'Hoi Caro!' Heidi rent met haar tas vol boeken mijn kant op en zwaait. 

Ik glimlach. 'Hoi Heidi. Leuke outfit.' Merk ik op. Mijn detailbrein merkt alleen weer eens totaal iets anders op dan waar ik op wil doelen. 'Die vintageroze franjes passen goed bij de bandjes van je schoenen.'

'Typisch weer iets voor jou om dat te zeggen. Dankuwel uwe hoogheid.' Glimlacht ze dramatisch en ze maakt een kleine buiging. Ik geef haar een por in haar zij.

'Niet doen, anders wordt de hoogheid boos en ben je niet meer welkom in mijn krot/paleis.' Zeg ik streng en ik kijk om me heen.

Ik ben op zoek naar Louise. Zij is de beste vriendin van Annabelle en tevens ook het meisje bij wie ik altijd mijn puddingbroodjes bestel. Zij zou als het goed is de sleutels van Annabelle's kluisje moeten hebben, of in ieder geval een replica.

'Weet jij toevallig waar Louise Hartman is?' Vraag ik aan Heidi. Helaas schud zij haar hoofd.

'Nee sorry.' Verontschuldigt ze zich. 'Maar misschien weet Evania het wel. Zij heeft het eerste uur samen met haar. We kunnen het haar vragen, want ik weet wel waar zij is.'

'Mooi, want ik kom geen enkel eind verder. De vragen voor de ondervragingen heb ik nog steeds niet af en voor de rest kan ik dus niks met die foto.' Zucht ik. Heidi legt bemoedigend een hand op mijn schouder en knijpt even.

'Het gaat je lukken, dat weet ik zeker.' Glimlacht ze bemoedigend. 'Kom, dan gaan we naar Evania.'

Ik til mijn tas van de grond en loop zij aan zij met Heidi de gangen op naar de andere kant van het gebouw, waar de kantine zich bevindt. Het is echt idioot dat je eerst de hele school door moet lopen voordat je eindelijk naar de kantine kunt, maar ja. Ik ben de architect van het gebouw niet. Gelukkig niet, het bespaard me een hoop gezeik achter mijn rug om.

Ik ga Heidi vertellen over Jaimy. Ik wil haar mening hebben over hem. Zelf ken ik hem ook niet erg goed, maar Heidi kan vaak goede inschattingen maken van acties van mensen.

'Weet je, ik was gisteren in de bibliotheek-' begin ik mijn verhaal, maar ik krijg de kans niet om mijn zin af te maken. Heidi onderbreekt me ruw.

'En je stond op je tenen om bij een boek te kunnen, je kon er alsnog niet bij, één van de leukste jongens van het gehele universum kwam je helpen en pakte het ding voor je, jij staarde hem aan, jullie praatten ergens over en toen liep je weer weg. Ik weet het, want ik was er ook.' Grijnst ze.

'Serieus?' Ik trek verbaasd een wenkbrouw op. 'Ik heb je niet eens gezien!'

'Ik heb live van het stukje soap mee kunnen genieten.' Grijnst ze. 'Was geweldig, vooral dat lekker ongemakkelijke stukje dat je hem zo aanstaarde. Ik kreeg daar zowat kippenvel van.'

Ik rol met mijn ogen. Die stiekemerd heeft dus gewoon mee staan kijken hoe ik de ergste ontmoeting van mijn leven heb beleefd, en wel zonder daar ter plekke iets van te zeggen! Soms lijkt ze echt meer op een kopie van Pip dan ze misschien mag denken.

'Hij is wel echt een lekkertje hoor.' Zucht Heidi dromerig. Ik kijk kokhalsend haar vandaan. Ze is zo klef als ze dat zegt dat ik er bijna van moet kotsen. Heidi kijkt me raar aan. 'Wat nou weer?'

'Houd jij het voor nu maar gewoon bij je bespied sessies. Dat is geloof ik minder erg dan als je klef bent. Het kwijl druipt gewoon uit je mondhoeken.' Zucht ik. Heidi lacht alleen maar en slaat een arm over mijn schouders.

'Jij hebt nog zoveel te leren over hoe het liefdesleven in elkaar zit.' Grijnst ze alleen maar. Ik rol met mijn ogen.

'Nee dankje, uit 'betrouwbare bronnen' kan ik halen dat dat alles behalve goed kan zijn.' Zucht ik, denkende aan het geschreeuw van pap en mam van gisteren. 'Ik denk dat ik het liever bij een goede vriendschap houd.'

'We zullen zien.' Grijnst ze slechts.

Gelukkig zijn we al snel bij de kantine, zodat ik Heidi's gezwets niet veel langer meer aan hoef te horen. Vrijwel meteen spotten we Evania in het midden van de kantine, samen met Louise en een aantal andere vriendinnen van haar.

'Iets vragen is tegenwoordig dus al overbodig.' Concludeer ik als Evania ons in het zicht krijgt en wenkt dat we naar haar toe moeten komen, wat we dus ook doen.

'Hoi meiden!' Begroet ze ons vrolijk. Ze lijkt niet erg gespannen of angstig te zijn door het nieuws van Annabelle. Ze is gewoon haar vrolijkere zelf.

'Hai zuslief.' Grijnst Heidi. Evania rolt grijnzend met haar ogen.

Louise is in tegenstelling tot Evania wel gespannen. Ik weet niet of ik het wel kan maken om haar nu om de sleutel van Annabelle's kluisje te vragen. Aan de andere kant zal ze het denk ik ook wel fijn vinden dat iemand toch haar beste vriendin gaat zoeken. Ik besluit om het gewoon te vragen.

'Hoi Louise.' Begin ik. 'Ik weet niet of je hoofd er nu naar staat, maar ik zou graag Annabelle's kluisje willen doorzoeken voor aanwijzingen. Ik ben nu namelijk zelf bezig met de zaak en wil weten wat er is gebeurd.'

'Tuurlijk mag dat!' Haar gezicht klaart ineens op. 'Volgens Evania ben je echt keigoed in het oplossen van puzzels, raadsels en mysteries. Die flierefluiters op het politiebureau doen toch geen enkele ruk, dus ik ben blij dat je hun taak over wilt nemen en strijd voor de gerechtigheid van Annabelle.'

'Wow, dat klinkt wel heel poëtisch.' Grap ik. 'Maar laten we dan maar naar dat kluisje gaan. We hebben geen tijd te verliezen.'

'Kom op Caro, je hebt toch wel eerder een kluisje open gemaakt.' Grapt Heidi als ik moeite heb met het draaien van de sleutel. Ik laat hem direct los en stap aan de kant.

'Doe het gelieve zelf als je het zo goed kunt.' Ik trek uitdagend een wenkbrouw op en laat haar erbij. Ze draait eraan, maar krijgt hem net zoals ik niet open. Ik grijns. 'Tada, ik ben dus niet gek.'

'Dat ben je zeker wel, maar je bent niet slap en ook niet dom.' Zucht Heidi.

'Zal ik Jaimy maar even opbellen en vragen om dit kluisje open te maken?' Vraag ik sarcastisch. Heidi grijnst mysterieus. Ik trek me er alleen niks van aan.

'Misschien zit er iets achter wat het tegenhoudt.' Bedenkt ik me opeens hardop.

Ik pak mijn geo driehoek uit mijn agenda en steek het door de gleuven van het kluisje. Eerst gaat het soepel, maar op het onderste randje klemt er iets. Ik druk mijn geo driehoek een klein beetje door, maar alsnog zit het kluisje muurvast. Ik zucht en kijk Heidi smekend aan.

'Mag ik alsjeblieft dat lepeltje van jou gebruiken? Je hebt er altijd één mee voor je yoghurt.' Zucht ik. Ze knikt en haalt het ding uit haar tas.

Ik probeer nogmaals door te drukken, en dit keer schiet er iets los. Het lepeltje kan zich overal bewegen zonder dat het afgeremd wordt. Ik steek nogmaals de sleutel in het kluisje en draai naar rechts. Dit keer wil hij wel los, dus ik trek het kluisje open.

Ik kijk eerst grondig wat er in het kluisje zitten. Een etui, een paar boeken en een gymtas om te beginnen. Hetgene wat ons tegen heeft gehouden is een plaatje die tegen de achterkant van het kluisdeurtje is gedrukt, en op de bodem vast is gemaakt met lijm.

Ik haal het etui en de boeken eruit en net als ik de gymtas er ook uit wil halen voelen mijn handen iets wat absoluut niet op de stof van de gymtas lijkt. Deze stof is ruw en als mijn hand verder over het voorwerp heen glijd merk ik ook een paar knopen en iets puntigs van ijzer op. Ik frons, pak het voorwerp voorzichtig vast en haal het eruit.

Het is een afschrikwekkende voodoo pop met een naald. Op de ruwe, jute-achtige stof zitten twee ogen van twee verschillende soorten knopen genaaid en in het midden steekt er een naald door het genaaide hart. Ik kijk Heidi geschokt aan en zie dat zij ook bleek weg is getrokken.

'Gadverdamme.' Piept ze geschokt. 'Poppen zijn eng, dat weet ik allang, maar deze spant echt de kroon. Stop dat ding alsjeblieft weg!'

'Ik neem hem mee voor verder onderzoek. Het is niet alsof ik vervloekt ga worden door dit ding.' Zucht ik en ik stop het afschrikwekkende stuk stof in mijn tas. De rest van Annabelle's spullen stop ik ook weer in haar kluisje, die ik vervolgens weer dicht draai.

'En nu snel weg hier voordat ik moet kotsen en we te laat komen.' Mompelt Heidi gehaast. Ze pakt me bij de arm en sleurt me mee.

Er is dus iemand die wilde voorkomen dat er een belangrijk bewijsstuk gevonden werd. Het zou natuurlijk dom zijn om zoiets in je eigen kluisje te houden.

Ik sper geschrokken mijn ogen wijd open.

Kluisje? Zit de ontvoerder misschien bij ons op school?

Een ontvoerder op Caro's school? :O

Spannend! :)

Liefs,

Pageotte