'Heid, weet je toevallig waar Evania is?' Vraag ik als ik haar eindelijk gevonden heb tussen de scholieren in de kantine.

Ze schrikt zich lam en draait zich naar mij om. 'God, je liet me schrikken!' Zegt ze opgelucht.

'Met al dit kabaal? Bijna onmogelijk.' Zeg ik simpel. 'Maar weet je het? Ik wil graag namelijk het rooster van Nola Salone proberen te bemachtigen.'

'Je gaat toch niet echt met haar praten hè?' Kreunt Heidi. Ik knik, waardoor ze haar handen in de lucht gooit. 'Ik ben geen medeplichtige mensen. Ik ga daarom ook niet met je mee.'

'Ik verwacht niks anders. Waar is Evania?' Vraag ik haar nogmaals. Ze begint zelfs qua gedrag op Jaimy te lijken. Al moet ik wel zeggen dat Jaimy wel iets meer durft dan deze schijtluis.

'Dat weet ik niet, maar ik denk dat ik Nola wel zie.' Piept ze en ze wijst naar de gang.

Drie enorme hoerenmeiden paraderen op de gang opweg naar het atrium. Allemaal dragen ze dure merken zoals Chanel, Dolce&Gabbana en zelfs Luis Vuitton. Ik ga nog net niet over mijn nek van het aanzicht.

'Wens me succes.' Zucht ik tegen Heidi.

'Ik denk dat ik je eerder een vredige dood toe moet wensen.' Krijg ik terug.

'Mag ook. Tot zo.'

Met lood in mijn schoenen loop ik op het kletsende en lachende groepje trutjes af. Ik heb zo geen zin om te praten met zo'n egoïstisch en hoerig schepsel, maar het doel heiligt de middelen.

'Hoi, wie van jullie is Nola Salone?' Vraag ik nog zo beleefd mogelijk. Ze draaien zich met zijn allen om en kijken me afkeurend aan.

'Jij wilt vast met haar op de foto.' Zegt een meisje, waarschijnlijk Nola, arrogant. 'Sorry kleine meid, geen interesse.'

'Dat komt goed uit, want daar heb ik ook geen interesse in.' Zeg ik nog zo rustig mogelijk. Het kost me vrij veel moeite om rustig te blijven. 'Ik wil je alleen een paar vragen stellen.'

'Ik heb je niet eens gezegd dat ik Nola ben.' Zegt ze fronsend, maar met nog altijd dezelfde afkeer in haar blik.

'Je sleutelhanger.' Zeg ik en ik wijs naar het dingetje op de rits van haar tas. Detailfreak Caro draait op volle toeren.

'Aha.' Zegt ze zonder ernaar te kijken. 'En jij bent?'

'Ik ben Caro, leuk je te ontmoeten.' Ik glimlach als een boer met kiespijn als ik mijn hand naar haar uitsteek. Ze kijkt er even naar, kijkt mij dan afkeurend aan en duwt de hand weg.

'Wat wil je?' Vraagt ze simpel.

'Met je praten.' Ik kijk de andere twee meiden aan. 'Onder vier ogen als dat kan.'

'Gaan jullie maar naar de jongens toe. Ik handel dit wel af.' Zegt ze tegen de andere twee, die mij nog een vuile blik toewerpen en weglopen. 'Wat moet je?'

'Ik wil je een paar vragen stellen over Annabelle.' Zucht ik. Ze begint bitter te lachen.

'Echt niet.' Ze wuift met haar hand. 'Vergeet het maar.'

Ik grijns en rol met mijn ogen. Iedereen kan dit antwoord verwachten van zo iemand, dus heb ik alvast voorzorgsmaatregelen getroffen. Ik pak mijn mobiel uit mijn tas en laat haar het scherm zien.

'Laten we het zo zeggen' begin ik grijnzend. 'Als je mij de antwoorden niet geeft op mijn vragen, vindt de directeur het vast leuk om zijn mening te geven over jouw pestgedrag.'

Ik zie haar moeizaam slikken en nonchalant met haar ogen rollen. 'Prima, kom maar door met die vragen dan.'

'Dankje. Waar en wanneer heb je Annabelle voor het laatst gezien?' Vraag ik rustig.

'Bij dat feestje van Louise Hartman. Wat een uitslover was ze toen. Ben blij dat ik haar gezicht daarna niet meer hoefde te zien.' Zegt ze sarcastisch. Ik trek even een wenkbrouw op en vervolg dan.

'En wat deed je voornamelijk op dat feestje?' Vraag ik door.

'Je weet wel. Jointje rollen, wat shotjes achterover kieperen, dansen.' Zegt ze. 'Heb je ook nog iets nuttigs te vragen?'

'Video' zeg ik simpel. Haar gezicht vertrekt van woede en ze heeft moeite om niet naar me uit te halen. 'Wanneer is die polarisering tussen jullie eigenlijk begonnen?'

'O eigenlijk al vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst zagen.' Zucht ze. 'Haar fysieke verschijning die dag was gewoon zo afgrijselijk dat ik er wel een opmerking over móést maken.'

'Aha oké. Heeft ze je wel eens op wat voor manier dan ook gepest?' Vraag ik voorzichtig. Ze lacht bitter.

'O meid, alle schooldagen bestonden uit oorlog. Wat denk je zelf?' Zegt ze sarcastisch. Ik krabbel alles stijfjes op mijn papier.

'Laatste vraag: heb je ook enig idee wat dit te betekenen heeft?' Ik haal de pop uit mijn tas en houd hem voor haar gezicht. Ze slaakt een kreetje en doet een stap achteruit.

'Gadverdamme wat een lelijk ding!' Zegt ze vol afkeer. 'En die stof. Vreselijk!'

'Dat vat ik maar op als een nee.' Zucht ik en ik stop het ding weer terug.

Ik negeer Nola's kleine peptalk over hoe lelijk en afgrijselijk de pop is en kijk wat om me heen. Vanuit het hoekje van het atrium zie ik Lotus een beetje wazig naar ons tweeën staren en tegelijkertijd schrijven. Ik besluit Nola vlug af te kappen.

'Heel erg bedankt voor je tijd.' Zeg ik snel tegen haar.

'Je vergeet nog iets.' Sneert ze. 'De video. Verwijder hem.'

'O ja.' Ik haal mijn mobiel uit mijn tas en zorg ervoor dat ze kan zien hoe ik de video verwijder. 'Ziezo. Klaar is kees.'

'Ja en nu wegwezen.' Zegt ze bot. Ik doe mijn handen in de lucht als teken van overgave en loop Lotus' richting op.

Ze glimlacht breed naar me als ze ziet dat ik naar haar toe kom en klapt het boekje waar ze net in aan het schrijven was dicht. Ik kom naast haar tegen de muur staan.

'Hoi. Mag ik vragen waarom je ons net zo aan stond te kijken?' Vraag ik aan haar.

'Natuurlijk. Ik ken Nola echt langer dan vandaag en ik wil er gewoon zeker van zijn dat ze geen fratsen uithaald. Laatst had ze een keer iemand in zijn gezicht geslagen alleen omdat diegene naar haar keek, snapje?' Legt ze uit.

'Ja, zo komt ze ook wel over. Een beetje te erg impulsief misschien.' Zucht ik. 'Waarom sta je hier zo alleen?'

'Aangezien ik vrijwel geen vrienden heb of mensen om mee om te gaan, sta ik hier liever wat te dromen en in mijn dagboek te schrijven.' Legt ze uit en ze pakt het boekje eruit en bladert er wat doorheen. 'Een dagboek met natuurlijk verschillende gehaltes aan vezels.'

O ja, de papier verzamelaar.

'Dat is nou echt iets voor jou.' Glimlach ik. 'Als je wilt kan je vaker bij Heidi en bij mij komen zitten hoor.'

'O heel erg bedankt voor het aanbod. Ik zit hier ook wel graag, maar een keertje ergens bij zitten is ook niet verkeerd.' Glimlacht ze. 'Waar ging dat gesprek tussen Nola en jou eigenlijk over, of mag ik dat niet weten? Dat zou ik namelijk wel begrijpen.'

'Zaak Annabelle. Ze is niet echt een gul type persoon. Je moet eerst dreigen met een video om iets los te krijgen.' Zucht ik.

'Die ze je, haar kennende, ook heeft laten verwijderen zeker?' Zegt ze.

'Zo dom ben ik ook weer niet. Ik mail dit soort bestanden altijd naar mezelf, zodat ik ze weer opnieuw kan gebruiken.' Zeg ik trots. Ze lacht even.

'Héél slim van je.' Grapt ze. 'Maar ik ga nu even naar het toilet. Oprecht leuk je weer eens gesproken te hebben. Je bent een erg snugger type.'

Ze schenkt me nog een laatste glimlach en verdwijnt dan het gebouw zelf weer in. Ik frons, haal mijn schouders op en loop weer terug naar de tafel.

Snugger type?

Hoihoi! Nou, het gesprek met Nola zit er eindelijk op, dus kan Caro genieten van een welverdiend puddingbroodje met slagroom :)

Gooi gerust je verdenkingen en in de comments!

Liefs,

Pageotte