En nu is het klaar. Ik klap geïrriteerd mijn laptop dicht en storm Pip's kamer binnen. De vrolijke elf jarige heeft haar kamer omgetoverd tot een heus rock-'n-roll festival en springt met wilde bewegingen op haar bed.

'Zet die muziek uit!' Gil ik boven het helse kabaal uit. Ze hoort het niet.

'Zet.die.muziek.UIT!' Gil ik nu nog harder. Mijn bloed begint te koken als ze het nog niet lijkt te horen.

Ik druk mijn handen op mijn oren en loop naar de box op haar bureau. Met een harde bons sla ik het ding uit. Pip draait zich om op haar bed en kijkt me nijdig aan.

'Maar dat is het leukste stukje!' Protesteert ze.

'Het helse, vreselijkste en barbaarste stukje bedoel je.' Ik wrijf geërgerd met mijn hand over mijn voorhoofd. 'Hoe kan ik me in vredesnaam concentreren als jij doet alsof je onze dove buurvrouw Maggie de stuipen op het lijf wilt jagen?'

'Ik kan er niks aan doen dat jij zo saai bent.' Grijnst Pip en ze gaat ondersteboven aan haar bed hangen. Ik werp haar een dodelijke blik toe.

'Daar gaat het niet om. We hebben heel toevallig ook buren die niet doof zijn en jouw muzieksmaak ook niet kunnen waarderen.' Zucht ik. 'Ik vind het prima als je muziek op doet, maar doe het dan ten minste zachtjes.'

'Prima.' Zucht ze en ze gaat weer rechtop zitten. Ze grist haar mobiel van het kastje en zet de muziek zachter. Met een blik die druipt van het sarcasme kijkt ze me aan. 'Zo beter, liefste Caro?'

'Veel beter.' Grijns ik tevreden. 'Zeg, weet jij waar mam is? Ik zou haar gaan helpen met de boodschappen.'

Pip gaat weer ondersteboven hangen. 'Ja, ze is in de kelder wat spullen aan het uitzoeken.' Zegt ze en ze maakt een wijfend gebaar. 'En nu opgeflikkerd uit mijn kamer. Het is eigenlijk al een schandaal dat je zonder te kloppen binnen komt.'

Ik rol met mijn ogen, draai me om en loop over het zachte vloerkleed naar de deur. Zo gaat het altijd tussen ons. Het ene moment is alles kidz en zijn we elkaars beste maatjes, en het andere moment zitten we te klagen over elkaars normen en waarden en kunnen we totaal niet met elkaar overweg. Geweldig.

'Jij bent hier het schandaal Pimpelmees, niet ik.' Zeg ik vlak voordat ik de kamer uit loop en de deur dicht klap.

Nauwelijks een seconde later wordt de muziek weer keihard aangezet en dreunt het door het hele huis. Ik leg mijn hoofd in mijn nek en zucht een keer. Waarom wilden mijn ouders überhaupt een tweede kind?

Begrijp me niet verkeerd. Pip kan hartstikke aardig zijn en is ook superslim, maar ze heeft een klein motorisch probleempje waardoor ze soms roekeloze dingen gaat doen. Ze kan bijvoorbeeld niet echt goed de consequenties van acties inschatten, of lang stilzitten. Dat laatste worden vooral haar leraren gloeiend gek van. Laatst belde haar lerares mijn ouders op om te zeggen dat ze een tijdje had staan twerken op haar stoel, omdat ze wederom veel te hyper was om stil te blijven zitten.

Ik daal de trap af naar de kelder en kom langs een paar volle bigshoppers die zo te zien recentelijk hier neer zijn gezet. Hier en daar hoor ik wat zakjes rammelen en voetstappen door de ruimte heen schuifelen.

'Mam?' Vraag ik rustig. En klein plofgeluid schalt door de kleine kelderkamer. De gedaante van mijn moeder draait zich om.

'O god, je liet me schrikken Caro!' Zegt ze met haar ogen wijd opengesperd. Ik zie dat ze een zak met bloem op de grond kapot heeft laten spatten.

'Waarom zo angstig?' Vraag ik fronsend. 'Meestal hoor je me al aankomen voordat ik überhaupt mijn kamer uit ben.'

'Het nieuws.' Mompelt ze vaag. Ik frons diep en kijk haar vragend aan.

'Wat is er met het nieuws?' Vraag ik daarom. Haar gezicht vertrekt een beetje en ze slikt.

'Je weet toch wat er met Annabelle Warren is gebeurd twee weken geleden?' Vraagt ze langzaam. Ik knik.

Iedereen weet ervan. Amnabelle Warren, één van de populairste scholieres van mijn school, is twee weken geleden op wonderbaarlijke wijze vermist geraakt toen ze terug kwam van haar vriendin Louise. Ze is voor het laatst gezien op het Bloemenplein drie straten verderop en sindsdien heeft niemand nog van haar gehoord.

Het is een fascinerende gebeurtenis. Het bewijst maar dat het voor sommige mensen niet uit maakt of een plaats te groot of te klein is om een misdaad te plegen. Ze hebben een doel voor ogen en als ze dat doel willen bereiken, dan gaan ze ervoor. Ik heb meerdere malen geprobeerd om me met de zaak te bemoeien, maar mam vindt het "te gevaarlijk en te catastrofaal" voor een meisje als ik, terwijl ik het eerder de perfecte kans zou noemen om te laten zien wat ik kan en in me heb.

'Ja, je hebt me meerdere keren gezegd dat ik me er niet mee mag bemoeien. Je hebt me bijna een week lang opgesloten in mijn kamer om te voorkomen dat ik me ermee zou gaan bemoeien.' Help ik haar even herinneren. De context lijkt haar echter niet te kunnen deren.

'De politie heeft de zaak geseponeerd en wil dus geen verder onderzoek meer doen.' Zegt ze bleek. 'Deze plaats is niet zo groot en het is bijna zeker dat de dader hier woont. Ik was bezig in mijn gedachtes daarover toen jij ineens op het trapje stond.'

'Nou, sorry dat je me aanziet voor een mogelijke moordenaar.' Zucht ik en ik kijk toe hoe mam de spullen voorzichtig weg zet.

Opeens bedenk ik mij iets. Als de politie het op heeft gegeven en de dader nog steeds niet achter slot en grendel zit, waarom kan ik er dan niet mee verder? Ik kan de dader te pakken zien te krijgen en de bewoners van hun opjagingsangst verlossen. In het geheim dan wel, want mam en pap mogen er beiden niks van weten. Anders is het direct over en uit voor mij.

Maar even serieus. Ik zou de zaak voort kunnen zetten zonder als bedreiging voor de dader te worden gezien, mits ik de dader zou gaan interviewen. Ik moet mijn interviews dus zo beperkt, maar grondig mogelijk houden. Een plan vormt zich al snel in mijn hoofd.

'Mam, kan je dit alleen denk je?' Vraag ik nog zo rustig mogelijk aan haar. Ze strekt haar rug en draait zich om naar mij.

'Moet je nog iets belangrijks doen dan?' Vraagt ze met lichtelijke achterdocht. Ik schud mijn hoofd.

'Nee, maar ik wil graag Pip's box gaan vermorzelen. Ik moet die herrie van haar al een paar uren achter elkaar aanhoren en ik ben er klaar mee.'

Zonder enige aarzeling knikt mam. 'Ja, doe maar. Ik ben er zo langzamerhand ook wel klaar mee. Bel dan ook gelijk de buren maar op om onze excuses aan te bieden.' Zucht ze.

'Denk je dat ze onze excuses nog zullen aanvaarden na de talloze keren dat we al gebeld hebben om onze excuses aan te bieden?' Vraag ik sarcastisch. Ik schud zuchtend mijn hoofd en zet mijn handen in mijn zij. 'Zusjes ook weer. Wat moet je ermee?'

Ik banjer de trap weer op, loop het hoekje om en banjer de tweede op. Als een soort rambull beuk ik Pip's kamer binnen, stomp ik de box uit en gris ik hem van de kast. Ze draait zich gestoord om en kijkt me boos aan.

'Ik kom je box in beslag nemen.' Zeg ik droog. 'Mam is er net zo klaar mee als ik. Ga de buren maar bellen om persoonlijk je excuses aan te bieden. Ik ga het niet meer doen.'

'Prima' bromt ze. Ze staat op van haar bed en geeft me een flinke stomp als ze langs me loopt. Ik kijk haar nog even na als ze de trap af loopt en als ze uit het zicht is sprint ik mijn kamer in.

Ik klap mijn laptop open en mol hem bijna uit enthousiasme. Ik open een nieuw bestand en tik "Annabelle Warren" in op mijn toetsenbord. Er verschijnen tientallen plaatjes van krantenartikelen en foto's waar haar gezicht op staat. Foto's met vrienden en op feestjes. Foto's van haar openbare instagramaccount. Foto's met haar familie.

Maar er is eentje die mijn aandacht trekt. Het is een foto gemaakt op het bloemenplein zelf op de avond dat Annabelle verdween. Wie in vredesnaam zou een foto maken van iemand die op straat loopt op de avond dat diezelfde persoon verdwijnt?

Ik frons en zoom in op de foto. Hij is niet heel erg scherp, maar er is duidelijk op te zien dat Annabelle dronken over straat loopt en er duidelijk niet erg bij is. Op de foto neemt ze een rare pose aan met een blikje heineken in haar hand, wat sowieso raar is aangezien ze minderjarig is.

Er staat ook geen afzender onder de foto. In ieder geval geen websitenaam of facebookpagina of iets anders dergelijks wat kan helpen de foto te traceren. In plaats daarvan staan er twee simpele letters: NN.

Ik besluit om een screenshot van de pagina te maken en in een documentje te plakken, die ik vervolgens uitprint. Het kleine printertje maakt een piepgeluid en een paar seconden later rolt de uitdraai van de screenshot eruit. Ik rommel wat in mijn laatje met mapjes, haal er een dikke map uit en klik de uitdraai erin.

Ik staar ernaar. Dit is de eerste aanwijzing naar de ontvoerder van Annabelle Warren.

Leuk dat je besloten hebt verder te lezen dan het proloog! Ik kan je verzekeren dat dit verhaal het lezen waard is :)

Mijn vaardigheden voor het schrijven van een thriller zijn absoluut nul, maar ik heb een uitgebreid schema met wat en wanneer. Het is een uitgestippeld verhaal met een goed plot en een kern laten we maar zeggen.

Als je net zo'n superdetective bent als Caro mag je in de comments droppen wie je verdenkt en waarom. Maakt het alleen maar leuk en spannend!

Ps: als je het verhaal al uit hebt, mag je niet in de comments droppen wie het is/zijn! Dan gaat de lol ervan af.

Liefs,

Pageotte