Moje życie jest w moich rękach
Ale moje dłonie nie są zbyt silne
Trzęsą się, nie mogę tego zatrzymać
Niczego nie potrafię w nich utrzymać

W moim sercu tli się nadzieja
Lecz płomień jest zbyt mały
By mógł mnie rozgrzać
Z tego chłodu wydostać

A tamci wciąż rzucają komplementami
Choć widzą tylko to, co chcę, by widzieli
Patrzą na postać, którą stworzyłam ja
Pokazuję im tylko oblicze dnia

Jednak przez większość czasu żyję w mroku
Wtedy unikam czyjegokolwiek wzroku