8 dagen geleden 6 mei 2019

Sophia Miller en Sander Blok lopen het huis binnen van Sophia haar oma. "Goede middag oma" Zei ze en gaf haar een knuffel. "Jullie zijn vroeg" haar oma gaaf een knuffel terug
"School v alt uit oor ons vandaag" zei Sander en loopt naar de keuken om koffie te maken. de postboden stopt wat brieven in de brieven bus. "Soof kan jij de post even halen" vroeg haar oma. Sophia knikt en loopt naar de deur. ze pakt de post op en boven op ligt een brief met de tekst 'open als ik 30 ben. Geboren 6 mei 1989.' sophia keek er raar naar en liep terug. "Welke datum is het vandaag?" vroeg Sophia. "6 mei hoezo?" vroeg haar oma. Sander kwam de kamer weeri met 3 koppjes koffie. Sophia geeft de brief aan haar oma "Dit" haar oma kijkt er met groten ogen naar "gooi dit weg nu" zei haar oma gehaast. Sophia keek haar oma vraagend aan "Wat is het?" vroeg Sophia en nam de brief terug. "Het is heel slecht nieuws. Verbrand het buiten tussen de bloemen" haar oma zag er zeer bang uit. Sophia was te nieuwschierig en liep naar de tuin maar inplaats van verbranden stopte ze de brief in hjaar tasje en liep even later weer terug.

Sander en Sophia lopen naar het huis van Sander. Sophia haalt de brief te voorschijn. "Waarom heb je het niet verbrand?" vrieg Sander hij moest toegeven hij was best blij dat ze het niet gedaan hat. "Wil jij dan niet weten wat het is?" vroeg Sophia aan hem. "Tuurlijk wel" zei Sander en zodra ze op zijn kamer is openen ze de brief. Ze beginnen langzaam te lezen.

"Hey, ik ben Marilo Miller. 5 jaar als ik dit schrijf. Morgen ga ik met Lola verstoppertje spelen. Mama vind het nooit goed alsnik met Lola speel mar toch doe ik het. Mama denkt dat ik bij mijn tante ben zodst ik rustig kan spelen. Mama zegt dat lola niet echt is maar dat is ze wel. goed ik ga slapen morgen ga ik lola weer zien."

"Miller? Marilo Miller?" Sophia was erg verbaast. "Oma heeft het wel eens over een Marilo gehad" Sander kijkt haar vragent aan "Wat dan?" "Nou Oma zegt dat ze haar Marilo heel erg mist, ze mist haar oude huis." Sophia was heel verbaast. en las veder maar dit was en totaal ander handschrift.

"Lola is me nooit komen zoeken. Niemand is me komen zoeken. Mama had gelijk Lola is niet echt. Lola is alles behalve echt. Zeven dagen voor ze me vonden. Dood natuurlijk, in het bloemen perkje waar ik vestopt zat. Ik heb deze brief geschreven zodat ze herinnerd zouden worden aan mij. maar ze hebben het verstopt en zijn weg gerent van me. Mama is heel gemeen ze houd niet van me, niemand houd van me. Mama is heel stout geweest en dat zal ik haar duidelijk maken. Als jij niet mama bent maar dit wel leest is er een weg om jezelf te redden..."

Sophia stopte met lezen ze was bang. "San dit is gewoon eng" zei ze maar Sander las door

"Leg 6 knuffels in een kring met de ruggen naar binnen, steek een kaars in het midden aan en zeg Mama robustus, Lola est fake, Marillo libera est mom support"

Dat was het niks meer. "Laten we het gewoon doen." Zei Sander. "Dit is sowieso een grap van je oma kan niks gebeuren" zei Sander. "Waarom zou ze dat doen?" Sophia vondt het maar raar en eng. "Omdat ze ons bang wil maken." Sander pakte 6 knuffels en zet ze in een rondje met de ruggen naar elkaar en zoekt beneen naar een kaars. Hij komt terug en steekt de kaars aan en zet het in het midden van de kring. Hij pakt de brief maar Sophia stopt hem "Mijn oma is echt niet zo" zei ze. "Nou wij zijn mama niet en we moeten diet doen ander sgaat er iets met ons gebeuren" zei Sander en las de woorden "Mama robustus, Lola est fake, Marillo libera est mom support" Er gebeurde niks. "Zie je, niks aan de hand" zei Sander en blies de kaars uit. De kaars ging meteen weer aan. Ze keken er verbaast naar. "W..wat zei je ook alweer kan niks gebeuren" zei Sophia op een bange maar bitchie manier. "28, 29, 30. Ready or not here I come" zei een eng kinder stemmetje. "Dit don't you play with me?" Het stemmetje zei en de deur van de slaapkamer ging een klein stukje open. Sophia en Sander keken bang naar de deur. "Marilo?" Besloot Sophia zacht te zeggen. "Mama?" Zei het stemmetje en de lichten gingen uit. " Nee niet mama, Marilo hoe heet jou mama?" Vroeg Sophia. "Mama heet mama" "Heb je een oudere zus?" "Lisa maar ze hield niet van me, niemand hield van me" het stemmetje was nu niet meer lief maar erg duister en boos. "Zo heet jou moeder toch?" Vroeg Sander. Sophia knikt "Lisa Eloise Miller?" Vroeg Sophia. "JA!" Het stemmetje schreeuwt. "Hoe ken jij mijn zus?" Het stemmetje klonk weer rustig en lief. "Niet doen" zei Sander zacht maar Sophia negeerde hem "Lisa is mijn mama" zei Sophia rustig en probeerde kalm te blijven. "Houd jou mama wel van je?" "Mijn mama houd van me ja. En ik weet dat jou mama ook heel erg van jou houd." De deur gaat een stukje veder open en een koude wind blaast de kaars uit. Zachte voetstappen klinken door de kamer net alsof er iemand rent. "Mama hield niet van me" zei het stemmetje op een enge manier "Mama hield van niemand" Sophia kruipt dicht tegen Sander aan en hij slaat zijn armen om haar heen. "MAMA WAS STOUT" Zei het stemmetje woest en de lichten gingen aan. De kamer werd verlicht maar achter in het hoekje was het pikke donker. "Mama hield alleen van zichzelf" het stemmetje klonk heel verdrietig. Sander stond op en liep naar het hoekje toe. Sophia keek bang toe. "Kom dan laat ik het zien" de donkerte werd groter. "San niet doen." Zei Sophia bang en zacht. Sander luisterde niet en stapte de duisternis is. En het verdween samen met Sander. "San?" Sophia keek bang om haar heen ze raakte in paniek. "San dit is niet grappig" zei Sophia ze was heel erg in paniek en begon sneller te ademen. "Rustig maar, hij leeft nog" in het hoekje was een meisje verschenen. Ze had lang zwart gevlochten haar en leek heel erg op Sophia. "Hij ziet nu hoe ik alles zag" het meisje steekt haar hand naar Sophia uit. "Kom dan laat ik het je zien" Sophia schut haar hoofd en loopt voorzichtig naar de deur. Maar de deur zwaait met een klap dicht. "Ik doe je niks. Kom dan gaan we spelen" zei Marilo en deed een stapje naar Sophia. Sophia bleef stil. "Wil je niet met me spelen? Je houd niet van me" ze begon weer boos te klinken "iedereen in mijn familie is het zelfde" haar stem klonk erg duister en Sophia werd er gewoon bang van. "Speel met me of zie hoe Sander zal sterven" Sophia keek Marilo bang aan. "Doe hem alsjeblieft niks" zei ze bang. "Kom" zei Marilo en deed een stapje dichter bij. Sophia pakte Marilo's hand verdwijnt uit de kamer. De brief was ook verdwenen en de knuffels en de kaars stonden weer op hun plek. Alles leek normaal.