Het amulet van mama brand in mijn zakken tijdens de korte en toch eindeloze rit. Het voelt alsof ik in een droom ben beland waar ik niet meer uit kan ontwaken.

Zelfs niet door een klap op mijn rug en een harde duw van het paard. Ik beland op mijn zij, gezicht in de modder. Ik proef de aarde en rol kreunend op mijn rug.

Op onze heuvel waar we normaal bidden voor de godin komt alles samen. Er staan drie grote brandstapels.

Eentje voor de mannen.
Eentje voor de vrouwen.
En eentje voor de kinderen.

Spullen en vee worden meegenomen, iets wat de oh zo goede koning blijkbaar zelf niet kan regelen.

De wolf stapt weer richting mij. Zijn blik is spottend en vol minacht. Grappig: zo zou ik ook naar hem kijken als ik me niet anders voordeed.

Hij knikt langzaam richting een grote groep geboeide doodsbange vrouwen voor hij mij bij mijn schouder grijpt en me haast door de aarde heen naar hen toe sleurt.

Ik krijg een voorgevoel.
'Waarom zoveel vrouwen?' De wolf trekt één van zijn wenkbrauwen op.

'Stil, slavin. Voor ik je laat afranselen.' Het is de eerste keer dat ik zo'n lelijk woord hoor. En ik heb veel lelijke woorden gehoord in mijn leven. Hij verwacht dat ik ineen krimp, jammer en smeek voor mijn leven.

In plaats daarvan staar ik hem diep in zijn ogen, vernauw ik ze licht en doe ik net alsof ik niet aangeslagen ben door zijn woorden.

Ik word erbij gezet bij de vrouwen alsof ik erbij hoor. Alsof de helft van dit dorp mij niet verachtte. Alsof ze me niet pestte om mijn ogen.

Of ze nu zwakke omega wolvinnen zijn, dappere Lunas of doodsbange betas: het maakt niet meer uit. We zijn allemaal ten doden opgeschreven. Onze sterfdag is alleen nog niet bekend.

De oudere vrouwen worden op de brandstapel gegooid. Die kunnen niet als bezit uitgedeeld worden aan krijgers. Ik staar onbewust naar de vlammen die een oude vrouw verslinden die me ooit een duivel had genoemd.

Ze zei iets over mijn ogen de ene zou de hel betekenen en de ander zou het einde zijn. Mama had haar aangevlogen met een bezem en had haar bijna een kopje kleiner gemaakt.

De vlammen likken nog aan de laatste beetjes haar voor dat ook in vlammen opgaat.

De wolf staat trots en wijdbeens voor ons. Ik zou het bijzonder amusant vinden om hem een knietje te geven. Ze hebben me helaas geboeid. De andere soldaten omsingelen hem of spiegelen hem, kleine waardeloze hersenloze wezens dat zij zijn.

Ze weten het niet eens maar zij zitten ook geketent. De wolf is duidelijk de leider. Dat is me nu wel duidelijk. Hij zal dus de eerste zijn die een omega mag uitkiezen. Die een slavin mag toegeigen.

Een man in een zilver, bijna zwart harnas stapt van zijn donkerbruine paard. Het dier briest blij dat zijn meester hem verlaat. Hij ziet er een stuk indrukwekkender en ouder uit dan de meeste soldaten die ons hebben aangevallen.

Zijn blik is als een steek met een mes. Een dodelijke beweging en je hele lijf reageert erop.

'Ik ben Generaal Blackburn. Jullie dames hadden mischien vroeger in je oude dorpjes en stadjes hogere ranken. Dat is nu voorbij. Hier, zijn jullie omegas. In andere woorden: Nutteloze slaven voor betere mannen.' De wolf en zijn mannen lachen, en grijnzend wreed naar de meisjes die nog altijd geketend zijn.

Ik weet niet of ze naar mij kijken.
Ik voel mijn ogen uit zichzelf wanhopig zoeken. Eindelijk zie ik een bekende bos gouden lokken die haastig bij elkaar zijn gebonden met een strikje.

Het voelt alsof ik tegelijk dood ga en terug tot leven komt. Celesta is hier. Maar ze leeft nog.

Dapper stapt Eria naar voren. Ik ken haar goed. Zij heeft zat keren gepest om mijn ogen. En mijn ziektes. 'Ik ben de rechtmatige Luna van dit gebied. Je mag me dus niet zomaar ketenen als een beest!' Schreeuwt ze naar de generaal.

Ik ben gewend om haar altijd haar zin te zien krijgen. Of het ging om mijn enige knuffelbeer of om de leukste jongens. Zij krijgt altijd alles.

Generaal Blackburn is niet onder de indruk van haar driftbui. 'Een prater hm? Mooi. Ik wilde al een voorbeeld stellen. Kniel, omega.' Hij wijst naar de plek voor zijn voeten.

Alsof ze dat ooit vrijwillig gaat doen, hoor ik mezelf denken. Ze is veelte trots. Dan verliest de Generaal zijn controle. 'Zoon, pak haar.' Snauwt hij naar de wolf.

Gemengde gevoelens maken zich meester van mij. Ik wil zien dat de wolf haar aan stukken scheurt en laat huilen. Ik wil haar zien smeken. Een duister deel verlangd naar dit.

De wolf sleurt haar mee naar zijn vader en smijt haar op de grond voor zijn voeten. Hij geeft haar nog een trap na voor hij op haar gezicht spuugt en haar hard op haar hiel trapt.

Ik hoor wat kraken.

Eria schreeuwt het uit. 'Stop hiermee! Je doet me pijn! Ik ben te waardevol om te verminken!' Ze begint te snotteren.

Ik heb spijt. Zoveel spijt. Ik voel me een monster dat ik heel eventjes wenste dat de wolf haar aanpakte. En voor wat? Voor iets uit een kindertijd?

Een van de soldaten overhandigt de wolf lachend en glunderend als een klein kind een zweep. Ik zie zo dat het echte zilveren stukjes heeft.

De wolf spuugt nog eens op haar, staart haar langdurig aan tot ze wegkijkt en slaat haar dan zo hard in het gezicht dat haar wang een afdruk heeft.

Kleren rukt hij van haar lijf. Ze begint harder te huilen. Dit kan niet. Gaat niemand ingrijpen? Dit gaat verder dan een terechtstelling.

De zweep  knalt hij hard en genadeloos tegen haar huid. Ze krimpt in elkaar en ook al probeert ze zich sterk te houden ik zie de tranen die zich vormen in haar ogen.

'En jij denkt dat je andere regels krijgt? Je bent een omega hier. Onze bediendes hebben meer rechten dan jij.' Hij grijnst. 'Je mag van geluk spreken als we je niet als pleziertje gebruiken en doorgeven tijdens het feest later.'

'Hopelijk hebben we alle rebellie gehad. Ik ben niet bang om jullie één voor één te bewerken met mijn zweep. Dus volg mijn  vaders regels, volg zijn bevelen en je overleeft dit mischien.' Zegt hij tegen ons.

Hij wacht op zijn vader. Eria snikt als een bang kind en bewijst me daarmee dat ze gevoelens heeft.

Zijn vader grinnikt. 'Binenkort komen de karren om jullie naar het paleis te brengen. De koning zelf en zijn zonen maken ook selecties,' zijn oog valt op mij.

'Niet dat iedereen in aanmerking komt. Ik zie nu al dat sommige vrouwen hier beter af zijn als poetshulp of als dienares dan concubine.'*

Ik staar terug, woedend terwijl tranen mijn wangen nat maken.

(Concubine=bijvrouw voor een koning, keizer of prins. Meestal niet zelf regerend en niet de koningin of prinses of keizerin)

Laat weten wat je vind dat motiveert haha.🙂