Linsay,

Heb je het gehoord? De voetstappen in de donkere gang, het ritselen van papier en het ruisen van mijn kleding? Hoe ik je naderde zonder dat je mij zag? Jij en je vriendinnen lagen te slapen, maar ik stond voor jullie deur. Ik was dichterbij dan ik ooit geweest ben. Ik had alles kunnen eindigen. Het was niet onterecht geweest.

Heb je me gevoeld? Mijn adem bij jouw nek, mijn handen die zich bijna om je keel hadden geknepen om het leven uit je weg te zuigen? Gevolgd door de wegstervende geluiden in de nacht? Een koude wind die me terug naar mijn schuilplaats trok? Het waren slechts een paar houten planken die me tegenhielden om jou te vermorzelen. De enige reden dat ik het niet heb gedaan, is omdat ik je nog een kans wilde geven. Dus stelde ik je een vraag.

Heb je me geantwoord? Terwijl jij vredig lag te slapen, ben ik hier geweest en heb ik je naam gefluisterd. Weet je het nog? Of is het als een droom aan je voorbij gegaan? Waarschijnlijk ben ik voor jou niets anders dan een schim uit het verleden. Iemand die vergeten zou moeten worden. Een geest die ronddwaalt in de gangen. Je grapt erover, omdat het niet echt is. Ben ik zo ver weg gevaagd?

Je wil het je niet herinneren, dat weet ik wel. Je wil vergeten wie ik ben en wat er tussen ons speelt. Wel een beetje oneerlijk, niet? Jij mag alles achter je laten, terwijl ik de littekens nog op mijn rug draag. Het kan mij nooit meer loslaten.

Wat er in het verleden ligt, mag je niet begraven, want het zal wortels schieten. Het zal groeien als een distel en je met doorns verstikken. Het is gebeurd en ik ga ervoor zorgen dat je het nooit zal vergeten.

Ik weet wie je bent, Linsay.

-Mistral