Ik stond al een kwartier te wachten op Juan bij de Bagels & Beans. We hadden afgesproken om samen daar wat te gaan eten en drinken maar hij was flink te laat. Ik zuchtte en keek weer op mijn telefoon. Ik had al de hele dag geen berichtje van hem gehad en hij had ook niet op mijn berichtje gereageerd met waar hij was. Ik klikte op zijn naam en zette de telefoon aan mijn oor. Ik hoorde de telefoon een keer over gaan en toen hoorde ik: "Dit is de voicemail van Juan, momenteel ben ik waarschijnlijk ergens anders mee bezig dus try again later."

Zijn telefoon stond dus duidelijk uit. De berichtjes kwamen niet aan en hij nam niet op.

"Verdomme, Juan," mompelde ik. Na alles van vrijdag zou hij dan misschien toch niet komen opdagen? Had hij alweer genoeg van me gehad? Je wist het nooit met mooie jongens zoals hem. Misschien was hij toch wel een fuckboy... Ik voelde allemaal twijfels opkomen en schudde ze weg. Hij leek oprecht geïnteresseerd in mij. En elke keer dat we elkaar zagen en aanraakten was er een soort speciale energie en er waren kriebels, zeker van mijn kant. Ik belde hem nog een keer en kreeg weer de voicemail. Ik stond er nu alweer 20 minuten en het was niet heel warm. Ik zuchtte en besloot om maar naar mijn fiets te gaan lopen.

"Hey Mia," hoorde ik een bekende stem achter me zeggen. Ik draaide me om en zag daar het lange en gespierde lichaam van Silvestre staan. Na onze opsluiting hadden we elkaar niet meer gesproken. Hij had me ook geen blik meer waardig gegund en dat was iets waar ik het toch moeilijk mee had. Maar nu stond hij daar voor me. Met zijn leren jasje en zijn handen in zijn zakken. Zijn haar zat warrig maar het stond hem niet verkeerd. Sexy zelfs. Ik keek hem aan en draaide me zonder iets te zeggen om. Ik wilde niet dat hij het er nog even in ging wrijven hoe Juan mij had laten staan.

"Mia, wacht nou even!"

Ik hoorde zijn stappen achter me en probeerde mijn pas te versnellen maar tevergeefs. Hij was al snel bij mij en pakte mijn arm. Dit keer pakte hij hem niet hard maar gewoon zachtjes. Ik keek om en zag dat zijn ogen zacht stonden.

"Wat is er," zei ik bits.

"Ik weet dat je je kut voelt omdat Juan niet kwam opdagen," begon hij. Ik sloeg mijn ogen neer en voelde de schaamte. Dus het was waar, hij had me gewoon laten staan. Ik voelde zijn arm mij zachtjes een klein kneepje geven, alsof hij er voor mij was, mij begreep.

"Het komt omdat hij bericht werd dat zijn vader is opgenomen in het ziekenhuis. Juan is enigs kind en zijn vader was op zakenreis in Mexico. Hij is opgebeld door het ziekenhuis of hij erheen wilde komen. Zijn pa is alles wat hij nog heeft... Hij is per direct weg gegaan en daarom is hij er dus niet."

"Hij had me toch minstens kunnen appen of iets kunnen zeggen," zei ik zachtjes en keek naar beneden. De laatste tijd hadden Juan en ik veel met elkaar geappt en gebeld. We vertelden elkaar heel veel en dat hij mij nu niet had geappt was raar. En ik voelde me ook teleurgesteld, schijnbaar vertrouwde hij mij niet genoeg om mij hierover op de hoogte te stellen.

"Hij is erg van slag, Mia."

Ik trapte tegen een steentje. Het was zo kut voor hem maar ik baalde. We gingen zo goed met elkaar en nu was hij weg zonder maar wat te zeggen.

"Kan ik je anders een drankje aanbieden?" vroeg Silvestre. Ik keek hem aan. Zijn ogen stonden zacht en lief, iets wat ik niet vaker had gezien.

"Ik ben misschien geen Juan en ik heb de laatste tijd niet zo leuk tegen je gedaan maar ik kan wel lief zijn en ook begripvol."

Ik wreef over mijn armen, ik was behoorlijk koud geworden van het lange wachten. Maar ik twijfelde, zou hij niet een grap maken en mij vervolgens voor schut zetten of weer pijn doen? Het leek alsof hij het meende, alsof hij het echt vervelend voor me vond.

"Een drankje kan geen kwaad," zei ik en zag een scheef lachje rond zijn lippen vormen. We draaiden ons om en liepen naar de Bagels & Beans.

Ik was weer redelijk opgewarmd. Mijn handen waren gevouwen om een flinke mok met warme chocolademelk met slagroom. Silvestre had een cappuccino en samen deelden we een dadeltaartje. Silvestre deed normaal en gewoon oprecht geïnteresseerd. Hij vroeg naar school en hoe het met me ging. Wat ik graag deed in mijn vrije tijd etc. Hij stelde de vragen en luisterde elke keer aandachtig naar wat ik antwoordde. Het onderwerp Juan werd zorgvuldig ontweken, ik voelde me nog steeds gekwetst. Het gesprek viel heel even stil omdat ik in gedachte verzonken was. Ik keek uit het raam en zei: "Weet jij waarom hij niks heeft gezegd tegen mij?"

"Zijn hoofd zat ergens anders, Mia. Het is niks persoonlijks."

Ik knikte maar toch voelde het niet zo.

"Ik zal hem wel appen met dat ik het rot voor hem vind. Weet je ongeveer hoe lang hij weg zal blijven?"

Hij schudde zijn hoofd en roerde door zijn koffie.

"Zolang dat het nodig is denk ik."

"En school dan?"

"Hij staat er goed voor en dit is belangrijker voor hem."

Ik knikte en staarde weer voor mij uit. Ik had pijn in mijn buik. Ik wilde Juan zien, ik wilde hem steunen en vasthouden. Maar hij was weg gegaan zonder iets te zeggen en ik kon hem niet bereiken. En ik wist niet wanneer ik hem eindelijk weer ging zien.

"Ik moet er weer vandoor, ik zou voor het avondeten thuis zijn," zei ik en ik grabbelde in mijn tas op zoek naar mijn portemonnee.

"Ik betaal dus stop die portemonnee maar weer snel weg," zei Silvestre en hij knipoogde.

"Nee joh, ik kan het prima zelf betalen!" zei ik verontwaardigd en hield mijn portemonnee bij de hand.

"Stop nou met die strong independent woman gedachten, ik trakteer! Als excuus voor mijn rare gedrag de laatste tijd. Dus stop hem nu weg!"

Mokkend stopte ik hem weg. Silvestre liep naar het meisje bij de kassa toe en ik pakte mijn spullen in. Ik merkte dat zij met hem flirtte. Hij was ook heel mooi dacht ik en ik schrok er zelf van. Ik zag hem afrekenen en naar haar knipogen en wendde snel mijn hoofd af voordat hij zag dat ik aan het staren was. Ook hij pakte zijn spullen en deed zijn jas aan.

"Laten we gaan," zei hij en hij begeleidde me naar buiten met zijn hand op mijn onderrug. Iets te vertrouwd deed hij dat naar mijn mening. Maar ik zei er niks van want de aanraking van hem op mijn rug voelde eigenlijk helemaal niet zo verkeerd...

PLOTTWIST MIJN LIEVE LEZERS,

Juan is out, for now... Wat vonden jullie van het nieuwe hoofdstuk? Ik probeer weer wat meer te plaatsen, mijn positie is flink gedaald in de categorieën en ik hoop deze nu wel weer terug te gaan krijgen.

Dus blijf stemmen, reageren en delen.

Jullie zijn de beste!

X

E