Aan jullie ruzie,

Dat jullie ruzie maken, zou me niet zoveel moeten schelen. Het hoort mij niet te raken, toch doet het dat. Ik ben de toeschouwer die er ongewild tussen beland. Ik kan niks doen of zeggen om de situatie te redden. In het slechtste en hoogstwaarschijnlijke geval is alles wat ik doe toch weer fout. 

Daarbij als ik me begeef in deze strijd, kan ik niet anders dan een kant kiezen, dan verlies ik mijn rol als toeschouwer.

Ik wil geen kant kiezen. Toch dwingen jullie me, hopelijk ongewild, tot een zijde. Het voelt beklemmend. Ik kan noch naar links, noch naar rechts. Beide kanten zijn even aanlokkelijk als afstotelijk.

Ik heb het egoïstische idee dat als ik uiteindelijk voor een kant kies, dat de strijd gestaakt zal worden. De belofte dat woorden niet meer krijsend over en weer zullen worden gegooid, vervuld me met een zalige rust. Zelfs ik weet dat die belofte een leugen is, maar ik ontken en dan wordt de leugen voor mij toch een beetje waarheid.

We verlaten het strijdtoneel, tijdelijk dat weet ik in mijn achterhoofd ook wel. Al verdring ik dat feit liefst zo lang mogelijk. Hoe verder jullie uit elkaar zijn hoe beter, maar toch razen jullie apart gewoon verder. 

Jullie vragen om mijn mening. Ik knik gewoon terwijl ik steeds dieper wegkruip.

Een paar dagen lang heerst er weer rust. Ik durf bijna weer te hopen. Tot de gemoederen opeens weer hoog oplaaien.

Ik weet niet meer waar te kruipen en probeer er zover van weg te lopen als ik kan. Toch wordt ik er om de één of andere reden altijd naar terug getrokken.

Buiten adem, duik ik weg in een hoekje, hoofdtelefoon op mezelf smeken om niet te huilen, geen traan te laten. Mezelf steeds maar weer dezelfde leugen vertellen, tot ik hem ook geloof.

Morgen is het weer beter, niemand hoeft dit te weten.

J.O