"W-WHAT did you say?" nanunuyot ang lalamunan kong tanong. Nangangatog sa lamig ang mga kamay ko. "Pa'no mo n-nalaman?"

Sinandal niya ang likuran ng kaniyang ulo sa pader at nagpamulsa. He forced a painful smile between his lips. "Of course, I notice every little thing about my cute assistant," he silently whispered in a throaty voice.

Ikiniling ko ang aking ulo kasabay ng pagkunot ng noo sa sobrang pagtataka.

"You were having frequent headaches recently. Napapadalas ang pag-ihi mo. Mabilis kang mapagod pagkatapos ng mga kaso natin. Kapag nahahawakan ko ang tiyan mo tuwing natutulog ka ay medyo mainit ito. Didn't you also notice that you were having stomach cramps lately?"

Tila ako binuhusan ng malamig na tubig. Sa sobrang pag-aalala sa Morning Reaper ay hindi ko napansin ang mga senyales. Akala ko ay dahil lamang sa stress ang mga pagsusuka ko.

"I-Ibang klase ka talaga, professor. Mas nadaig mo pa ang may dala ng bata..." Pinunasan ko ang mga luha ko habang mapait na nakangiti.

Lumapit siya sa'kin para tulungang pahiran ang aking mga luha. "Because my eyes always find themselves looking at you," aniya sabay angat ng aking mukha. "Looking at this pretty face."

Kumapit ako nang mahigpit sa gilid ng kaniyang damit. "XV, I-I'll stay with you. Let me stay here with you, please. Huwag mo namang pagkaitan ang sarili mong sumaya, o?"

I sniffed and sobbed as my voice cracked. "You've been living in darkness your whole life. You deserve to be ha—"

"No, I don't deserve to be happy," he grimaced with a hurt expression. "I deserve to be punished for my sins, Salustiana. The justice system can't imprison me, but I can still imprison myself away from society... for everyone's safety."

"Eh 'di ikulong mo 'ko kasama mo! Mas pipiliin kong makasama ka kaysa maging malaya!" Sa tindi ng emosyon ay nagusot ko ang kaniyang damit dahil sa higpit ng aking pagkapit.

"We can't be selfish, Fift. Hindi na tayo nagdedesisyon para lang sa sarili natin. Living with me won't be good for you and our baby." His voice was as firm as his gaze. "We can't stay under one roof anymore."

Humihikbing kinagat ko ang aking labi sa galit. "Gusto mo bang sumaya, XV? Hindi ba't panahon na para maging masaya ka kasama ng iyong bubuohing pamilya?"

"Salus—"

"Sagutin mo 'ko, XV! Ayaw mo bang sumaya? Sabihin mo sa'kin ang totoo. Tell me what it is that you really want!" I pointed at his chest and furiously tapped the tip of my finger. "Gusto kong malaman ang totoong nararamdaman mo!"

"Oo! Gusto kong sumaya! Gusto kong makitang lumaki ang anak natin! Pero putangina kung kaligtasan niyo ang kapalit, mas pipiliin ko na ang magdusang mag-isa kaysa maging masaya!"

His shaky voice thundered across the halls of Villa Vouganville.

"Nag-uumpisa pa lang tayo, eh..." nakayuko kong bulong sa pagitan ng paghikbi. "Nag-uumpisa pa lang tayo, pero tinatapos mo na..."

"Fuck, Salustiana! Fuck! I fucking love you to death and I fucking want to meet my baby, our baby. Pero putangina alam mo kung ano 'yong sobrang sakit? Gusto ko siyang hawakan—pero natatakot akong mahawakan siya! Ayokong mahawakan siya ng mga makasalanan kong kamay!"

My lips won't stop trembling no matter how much I bite them. My tears won't stop falling no matter how much I shut my eyes tight. Dinig ng bawat sulok ng mansyon ang aming hagulgol at hinagpis.

Nilapat ng propesor ang kaniyang noo sa'king noo. Pagpikit niya ay tumulo ang kaniyang luha na pumatak sa'king pisngi.

"I love you, Salustiana..."

"D-Don't say that," pakiusap ko. "H-Hindi ba't may usapan tayo na sasabihin mo lang 'yan kapag tapos na ang lahat? Hindi pa tapos ang laban! Hindi pa 'ko sumusuko!"

"Tapos na..." he said with a hopeless voice.

"Hindi pa! Hindi ba't may hinahanap kang babae na may kasagutan sa lahat? Hahanapin ko siya! Hindi man ako 'yon, hindi man ako ang babaeng para sa'yo... k-kung nasa ibang babae ang susi ng kasiyahan mo... Kahit masakit, hindi ako magdadalawang-isip na dalhin siya sa'yo!"

"We've tried searching for her for years, Fift... I'm starting to think that maybe, maybe she doesn't exist. After all, my sickness tends to create false memories."

Hinawi niya ang mga buhok kong nakaharang sa mukha. "And also, I don't want to meet any other girl anymore. Hindi na ako maghahanap ng iba. You are the one I want. You're what my heart wants."

Ngumuso ako't sinandal ang aking noo sa kaniyang dibdib. "Yet you're so cruel to your heart..."

He lifted up my chin and repeated his words, "I love you, Salustiana."

"No, I don't want to hear it. Not like this. Not now..."

He kissed my eyes and dried my tears with his lips. "God, I love you so much. I love you..."

Tumingala ako at sinalubong ang kaniyang malalambot na labi.

"I love you, XV..." I answered back with a kiss. "I love you too..."

Diniin namin ang mga labi namin sa isa't isa. Paiba-iba ng gawi ang aming mga ulo sa sobrang pusok ng aming halikan.

Patuloy kaming umiiyak at naghahalo na ang aming mga luha.

"I love you."

"I love you."

We whispered our feelings away.

"I love you."

"I love you."

His hands gripped my waist, making my mouth agape. His tongue was hot and wet, and my body responded with the same heat and longing.

I took off his coat as he took off my blouse. His gentle arms carried me towards the nearby counter and sat me on top. He embraced my waist while kissing me continuously. I wrapped my arms around his neck and deepened our kiss.

Malambing niyang hinawi ang mga nakaharang na buhok paalis sa'king leeg. He placed my hair on one side so he can freely kiss my skin. I moaned softly when I felt his tongue tracing my neck. "Xildius..."

He nibbled his way down to my collarbone while his finger pulled the strap of my bra off my shoulder.

He gave my shoulder a soft kiss, making me bite my lip with closed eyes.

"I love your softness, Salustiana. I love how your body's so dainty and so delicate, it makes me want to take care of you," mahina niyang mga sambit habang patuloy na hinahalikan ang aking gumugustong katawan. "To take extra good care of you..."

"P-Professor, if this is our last night... then I want you to take me tonight."

Lumakbay ang mga kamay niya sa ibabaw ng aking hubad na dibdib. "Yes, baby. I'll make great love to you tonight. I'll make sure your body remembers how much I love you."

Sinakop ng kaniyang bibig ang kaliwa kong dibdib habang ang kanan ay pinipisil ng kaniyang magaspang na kamay.

Ang mainit niyang dila ay akyat-babang tinutukso ang aking sensitibong tetilya at numanakaw ng pagkagat hanggang sa mamula ito.

"Professor... Oh," I moaned with an open mouth.

Sumingit ang kaniyang daliri sa loob ng aking pang-ibabang saplot at pumasok sa'king makipot na hiyas. Labas-pasok itong nanunukso na siyang nagpahina sa'king mga tuhod.

Napahiga ako sa malamig na marmol habang dahan-dahang nilalakihan ang uwang sa pagitan ng aking mga hita para malaya siyang makakilos.

His finger was squishing and fiddling with my wet flesh, making me squirm in pleasure. Iniwan niyang basang-basa ang aking mga dibdib at tumungo pababa para dilaan ang aking pagkababae.

"X-Xildius!" piyok ko pagpasok ng kaniyang malikot na dila.

His big warm hands massaged my mounds while his mouth kissed my private part. My fingers were latching on to the professor's soft hair.

"I-I want you now, professor!" matinis kong daing nang maramdaman ang matinding pananabik. "Please, professor! Now!"

He licked his lip and smirked. "Easy, baby."

Ipinasok na niya ang kaniyang umiigting na pagkalalaki, at napadilat ako nang maramdaman kung gaano ito kalaki sa'king loob.

"Do you feel it, Salustiana? Do you feel me?" he grunted with a heavy breath.

"Y-Yes, professor!"

Umangat ako para yakapin siya at tanggapin ang kaniyang tuluyang pagsakop sa'king pagkababae.

Ang katawan naming dalawa ay nagsasalubong. Umuulos. Bumabayo.

Tila ayaw naming matapos ang gabing ito. Kahit pagod na pagod na ay patuloy pa rin kami sa pagtatalik. Ito ang pinakamahaba kong gabi sa piling ng propesor.

Ngunit habang magkasiping, ay hindi rin tumigil sa pag-agos ang aking mga luha. Hindi kayang takpan ng sarap ang pait at lungkot na lumulunod sa'king dibdib.

***

"O, BAKIT umiiyak ka na naman?" malambing na sambit ni XV habang magkayapos kami sa kama, nagpapahinga. "My assistant is such a crybaby."

Magang-maga na ang mga mata ko samantalang nakayakap maigi ang aking mga braso sa katawan ng propesor. Tila ako batang may laruang pinagdadamot.

He brushed away my bangs lovingly. "Salustiana, ayokong ang malungkot mong mukha ang maging huling imahe ko sa'yo."

I pursed my lips further, acting a bit childish, sulking in my selfishness. I don't want to let go. I don't wan't this night to end... I don't want the sun to come up.

"Please smile, baby." Inangat niyang muli ang aking mukha para tingnan ako. "Show me my favorite smile."

Imbes na sundin siya ay binaon ko ang aking mukha sa kaniyang malawak na dibdib. "I can't smile..."

"Salustiana, my beautiful assistant..." he whispered. Marahan niyang hinahaplos ang aking ulo para lambingin ako. "I'm sure he'll be as beautiful as you."

"He?" ulit ko. "P-Paano mo nalaman na magiging lalaki ang anak natin?"

Ngumiti lamang siya at sinabing, "Just a hunch."

***

DUMATING na nga ang umagang pinakaiiwasan ko. Malalim ang aking naging pagtulog, kaya nagulat ako na pagkagising ay naayos na ng propesor ang lahat ng mga gamit ko. Tila gusto ko na namang maiyak.

Pagkatapos kong maligo at magbihis, bumaba ako sa sala kung saan nakaabang si XV kasama ang aking mga maleta.

Lumapit siya sa'kin at kinabitan ako ng butones—our communication device.

"Take this with you. Hindi ba't sabi mo na kapag suot mo iyan ay parang kasama mo na rin ako?" nakangiti niyang paalala.

"I-Ibig sabihin ba nito ay makakausap pa kita?" pagklaro ko.

Malungkot siyang umiling. "I think... it's best for us not to communicate anymore. I want you to move on, Fift. You deserve to be free and happy. Huwag mong ikulong ang puso mo sa'kin."

"A-Akala ko ba ay mahal mo 'ko? Bakit pinapamigay mo 'ko?!" usal ko sabay hampas sa kaniyang dibdib.

"Mahal kita... kaya gusto kong sumaya ka." He brought my face closer and pressed his lips on my forehead. "But that happiness isn't with me," his voice broke.

Narinig na namin ang pagdating ng sasakyan. Dumating na si Xantiel para ihatid ako sa'min. Bago umalis ay nag-iwan ako ng mga huling salita sa propesor.

"I'm not giving up, professor. Babalikan kita, sa ayaw at gusto mo."

***

SUMAKAY na ako sa kotse ni Xantiel. Habang isinusuot ko ang seatbelt at pinapagana niya ang makina ay napansin kong natuyutan ng luha ang kaniyang mga pisngi.

"Don't worry, he'll forgive you," I reassured him with a short smile. "He loves both of you like family."

Ngumiti ang mekaniko, at bahagyang lumitaw ang kaniyang biloy. "Ayos lang sa'kin na hindi niya kami mapatawad... basta mapatawad ni XV ang sarili niya."

"Xanti, will you help me find the girl? Hindi pa rin ako sumusuko sa paglutas ng katotohanan. May tiyansang hindi lamang gawa-gawa ng imahinasyon ng propesor ang katauhan niya."

"Huwag kang mag-alala, patuloy pa rin naman kami ni Xalvien sa paghahanap," sagot niya sa'kin. "Pero, Fift, baka gusto mong mag-focus din muna sa sarili mo." Tinuro niya ang puson ko.

"A-Alam mo rin?!"

"Nagsabi sa'kin si XV sa telepono kaninang umaga habang tulog ka," paliwanag ni Xanti. "Binilin ka niya sa'min ni Xalvien. Kaya kapag kailangan mo ng tulong ay huwag kang mahihiyang lumapit."

***

HABANG umaandar ang sasakyan ay biglang may umagaw sa'king atensyon. "Xanti, itabi mo ang kotse!"

"H-Ha? Ano'ng meron?"

Pagparada ni Xantiel ay agad akong bumaba. Tumakbo ako nang mabilis papunta sa bahaging iyon. Sa lugar kung saan ako nagpaumaga kasama ang propesor.

Gamit ang buong kamao, dumukot ako ng maraming barya na magkakasya sa kamay ko at inihagis ito sa wishing well na malapit sa mansyon.

"Please, kung totoong tumutupad ka ng kahilingan... Pakiusap, sagipin mo si XV! Sagipin mo ang taong mahal ko. Ibigay mo sa kaniya ang masayang buhay kasama ang mga mahal niya!"

I grabbed more coins—this time with both my hands—and threw them all towards the well. "Magkano ba, para sa kasiyahan ng propesor? Magkano, para muli siyang ngumiti?!"

Nakakapit na ako sa gilid ng balon at nakasubsob na ang katawan sa sobrang pagkakayuko para lamang marinig ng pinakamalalim nitong parte ang bawat kahilingan ng puso ko.

"I'll give the whole world for the man I love! For his fucking happiness! Please naman, hayaan niyo na siyang sumaya! Bakit ba ang damot-damot sa kaniya ng mundo?!"

Hinatak ako ni Xantiel palayo dahil halos mahulog na ang katawan ko.

"Let go of me, Xanti! I'm not yet done!"

"Hindi kita pinipigilan," tugon niya sabay dukot ng mga barya mula sa kaniyang bulsa. "Dahil sasamahan kita!"

Binato niya ang marami niyang mga pera—pati ang mga papel na limang-daan at mga libo, papunta sa balon. "Kunin mo na 'yan, lahat!" sigaw niya. "Tuparin mo lang ang hiling namin para sa propesor!"

Panay tapon naming dalawa ng mga maraming pera sa balon. Kumukuha na rin ako mismo sa wallet ni Xantiel.

May bumusina biglang sasakyan at may lalaking bumaba mula roon. "Ito ang dahilan kaya gusto ni Xildius na bantayan ko kayo, eh."

"Xalvien!" gulat kong reaksyon nang makita siya.

"Talagang hindi puwedeng magsama kayong dalawa, para kayong mga bata."

Ngumiti ang doktor at humarap sa balon. Nanlaki ang mga mata namin ni Xantiel nang makita naming nagtatanggal siya ng relos.

"X-Xalvien?" laglag-pangang usal ni Xanti.

Ihahagis na dapat ng doktor ang kaniyang mamahaling relos nang pinigilan namin siya ni Xantiel. "Xalvien, huwag 'yan! Mas mahal pa 'yan sa balon!"

Dikit-dikit ang mga katawan naming tatlo habang nakadungaw sa malalim na balon. Isa-isa naming isinigaw ang aming mga kahilingan.

"Sana ay makalaya na ang propesor sa mga posas ng nakaraan!" hiyaw ni Xalvien sa tuktok ng kaniyang mga baga.

"Sana ay makasama niya ang kaniyang bagong pamilya kasama ni Fift!" pinagpapawisang dagdag ni Xanti. "Sana ay kasingguwapo ng magiging anak nila ang tiyuhin niyang engineer!"

"Sana ay malaman niyang mabuti siyang tao at sana ay malaman iyon ng buong mundo!" nanggigigil kong bulyaw sa balon. "Sana ay malaman niyang mahal na mahal siya ni Salustiana!"

Nang mahimasmasan kaming tatlo ay hinatid na nila ako papunta sa aming siyudad. Nakasakay ako sa kotse ni Xantiel, samantalang nakasunod naman si Xalvien.

***

PAGKARATING sa'king kuwarto ay agad kong binuksan ang aking bintana para sipatin ang kabundukan kung saan ako nanggaling.

Sa sobrang layo nito ay hindi ko na nakikita ang hugis ng mga bahay roon. Ngunit kabisado ko kung saan nakapuwesto ang Villa Vouganville.

Walang gabing lumipas na hindi ko sinisipat ang bahaging iyon ng bundok. Nagbabakasakaling dumating ang panahon na makakabalik ako doon.

*****
SEE YOU NEXT CHAPTER.
#KKPFinalPages