"Dus Silvestre, wie gaat het volgende slachtoffer worden?"

Mijn ogen gleden over alle meiden in de aula als een leeuw opzoek naar zijn prooi. Hertjes, al die meiden waren hertjes aan het wachten om gevangen te worden. En opgegeten te worden. Bijna dierlijk likte ik langs mijn lippen, klaar om te bepalen wie mijn volgende slachtoffer zou worden. Mijn ogen bleven hangen op een bruin harig meisje met blauwe ogen die me deden denken aan de zee. Ik herkende haar als het stille meisje die voor mij zat bij Aardrijkskunde. Het kleine en stille meisje met de prachtige ogen.

"Zij."

Ik wenkte met mijn mijn ogen zodat Juan kon zien over wie het ging. Hij volgde mijn blik en zag haar.

"Kom op Silvestre, dat kan toch veel beter. Kijk dan naar Lydia, blond, populair en ook nog eens zeer goed gevormd."

De vulgaire bewegingen van Juan zeiden al genoeg waar het bij hem om ging. Maar mijn blik bleef hangen op het bruin harige meisje.

"Nee Juan, Lydia is te makkelijk. Deze meid is de onschuld zelf dat is toch veel interessanter."

Ze keek op. Ik lachte naar haar. Ontblootte mijn tanden als de jager die net zijn prooi wilde gaan vangen. Snel wendde ze haar blik af.

"Ja, zij wordt het."