De school is verandert. Op het moment dat ik mijn eerste voetstap in het gebouw zet doet het me aan iets totaal anders denken: het ziekenhuis.

Een boel kinderen lopen opeens op krukken, hebben hun arm in het gips of lopen als een soort zombie door de gangen. Overal wordt er gegild, gehuild, geschreeuwd of allemaal tegelijk. Ik trek vragend mijn wenkbrouw op en loop meteen naar Heidi, die onrustig bij haar kluisje om zich heen staat te kijken.

'Hoi Heid. Waarom zo gespannen?' Vraag ik fronsend aan haar. Ze kijkt me aan met de domste blik ooit.

'Of je bent blind, of je bent een psychopaat of je bent hier gewoon niet echt.' Zegt ze. Ze maakt wilde arm gebaren. 'Kijk om je heen! Dat zie je toch wel?'

'Als je het mij vraagt zijn dit allemaal gewoon gangers die in een gevecht zijn beland op een calamiteitenfeestje.' Zeg ik droog. 'Ik bedoel, voor zover ik zie zijn de meesten van hen vrij populair.'

'Maar niet allemaal. Louise is ook getroffen.' Zegt ze paniekerig.

'Zij valt ook onder de categorie populair Heid.' Zucht ik.

'Ja, maar dat maakt het niet minder erg.'

'Daar heb je een punt.' Zeg ik bedenkelijk. 'Laten we haar maar even gaan zoeken.'

Moeilijk om Louise te vinden is het niet. Haar gehuil en gesnik is zo erg dat haar donkere krullen ervan op en neer springen en het aan de andere kant van de school nog te horen is. Niet dat het enorm erg is, maar wel luidruchtig.

'-en toen werd ik opeens van de trap geduwd en lag mijn knie open.' Eindigt Louise snikkend een verhaal. Ik heb het niet gevolgd, maar ik heb wel een vermoeden waar het over gegaan zal zijn.

'Wat vreselijk.' Zegt Evania geschokt. 'Weet je wie het gedaan heeft?'

'Nee! Niemand weet het!' Schreeuwt ze jankend uit. 'Allemaal vanwege die stomme poppen!'

Poppen? Mijn brein verwerkt de informatie 20 keer sneller dan normaal. Ik spring een paar keer om boven de mensen uit te kinken. Daar op de tafel ligt nog een afschrikwekkende voodoopop, die er nog enger uit ziet dan die van Annabelle. De naald zit nu alleen in de knie van de lap stof, niet in het hart. Ik verstijf.

'Caro!' Roept Louise verrast uit. Ze maakt wilde gebaren, die waarschijnlijk moeten betekenen dat ik moet komen.

'Wat is er?' Vraag ik nog zo nonchalant mogelijk.

'Je moét me helpen!' Zegt ze wanhopig. Ze drukt de pop in mijn handen en vouwt haar handen in elkaar. 'Alsjeblieft.'

Ze rolt haar rechterpijp op. Ik staar verstijfd naar het grote, rode gat in het midden van haar knie. Deze dader speelt het spel wel erg slim en op grote schaal. De hele school lijdt eronder. Mijn vermoedens over de dader op school worden nu steeds meer bevestigd.

'O nee.' Kreun ik geïrriteerd. 'Heb je enig idee wie het kan zijn geweest?'

'Nee, ik werd van de trap geduwd en toen ik achterom keek zag ik niemand.' Legt ze wanhopig uit. Ze grijpt met haar handen in haar haren. 'Hoe kan ik ooit rustig op school zitten zonder dat ik doodsangsten uitsta voor een ontvoerder?'

'Rustig Louise. Het komt goed.' Sust Heidi haar, omdat ze weet dat ik mensen vaker aan het huilen maak dan dat ik ze kalmeer.

'Dat weet je helemaal niet!' Gilt ze gefrustreerd.

Ik pak Heidi's pols vast en gebaar dat we weg moeten. Ze knikt stijfjes en loopt achter mij aan de gang weer op.

'Ik móét dit uitzoeken.' Sis ik meer tegen mezelf dan tegen Heidi. Ik bal mijn handen gefrustreerd tot vuisten.

'Is Jaimy je nog een beetje tot hulp?' Vraagt Heidi, niet afwetende van het incidentje van eergisteren.

'Hij is me gruwelijk tot last op het moment.' Brom ik.

'Je hebt toch geen...' begint ze. Ze houdt me staande en slaat haar armen over elkaar. 'Ga me niet zeggen dat je ruzie met hem hebt gemaakt.'

'Prima, dan mag je het jezelf zeggen.' Zucht ik sarcastisch. 'Ik zou graag weer door willen lopen als dat kan.'

'O meid, jij gaat vanmiddag je excuses aan hem aanbieden kan ik je vertellen.' Zegt Heidi streng.

'Nee' antwoord ik droog.

'Jawel'

'Nee'

'Jawel'

'Nee'

'Oké okè!' Roept ze opeens uit. 'Ik ga vanmiddag wel naar hem toe om namens jou excuses aan te bieden. Stuur zijn adres maar door.'

'Prima, kwebbelkous.' Mopper ik en ik pak mijn mobiel. 'Hier, moet ik hem alvast vragen om dekking te zoeken?'

'Alleen als jij halverwege binnen komt waaien en de tent overhoop haalt met je aanwezigheid.' Grijnst Heidi.

'Wat ken je me toch weer goed.' Grijns ik terug. Ik sla een arm over schouders heen en wrijf haar haren door elkaar.

Ze blaast ongeamuseerd een pluk uit haar gezicht. 'Ja ja, hartstikke grappig Caro.' Zucht ze. 'Laten we even naar de wc's gaan om mijn haar wat te fatsoeneren.'

'Het staat je anders erg goed hoor.' Grap ik sarcastisch. Ik ontvang een stomp in mijn zij. 'Auw'

'Watje'

Ze sleurt me zowat mee de wc's in. Hoeveel ik ook tegenstribbel, ze laat mijn pols niet los en drukt haar tas in mijn handen. Ik rol met mijn ogen en zet de tas tegen de wasbakken aan.

'Dus, Jaimy en jij' begint Heidi grijnzend.

'Ik kan je alsnog laten huilen.' Waarschuw ik haar. Ze lacht met een bittere toon en kucht een keer. 'We zijn alleen partners in crime, meer niet. Daarbij is hij een veel te erge softie.'

'Of jij bent gewoon te hard.' Bijt Heidi terug. Ik haal bedenkelijk mijn schouders op en knik zachtjes.

'Ja dat kan ook, maar hij is óók een grote softie.' Zeg ik uiteindelijk.

'Dat is toch niet zo erg?' Mompelt ze. 'Softies zijn meestal geweldige personen.'

Ik doe een stapje achteruit, zet mijn handen in mijn zij en bekijk haar van top tot teen. Ze grijnst schaapachtig naar mij. Volgens mij kan ik al raden waar dit naartoe gaat.

'Moet ik me nu zorgen gaan maken om het feit dat je naar hem toe gaat?' Vraag ik serieus en misschien een tikkeltje sarcastisch. 'Ik denk namelijk niet dat ik al klaar ben om peetmoeder te worden.'

'Dat komt mooi uit, want ik geloof niet dat ik het mijn kinderen aan wil doen om jou tot hun peetmoeder te benoemen.' Zegt ze blozend terug.

Ik sla lachend met mijn hand op haar schouder en prik met mijn vinger in haar tomatenrode wangen.

'Wat ben je toch weer vermakelijk Heid.' Lach ik met kramp in mijn buik.

'Ja ja, zo kan hij wel weer.' Heidi's wangen zijn alleen nog maar roder geworden. Ze pakt mijn schouders vast, draait mij om naar de deur en geeft me een duw. 'Hup, lopen jij. Voordat we te laat komen.'

'Wat jij wilt, Heid. Wat jij wilt.'

Sorry voor dit allermachtigste saaie hoofdstuk. Ik beloof jullie dat ze spannender worden! :D

Maar Heidi en Jaimy? Wat zeggen we hiervan? ♡

Heb een leuke dag verder!

Liefs,

Pageotte