LazyPandaXo

Elke schrijver houdt ervan om een goed verhaal in elkaar te knutselen. Dan kiezen ze hun eigen fijne omgeving om te beginnen met hun nieuwe avontuur: een wereld creëren die van hen is en van niemand anders. Ze zitten in een lekkere stoel, liggen op de grond of hangen ondersteboven en beginnen met typen op het toetsenbord. Ieder woordje doet emoties bij ze opwekken en soms moeten ze even stoppen als het ze teveel wordt. Dan sluiten ze even de ogen om alles op een rijtje te zetten en te beseffen dat het allemaal niet echt is, ook al kan hun realiteit heel erg verandert worden door hun bizarre ideeën. En als het moment dan daar is. Het moment dat de laatste zin wordt ontworpen en op het scherm wordt gezet. Dan is er weer iets gemaakt dat zo uniek is dat het niet meer gemist kan worden. Het is een stukje geworden van iemand die hoopt dat het ook een stukje zal worden van anderen. Er zal een uitgever zijn die dit prachtstuk te koop zal zetten, waardoor de reis van het verhaal kan gaan beginnen.
        Zo zijn er eerst wat minder mensen die bedenken om het te kopen, want iets in de beschrijving doet ze denken dat het wel wat is. Als het dan is uitgelezen, besluiten ze een goede recensie te geven en het vervolgens te delen met familie en vrienden. Het boek wordt soms uitgedeeld of anderen kopen het ook. En als het dan zo ver is dat het boek een hoge piek heeft bereikt, zal hij bij de bestsellers behoren. De auteur heeft dan het doel bereikt dat hij of zij wílde bereiken. Hij of zij heeft genoeg harten kunnen raken om te laten merken dat er ook andere realiteiten zijn. Misschien besluit de auteur dan ook om een nieuw boek te maken om zijn of haar fans een nieuwe beleving te schenken. Dat boek heeft een verdrietige tint en blijkt ook wereldwijd een hit te zijn. Maar niemand bedenkt zich een klein detail: wat vindt het boek ervan. Het klinkt misschien ietwat vreemd, maar elke keer als een boek gelezen wordt en er tranen vallen, lijkt het boek zich trots te voelen om een emotie die mensen normaal pijn doet. Dat hoort nou eenmaal bij het karakter.
         Stel dat we ons bevinden in het huis van een tienermeisje die ontzettend veel houdt van boeken. Haar kasten staan vol met verschillende soorten verhalen. Treurige, boosaardige, vrolijke en nog veel meer. Jij bent een neutraal boek: je bent een concept, geschreven op papier, maar je bent er wel. Om je heen hoor je constant de andere boeken. Dan heb je twee boeken naast je het boosaardige boek die constant de anderen uitdaagt tot vechten en de hele de dag de oren van eenieders hoofd af aan het schelden is. Het verdrietige boek kan daar niet tegen en barst constant in tranen uit. De vrolijke verhalen doen hun uiterste best om de verdrietige op de vrolijken en de boosaardige zijn mond te laten houden, maar elk karakter vindt dat alles wat ze doen goed is. En jij staat er altijd bij. De dreigingen van dat agressieve boek komen gelukkig tot niks uit: het zijn immers boeken. Dan vliegt de slaapkamer deur open en loopt het meisje de kamer binnen. Gefrustreerd door de drukke schooldag gooit ze haar boekentas op het bed en komt even tot haar zinnen. Haar ogen vallen op de grote boekenkast en hysterisch begint ieder boek te gillen om haar aandacht. "Lees mij! Lees mij!" Natuurlijk kan zij het niet horen, maar jij wel. Je wordt zenuwachtig door al dat luide geschreeuw om je heen en wil er wat aan doen, maar je kan er niks aan doen. Je bent immers neutraal en hoort niet zenuwachtig te zijn. Het meisje reikt haar hand uit naar de kast en gaat met haar vinger langs ieder boek. De kaften tikken zachtjes bij de aanraking en eenieders geroep stopt als ze bij jou stopt. Zachtjes tilt ze je uit de kast en gaat achter haar bureau zitten met een pen in de hand. Ze slaat je open en gaat verder schrijven. Jij ziet de woorden door je hoofd tollen en er ontstaan eindelijk een emotie: verliefdheid. Het meisje schrijft een liefdesverhaal. Je kijkt haar aan met een liefdevolle blik en zij doet dat ook, terwijl ze verder schrijft. Haar handschrift lijkt nog prachtiger dan dat het al was en haar glinsterende ogen lijken nog mooier. Zo hou jij het samen met haar uren vol en elke dag van een hele lange tijd doe je dat ook. En dan komt ze op het punt dat het verhaal 'lang en gelukkig' wordt beëindigt. Ze kan het niet laten om een paar gelukkige tranen te laten vallen en legt haar hoofd op het verhaal dat ze gecreëerd heeft. Je wil haar zo graag omhelzen, maar dat kan niet. Trots pakt ze je op om je in haar schooltas te stoppen en overal mee naartoe te nemen. Je reist mee naar allerlei plekken en af en toe wordt er in je gelezen of een correctie gemaakt.
        Er breekt dan een dag aan dat iemand anders je in de handen krijgt. Ze hebben je uit haar rugzak gestolen en uitlachend wordt je gelezen. Zij komt dan binnenlopen en ziet wat er gebeurd. Met alle macht probeert ze je uit hun handen te halen, maar giebelend houden ze je boven een vuurtje. "Alsjeblieft niet!" Gilt ze huilend, terwijl ze je niet kan redden. De handen van degene die je zo losjes laat bungelen boven het vuur laten blijken dat ze je gaan laten vallen. Je wilt schreeuwen en gillen om hulp, maar dat gaat niet. Je hangt hulpeloos boven iets wat je gaat vernietigen. En dan laten ze je los. Je blaadjes wapperen hevig in het rond en als de temperatuur lijkt toe te nemen, begin je te huilen. Je valt bovenop het helse vuur en de papieren beginnen te verschrompelen. De inkt valt uiteen en de woorden verdwijnen in het niets. Je adem stokt en je ligt daar in de vlammen. De rest loopt weg, maar het meisje rent huilend naar je toe om je nog te kunnen redden, maar het is te laat. Het verhaal is weg en jij ook.

           Toch lukt het je om met je ogen te knipperen. Verbaasd kijk je rond, want je ligt in een bed in een kamer die je niet herkent. Er hangen posters op de muren van bands en er staat een gitaar in de hoek van de kamer. Je probeert rechtop te zitten en dat lukt. Vreselijk in de war kijk je naar je handen die je eerst niet had. Geschrokken beweeg je je vingers en merk je op dat je ook benen hebt. Langzaam wiebel je met je tenen en schuif je naar de rand van je bed om op te staan. Je voelt je zo gelukkig dat je wel kan gillen. Je kan staan! Je loopt naar de spiegel die naast een raam staat en je ziet een vreemd gestalte. Je hebt bruin kort haar en groene ogen. Je bent vrij lang en op een of andere manier kom je jezelf bekent voor. Je haalt een keer je hand door jouw warrige haren en begint met brainstormen. Je ploft neer op je bed en sluit je ogen. Met je vingers wrijf je over je voorhoofd en denkt na over alles wat er is gebeurd: je was een verhaal, je kende een meisje, je werd vernietigd en werd toen wakker in een bed. Je besluit om wat kleren aan te trekken en vanuit je kamer naar beneden te lopen. Je ziet een man en een vrouw achter een tafel zitten die eten. De vrouw kijkt op en zegt: "goedemorgen, Michiel." Je fronst je wenkbrauwen bij het horen van die naam. Het komt je bekend voor. En dan valt er een kwartje. Het kwartje waar je nu al een tijdje naar zoekt. Michiel was het hoofdpersonage in het boek van dat meisje. En dat meisje heette Margot. En jij bestond uit dat verhaal. En je bestáat nu uit dat verhaal! En je houdt van haar. Je twijfelt geen moment en laat je benen de leiding nemen. Je schiet de voordeur uit en rent. Je rent zolang dat je niet meer weet waar je bent en toch herken je alles. Plotseling stop je en zie je het: haar huis. Zenuwachtig en op adem komend van het rennen stap je op de voordeur af. Zonder erover na te denken klop je op de deur en hou je je adem in. Er klinken zware stappen achter de deur en er wordt geopend door een man. "Ja?" Je weet niet goed wat je moet zeggen, maar doet een gok: "is Margot thuis?" De man kijkt je verdacht aan, maar draait zich dan om. "Margot! Er staat een jongeman voor je bij de deur!" Hij werpt je nog een vreemde blik toe, maar als Margot dan van de trap naar beneden komt lopen, gaat hij weg. Als ze je ziet wordt ze zenuwachtig. "Hey, Michiel." Zegt ze. Haar wangen worden rood en ze weet overduidelijk niet wat ze moet doen, maar jij wel. Je trekt haar naar je toe en omhelst haar. Ze schrikt ervan, maar doet hetzelfde. Dit is waar je op hebt gewacht. Het moment waarop je haar kan omhelzen.

Dit is mijn verhaal! Hopelijk is het wat :) het aantal woorden is 1564.