet zomaar gaat opgeven. Maar ik ook niet denk ik als ik stevig op mijn schoenen blijf staan en ik me klaarmaak om een aanval te doen richting zijn o zo knappe gezicht. Net als ik wil uithalen trekt hij me toch dichterbij en plant hij zijn lippen opnieuw ruw op de mijne. Deze keer ben ik er klaar voor als ik mijn been opricht en recht tussen zijn benen mik. Hij laat me even los door de klap en voor mij is dat genoeg om hem nog een trap te verkopen tegen zijn onderbenen om hem onderuit te halen. Die beweging lukt maar half maar hij valt wel deels op de grond. Ik geef hem een klap en ik wil hem nog een klap geven als hij mijn pols kan vast nemen en we via mijn arm half op de grond dwingt. Mijn vermoeide spieren laten het wel toe maar ik haal met mijn andere arm naar hem uit. Die weet hij op agressieve wijze ook vast te nemen als hij me dan langzaam onder hem dwingt terwijl hij mijn beide polsen boven mijn hoofd weet vast te houden. Ik beweeg zoveel mogelijk om vrij te geraken en ik kan hem trappen tegen zijn buik met mijn knie maar hij laat me niet los. 

Ik grom naar hem als ik blijf bewegen met mijn polsen om vrij te komen uit zijn greep. Ik probeer steeds weer mijn benen te bewegen om hem te kunnen trappen tussen zijn benen maar het lijkt wel of dit niet de eerste keer is dat hij dit meemaakt en dus weet wat er gaat gebeuren. Ik walg van hem als ik totaal niet op geef en constant blijf bewegen. Mijn ademhaling versnelt vandaag voor de derde keer als hij dan zo vol zelfvertrouwen is dat ik in zijn greep blijft dat hij opnieuw zijn lippen op de mijne drukt. Ik bijt hem als hij zich dan kwaad terug trekt en mij met één hand probeert te bedwingen en met de andere een mep in mijn gezicht heeft. "Pittige kat." Fluistert hij hees in mijn oor als hij even afgeleid is door dit alles en ik mijn ene arm weet vrij te krijgen en met mijn elleboog hem recht in zijn gezicht kan raken. Hij zag het niet aankomen en valt opzij als ik snel naar adem hap en me opwerk tot mijn handen en voeten. Pure haat overvalt mij als ik het water achter hem zie en hem bij zijn kraag vastneem en hem met hem worstel en hem een paar meter verderop met zijn hoofd heftig onder water duw. Ik glimlach tevreden als zijn zelfvoldane grijns van eerder langzaam verdwijnt naar een blik van pure angst. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haal om hem zo lang onder water te houden maar plots heb ik hem niet meer vast en wordt ik naar achteren gesmeten. 

Ik kom hard neer en meteen staan er een paar vredebewakers om me heen die me kwaad aankijken en me vastgrijpen bij mijn armen. " Wat was je aan het doen jongedame?" Vraagt een blonde vredebewaker me streng. Ik glimlach als ik hem recht aankijk. "Ik was hem aan het vermoorden. Is het gelukt?" vraag ik op mijn beurt terug. De vredebewaker fronst en kijkt even om waar een paar andere vredebewakers een bewusteloze Nick uit het water halen. "Dat weet ik niet jongedame. Maar jij komt nu met ons mee." zegt de man als hij knikt naar twee van zijn vrienden die Rose bij de arm vast houden. Niet dat ik een poging deed om te ontsnappen. Mijn ogen waren en op Nick gericht. Nick werd weggedragen in een brandcard en ik werd tussen twee vredebewakers meegenomen naar de lift. 

In het voorbijgaan zie ik mijn escort in een hoekje met betraande ogen staan. Ze draagt ze een bloedrode jurk, kersenrode lippenstift en ferrarirode oogschaduw. Haar schoenen zijn een contrast van wit lakleder. Ze lijkt wel op een vuurtoren. De vredesbewaker die naast haar loopt heeft ravenzwarte haren en diepbruine ogen. Ik vond mijn escort aardig en vriendelijk dus schaam ik me wel een beetje over mijn gedrag. De vredesbewaker is haar aan het troosten en praat sussend tegen haar. Als Nick voorbij wordt gedragen huilt ze nog meer en als ik voorbij kom kijkt ze me koud aan. De vriendelijkheid is voorbij dus denk ik als ik me wegdraai van haar en me laat meenemen dus door door de vredebewakers. 

Eenmaal in de lift haalt een bewaker een soort van klein apparaat uit zijn tas die hij meehad. "Dit is om te zorgen dat je de komende uren kalm blijft." zegt hij rustig als ik hem geschrokken aankijk. "Maar ik ben ka-.." wil ik uitbrengen als hij het apparaat al tegen mijn arm heeft gezet en ik voel hoe het serum door mijn aderen stroomt. Ik voel me meteen slaperig als ik heftig moet knipperen met mijn ogen om wakker te blijven. Ik wankel op mijn benen als ik steun zoek bij de andere vredebewaker die me vastneemt zo dat ik niet plat op de grond val. Ik sluit mijn ogen en voel in de verte hoe mijn voeten toch van de grond komen en ik dus kan vliegen. Ik glimlach als ik verder de vergetelheid in val. Voor ik volledig wegzak hoor ik nog de vredebewakers tegen elkaar zeggen. "Deze had nog zoveel potentieel..."