De pauze was net begonnen en Evelynn en ik zaten met zijn tweeën in de aula. Het was een grote chaos maar dat was de pauze altijd. Schreeuwende mensen, lachende mensen, het gegooi van eten, het was nooit saai. Evelynn en ik hielden ons vaak een beetje afzijdig, niet opvallen was zo'n beetje de beste manier om de middelbare school te overleven en dus hielden wij onszelf kalm. Je moest niet te raar zijn, anders werd je er zo uitgepikt, gewoon een van de grijze massa. Een van de honderden, dat was ik. Met mijn bruine haar en blauwe ogen en een gemiddelde lengte van 1,67 was ik niet echt een opvallende verschijning. Qua kleding hield ik me een beetje op de achtergrond, gewoon een broek en shirt. Terwijl mijn kast eigenlijk vol hing met jurkjes die ik zo graag zou willen dragen maar waar ik de moed niet voor op kon brengen om te dragen. Bang voor wat anderen dachten, bang om veroordeeld te worden voor wie ik ben. Mijn ogen dwaalden wat door de aula, opzoek naar enige dreiging van vliegend eten. Maar mijn ogen vonden iets anders. Ik keek namelijk recht in de ogen van Silvestre. Zijn ogen ontmoette die van mij en ik zag dat er rond zijn lippen een scheef lachje werd gevormd waarbij zijn tanden net een beetje werden ontbloot. Snel wendde ik mijn blik af.

"Eve, je gaat nooit geloven wat er net is gebeurd."

Evelynn keek op uit haar boek. We probeerden nog snel wat huiswerk te maken voor wiskunde maar veel gebeurde er niet door alle afleiding die er plaats vond in de aula. Eve haar grote blauwe ogen keken me aan en haar blonde haar viel sprieterig om haar gezicht heen. Eve was klein, zo'n 1,60 had dun blond haar, een klein wipneusje en prachtige blauwe ogen. Ze was geen lelijke verschijning maar oogde vaak wat kinderlijk. Maar wanneer iemand haar belachelijk probeerde te maken om haar kinderlijke uiterlijk trok ze haar mond open en gaf een brutaal antwoord en zo jaagde ze de mensen weg. Ik noemde haar altijd Eve, dat vond ze wat stoerder klinken dan Evelynn. Zo kakkerig en lief zei ze altijd waarna ze een kokhals gebaar maakte.

"Wat dan?"

"Silvestre keek me net zojuist aan en hij lachte naar me."

Haar ogen werden groot en vervolgens haalde ze haar ene wenkbrauw op.

"Als in Silvestre de populairste jongen van de school en ook de grootste fuckboyvan de school? Naar jou?"

Ik knikte en keek haar ernstig aan. Ze schudde haar hoofd en klakte afkeurend met haar tong.

"Je kan die jongen beter niet eens aankijken, gewoon compleet vermijden. Met een hele grote boog omheen gaan. Alles aan hem is fout, fout en nog eens fout."

"Hoe bedoel je fout?" zei ik verontwaardigd maar eigenlijk wist ik het antwoord daar al op. Hij had al zoveel meisjes gehad en zoveel harten gebroken. En dan waren er nog de feestjes en het uitgaan wat altijd wild was met hem. Van dronken zijn tot vechten, het was nooit saai wanneer Silvestre er was.

"Dat je het überhaupt nog vraagt, ik denk dat jij dat heus wel weet hoor, Mia."

Het toevoegen van mijn naam drukte uit dat ze serieus was. Ik wierp nog een voorzichtige blik op Silvestre maar hij was diep in gesprek met Juan. Silvestre en Juan waren onafscheidelijk. Ze waren de verschijning van de school. Silvestre was eigenlijk zijn achternaam niemand wist wat zijn voornaam was. De naam paste goed bij hem, zijn ogen waren zo licht, ze leken bijna zilver. Naast zijn ogen was hij niet te missen door zijn lengte, langer dan 1,90 was hij zeker. Sterk gebouwd met brede armen maar niet te breed, vooral atletisch. Hij had warrig bruin haar met een lichte slag. Juan was ook lang maar net wat kleiner dan Silvestre. Juan was waarschijnlijk na Silvestre een van de meest aantrekkelijke jongens die er op school rond liep. Hij was lang, had donkere krullen, lange donkere wimpers en prachtige bruine ogen. Silvestre had sinds mijn komst op de school twee jaar geleden mijn interesse wel gewekt, maar bij wie deed hij dat niet. Maar ook had ik hem al snel weer uit mijn hoofd gezet. In zo'n simpel meisje als ik had hij vast geen enkele interesse. Dat was inderdaad zo, nooit had hij mij ook opgemerkt of mij überhaupt aangekeken. Wat ik me door Eve op het hart had laten drukken was dat het maar beter was om hem zo snel mogelijk te vergeten. Het kon met hem nooit goed eindigen.

"Mia, stop nou zo met onrustig rond kijken en al helemaal met het kijken naar Silvestre. Het is een verloren zaak en als je zo doorgaat is straks ook je wiskunde een verloren zaak."

Eve schoof mijn boek naar me toe en knikte bemoedigend. Ik zuchtte en probeerde me weer te focussen op mijn sommen. Tevergeefs. Mijn ogen gleden weer naar hem maar hij en Juan waren inmiddels niet meer alleen. Lydia en Britt hadden zich bij hun gevoegd. Die twee meiden waren een soort de vrouwelijke versies van Silvestre en Juan. Iedereen zat ook te wachten tot daar relaties uit zouden komen. Maar meer dan geruchten over een fling was er niet. Niemand wist hoe het precies tussen hun allemaal zat. Lydia was het mooiste meisje van de school, lange benen, perfect honing blond haar, grote blauwe ogen, volle lippen en zoals de jongens vaak zeiden (maar nu wat netter) goede vormen. Britt was haar tegenpool, ook lang maar lang zwart haar met donkere ogen en een beetje getint. Zij zorgden ervoor dat heel wat mensen hun nek verdraaiden. Maar wat er tussen Silvestre en Lydia afspeelden was voor iedereen een grote vraag. Er was duidelijk een aantrekkingskracht tussen Silvestre en Lydia maar het leek wel alsof geen van beide een move wilde maken.

Ik zag Silvestre en Lydia praten en hij bracht zijn hoofd dichter naar het hare en fluisterde wat in haar oor. Lydia reageerde er luid lachend op en boog zich voorover om ook wat in zijn oor te fluisteren. Ik merkte dat ik aan het staren was en wilde mijn blik afwenden maar mijn ogen waren zo waar vast gelijmd. Totdat Lydia zag dat ik keek en me een uitdagende blik wierp. Snel wendde ik mijn blik af. Het was niet onvriendelijk bedoeld maar het maakte me ongemakkelijk. Haar blik blaakte van zelfvertrouwen en ik merkte dat mijn onzekerheid gelijk weer de overhand nam.

De bel ging en Eve gooide luid zuchtend haar boek dicht om vervolgens haar tas in te pakken. Ik volgde al snel en stortte me vervolgens in de massa met mensen die allemaal dezelfde kant op wilden.

"Eve, waar zitten we?"

Maar ze hoorde me niet, ze liep tussen wat mensen voor me en ik zat te vast om naar haar toe te kunnen komen. Ik zuchtte, dan loop ik zelf wel naar boven en zoek ik naar het lokaal.

"Het aardrijkskunde lokaal, op de eerste verdieping, babe."

De stem dichtbij mijn oor deed me huiveren. Ik draaide me om zodat ik kon zien wie het was en ik keek recht in de zilveren ogen van Silvestre.