Chapter Twenty One

Màu nền
Font chữ
Font size
Chiều cao dòng

We ate some snacks together with Andrew and Chloe. Matapos ang kainan ay agad na umalis ang mga matatanda dahil may gagawin pa, leaving the three of us alone.

"Ano na naman ang gagawin natin dito sa mall?" Nababagot na tanong ni Chloe.

Nanahimik lang ako habang ina-adjust ang shirt ko. Nakapagbihis na ako kaya comfortable na ako sa damit.

"Tara nga." Biglang sabi ni Andrew at sabay kaming hinila ni Chloe patayo.

"Saan namaaan!" Chloe at tumingin sakin.

"Ok lang ako kahit saan huwag lang dito sa mall." Honest kong sabi. Nakakasawa kaya dito.

"Trust me, maganda ang pupuntahan natin." Andrew at naunang naglakad.

Nagsitinginan muna kami ni Chloe bago sumunod sakanya. Paglabas namin sa mall, agad kaming sumakay nang taxi na pinasukan na ni Andrew.

"Saan ba tayo pupunta?" Tanong ko.

"Ayaw kong sabihin para may element of surprise!"

"Pak! Bongga! May pa element-element of surprise pang nalalaman!" Natatawang sabi ni Chloe.

Sa totoo lang, gusto ko nang ipakain nang glue si Chloe para matutong manahimik but that's one thing I also love about her kaya waz akong magagawa.

After 15 minutes, bumaba kami sa isang park. Pagtingin ko sa paligid agad bumagsak ang puso ko.

"Huwalah! Amazing right?" Masaya niyang sambit.

Paglabas ni Chloe agad niyang binatukan si Andrew at hinila palayo sakin.

"Bakit ba?!" Dinig kong inis na tanong ni Andrew kay Chloe.

Magsasalita sana si Chloe pero inunahan ko na siya.

"Chloe, its fine." Mariin kong sabi.

Nagtataka naman si Andrew sa pinagaasta naming dalawa ni Chloe para agad itong nakalimutan nang naglibot kami at bumalik muli sa pagkabata. Even I forgot my memories with Adrian in this very same place.

"Bibili muna ako nang ice cream." Andrew sabay tayo galing sa kakaupo nang isang swing.

Tumango ako bilang sagot at hinanap si Chloe, pero ayun! Nagmomonkey bar with young kids.

"Don't worry, ako na ang bahala if ever na magtanong siya kung saan ka galing." Sabi ko sa kanya.

"Ok then." Nakangiti niyang sabi bago umalis, leaving me alone sa swing.

Few minutes had passed nang may naramdaman akong umupo sa katabing swing.

"Didn't expect na makikita kita dito." He said.

Napatitig ako sa mukha niya. Ang mga mata niyang magaganda na may magagandang lashes, matangos na ilong, at mapupulang labi.

How I miss him, I miss him so damn much.

"Stop staring." Nakangiti niyang sabi.

Napachuckle nalang ako at muli siyang tinignan.

"At bakit naman hindi ako pupunta dito? I've got plenty of good memories here."

"At winasak ko iyon." Adrian at napayuko. "I'm sorry." Dagdag niya.

"Don't be." Mahina kong sabi at hinawakan ang kamay niya. "It's all in the past."

"I wish," naluluha niyang sabi, "I wish I can have the old Debbie back. Kahit na hindi na tayo magkakabalikan, at least ikaw pa rin yung Debbieng nakilala ko. Not this."

Napatahimik lamang ako sa sinabi niya. If ever na manghihingi siya nang chance, maibibigay ko kaya ito?

"Debbie, mahal pa kita." 

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen2U.Pro