"Silvestre? Wat doe jij hier?"

Zijn fiets stond op het midden van het fietspad en ik zag hem er zachtjes tegenaan leunen. Zijn haar zat warrig en zijn blauwe ogen stonden ijzig kil. De mouwen van zijn shirt waren opgevouwen en zijn broek hing laag. Ik voelde hoe mijn hart sneller ging kloppen. Of het kwam doordat Silvestre er waarschijnlijk speciaal voor mij stond of dat het zijn enge blik wist ik niet. Hij liep naar me toe. Ik stapte van mijn fiets en hield die in mijn hand.

"Wat heb je met Juan besproken?" vroeg Silvestre met een harde toon en hij stond recht tegenover me. Zijn ogen verdoezelde niet de woede die hij had.

"Dat gaat jou niks aan," zei ik. Hoe durfde hij me zo op te wachten. Eerst probeerde hij me te zoenen, zei hij dat ik hem gek maakte en dan nu stond hij voor me als een woesteling. En dan ook nog verwachten dat ik zou doen wat hij wilde.

Silvestre pakte mijn arm vast en trok me naar zich toe.

"Ik maak geen grapje Mia, wat wilde hij van je."

"Laat me los! Dat gaat je niks aan, Silvestre!"

Mijn woorden waren hard en bits en ik spuugde ze uit. Ik voelde zelf ook een woede opkomen.

"Laat me nu los, Silvestre! Je doet me pijn."

Zijn gezicht vertrok en hij liet me los. Hij draaide zijn rug naar me toe en liep weg. Hij legde zijn handen achter zijn hoofd en ik hoorde hem vloeken.

"Verdomme, Mia."

Ik reageerde niet en keek naar de grond. Silvestre stond stil een aantal meters verder op. Hij draaide zich om en ik zag dat zijn gezicht vertrokken zijn. Hij leek niet meer op de populaire jongen van de school maar op een jongetje die verdriet had. Hij leek kwetsbaar.

"Wil je me alsjeblieft vertellen wat Juan wilde, Mia."

Ik keek naar de vloer en zei zachtjes: "Hij heeft me mee uit gevraagd, dat is alles."

Ik hoorde een paar stappen en hij stond weer voor me. Met zijn vingers pakte hij voorzichtig mijn kin en hij plaatste hem hoger zodat we elkaar aan konden kijken. De kille ogen waren nu veel zachter.

"Het spijt me, Mia. Ik wilde je geen pijn doen. Ik wil niet dat zo'n jongen als Juan jou krijgt. Hij mag dan wel mijn beste vriend zijn maar ik weet gewoon dat hij geen goede bedoelingen heeft. Ik wil jou, Mia."

Hij keek naar mijn lippen en boog zich naar voren. Ik wende snel mijn gezicht af. Niet zo en niet nu. Ik wilde niet dat hij me nu wel ging zoenen na alles wat hij had gedaan en wat hij had gezegd. Dat hij me wilde, het klonk als een grote grap.

"Hoe kan ik jou vertrouwen," zei ik zachtjes. "Als je mij pijn doet. Je kent mij niet en ik ken jou niet. En je hebt een reputatie, eentje die niet bepaald best is."

"Mia, dat zijn maar verhalen. Ik zou je nooit echt pijn doen."

Ik keek hem aan.

"Dat weet ik niet, Silvestre."

Ik pakte mijn fiets en liep langs hem.

"Ik zie je morgen wel weer," zei ik en ik fietste weg. Ik keek nog een keer om en ik zag Silvestre daar wat verloren staan. Ik kon het niet. Juan die had me net mee uitgevraagd en dan nu Silvestre die zich agressief gedroeg en zei dat hij me leuk vond. Beide jongens hadden een reputatie en ik wist niet of ik beide kon vertrouwen. Ik voelde me verward en verscheurd. Nooit had ik echt aandacht gehad van jongens en nu waren er twee jongens die mij leuk vonden en hun best deden. Ik wist niet meer wat ik moest doen.

Wat uiteindelijk de dag nog erger maakte was dat het ook nog keihard begon te regenen. Zwoegend door de harde druppels fietste ik naar huis. Het kleine huisje aan het einde van de wijk bij het bos. Het was een schattig wit huisje met een prachtige tuin die in de zomer gevuld was met de mooiste bloemen. Snel zette ik mijn fiets onder het afdak en sprintte naar binnen waar mijn moeder me al opwachtte met een grote handdoek. Mijn moeder wikkelde me al in de handdoek en begon me warm te wrijven.

"Hey lieve dochter van me," zei ze met haar typische stralende lach. Mijn moeder was voor haar leeftijd een prachtige vrouw. Ze had een mooie bos blond haar met een lichte slag en prachtige stralende bruine ogen. We hadden een hele hechte band en we vertelden elkaar heel veel.

"Hey mam," zei ik en probeerde met de handdoek mijn haar wat te drogen.

"De thee staat al klaar, dus droog je even af en kom je dan?"

Ik knikte en rende naar boven om me snel even af te drogen en om te kleden. Ik schoot in een crème kleurige losse joggingbroek met een bijpassend truitje met korte mouwen. Snel spurtte ik de trap op waar mijn moeder in de serre op mij stond te wachten met een grote kop dampende thee. Ik nestelde me op de zachte bank en deed de warme mok tussen mijn handen. De regen tikte tegen de glazen wanden maar desondanks was het uitzicht nog prachtig. De mooie groene tinten van het bos verbaasde me keer op keer.

"Hoe was je dag?" begon mijn moeder. Ik staarde naar mijn kop thee.

"Raar, weet je Silvestre nog? De lange knappe jongen die beter bekend staat als de grootste fuckboy van de school?"

"Die met die mooie ogen waar je het vrijdag nog over had?"

"Mam!" schreeuwde ik en gooide een kussen naar haar toe die ze vakkundig ontweek.

"Ja die ja. Nou hij heeft me dus geprobeerd te zoenen en gezegd dat hij me wel ziet zitten. Maar vervolgens doet hij ook heel raar tegen me en pakte hij mijn arm wat hardhandig vast."

Ze haalde haar wenkbrauwen op.

"Als hij je lastig valt dan sturen we je vader op hem af he."

Mijn vader Bobbie was commissaris bij de politie. Een grote gezette man met een snor en een flinke bos donkere krullen. Hij was een zeer indrukwekkende man en ik kon me niet voorstellen wat hij zou doen als hij wist van Silvestre.

"Of vind je hem leuk?" zei mijn moeder een ze bewoog haar wenkbrauwen.

"Ik weet het niet," zuchtte ik en nam een slok van de warme kruidenthee. "Hij is zeker aantrekkelijk maar hij doet gewoon zo vreemd. Daarentegen ben ik wel uitgevraagd door Juan."

Mijn moeder verslikte zich in haar thee en begon keihard te hoesten. Ik klopte op haar rug.

"Bedoel je Juan Riverdez?" spurtte ze nog half hoestend.

"Jup, we zitten alleen bij elkaar met gym. Ik denk dat dat inderdaad zijn achternaam is. De jongen met de donkere krullen en de bruine ogen."

"Jeetje Mia, je weet toch wel wie zijn vader is?"

Ik schudde mijn hoofd. Ik wist bar weinig van Juan, enkel dat hij zeer rijk was en in een prachtig huis woonde en dat hij een auto had waarin hij op zijn zeventiende al illegaal in reed. Oh, en het feit dat het een buitengewoon mooie jongen was die super goed kon salsa dansen.

"Zijn vader is een hoge pief uit Mexico, beheert een groot bedrijf met heel veel vestigingen door Mexico. Hij zit daar ook in de regering."

"Maar waarom woont Juan dan hier?"

"Zijn moeder kwam hier vandaan en hij is hier opgegroeid. Een aantal jaar geleden is ze overleden. Maar hij had hier al zijn leven opgebouwd en weigerde weg te gaan. Zijn vader reist af en toe op en neer. Hij is volgens mij nooit alleen, je hebt altijd nog de werkers."

Dat verklaarde wat. Al die dure kleding, de auto en ook het ontzag dat hij op school kreeg.

"Dat heb je best goed gedaan," zei mijn moeder met een knipoog. Ik rolde met mijn ogen.

"We zien het wel, hij komt me woensdag ophalen en dan gaan we wat doen."

"Ik ben benieuwd!"

Ik knikte en maakte aanstalten om naar boven te gaan met de warme mok nog in mijn hand.

"Oh en Mia," begon mijn moeder en ik draaide me nog even om. "Misschien is het beter om uit de buurt te blijven van Silvestre. Het klinkt als een rare jongen."

Ik knikte als antwoord en verdween naar boven. Mama had gelijk. Misschien was het ook wel beter om hem vanaf nu gewoon te vermijden.

Lieve lezers,

Alweer een nieuw hoofdstuk van Him & I! Wat vinden we van de actie van Silvestre? Ik blijf voorlopig gewoon twee keer per week een hoofdstuk posten (elke maandag en elke vrijdag). Als school begint moet ik even kijken of ik dit vol kan blijven houden...

Mocht je het een leuk hoofdstuk vinden vergeet dan niet te stemmen <3 Laten we Him & I weer in de top 3 zetten van #chicklit!

X

E