DAN'S POV

NAGKAKAGULO NA KAMI LAHAT dito. Isang linggo na ang nakalipas simula nang mawala si Danica and until now, wala pa din kaming clue kung nasaan siya ngayon. And everytime na hindi ko siya makikita.. mas nagiging double o triple ang nararadaman kong takot para sa kaligtasan niya.

Ayoko ng maulit ang nangyari kay Rhea before.. Ayoko ng mawalan ulit.

Napatingin ako sa isang gilid at nakita kong nag-uusap sila Kenji, Erick, Patrick at si Coco. Halata kay Coco na may hindi siya gusto sa tinatakbo ng kanilang usapan. At halos magtaka kami ng biglang hinapit ni Erick ang collar ni Kenji. " YOU... SANA SINABI MO SAAKIN.. UMPISA PA LANG"

" BAKA NAKAKALIMUTAN MO, HINDI KITA KILALA NG MGA PANAHON NA YUN " sabi ni Kenji at halatang wala din siyang magpaliwanag.

" Sa tingin mo ano kaya ang pinagtatalunan nilang apat ?" sabi ni Risa sa tabi ko, na tulad ko ay nakatingin din sa tinitingnan ko.

" Wala akong idea.. Kahapon ko pa sila napapansin na nag-uusap ng palihim, at hula ko wala silang balak sabihin saatin kung ano ba yung nasa isip nila. " sabi ko.

Simula nung mawala si Danica.. lahat kaming mga kaibigan niya ay hindi na umalis dito. Hoping that babalik yung kumuha sakaniya. Kahit si Uncle Dave at si Mommy nandito na din.. Which I found it weird. Ano naman kung mawala si Danica... ni hindi nga nila totoong kilala ito.

Aakmang tatayo ako ng biglang tumunog ang cellphone ko na nakalagay sa lamesa. Naka-connect dun ang mga device para malaman kung saan naroon si Danica.. Actually hindi lang naman ang cellphone ko ang nandito.. pati na din ang mga cellphone ng mga kasama ko dito. Tiningnan ko ang tumawag saakin at nanlaki ang aking mga mata. Walang sabi sabi na sinagot ko iyun " DANICA.. NASAAN KA .. SINO ANG KUMUHA SAYO ?" sigaw ko agad.

Nakuha ko naman ang atensiyon ng mga kasama namin lahat at ang mga pulis ay ginagawa na nila ang kanilang trabaho, para malaman kung nasaan ngayon si Danica.

" A-Am I going to die now.... I-I d-d-didn't plan to called you Dan... I-I actually planned to called my beloved bestfriend... D-Daniel... a-a-ayoko na dito " sabi niya at hindi ko mapigilan magalit sa sarili ko nang marinig ko ang kaniyang mahinang pag iyak " F-Feeling ko.. a-a-ano mang oras b-b-bibigay na ang katawan ko.. A-Ayokong m-m-mamatay n-ng h-hindi ko naalala ang nakaraan ko.. p-p-pero.... h-hindi ko naman h-hawak ang kapalaran ko diba ? She will beat the hell out of me, until she satisfy "

She? Mag isip ka Daniel ng tao na posibleng gumawa nito sakaniya. Hindi pwedeng wala kang dapat gawin. Natigilan ako sa pag iisip ng bigla kong marinig ang kaniyang mahinang paghikbi.

Naikuyom ko ang palad ko.. ayokong umiyak dahil alam kong mas lalong mahihirapan si Danica kapag nagpakita ako ng kahit na anong kahinaan " WHAT THE HELL ARE YOU TALKING ABOUT ICAH ?? MALILIGTAS KA NAMIN JAN .. JUST STILL ALIVE I WILL SAVE YOU EVEN IF IT MEANS DEATH "

Narinig ko ang mahina niyang pag-iyak pero aakmang magsasalita pa siya ang kaso bigla na lang namatay ang tawag. Napatingin ako kayla Mommy at Uncle Dave " Did you get it ?" tanong ni Uncle Dave.

" Yes, Sir .. Pero wala sa island ang kinalalagyan niya ngayon, kundi nasa Makati.. " sabi nung pulis.

" I don't care kung saan lupalop pa yan ng Pilipinas. All I want you guys to do is find her and save her.. " madilim na anyong sabi ni Mommy at lahat kami dito sa bahay na to ay namutla.

My Mother is really scary if she get mad and angry. Siya ang tipo ng babae na hindi mo kayang patumbahin lalo na kapag galit siya. At kapag galit siya na may inutos siya sayo. Make sure na gagawin mo agad yun.. kundi kailangan mo nang gumawa ng LAST WISH mo.

Danica.. you have to hold on.. malapit kana namin maligtas.. Don't leave me.. please.

NICA'S POV

WALA NA akong narinig na sagot mula sa kabilang linya, kaya inihagis ko ang cellphone na dala dala ko. Sa totoo lang hindi ko naman talaga plinano na matawagan siya.. Totoo ang sinabi ko na ang gusto kong tawagan ay ang bestfriend kong si Kenji... Pero mukhang kahit papano, nagiging mabait pa din saakin si Papa God, dahil hinayaan niya akong makausap ang lalaking mahal ko sa huling pagkakataon.

Paano ko nasabi ?

Kasi feeling ko, konting push na lang saakin, hindi na kakayanin nang katawan ko. My mind tell me that I shouldn't be so weak like this, but my body act differently.

Nanghihinang nag angat ako ng tingin ng marinig ko na may pumasok sa kwartong kinalalagyan ko ngayon. Hindi na nakakakita ang kaliwang mata ko dahil sa nasobrahan ito sa pagpapahirap saakin ni Steffany. Hindi na ako nagtanong kung anong kailangan nila saakin dahil alam ko naman na...

...

...

papahirapan lang naman nila ako hanggang sa magsawa sila. Ganun at ganun naman ang lagi nilang ginagawa sa tuwing pumapasok sila sa kwarto ko. Sa totoo lang inamin saakin ni Steffany na siya ang may kagagawan kung bakit namatay noon si Rhea Yuuki Perez, sinabi niya saakin nun na naiinggit siya sa babaeng yun dahil ipinangak itong mayaman at siya ay hindi. Sa totoo lang hindi ko naman talaga kilala si Rhea pero naiinis pa din ako sa sinabi niya, na para bang sinasabi niya na ang katulad ni Rhea hindi dapat nabubuhay sa mundong to.

Galit ako kay Rhea pero ni minsan hindi ko iniisip na hindi dapat siya nabuhay sa mundong to. Everyone deserve to live a life. Lahat ng halaman, hayop at tao may karapatan mamili at mabuhay. Hindi dapat ang kapwa tao ang nag dedecide sa maaring maging kahatungan ng buhay ng isang tao.

Isang malakas na sipa at sikmura ang natanggap ko sa mga lalaki. Hindi ako sumigaw o umiyak, pagod na ako at gusto ko na lamang mamahinga.. Napapagod na ako sa ginagawa nilang pagbububogbog saakin. Hinawakan ng isang lalaki ang buhok ko tapos tumatawang iniumpog ako sa padir. Naramdaman ko ang dugong dumaloy mula sa ulo ko. Kasabay ng paglalabo ng aking paningin "Shit.. Tang ina ka talaga Raul, kapag natuluyan mo yan tayo naman ang lagot kay sa amo natin.. gago ka talaga.. halika na nga " rinig kong sabi nung isa.

Nakarinig ako ng tawa at pagsarado ng pinto.. Tears fell on my eyes... hindi dahil sa sakit na nararamdaman at hirap na nararanasan ko ngayon... kundi sa mga alaalang nagpapakita sa utak ko ngayon.

**FLASHBACK**

"DAD where's my Mom? she said that we will going to E.K" sabi ko habang hawak hawak ang teddy bear saakin malilit na braso.

My father kneel down in front of me as he gently pat my head " She's busy on the hospital baby, I don't know if we can go there, today "

Tear fell on the eyes of kid " But Daddy, Mommy promise to me that we will go there "

Pinunasan ng Daddy ko ang aking luha at marahang hinalikan ako sa aking noo " Don't cry baby, if you want your nannies can bring you there " sabi niya.

Si Nanny na naman ? Hindi ba nila pwedeng iwan muna ang trabaho nila for me? Sa tuwing na ngangako sila saakin, lagi na lang hindi natutuloy dahil sa parehas silang busy sa mga kaniya kaniya nilang trabaho. Laging ganito...

Lagi na lang nila akong pinapaasa..

Bumalik ako sa aking kwarto, I'm not allowed to go outside my room, unless... they want me to go out. Our house is my cage. Actually, ever since na magkaroon ako ng isip... hindi ko pa din maiwasan hindi maintindihan kung bakit kailangan nila akong itago dito sa loob ng bahay namin.Kung bakit kailangan namin magkapatid na paghiwalayin.

....

....

I WAS FAST asleep pero nang makarinig ako ng kung anong ingay sa labas ay napabangon ako. Nakita kong may malaking stuff toy sa tabi ko and I saw a letter that from my Mom. Hindi ko iyun pinansin dahil nga galit pa din ako sakanila.

Dahan dahan akong bumaba, I'm a smart kid, Daddy's always say that on me.. At nanlaki ang mga mata ko ng makita ko na may isang lalaki na nakasuot ng maskara ang ngayon ay may hawak na baril at nakatutuk kay Mommy. " You'll die.." sabi nung lalaki.

" MOM " pagtawag ko.

Nanlaki ang mga mata nagbaling ang Mommy ko saakin. " W-Wag kang lumapit dito... Tumakbo ka? Rhea " sabi nito saakin.

Hindi ko siya pinansin at tumakbo ako tsaka yumakap ako sakaniyang hita. Umiyak ako dun, dahil ayokong iwan ang Mommy ko, knowing that someone might hurt her. " Please, my precious princess.. you need to get out of her. I'll never forgive you, if you'll die before us " sabi niya.

" NO.. hindi po kita iiwan " sigaw ko.

Mula sa labas ay nakarinig ako ng tunog na galing sa mga sasakyan ng pulis. Naramdaman ko ang pagyakap saakin ni Mommy ng mahigpit kasabay ng dalawang putok ng baril. Napasinghap ako ng matumba kami ni Mommy sa sahig. Naramdaman ko din ang pagiging basa ng damit ko dahil sa lumalabas na pulang likido sa katawan ni Mommy.

Nanlaki ang mga mata ko ng makita ko ang dugo saakin kamay, at kasabay ng pag buhos ng matinding ulan sa labas.. Alam kong dahil saakin

Nawala ang isang taong importante saakin.

**END OF FLASHBACK**

Tears fell on my eyes, as I remember those scene in my heads. Ang sakit ng katawan ko pero mas masakit ang nalalaman ko tungkol sa pag katao ko.

I don't know what to feel.. Akala ko, kapag nalaman ko ang lahat magiging okay na ang lahat... pero ... nagkamali lang pala ako. Dahil sa pagkabalik ng alaala ko.... mas naging komplikado lang ang lahat.