In de zijkamer van Astrids winkel zat een groot raam, bijna heel de muur lang, achter de werktafel, zodat ze tijdens het werken altijd van de natuur buiten konden genieten. Ze hadden maar een klein tuintje, waarvan een groot deel kruiden- en moestuin was, maar het werd goed onderhouden en Jamie kon altijd haar rust vinden als ze naar de planten keek.

Ze keek ook nu meer naar buiten dan naar de vijzel waarmee ze een paar kruiden en poedertjes aan het mengen was. Er stond een klant in de winkel, wachtend op een theemengeling die hem van zijn insomnia af zou helpen. Het was niet de meest spannende taak, dus kon Jamie het zichzelf niet kwalijk nemen dat haar gedachten begonnen te dwalen.

Het was al bijna een week geleden dat prinses Gwendolyn de winkel was binnengekomen om om Astrids hulp te vragen. Ze was niet meer teruggekomen. Jamie had er ook niet al te veel meer aan gedacht, al kon ze het soms, zoals nu, niet tegenhouden.

Het waren regels, regels die hen ervan weerhielden om het gif met hun magie uit prinses Alines lichaam te halen. Regels die samengesteld waren door de Opperheksen, de enige heksen die Astrid in rang overtroffen. Het was dan ook een heel delicaat gebeuren. Wie ze wel mochten redden en wie niet kwam meestal neer op een eigen kijk op de situatie. In het geval van de kroonprinses was het eerder duidelijk. Er zat een gif in haar lichaam waarvoor ze geen tegengif hadden en het was verboden om rechtstreekse magie te gebruiken, dus mochten ze er niets aan doen.

In principe zouden ze kunnen blijven zoeken naar een tegengif, zouden ze de bibliotheken ondersteboven kunnen keren en ieder toverdrankje kunnen uitproberen in de hoop dat iets toch zou werken, maar Aline had niet genoeg tijd om te experimenteren en Astrid wilde haar haar laatste goede weken niet ontnemen. Een keuze die Gwendolyn en de rest van de koninklijke familie alleen maar konden accepteren.

Jamie goot de theemengeling na het mixen in een stoffen zakje, schreef een korte noot over het gebruik op een papiertje en maakte de twee met een touwtje aan elkaar vast.

De klant wachtte op haar in de winkel. Hij stond bij de uitgestalde kristallen voor persoonlijk gebruik - hun voorraad was nog maar klein, nadat een jonge hobbyheks het merendeel had opgekocht.

'Aha, je bent klaar,' zei de man met een charmante glimlach. Met langzame passen liep hij naar de toonbank toe, zijn handen rond een geldbuidel gevouwen. 'Hoeveel moet ik je?'

Jamie schoof het zakje met de thee over de toonbank naar hem toe en pende een paar administratieve zaken neer in een boekje. 'Vier zilverstukken.'

Terwijl de man zijn vingers in zijn geldbuidel liet glijden, nam Jamie hem in zich op. Zijn donkerbruine haar was aan de langere kant, met een korte vlecht achter zijn oor. Tussen zijn slaap en zijn oog liep een litteken, dat in ieder geval niet met een recht, scherp mes gemaakt was en niet heel evenredig genezen was. Zijn huid was op sommige plaatsen nog een paar tinten bruiner door de afgelopen zomermaanden. Ze herkende hem.

Dit was al de vierde keer deze maand dat hij de winkel was binnengekomen. De eerste keer was het Astrid die hem geholpen had, de drie keer erna kwam hij toevallig net langs wanneer de oudere heks er niet was. Jamie wist wel waarvoor hij eigenlijk kwam. Hij was niet de eerste en zou waarschijnlijk ook niet de laatste zijn die het op die manier probeerde. Astrid noemde het haar natuurlijke charme en schoonheid, zelf dacht ze dat ze in een pot met liefdesdrank moest gezwommen hebben toen ze klein was.

De man schoof vier muntstukken haar kant op en keek haar ondertussen ononderbroken aan met een twinkeling in zijn bruingroene ogen. Hij boog wat naar voor over de toonbank.

'Heb je zin om eens wat te gaan drinken? We kunnen naar Gerbrandts gaan. Of als je iets meer romantisch wil kunnen we op het gras een fles wijn opentrekken.'

In plaats van antwoord te geven lachte Jamie. Misschien was dat al antwoord genoeg. 'Sorry,' zei ze zo ernstig mogelijk, maar ze kon het lachen er niet tussenuit houden. Ze zette een paar vingers tegen haar lippen om ze dicht te houden.

'Geen sorry zeggen. Je bent nog mooier als je lacht.' De man stak zijn hand uit. Hij streek met zijn vingers zachtjes langs de hare en haalde haar hand weg bij haar mond.

Ze was bijna gestopt met lachen, maar door dit gebaar begon ze ook bijna weer opnieuw. Ze haalde diep adem en telde in gedachten tot vijf. 'Het spijt me, echt waar. Ik ben je niet aan het uitlachen. Je hebt wel iets en ik zou wel met je uitgaan...'

De man zag er teleurgesteld uit, ook al had ze haar zin nog niet afgemaakt. Toch duwde hij zijn mondhoeken nog naar omhoog, in een glimlach die zijn ogen niet helemaal bereikte. 'Maar?'

'Astrid. Ik mag niet uitgaan met klanten van Astrid.' Jamie keek hem zo vriendelijk en verontschuldigend mogelijk aan. 'Bovendien ken ik je naam niet eens.'

'O, juist, ik ben Brice.' De man glimlachte klein. 'Ik klus een paar dagen bij bij de bakker. Bij Roland. Misschien kom je me daar nog wel eens tegen.'

'Juist. Roland. Ik zal het onthouden, moest Astrid de regels veranderen.' Haar vingers tikten nog wat op de zilverstukken voor ze ze wegstopte bij de rest van het vandaag verkregen geld.

Brice knoopte zijn geldbuidel weer dicht en hing hem aan zijn riem. 'Ik neem aan dat het geen zin heeft om nog een paar keer langs te komen de komende weken?' Het leek alsof hij haar overredend aan wilde kijken, maar het had geen effect.

Met een kort lachje schudde Jamie met haar hoofd. 'Nee, dat heeft inderdaad geen zin. Sorry, nog een keer. Ik hoop dat die theemengeling helpt en als er echt iets aan de hand is mag je natuurlijk nog wel terugkomen. Met werk ben ik altijd tevreden.'

'O ja, de thee.' De man grinnikte zacht en schoof het theezakje in zijn jaszak. 'Ik zou het al bijna vergeten zijn. Het werkt vast. Je bent een uitzonderlijke heks.'

'Dat weet ik.' Ze grijnsde even. 'Anders had Astrid me al lang het huis uit getrapt.'

'Dat kan ik geloven.' Brice glimlachte nog even melancholisch naar haar, maar stak vervolgens zijn hand naar haar op en liep naar de deur. 'Misschien tot binnenkort. Bedankt voor de hulp!'

'Geen probleem,' zei ze, terwijl ze toekeek hoe de zware deur met een luide klap achter de man dicht viel.

Jamie vond het veel aangenamer in de winkel wanneer er geen klanten waren. Dan had ze de hele ruimte voor zichzelf, zeker wanneer Astrid op huisbezoek was. Niemand die haar kon zeggen wat ze moest doen, geen problemen die ze niet kon oplossen, geen mensen die ze moest afwijzen, geen druk en geen oncomfortabel sociaal contact.

Ze voelde zich niet ongemakkelijk bij het gesprek met Brice. Ze vond het wel vleiend dat mensen haar interessant genoeg leken te vinden om haar mee uit te vragen. Ook gesprekken zonder romantische bijbedoelingen waren gewoonlijk geen probleem. Ze vond het alleen zo vermoeiend om vriendelijk te moeten zijn tegen iedereen, ook als ze daar geen zin in had.

Eigenlijk moest ze blij zijn, hield ze zich voor, blij zijn dat heksen in Xandrië geapprecieerd werden en niet gezien werden als een sekte zoals in sommige andere koninkrijken. Sommige mensen beweerden zelfs dat hekserij begonnen was in Xandrië, dat het hier daarom nooit een probleem was geweest. Jamie vond dat nogal moeilijk om te geloven, ook al was het wel waar dat de Opperheksen ook hun thuis hadden in haar koninkrijk.

Nadat de jonge heks de winkel wat op orde had gebracht, haalde ze een boek tevoorschijn vanonder de toonbank. Astrid had het nooit leuk gevonden als ze las in de winkel, zelfs niet als het over hekserij ging. Het leidde Jamie af, zei ze, en het kwam niet uitnodigend over voor mogelijke klanten die de winkel passeerden. Daarom had ze toen ze nog jonger was altijd een boek verstopt gehouden achter een paar weckpotten onder de toonbank. Ze was er zeker van dat haar mentor ervan wist, maar ze hadden er nooit over gesproken.

Het was niet zo dat ze geen werk meer te doen had. Ze moest de winkelvoorraad nog nakijken voor de inkopen, nog nieuwe muesli maken - Astrid had de laatste die morgen opgegeten, tot Jamies frustratie - en nog een zalfje maken voor een klant met brandwonden die bijna zonder voorraad zat, maar al die dingen konden nog wel even wachten.

Jamie had zich net in kleermakerszit geïnstalleerd op een schommelstoel in de hoek van de kamer, toen ze boven gerommel hoorde.

Zo snel als het geschuifel en gekraak was gekomen, was het ook weer verdwenen. Misschien had ze het zich ingebeeld.

Ze opende haar boek waar ze gisteren gebleven was, bij verschillende soorten fungi en hun gebruiksmogelijkheden.

Toen er met een doffe klap iets op de vloer van de eerste verdieping viel, schommelde op het gelijkvloers de kaarsenhouder die aan het plafond was vastgemaakt.

Jamie deed haar boek met een klap dicht en sprong recht uit haar stoel. Was een beetje rust echt te veel gevraagd?

De deur ging open en Astrid kwam de winkel weer binnen. Halverwege haar begroeting, maande Jamie haar weer tot stilte met een gebaar van haar hand.

De jonge heks wees met haar wijsvinger naar boven, net op het moment dat er weer gerommeld werd.

Astrid zette haar spullen neer bij de toonbank, deed de deur op slot en ging op haar tippen staan om een dolk van de plank boven de deur te halen.

Jamie had al geen geduld meer en sloop de gang in en de trap op. Meermaals vervloekte ze het kraken van de houten treden, maar het oversteeg gelukkig het gerommel van boven niet. Haar boek hield ze tussen haar handen geklemd, alsof het een volwaardig wapen was.

De eerste deur die ze passeerde was haar eigen slaapkamerdeur. Deze was nog gesloten en het geluid leek ook niet van daar te komen. In de tijd die ze nodig had om dat te besluiten, was Astrid haar al voorbij gelopen en naar haar eigen slaapkamer toe gegaan.

De slaapkamerdeur van de oudere heks stond op een kier. Een streepje daglicht werd erdoor in de verder donkere gang geworpen.

Terwijl Astrid de deur zachtjes verder openduwde, de dolk ronddraaiend tussen haar vingers, hoorde Jamie een boek vallen, en nog één, en nog één, en dan de harde plof en 'auw' van een lichaam op de vloer. Zodra eerstgenoemde de deur ver genoeg open had om binnen te kunnen kijken, ontspanden haar spieren en wierp ze haar vroegere leerlinge een geruststellend knikje toe.

'Geen zorgen, het is maar een idioot op zoek naar een spreukenboek.'