Ik stond voor de spiegel en plukte wat aan mijn jurkje. Ik had een lichtblauwe jurk van kant aan die wijd uitliep en tot over mijn knieën. Eronder had ik een paar witte hakken die uitliepen in een punt. Mijn haar was licht gekruld en ik had een vrij nude make-up op. Ik was bloed nerveus. Vanavond was mijn date met Juan. Ik keek nog een keer in de spiegel en besefte dat dit inderdaad anders was dan hoe ik me normaal kleedde en merkte dat ik me niet helemaal comfortabel in de outfit voelde. Maar het was een leuke outfit en de enige die het zag was Juan op wie ik toch wel indruk wilde maken. Silvestre had ik na de aanvaring niet meer op school gezien. Lichtelijk begon ik me zorgen te maken maar ik zette het al snel weer uit mijn hoofd. Ik mocht me geen zorgen om hem maken, hij deed dat ook niet om mij en ik wreef over mijn arm om de pijnlijke herinnering weg te wrijven. Ik hoorde getoeter en keek vanuit mijn raam naar beneden. Beneden zag ik Juan staan met een oude cabrio. Hij leunde tegen de zijkant en zwaaide naar me. Ik begon spontaan te lachen en rende, zo hard als ik kon op mijn hakken, naar beneden.

"Doei mam! Ik ben vanavond weer thuis."

"Niet later dan 23:30 dame, je hebt morgen gewoon school," klonk het uit de keuken.

"Jaha!!"

"Oh en Mia," hoorde ik de zware stem van mijn vader. "Je gaat toch niet bij hem in de auto he. We weten beide dat dat niet mag en ik zou hem ter plekke nu kunnen arresteren."

"Nee hoor pap," loog ik. "En anders, je bent toch off duty."

"Mia!!" bulderde de zware stem en ik spurtte naar buiten en gooide de deur snel dicht. En daar stond Juan dan te wachten met een enorme grijns. Hij zag er heel knap uit. Een leren jasje met een wit t-shirt en een zwarte broek, zijn haar zat wat warrig en er hing een gevaarlijke grijns om zijn lippen.

"Mia, je ziet er gevaarlijk mooi uit," zei hij en hij gaf me een knuffel. Ik voelde zijn arm om mijn heup glijden en een zacht kusje plaatste hij op mijn wang.

"Jij ook Juan," zei ik en ik gaf hem een knipoog. Zijn grijns werd nog breder. Hij opende de deur van passagiersstoel en ik nam plaats.

"Waar gaan we heen," vroeg ik terwijl hij plaats nam naast mij.

"Naar het mooiste plekje van de wereld die vergeleken naast jou toch minder mooi dan ik dacht."

Ik voelde een blos op mijn wangen komen. Ik wendde mijn blik af. Juan startte de auto en begon op te trekken. Ik keek nog even achter me om te kijken of mijn ouders voor het raam stonden maar mijn blik werd getrokken door iets anders. Of meer iemand anders. Op de hoek van de straat stond Silvestre. Ik keek zo verbaasd en ik draaide me om naar hem te kijken. En toen was hij weg. Ik draaide me om en keek verbaasd voor me uit. Had ik het wel goed gezien? Stond hij daar nou echt?

"Is er iets, Mia? Je bent zo wit weggetrokken?"

"Er is niks," hakkelde ik maar ik zag het lange gestalte van Silvestre nog voor me. Er kroop een rilling door mijn lichaam. Silvestre was het grootste raadsel voor me. Maar toch elke keer wanneer ik aan hem dacht begon mijn hart sneller te kloppen. Ik schudde de gedachte van hem van me af. Ik was nu met Juan en hij was beter voor mij en liever dan Silvestre ooit was geweest. Ik keek naar Juan en hij keek terug. Ik lachte naar hem.

"Ik ben benieuwd waar je me mee naar toeneemt!"

"Dat zal je snel zien, schoonheid."

Het was zo'n 15 minuutjes rijden toen we stopten bij een natuurgebied. Juan hielp mij uit de auto en ik keek om mij heen.

"Als je had gezegd waar we heen gingen had ik niet deze onhandige hakken aangetrokken."

Juan keek naar mijn hakken en begon te lachen. Nee, hakken waren niet praktisch nu ik al dat groen om mij heen zag.

"We lopen eerst over een pad en dan een klein stukje door het gras. Maak je geen zorgen."

Hij stak zijn hand naar mij uit en keek mij lief aan. Ik pakte zijn hand en ging naast hem lopen. Zijn hand voelde warm en zacht, hij was wel erg groot ten opzichte van die van mij. Het voelde fijn en ik voelde me blij.

We liepen een klein stukje over het pad en kwamen toen bij een soort splitsing. Het pad ging naar rechts en rechtdoor moest men door het gras. We stopte en Juan draaide zich naar mij om. Hij zakte wat door zijn knieën en zwaaide me zo van mijn voeten.

"Juan!" gilde ik en begon te giechelen.

"We willen toch niet dat die mooie hakken van jou vies worden," zei en hij begon te lachen. Hij droeg mij over het gras en een klein stukje verderop zag ik een klein meertje. Het water schitterde in de zon en het was omgeven door prachtige treurwilgen. Bij het meertje lag een klein kleedje en een picknickmand.

"Oh Juan! Wat mooi!"

Mijn ogen werden groot. Hij had dit allemaal voor mij geregeld! Het was prachtig! De zon ging langzaam onder en hij legde mij voorzichtig neer op het kleedje.

"Alles voor zo'n mooie meid als jij!"

Hij kwam naast mij zitten en opende de picknickmand en haalde er een fles cola uit. Zo omringt door de bomen, het gras, de treurwilgen en het water voelde ik me heel fijn. Ik haalde even goed adem en genoot van alle frisse geuren.

"Sorry dat ik geen champagne mee heb. Moet nog terug rijden he. En eigenlijk zou ik überhaupt niet mogen rijden. Niet aan je vader vertellen!" zei hij en knipoogde. Ik begon te lachen. Ik had Juan zo nog nooit meegemaakt. Zo lief en zorgzaam.

"Prima, dit is ook lekker!"

Hij schonk de twee glazen in en gaf mij er een. We proostten en we keken elkaar intiem aan terwijl we een slok namen.

"Dus Mia, vertel eens wat meer over jezelf. Naast dat je bloedmooi bent wil ik nog wat meer over je te weten komen."

"Nou ja, ik ben 16. Ik ben enigs kind en woon met mijn moeder Marilyn en mijn vader Bobbie. Mijn vader is natuurlijk de commissaris dus ik waarschuw je alvast, ophalen in een auto wanneer je eigenlijk niet mag rijden is misschien niet het slimste idee."

Hij begon te lachen en het geluid daarvan was prettig. Ik lachte mee.

"Verder houd ik van schilderen en lezen. Ik woon hier natuurlijk nog maar twee jaar maar ik ben echt verliefd op het bos waaraan ik woon. En," ik stopte want ik merkte dat ik begon te ratelen.

"En wat?" vroeg Juan en hij stootte met zijn schouder tegen die van mij als hint dat ik door moest gaan.

"Niks," zei ik verlegen. Ik moest niet gaan ratelen, dat was alles behalve aantrekkelijk. "En jij? Vertel dan eens wat over jezelf! We hebben het alleen maar over mij gehad."

"Hm," begon hij. "Ik was nog niet klaar met de informatie over jou. Wat lees je dan graag?"

"Van alles, ik houd vooral van gedichten. Die van Rupi Kaur, ach ik houd gewoon van mooie woorden."

"Er zijn geen woorden die kunnen beschrijven hoe mooi jij bent."

Ik keek op en zag hem verliefd naar mij kijken. Ik lachte verlegen.

"Dank je Juan."

Het was even stil en ik wist niet bepaald wat ik moest zeggen. Ik staarde naar de prachtige rode avondzon en genoot van het stralende meer.

"En jij," begon ik en doorbrak de stilte. "Ik weet helemaal niks van jou!"

"Juan Riverdez, Spanjaard die opgegroeid is in Mexico tot mijn vijfde waarna ik naar Nederland ben verhuisd. 17 jaar en niet echt een grote ster op school, ben namelijk ook blijven zitten dus dat verklaard waarom ik wat ouder ben. Verder ben ik niet zo heel bijzonder, ik praat veel liever over jou!"

Het leek alsof hij het moeilijk vond om over zichzelf te praten. Daarom besloot ik ook maar om niet verder te vragen, hoe graag ik dat ook wilde. Het was ook pas de eerste date dus diepe gesprekken waren ook niet echt nodig. Wie weet later, dacht ik.

"Ik ben ook niet zo bijzonder," prevelde ik en vouwde mijn handen in mijn schoot.

"Daar denk ik wel anders over, schilderende Mia," zei hij en pakte mijn hand uit mijn schoot om hem vervolgens vast te pakken. Zijn duim streek zachtjes over mijn hand.

"Mag ik ooit je schilderijen zien?" vroeg hij nieuwsgierig.

"Wie weet," zei ik en knipoogde. Niemand naast mijn familie had ooit mijn schilderijen gezien en om mezelf zo bloot te geven aan hem maakte me een beetje bang. Dus hield ik het maar in het midden. We keken elkaar aan en zijn gezicht was erg dichtbij het mijne. Zijn bruine ogen leken mooier dan ooit. Ze waren een stuk lichter dan ik dacht en ze keken mij levendig aan. Hij sloeg heel even zijn ogen omlaag en keek naar mijn lippen. Vervolgens keek hij me weer recht aan en zijn blik was vragend. Zachtjes beet ik op mijn lip en haalde mijn schouders lichtjes op. En voor hem was dat een duidelijk teken want niet veel later boog hij zich voorover om zijn lippen tegen de mijne te drukken. Zachtjes raakten zijn volle lippen de mijne en zoende hij me. Hij trok mij dichter naar zich toe en zoende vol passie. Ik had niet veel vaker gezoend en niet veel vergelijk materiaal maar oh, Juan kon echt goed zoenen. Na een korte tijd verbrak hij de zoen. Zijn handen waren nog verstrengeld in mijn haar een zijn ogen schitterden.

"Oh Mia, wat ben je toch mooi."

En toen drukte hij zijn lippen weer op de mijne.

Lieve lezers,

Oh no, er is dus wat gebeurd tussen Juan en Mia! Shippen jullie ze? Maar wat dan van Silvestre? De oude lezers zullen nu wel merken dat er wat dingen bij zijn gekomen, de hoofdstukken worden ook wat langer en er is meer informatie!

Zoals jullie kunnen zien heeft Him & I alweer een nieuwe cover! Ben een beetje aan het kijken welke cover ik het leukste vind! Deze is gemaakt door @elineverhees ben er echt super blij mee! Ze heeft een hele mooie covershop. 

Als je het weer een leuk hoofdstuk vindt maak het sterretje dan geel <3

Vrijdag weer een nieuw hoofdstuk!

X

E